ตอนที่ 45 ไม่โรแมนติกเอาเสียเลย
“หลิวเฟย นี่…ฉันไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหม ? ”
เมื่อเห็นหลิวเฟยยืนอยู่ตรงหน้า โม่อวี้นั้นแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง
ในเมื่อโทรศัพท์ของเธอถูกยึดไป และเธอก็ไม่ได้ขอความช่วยเหลือจากเขา แล้วทำไมเขาถึงรู้ล่ะ ? นอกจากนี้ในตอนนี้เขาควรจะซื้ออาหารทะเลอยู่ที่หมู่บ้านหลิวเจีย ทำไมวันนี้เขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ?
โม่อวี้แทบไม่อยากจะเชื่อ หลู่อิงปินเองก็คิดว่ามันน่าเหลือเชื่อเช่นเดียวกัน
ทันทีที่เขาลุกขึ้น ขนทั่วทั่งร่างกายก็ลุกซู่ขึ้นทันที เขายังคงหวาดกลัวชายผู้นี้ ชายผู้ที่ราวกับไม่ใช่มนุษย์ ขนาดกระสุนและระเบิดยังไม่สามารถทำอะไรชายคนนี้ได้
เขามีความคิดที่จะโทรแจ้งตำรวจเพื่อขอความคุ้มครอง แต่เมื่อคิดว่าสิ่งที่เขาทำนั้นเป็นเรื่องน่าอับอายและเป็นเรื่องร้ายแรง แจ้งไปก็เหมือนกับการหาเรื่องใส่ตัว เขาจึงทำได้แค่ต้องเผชิญหน้ากับมันเท่านั้น
“ไม่ต้องกลัว ผมจะช่วยคุณแก้แค้นเอง ! ”
เมื่อมองเห็นเสื้อผ้าที่ฉีกขาดของโม่อวี้ อีกทั้งน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มของเธอ หลิวเฟยก็โกรธจนเส้นเลือดปูดโปนขึ้นมา ตอนนี้เขาเหมือนกับพายุเฮอริเคนที่พร้อมจะซัดกระหน่ำเข้าหาหลู่อิงปินได้ทุกเมื่อ
“อั๊ก ! ”
“ฟิ้ว ! ”
……
หลู่อิงปินที่ร่างเปลือยเปล่าอยู่บนเตียงถูกหลิวเฟยเตะจนกระเด็นไปติดมุมห้อง เขากระอักเลือดและฟันหลายซี่ออกมา !
“ช่วยฉันที ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย ! ”
“เร็วสิวะ ไอ้พวกนั้นมันไปตายที่ไหนกันหมด ! ”
……
หลู่อิงปินล้มลงกับพื้นจนหัวกระแทกอย่างแรง เมื่อเขาได้สติคืนมาก็รีบตะโกนขอความช่วยเหลือ
ไม่นาน บอดี้การ์ดกว่าสิบคนที่เพิ่งถูกหลิวเฟยจัดการก็วิ่งมาที่ประตูอย่างทุลักทุเล
หลิวเฟยหันกลับมาถลึงตาใส่พวกเขา พร้อมสาวเท้าเดินไปข้างหน้าสองก้าว ก่อนคว้าคอของหลู่อิงปินไว้และพูดกับเขาว่า “พวกแกลองก้าวเข้ามาอีกสักก้าวดูสิ ! ”
“อย่า อย่านะ ! ”
เมื่อเห็นว่าหลิวเฟยจะบีบคอหลู่อิงปินให้ตายคามือ บอดี้การ์ดต่างก็พากันตกใจกลัวเป็นอย่างมากจนถอยหลังกลับไปหลายก้าว
หลิวเฟยสูดจมูก ก่อนใช้แรงที่มีทั้งหมดจับหลู่อิงปินทุ่มใส่กำแพง
“แกกล้ามากเลยนะ ! ” เขาพูดด้วยความโกรธ
หลู่อิงปินล้มลงจนตาลาย สับสนมึนงงไปหมด เมื่อค่อย ๆ ได้สติกลับมา เขาจึงกัดฟันแล้วพูดว่า “แก…แกอย่ามายุ่งกับเรื่องนี้ ! ถ้าแกกล้าฆ่าฉัน พวกเราตระกูลหลู่ไม่ปล่อยแกไว้แน่ ! ”
“จริงหรือ ? ”
หลิวเฟยส่ายหน้าอย่างไม่สบอารมณ์และเตะเข้าที่ใต้หว่างหลู่อิงปิน เขาได้ยินเสียงร้องโหยหวนที่ดูเหมือนว่าจะมากับเสียงไข่ที่แตก…...
หลู่อิงปินเอามือกุมที่เป้าแล้วร้องครวญครางอยู่ครู่หนึ่ง เขารู้สึกกลัวจึงตะโกนร้องขอชีวิต “อย่าทำร้ายฉันเลย ฉันยอมแล้ว ฉันรู้แล้วว่าฉันผิด จะให้ฉันชดเชยยังก็ได้ ! ”
“แกคิดว่าจะชดเชยยังไงก็ได้งั้นหรือ ? ”
หลิวเฟยเดินหน้าไปหนึ่งก้าว ตบเข้าที่ใบหน้าเขาอย่างบ้าคลั่ง จนใบหน้าของหลู่อิงปินปูดโปนขึ้นมาราวกับหน้าหมู จากนั้นหันมามองโม่อวี้ที่นั่งเงียบมาตลอด ถึงได้พบว่าตอนนี้เธอกำลังดึงเสื้อผ้าของตัวเองอยู่ด้วยใบหน้าแดงแจ๊ด
“ไอ้สารเลว แกทำอะไรกับเธอ ? ”
เมื่อเห็นดังนี้ หลิวเฟยก็ยิ่งโมโห เขาใช้เท้าถีบหลู่อิงปินอย่างเต็มแรง หลู่อิงปินงอตัวคุดคู้ร่างกายสั่นเทา “คือ…มันแค่อารมณ์ชั่ววูบ ฉันจับเธอฉีดยา แต่จากนั้นก็ยังไม่ได้ทำอะไรเธอเลย…”
หลิวเฟยกำหมัดแน่นง้างมันขึ้นมาอีกครั้ง “อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าฆ่าแกนะ ! นับตั้งแต่นี้ไป ถ้าแกกล้าแตะต้องเธออีก แกอาจจะตายโดยไม่รู้ตัว จำเอาไว้ ! ” หลิวเฟยกล่าวเตือน
หลู่อิงปินที่เจ็บระบมไปทั้งตัวรีบพยักหน้าตอบรับ “ไม่กล้าแล้ว ฉันไม่กล้าอีกแล้ว…”
นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าอยู่ใกล้กับความตาย เขารู้สึกกลัวจริง ๆ เขาไม่เคยคิดเลยว่าหลิวเฟยจะกล้าบุกเข้ามาถึงในบ้านพักตากอากาศของเขาเพียงลำพัง แถมยังทุบตีและซ้อมเขาต่อหน้าลูกน้องหลายคน
ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหลิวเฟยคือคนที่โหดร้ายและน่ากลัวที่สุดที่หลู่อิงปินเคยเห็นมา ในที่สุดเขาก็เข้าใจว่าทำไมถึงมีปืนมากมายแต่กลับไม่สามารถทำอะไรเจ้าหมอนี่ได้ เจ้านี่ลงมืออย่างโหดร้ายเลือดเย็น กล้าหาญเกินต้านทาน
“ซ่า”
“ซ่า”
……
?
บรรยากาศภายในห้องทำให้หลู่อิงปินและลูกน้องของเขาแทบจะหายใจไม่ออก เสียงใสกังวานดังขึ้น หลิวเฟยเหลือบมองลงไปข้างล่าง เมื่อพบว่าหลู่อิงปินตกใจกลัวจนฉี่รดกางเกง จึงจับเขาโยนลงบนพื้น จากนั้นยื่นมือออกไปแล้วพูดว่า “ที่แท้แกก็กลัวเป็นเหมือนกันนะเนี่ย ! ส่งกุญแจรถมา ! ในเมื่อแกมัดเธอไว้ แล้วจะไม่ให้รถหรูสักคันเป็นค่าทำขวัญเลยหรือ ? ”
หลู่อิงปินเงยหน้ามองเขา และรีบก้มหน้าลงควักกุญแจรถออกจากกระเป๋ายื่นให้เขาอย่างรวดเร็ว
หลิวเฟยถลึงตาใส่เขาพร้อมง้างหมัดขึ้นมา เขารีบเอามือกุมหัวอ้อนวอนขอร้องทันที
“ฉันรู้ว่าหลิวเป้าคอยทำงานสกปรกให้ตระกูลหลู่ของแก ฉะนั้นแกรอฉันก่อนเถอะ ! ”
เมื่อเห็นว่าเขากลัวเช่นนี้ หลิวเฟยก็ไม่อยากที่จะต่อยเขาแล้ว จึงสะบัดมือออกแล้วพูดออกมาอย่างเย็นชา เขาถอดเสื้อนอกคลุมให้โม่อวี้ จากนั้นก็อุ้มเธอเดินออกไปข้างนอก
“ทำไม ยังไม่เข็ดอีกหรือ ? ”
เมื่อมาถึงประตูทางออก บอดี้การ์ดนับสิบได้เข้ามาขวางทางเขาไว้ หลิวเฟยใช้สายตาอันแข็งทื่อกวาดมองพวกเขา พลางพูดขึ้นอย่างดุดันสองสามประโยค ฉับพลันนั้นเองบอดี้การ์ดนับสิบต่างพากันมองหน้ากันแล้วรีบเปิดทางให้เขาเดินจากไป
หลิวเฟยอุ้มโม่อวี้มาอยู่ข้างรถเฟอร่รี่คันสีน้ำเงิน เขาเปิดประตูรถแล้ววางโม่อวี้ลงบนที่นั่งข้างคนขับ จากนั้นจึงขับรถสปอร์ตซิ่งออกไป…
“ขยะอย่างพวกแก ฉันจะฆ่าตายให้หมด ! ”
หลิวเฟยขับออกไปได้พักใหญ่ หลู่อิงปินก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นมาอย่างสั่นเทา จากนั่นจู่ ๆ เขาก็ระเบิดความโมโหออกมา เขาเตะต่อยเหล่าบอดี้การ์ดเพื่อระบายอารมณ์ แต่เตะได้เพียงไม่กี่ครั้ง เขาก็ร้องควญครางออกมาด้วยความเจ็บปวด
บอดี้การ์ดคนหนึ่งพูดออกมาอย่างรีบร้อน “คุณชายหลู่ มันกล้าหาญเกินไปจริง ๆ พวกเราต้องขอโทษคุณชายด้วย คุณชายอยากจะลงโทษพวกเราอย่างไรก็ได้ ! แต่ตอนนี้พวกเราต้องพาคุณชายไปโรงพยาบาลก่อน… ”
หลู่อิงปินลูบใบหน้าที่แทบจะไม่เหลือความรู้สึกแล้วคำรามออกมา “แล้วจะมัวยืนเซ่ออะไรอยู่ล่ะ ? เร็วเข้าสิ ! รอฉันหายดี แล้วค่อยคิดบัญชีกับพวกแก ! ยังมีไอ้สารเลวนั้นอีก ฉันจะต้องสับมันเป็นชิ้น ๆ ด้วยตัวของฉันเอง ! ”
……
“ประธานโม่ คุณ…คุณอย่าทำแบบนี้ คุณพักอยู่ที่ไหน ? ”
ฟลิวเฟยขับเฟอรารี่สุดเท่ห์ไปตามถนนมองโม่อวี้ที่กำลังดึงเสื้อผ้าตัวเองไม่หยุด แถมยังเริ่มนำร่างกายมาสัมผัสถูไถตัวเขา จนเขาชักจะทนไม่ไหวแล้ว
ขณะนี้ดวงตาของเธอเป็นประกายแวววับ ใบหน้าแลดูมีเลือดฝาด จมูกเรียวเล็กส่งกลิ่นอายความร้อนแรงออกมา ร่างกายที่อ่อนช้อยราวกับงูที่กำลังเลื้อยรัด ราวกับสายน้ำที่กำลังกระเพื่อม มันดูมีมนต์เสน่ห์ที่แสนร้ายกาจ เขาเริ่มควบคุมความรู้สึกของตัวเองอีกครั้ง แต่เขาก็ข่มใจทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้
หลังจากผ่อนลมหายใจออกมาช้า ๆ เขาก็ยื่นมือไปหยิบขวดน้ำแร่มาแล้วเทรดศรีษะเธอ โม่อวี้สะบัดศีรษะอย่างแรง เธองัวเงียตื่นขึ้นมาและบอกที่อยู่ของตัวเองกับเขา แต่จากนั้นไม่นานก็เริ่มกระส่ายกระส่ายขึ้นมาอีกครั้ง
หลิวเฟยหันหน้าไปมองก็เห็นร่างกายอันเปียกปอนของเธอ เผยให้เห็นหน้าอกอวบอิ่มและเรือนร่างโค้งมนได้สัดส่วน มันดูยั่วยวนกว่าเมื่อกี้มาก เขาเหยียบคันเร่งจนมิด ทำให้รถสปอร์ตเร่งความเร็วพุ่งตรงมาถึงที่บ้านเธอ
เมื่อมาถึง หลิวเฟยก็นำเธอมาวางไว้บนเตียง จากนั้นลงมือถอดเสื้อผ้าเธอออก
โม่อวี้ที่อ้อนวอนเขาทางสายตามาโดยตลอด ดูเหมือนจะได้รับสัญญาณบางอย่าง เธอรีบกอดเขาและจูบเขาอย่างบ้าคลั่ง
หลิวเฟยกลั้นใจถอดเสื้อผ้าเธอออก ร่างกายของเธอตอนนี้สวมเพียงแค่ชุดแนบเนื้อเพียงอย่างเดียว จากนั้นจึงใช้แขนเสื้อและขากางเกงมัดแขนขาเธอไว้ เขาหยิบกระบอกไม้ไผ่อันเล็ก ๆ ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เปิดฝาออกแล้วหยิบเข็มเงินออกมาหลายเล่ม
แต่เมื่อเห็นเขามือเป็นระวิง ไม่นานโม่อวี้ก็ค่อย ๆ สงบลง ใบหน้าที่แดงก่ำค่อย ๆ เลือนหายไป เป็นหน้าเขาแทนที่กลับแดงขึ้นมาเสียเอง
ช่วยไม่ได้ ในเมื่อตอนนี้เธอนอนเปลือยเปล่าอยู่ต่อหน้าเขา เขาเห็นทุกสิ่งทุกอย่าง และเขาเองก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนจากที่ไหน
เขาพยายามข่มความรู้สึกภายในที่เดือดพล่านไว้ ใช้เวลาถึงครึ่งชั่วโมงกว่าจะสามารถใช้เข็มเงินสลายฤทธิ์ยาในร่างกายเธอได้ หากรู้แต่แรกว่าหลู่อิงปินใช้ยารุนแรงขนาดนี้กับเธอ เขาจะจัดการกับหลู่อิงปินให้หนักกว่านี้ !
“ฮู่ว…”
เมื่อเห็นว่าโม่อวี้หลับสนิท หลิวเฟยก็ถอนหายใจช้า ๆ ใช้มือปาดเหงื่อบนหน้าผาก เขาอดไม่ได้ที่จะมองผิวขาวเนียนและรูปร่างโค้งมนของเธอ จากนั้นจึงนำผ้าห่มบาง ๆ มาคลุมร่างกายเธอไว้
หลังจากเก็บเข็มเงินเรียบร้อยแล้ว เขาก็นำกระบอกไม้ไผ่เก็บใส่ลงในกระเป๋าเหมือนเดิม ก่อนหน้านี้เขายืมเข็มเงินมาจากหลี่เจิ้งอีเพื่อมาช่วยเหลือหลี่ซานซาน ทำให้เขาติดนิสัยที่ดีในการพกเข็มเงินติดตัวไปด้วยเสมอ
เพราะประการแรก มันทำให้สามารถรักษาคนได้อย่างทันถ่วงทีและอีกอย่างคือสามารถใช้เป็นอาวุธลับได้อีกด้วย
ความจริงได้สามารถพิสูจน์ให้เห็นว่านี่เป็นการกระทำที่ชาญฉลาด หากไม่ใช่เพราะวันนี้เขาพกเข็มเงินมาด้วย เกรงว่าเขาคงจะไม่สามารถช่วยโม่อวี้ถอนฤทธิ์ยาได้อย่างราบรื่นเช่นนี้
ความรู้สึกชั่วร้ายภายในตัวยังไม่หายไปไหน หลิวเฟยหัวเราะเจื่อนขณะเดินเข้าไปในห้องน้ำของโม่อวี้เพื่ออาบน้ำเย็น ๆ จากนั้นนั่งลงบนโซฟาเพื่อรอให้โม่อวี้ตื่นขึ้นมา
ไม่รู้ว่ารอมานานแค่ไหนแล้ว ตัวเขาเองเผลอหลับไปครู่หนึ่ง ทว่าเมื่อได้กลิ่นของร่างกายที่หอมเย้ายวนทำให้เขาลืมตาขึ้นมา พลันพบว่าโม่อวี้ที่ห่มผ้านวมบาง ๆ กำลังนั่งอยู่ข้าง ๆ เขา จากนั้นเอียงคอมามองเขาด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยความรู้สึก
ทันทีที่เขากำลังจะพูด โม่อวี้ก็ขยับเข้าไปประกบจูบปิดปากเขาไว้…
เดิมทีเขามีสัญชาตญาณความเป็นชายอยู่แล้ว เมื่อถูกเธอจูบเข้าเช่นนี้ สมองก็พลันว่างเปล่า ไม่นานก็เริ่มมีการตอบสนองกลับไป
ทั้งสองกำลังพังทลายกำแพงของกันและกันและกำลังก้าวเข้ามาอยู่ใกล้กันอีกขั้นหนึ่งแล้ว ทว่าทันใดนั้นเองเสียงโทรศัพท์ของหลิวเฟยดังขึ้นมา ทำให้เขาตกใจและตื่นตัว เขารีบผลักโม่อวี้ออกแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย แต่ปลายสายกลับวางหูไปเสียแล้ว
“เดิมทีผมกำลังคุยเรื่องความร่วมมือกับบริษัทเซิ่งเทียนกั๋วอยู่ แต่มีสายแปลก ๆ โทรเข้ามาบอกผมว่าคุณถูกหลู่อิงปินลักพาตัวไป แถมยังเอาที่อยู่ของหลู่อิงปินให้ผมด้วย ! ”
หลิวเฟยเหลือบมองใบหน้าที่เขินอายของโม่อวี้ พลางชี้ไปที่เบอร์มือถือแล้วพูดให้โม่อวี้ฟัง
โม่อวี้เม้มปากแน่น “แล้วนายรู้ว่าฉันถูกลักพาตัวได้อย่างไร หมอนี่คือใครกัน ? ”
หลิวเฟยส่ายหน้า ทันใดนั้นก็มีข้อความเด้งเข้ามา ในเนื้อหาเขียนอย่างง่าย ๆ เขาไม่ต้องการให้หลิวเฟยสืบว่าเขาคือใคร เพียงแค่บังเอิญเห็นและให้ความช่วยเหลือเท่านั้นเอง
เมื่อเห็นข้อความลึกลับนี้ หลิวเฟยก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี เขารีบโทรกลับไปทันที แต่อีกฝ่ายก็ปิดเครื่องไปเสียแล้ว
โม่อวี้ใช้มือค้ำแก้ม “ดูเหมือนว่าเขาจะรู้เรื่องของพวกเราเป็นอย่างดี เกรงว่าคงไม่ใช่แค่บังเอิญพบเห็นแล้วสิ”
หลิวเฟยพยักหน้า “ผมก็รู้สึกแบบนั้น ตอนนี้สถานการณ์ค่อนข้างซับซ้อน ถึงแม้ว่าบทเรียนในวันนี้หลู่อิงปินจะไม่กล้ามาหาเรื่องคุณอีก แต่คุณก็ต้องระวังตัว หากมีอะไรเกิดขึ้นให้รีบบอกผม”
โม่อวี้กระพริบตาปริบ ๆ ยื่นมือมาโอบรอบคอเขาแล้วพูดด้วยใบหน้าแดงก่ำ “ตอนนี้ฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้นแล้ว ฉันแค่อยาก…”
พูดยังไม่ทันจบ เธอก็จูบเขา หลิวเฟยรีบยื่นมือออกมาบังไว้ “ดูเหมือนจะไม่มีอะไรแล้ว ใส่เสื้อผ้าซะ ผมจะพาคุณไปที่หนึ่ง”
“หึ ก็ได้ ฉันจะฟังนาย”
โม่อวี้ลุกขึ้นพร้อมกับดึงผ้าห่มผืนบางออก สวมกระโปรงต่อหน้าเขา เมื่อเห็นดังนี้เลือดลมของหลิวเฟยก็เดือดพลุ่งพล่าน ถึงขนาดเลือดกำเดาเกือบไหลออกมาทางจมูก
ทั้งสองลงมาถึงด้านล่างของอพาร์ตเมนต์ หลิวเฟยกวาดสายตาสำรวจรอบ ๆ ก่อนขับเฟอรารี่เข้าไปยังลานจอดรถชั้นล่าง จากนั้นชี้ไปที่รถสปอร์ต “ตรงนี้แหละ ! ”
โม่อวี้อึ้งไปสักพัก ก่อนตะโกนด่าเขาด้วยใบหน้าแดงแจ๊ด “คุณมันน่ารังเกียจ ผู้ชายอย่างพวกคุณช่างไม่รู้อะไรเอาเสียเลย คุณเองก็ยังเป็นแค่ไอ้บ้ากาม ! ”
……