ตอนที่16 มีช่องว่างระหว่างรุ่น
"นี่เรียกว่าลูกอมทุกรส" ลีจอร์แดนเขย่ากล่องของเขาแล้วยื่นให้ทั้งสามคน“ มีทุกรสชาติอยู่ในนี้ลองดูสิ”
“ นายต้องระวังเมื่อนายกินมัน” จอร์จเตือนว่า "เขาบอกว่ามันมีหลายรสชาติมาก ซึ่งเป็นความจริงว่ามันมีทุกรสชาติ"
“ ไม่เพียง แต่รสชาติทั่วไปของช็อคโกแลตมิ้นท์หรือแยมส้มเท่านั้น แต่ยังรวมถึงผักโขม ตับและพุงอีกด้วยอย่างไรก็ระวังเจอรสขี้หูด้วย” เฟร็ดเอื้อมมือไปจับหนึ่งเม็ดแล้วโยนเข้าปาก "อันนี้คือรสฟักทอง"
"อันนี้รสอะไร" อัลเบิร์ตถามพลางหยิบลูกอมสีเทาขึ้นมา
“ รสพริกไทยถ้าฉันเป็นเนายฉันจะไม่แตะเลย” จอร์จเตือนอย่างใจดีว่า "อย่างของฉันมันรสชาติเหมือนไก่"
"อะไรประมาณนี้" อัลเบิร์ตหยิบของที่คล้ายกับบับเบิ้ลกัมขึ้นมา
"นี่คือชูโบซูเปอร์บับเบิลกัม"
"ฉันรู้จักอันนี้ช็อคโกแลตกบฉันกินมันครั้งล่าสุดไม่นานมานี้ด้วย" อัลเบิร์ตชี้ไปที่ช็อกโกแลตกบ
"พายฟักทองเค้กหม้อชะเอมเทศ" จอร์จเริ่มอธิบายอาหารแปลก ๆ อื่น ๆ ซึ่งบางอย่างจะเปลี่ยนสีของลิ้นทั้งหมดหลังรับประทานอาหารและบางชนิดอาจส่งเสียงต่างๆหลังรับประทานอาหาร
"ขนมเปลี่ยนเสียงสัตว์สามารถทำเสียงสัตว์ได้ทุกชนิด"
อัลเบิร์ตเปิดหนึ่งหยิบอันหนึ่งออกมาแล้วถามว่า "นี่มันเสียงอะไร"
"ไม่รู้สิ"
“ มันจะอยู่ได้นานแค่ไหน?”
"ประมาณสองสามวินาที!"
อัลเบิร์ตโยนขนมเข้าปากอ้าปากและคำรามเหมือนสิงโตคนอื่น ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ
"ลองมันสิ?"
ตัวที่จอร์จกินคือลิงบาบูน เฟร็ดเป็นแมวและลีจอร์แดนค่อนข้างโชคร้าย สัตว์ที่เขาได้คือช้าง ทันใดนั้นแก้มของเขาก็แดงและหูของเขาก็พ่นควันออกมาสองครั้งซึ่งทำให้ทุกคนหัวเราะ .
"โอ้ฉันซื้อน้อยไปหน่อย" อัลเบิร์ตคิดว่าขนมชนิดนี้น่าสนใจมากเขาจึงไปตู้โดยสารอื่น ๆ เพื่อตามหาแม่มดและซื้ออีกอัน
"ซื้อให้น้องสาวฉันน่ะ" อัลเบิร์ตสังเกตเห็นท่าทางที่น่าสงสัยของคนอื่น ๆ และอธิบายด้วยรอยยิ้ม
แน่นอนว่าอัลเบิร์ตไม่ได้ตั้งใจจะกินสิ่งเหล่านี้เพื่อให้อิ่มท้อง เขาหยิบแซนวิชที่เดซี่เตรียมไว้ให้เขาและกินแซนด์วิชภายใต้สายตาที่งงงวยของทุกคน
“ นายก็เอาอาหารมาด้วยหนิ ทำไมซื้อเยอะจังล่ะ” ลีจอร์แดนรู้สึกงงงวย
"เพราะความแปลกใหม่น่ะ ถ้าฉันพบเจอสิ่งที่น่าสนใจฉันจะส่งพวกมันกลับไปให้ครอบครัวของฉันด้วย" อัลเบิร์ตหยิบโซดารสพีชขึ้นมาขวดหนึ่งแล้วถามว่า "อยากลองไหม"
"นี่คืออะไร?"
“ ดื่มเถอะน่า นายอาจจะไม่เมา” อัลเบิร์ตซื้อน้ำฟักทองหนึ่งแก้วซึ่งรสชาติพิเศษเล็กน้อยเช่นเดียวกับการดื่มนมถั่วเหลือง
“ จะเปิดยังไง” ฝาแฝดมองไปที่กระป๋องโซดาอย่างอยากรู้อยากเห็น
"มีห่วงดึงอยู่อย่าเขย่าระวังเครื่องดื่มข้างในมันพุ่งออกมา" อัลเบิร์ตนึกขึ้นได้ แต่มันก็สายเกินไปเฟร็ดถูกน้ำพุ่งใส่เมื่อเขาเปิดโซดา
"ฉันเตือนนายแล้วว่าอย่าเขย่ามัน" อัลเบิร์ตอดไม่ได้ที่จะหัวเราะและหยิบโซดารสพีชจากมือของฝ่ายตรงข้ามเหลือเพียงครึ่งเดียว
เขาดึงไม้กายสิทธิ์ออกมาทำความสะอาดคราบน้ำบนโต๊ะและหนังสือพิมพ์แล้วถามว่า "จะลองชิมไหม"
เขายกไม้กายสิทธิ์ขึ้นแล้วเคาะที่ถุงกระดาษลูกกวาดบนโต๊ะแล้วเปลี่ยนเป็นถ้วยพลาสติก
"ว้าว!" จู่ๆฝาแฝดก็ส่งเสียงเกินจริง
"เกิดอะไรขึ้น?" อัลเบิร์ตมองพวกเขาอย่างสงสัยและพูดว่า: "ซ้ำกันเป็นคู่"
เขาใช้คาถาคัดลอกเพื่อเปลี่ยนถ้วยพลาสติกให้เป็นสาม
“ นายเพิ่งใช้เวทมนตร์ใช่มั้ย?”
"โอ้มันเคล็ดลับที่ได้เรียนรู้ในหนังสือคาถามีประโยชน์มากเลยล่ะ" อัลเบิร์ตพูดเบา ๆ ว่า "มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?"
“ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า!?” Li Qiaodan พูดเบา ๆ ว่า "แน่นอนฉันจำได้ว่านายเป็นพ่อมดมักเกิ้ล"
“ แล้วไง?” อัลเบิร์ตถามพลางเลิกคิ้ว
“ ฉันกล้าพูดได้เลยว่าไม่มีทางใช้เวทมนตร์ได้อย่างเชี่ยวชาญเท่ากับนายในการเรียนใหม่ ๆ อย่างแน่นอน”
“ นายพูดเกินจริงไปหรือเปล่า” อัลเบิร์ตปิดหัวข้อ "อยากลองดื่มไหม" เขาเทครึ่งแก้วให้พวกเขาแต่ละคน
“ รสชาติแปลก ๆ หน่อย แต่ก็ไม่แย่นะ”
"มันให้ความรู้สึกเหมือนเบียร์ แต่มันแตกต่างออกไป"
"นายมีเบียร์หรอ?" อัลเบิร์ตถามอย่างสงสัย
“ จอร์จชอบดื่มมันอย่างลับๆ”
“พูดอย่างกับนายไม่ได้ดื่มมันอย่างลับๆ”
“ อย่างไรก็ตามนายพวกนายไม่ใช่มักเกิ้ล เป็นเรื่องปกติที่จะไม่คุ้นเคยกับการดื่ม” อัลเบิร์ตเข้าใจได้ไม่ยากเช่นเดียวกับการดื่มน้ำฟักทองด้วยตัวเอง
"นี่ไม่ใช่ประเด็นนายทำได้ยังไง ฉันได้ยินมาว่าการแปลงร่างเป็นเรื่องยากมากที่จะเรียนรู้" ลีจอร์แดนพูดอย่างเกินจริง
“ มันยากหรอ ?” อัลเบิร์ตครุ่นคิดอย่างรอบคอบ ดูเหมือนว่าจะไม่ยากอย่างที่อีกฝ่ายพูด? เขาถามเกี่ยวกับกลเม็ดของการแปลงร่างกับทรูแมนเพื่อเปลี่ยนสิ่งของเป็นเข็มและหลังจากฝึกฝนเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์เขาสามารถเปลี่ยนสิ่งของชิ้นเล็ก ๆ ได้อย่างง่ายดายหลังจากที่เขาใช้การแปลงร่างจนได้ระดับ 1
"มันค่อนข้างยากจริงๆมันใช้เวลานานในการเปลี่ยนไม้ขีดไฟเป็นเข็ม แต่มันจะง่ายขึ้นหลังจากที่พวกนายเชี่ยวชาญแล้ว"
"ประมาณครึ่งวันมั้ง" ทั้งสามมองหน้ากันทันใดนั้นก็รู้สึกเป็นเอ๋อเล็กน้อยและพูดไม่ออก
คุณอาจจะเสียเพื่อนถ้าแกล้งแบบนี้
“ มันง่ายมากเลยเหรอ”
"นายเชี่ยวชาญเวทมนตร์มากแค่ไหน?" จอร์จถามอย่างอ่อนแรง
"ฉันลองคาถาจากตำราทั้งหมดแล้ว ... พวกนายไม่ได้ลองใช้เวทมนตร์ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนเหรอ?" อัลเบิร์ตมองไปที่เพื่อนๆของเขา
“ ครอบครัวไม่ยอมให้เราแตะไม้กายสิทธิ์”
“ ลองแอบดูก็ได้ แต่ไม่ได้ซื้อไม้กายสิทธิ์เหรอ?” อัลเบิร์ตพูดไม่ออกไปชั่วขณะ
"เป็นไปได้ไหมที่นายจะทำสำเร็จ" เฟร็ดถามอย่างอ่อนแรง
"ก็นะพวกคาถาส่วนใหญ่ประสบความสำเร็จฉันยังได้พบกับนักเรียนฮอกวอตส์ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนเราติดต่อกันและเขาก็สอนเวทมนตร์มากมายให้ฉัน ... "
เสียงฟ้าร้องที่สั่นสะเทือนตกลงมาจากท้องฟ้าขัดจังหวะคำพูดของอัลเบิร์ตและฝนด้านนอกรถก็หนักขึ้นเรื่อย ๆ
นี่หรือว่าแม้แต่พระเจ้ายังทนไม่ได้?
ลีจอร์แดน ลุกขึ้นและปิดหน้าต่างเพื่อหลบฝน
"ฉันหวังว่าฝนจะหยุดตกเมื่อฉันไปถึงโรงเรียน" อัลเบิร์ตโยนช็อกโกแลตเข้าปากแล้วเคี้ยวช้าๆ
การเดินทางไกลบนรถไฟน่าเบื่อจริงๆ
“ พวกนายเป็นอะไรไป?” อัลเบิร์ตถามพลางมองคนทั้งสามที่เงียบอย่างกะทันหัน
“ ไม่มีอะไร!” เฟร็ดพยายามพูดว่า "ฉันคิดว่านายจะกลายเป็นผู้ชายที่ยอดเยี่ยมในอนาคต"
"ฉันรู้สึกแบบเดียวกันเลย " อัลเบิร์ตพูดอย่างกะทันหันและทั้งสามก็สำลักออกมา
"ฮ่า ๆ ล้อเล่นไม่มีใครรู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง"
เวลาที่เหลือพวกเขาทั้งหมดกินขนมและพูดคุยเกี่ยวกับโลกเวทมนตร์ พวกเขาส่วนใหญ่พูดถึงเรื่องนี้และอัลเบิร์ตก็รับฟัง
เมื่อพูดถึงควิดดิชอัลเบิร์ตฟังทั้งสามคนพยายามอย่างเต็มที่เพื่ออธิบายทั้งว่าสี่บ้าน และผู้เล่นทั้งเจ็ดเล่นเกมอย่างไร มันเป็นที่น่าสนใจมาก.
จะเห็นได้ว่าฝาแฝดอยากจะบินให้เก่งด้วยไม้กวาดและมีเกมที่ยอดเยี่ยมของพวกเขา
“ ฉันอยากจะลองสัมผัสความรู้สึกเหมือนบินขึ้นไปบนท้องฟ้า” อัลเบิร์ตกล่าว“ แม้ว่าการขี่ไม้กวาดจะดูแปลก ๆ เล็กน้อยก็ตาม”