เมื่อเผชิญหน้ากับ กอน ที่สงสัย อัลลัน ก็ตระหนักว่าการแสดงออกของเขาดูแปลกไปเล็กน้อย แต่โชคดีที่ กอน ไม่ได้คาใจ
‘ดูเหมือนว่าฉันต้องรอ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะใช้กริมแฮนของฉัน ฉันหวังว่าฉันจะใช้มันได้ในเร็ว ๆ นี้ ’
“ ว่าแต่ อัลลัน นายยังไม่ได้บอกฉันว่าทำไมนายถึงมาที่นี่คนเดียว? พ่อแม่ของนายอยู่ที่ไหน และนายมาจากที่ไหน? " กอน ถามอย่างสงสัยอีกครั้ง
อัลลัน รู้สึกปวดหัวและคิดว่า:“ กอน ต้องถามเกี่ยวกับที่มาของเขาไม่ใช่เหรอ! ”
ในตอนนี้ การแจ้งเตือนปรากฏขึ้นอีกครั้ง
[โปรดเลือกจากตัวเลือกต่อไปนี้!]
[1: บอกความจริงกับ กอน บอกเขาเกี่ยวกับการย้ายถิ่นฐานของคุณ: รางวัล: พลังใจสองเท่า]
[2: สร้างเรื่องโกหกและโน้มน้าว กอน: รางวัล: กำลังกายสองเท่า!]
หมายเหตุ: ความแข็งแกร่งทางกายภาพของคนธรรมดา คือ 10 คะแนน
[3: กระโดดไปที่ กอน และทำให้เขาสลบ: รางวัล: สิบเท่าทั้งในด้านความแข็งแกร่งทางร่างกายและพลังใจ!]
อัลลัน ไม่ต้องการหลอกลวงใครเขาไม่ใช่คนประเภทที่จะพูดโกหก เพื่อหลีกหนีจากสิ่งต่าง ๆ แต่เมื่อมองไปที่ทางเลือกสุดท้ายเขาก็แทบสำลักและล้มลงกับพื้น
‘เขาหมายถึงอะไรที่จะกระโดดใส่ กอน และทำให้เขาสลบไป?
ตัวเลือกแรกและตัวที่สองเป็นเรื่องปกติ แต่ข้อที่สามนั้นมากเกินไป !!
แม้ว่า กอน จะยังเด็ก แต่ก็เห็นได้ชัดในรายการทีวีว่าเขาแข็งแกร่งแค่ไหนและนี่คือตัวเลือกที่บอก อัลลัน ซึ่งมีพลังเฉลี่ยเทียบกับมนุษย์ธรรมดาจากโลก ให้ล้มปีศาจคนนี้ลง
ตัวเลือกที่สามเป็นไปไม่ได้ด้วยเหตุผลที่ชัดเจน ดังนั้น ตอนนี้เขาต้องคิดถึงตัวเลือกแรกและตัวที่สอง
ในที่สุด อัลลัน ก็ตัดสินตัวเลือกที่สอง เขาไม่ได้กำลังจะบอก กอน ว่าเขามาจากโลกอื่นและเขารู้ทุกอย่างที่จะเกิดขึ้นในชีวิตหลังจากนี้
เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากโกหกในขณะนี้
[ดิง! คุณเลือกตัวเลือกที่สอง! กำลังกายของคุณเพิ่มขึ้นเป็น 2 เท่า!]
อัลลัน รู้สึกว่าร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้นพลังของเขาเพิ่มขึ้นมากเนื่องจากรางวัลนี้
อัลลัน เงยหน้าขึ้นมองและพูดว่า:“ ขอโทษนะ กอน ฉันโกหกนายว่าเป็นนักท่องเที่ยว ฉันไม่ได้มาที่นี่ เพื่อเที่ยว ”
“ ฉันเดาอย่างนั้นตั้งแต่แรก ” คำพูดของ กอน ทำให้ อัลลัน ประหลาดใจ
จากนั้น กอน พูดเพิ่มเติมว่า“ เนื่องจากเกาะวาฬไม่ใช่เกาะที่มีแหล่งท่องเที่ยวจึงไม่มีอะไรให้ชมและโดยปกติแล้วจะไม่มีนักท่องเที่ยวมาที่นี่ ดังนั้น ฉันรู้ว่านายไม่ได้บอกความจริงกับฉัน เมื่อนายบอกว่านายมาเพียงลำพัง ”
อัลลัน ตะลึง: 'และที่นี่ฉันคิดว่าเด็กคนนี้ไร้เดียงสา มันกลายเป็นว่าเขาเฉียบคม อาจจะยังไร้เดียงสา แต่ก็ไม่เหมือนเด็ก'
อัลลัน ยิ้มเยาะในความคิดของเขาและตัดสินใจที่จะเริ่มเล่าเรื่องโกหกของเขา
เมื่อคิดสักนิด อัลลัน ก็พูดว่า:“ ถูกต้อง กอน ฉันเป็นขุนนาง ”
" ขุนนาง? " กอน เอียงศีรษะเล็กน้อยด้วยความสับสน
" ใช่ " อัลลัน พยักหน้าและพูดเรื่องไร้สาระต่อไป:“ ฉันมาจากอาณาจักรชื่อ อลาบาสต้า พ่อของฉัน เนเฟอร์ตารี คอบร้า เป็นราชาแห่งอลาบาสตาและชื่อเต็มของฉัน คือ เนเฟอร์ตารี อัลลัน มกุฎราชกุมารแห่งอลาบาสตา ”
“ ฉันไม่เคยหิวหรือขาดเสื้อผ้าตั้งแต่ยังเล็ก ๆ ทุกอย่างที่ฉันอยากได้ แต่ชีวิตแบบนั้นมันน่าเบื่อ ฉันไม่มีเพื่อนแท้เลยแม้แต่คนเดียว ”
“ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมวันหนึ่งฉันจึงบอกกับพระราชาผู้เป็นบิดาว่าฉันอยากไปผจญภัยและออกไปดูโลกด้วยตัวเอง ”
“ แต่เนื่องจากฉันเป็นมกุฎราชกุมารผู้ที่จะสืบทอดบัลลังก์ พ่อของฉันจึงไม่เห็นด้วยและหลังจากที่เราทะเลาะกัน ฉันก็เงียบด้วยความโกรธและแอบออกจากอาณาจักร ”
“ แต่หลังจากนั้นไม่นาน เงินทั้งหมดของฉันก็หมดไปและฉันไม่สามารถไปไหนได้ด้วยความสิ้นหวัง ฉันเพิ่งได้ขึ้นเรือลำแรกที่ฉันเห็น ซึ่งบังเอิญกำลังมุ่งหน้ามาที่เกาะวาฬ ”
“ หลังจากมาถึงที่นี่ฉันเดินไปรอบ ๆ และหลงทางในป่าก่อนที่จะพบนาย กอน ”
ในที่สุด อัลลัน ก็ท่องเรื่องราวที่เขาเตรียมไว้ เขาทำราวกับว่าเขารู้สึกปวดใจ ในขณะที่คิดถึงพ่อและอาณาจักรของเขา แสดงความโกรธ เมื่อกษัตริย์ปฏิเสธการผจญภัยของเขาและในที่สุด ก็แสดงความปรารถนาที่จะสิ้นสุดราวกับว่าเขาคิดถึงบ้านของเขา
ทักษะการแสดงของเขาสมควรได้รับรางวัลออสการ์อย่างแน่นอนและ กอน ที่ไร้เดียงสานั้นเทียบไม่ได้กับการแสดงแบบนั้นที่เขาเชื่อเขาโดยตรงและเกือบจะตะโกนว่า“ อัลลัน นายเป็นเจ้าชายเหรอ? ”
“ บ้าเอ้ย! อย่าตะโกน ฉันไม่อยากให้ใครรู้เรื่องนั้น ” อัลลัน แสดงท่าทางลุกลี้ลุกลน ซึ่งทำให้ กอน ปิดปากและกระซิบ:“ แล้วพ่อของนาย ราชา ไม่รู้ว่านายอยู่ที่นี่หรือ? ”
" ใช่ " อัลลัน พยักหน้า
“ แล้วนายจะทำอะไร? นายจะกลับไปที่นั่นไหม? ”
เมื่อได้ยินคำพูดของ กอน อัลลัน ส่ายหัว:“ สักวันหนึ่ง แต่ฉันจะไม่ไปในตอนนี้ ” เขาถอนหายใจด้วยสีหน้าโดดเดี่ยว
“ ลืมไปเลย มันเป็นการตัดสินใจของฉันและฉันจะรับผิดชอบต่อการกระทำของฉันเอง ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับฉัน แม้ว่าฉันจะตาย มันไม่ใช่ความผิดของนาย นายอาจจะเป็นเพื่อนคนสุดท้ายของฉันในชีวิตนี้และฉันหวังว่าแม้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับนาย นายจะจำชื่อของฉันได้ อัลลัน เนเฟอร์ตารี! "
หลังจากพูดสิ่งนี้ อัลลัน โบกมือตรง ๆ และแสร้งทำเป็นว่าไปในขณะที่เขาพูดว่า:“ ลาก่อน กอน ฉันจะไปแล้วและฉันหวังว่าชีวิตของนายจะดีกว่าของฉัน ”
เมื่อ อัลลัน เดินออกไปสองก้าว กอน ก็ตะโกนว่า“ เดี๋ยวก่อน ”
'ฮาฮาฮ่า มันได้ผล' อัลลัน ดีใจ แต่ยังคงสีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเศร้าและถามว่า: " มีอะไรหรอ กอน? "
กอน นิ่งเงียบไปเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นและพูดว่า:“ ฉันอยู่คนเดียวโดยไม่มีพ่อแม่ พ่อทิ้งฉันไว้ที่นี่กับป้า เพื่อไปผจญภัยในโลก…ฉันรู้สึกถึงความเจ็บปวดของนายได้บ้าง! ”
" จริงหรือ? "
“ ใช่ ” กอน พยักหน้าแล้วพูด “ ฉันไม่เคยเห็นแม่มาก่อนเหมือนกัน นายสามารถพูดได้ว่าฉันไม่เคยรู้สึกถึงความรักของพ่อแม่ตอนเป็นเด็ก ”
อัลลัน มองเขาด้วยความเห็นใจและพูดว่า:“ ดูเหมือนว่าความเจ็บปวดของนายนั้นยิ่งใหญ่กว่าของฉัน! ”
กอน ยิ้มกว้างและตอบว่า “ ไม่เป็นไร ฉันชินแล้ว ดังนั้น นายไม่จำเป็นต้องยอมแพ้ เพราะตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่กับนาย ”
อัลลัน ก้มหัวลงและพูดว่า:“ แต่ฉันไม่มีที่จะไปแล้ว ”
กอน ครุ่นคิดเล็กน้อยและอุทานราวกับว่าเขามีความคิดที่สดใส:“ อา ทำไมคุณไม่อยู่บ้านของฉันล่ะ นายคิดอย่างไร? "
อัลลัน ดีใจมากดูเหมือนว่าเขาจะไม่มีปัญหาเรื่องอาหารและที่พักอีกในอนาคต กอน เป็นเพื่อนที่น่าสนใจ
อัลลัน ไม่ยอมรับทันที แต่ดูเหมือนว่าเขาจะลังเลและพูดว่า:“ จะดีหรือ? ฉันจะไม่ทำให้นายเดือดร้อนเหรอ? ”
“ ฮ่าฮ่า ไม่ต้องกังวล มีเพียงป้าและยายของฉันเท่านั้นที่อาศัยอยู่ที่นั่นและพวกเขารักฉันมาก ดังนั้น มันจะไม่มีปัญหา เมื่อฉันบอกพวกเขาว่านายเป็นเพื่อนของฉัน ” กอน ยิ้มขณะลูบหน้าอก
“ ฉันขอขอบคุณสำหรับสิ่งนี้ ” อัลลัน ขอบคุณ กอน ด้วยความจริงใจ
“ ฮ่าฮ่า ไม่เป็นไร เราเป็นเพื่อนกัน ” กอน ยิ้มกว้าง
เมื่อมองไปที่รอยยิ้มอันสดใสของ กอน อัลลัน ไม่รู้ว่าทำไมจู่ ๆ เขาก็รู้สึกผิดราวกับว่าเขาหลอกเด็กตัวเล็ก ๆ
แต่ถึงอย่างนั้น อัลลัน ก็ยังระลึกถึงความโปรดปรานของ กอน และจะพยายามตอบแทนเขา