ตอนที่ 43 ตั้งแผงลอย ต่อสู้กับ รปภ.
หลิวเฟยไม่ใช่คนโง่ เมื่อเขาพูดว่าจะทำอะไร ก็จะลงมือทำเลย
หลังกลับมาจากภูเขา เขาก็ควักเงิน 2,000 หยวนเช่าที่นาแต่ละหมู่ทันที เขาเช่าที่นาทั้งหมด 10 หมู่เพื่อปลูกข้าว เมื่อข่าวแพร่ออกไป ชาวบ้านกลับไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนกับคราวก่อนที่เขาเช่าภูเขา แต่กระนั้นก็ยังมีคนจำนวนไม่น้อยที่มาลงทะเบียนอย่างแข็งขัน
ในเวลานี้ หลิวอวี้เหลียนที่เพิ่งแยกกับเขาได้ไม่นานก็รีบวิ่งเข้ามา “พี่เฟย พ่อฉันบอกว่า อย่างไรเสียบ้านของพวกเราก็มีที่นาเยอะที่สุด ทั้งยังมีที่นาที่เชื่อมติดกัน เห็นแก่ที่พี่เคยช่วยชีวิตฉันไว้ เลยอยากจะแบ่งที่นา 5 หมู่ทางด้านตะวันตกให้พี่เช่า ! ส่วนเรื่องค่าเช่าแล้วแต่พี่จะพิจารณา”
“ที่ดิน 5 หมู่นั้นเชื่อมติดกันงั้นหรือ ? ”
“แน่นอน”
หลิวเฟยไปตรวจสอบพร้อมกับเธอ จากนั้นก็ได้พบกับเจ้าของที่ดินทั้งห้าหมู่ เขาจึงใช้เงินสดจ่ายค่าเช่าทันที
เมื่อทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย เขาจึงไปขอบคุณหลิวเทียนป้า พร้อมกับจ่ายเงินค่าเช่าสำหรับเช่าที่นาหนึ่งปี แล้วไปอำเภอเพื่อทำเรื่องของเช่าที่
ด้วยความที่เคยเช่าภูเขาไปก่อนหน้านี้ จึงทำให้เขา “เรียนรู้บทเรียนในอดีต” ครั้งนี้ขั้นตอนการเช่าจึงง่ายขึ้นมาก นั้นหมายความว่าเขาอยากทำอะไรก็ได้ตามที่เขาต้องการ
เมื่อสัญญาเช่าสำเร็จ หลิวเฟยก็รีบหาซื้ออุปกรณ์สำหรับสร้างกระโจม จากนั้นได้เกณฑ์ชาวบ้านมาเพื่อช่วยสร้าง เขาหิ้วถุงเชอร์รี่ลูกใหญ่ไปยังบริษัทผลไม้ที่ใหญ่ที่สุดในเมืองเฟิ่งฮวง บริษัท เฟิ่งฮวงเซิ่งเทียนกั่ว จำกัด
เมื่อมองไปยังตึกสูงหลายสิบชั้น หลิวเฟยก็คิดในใจว่าสักวันเขาต้องมีบริษัทที่ตึกสูงเสียดฟ้าที่เป็นของตัวเองเช่นนี้!
ก่อนที่เขาจะมาที่นี้เขาได้คึกษาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตเกี่ยวกับบริษัทนี้มาบ้างแล้ว บริษัทนี้รวมการเพาะปลูก ผลิต จัดการผลผลิต และการขายไว้เรียบร้อยในที่เดียว เรียกได้ว่ามีระบบอุตสาหกรรมที่สมบูรณ์แบบมาก อีกทั้งเถ้าแก่เว่ยเซิ่งเทียนก็เป็นคนที่มีปณิธานมุ่งมั่นคนหนึ่ง เขาเริ่มต้นขายแอปเปิ้ลเมื่ออายุ 20 ปี ก่อนอาศัยความรู้ความเข้าใจในตลาดเปิดกิจการตัวเอง และพัฒนามากว่า 20 ปี เฟิ่งฮวงเซิ่งเทียนกั่วได้กลายเป็นบริษัทชั้นนำในอุตสาหกรรมผลไม้ ทั้งยังถูกจัดอันดับให้เป็นอยู่ในอันดับต้น ๆ ของมณฑลไห่หยวนอีกด้วย
แน่นอนว่าเขาอยากจะเห็นคนที่มีปณิธานมุ่งมั่นเช่นนี้ แต่เมื่อกำลังจะเดินเข้าไปในตึก เขาก็ถูก รปภ. สองคนหยุดไว้ก่อน
เขามองตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้า รู้สึกตัวเองแต่งตัวเป็นทางการมากอย่างกับนักธุรกิจ ทำไม รปภ. ถึงยังไม่ปล่อยให้เขาเข้าไปกันนะ !
เขาส่ายหน้าและพูดว่า “ผมอยากจะพบประธานเว่ยจริง ๆ ! ”
รปภ.คนหนึ่งหัวเราะออกมาเสียงดัง “คุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ? หนึ่งคือคุณยังไม่ได้นัด สองคือคุณไม่ใช่คนรู้จัก อยากจะพบก็จะเข้าไปแบบนี้เลยหรือ ? ประธานเว่ยของพวกเราเป็นคนมีชื่อเสียง คุณรู้ไหมว่าในหนึ่งวันเขายุ่งแค่ไหน มีกี่คนอยากจะพบเขา ? ไม่ใช่ว่าอยากพบก็เข้าพบได้ ! ”
หลิวเฟยชี้นิ้วไปที่พวกเขา ใบหน้าพวก รปภ. ดูเคร่งขรึมราวกับพร้อมจะบวกตลอดเวลา
เมื่อเห็นพวกเขาเป็นเช่นนี้ หลิวเฟยจึงกระแอมแล้วถอยหลังไปหนึ่งก้าว ก่อนยิ้มกว้างและพูดว่า “เอ่อ……การยืนยามมันไม่ง่ายเลยนะเนี่ย มา ๆ ๆ ลองชิมเชอร์รี่ที่ผมปลูกดูหน่อยสิ ! ”
พูดจบ เขาก็ควักเชอร์รี่ขึ้นมาแล้วส่งให้แก่พวก รปภ.
รปภ.ทั้งสองรับมาแล้วมองดู “นี้คือเชอร์รี่หรือ มันกินได้ใช่ไหม ? ” พวกเขาพูดขึ้นอย่างพร้อมเพรียง
หลิวเฟยใบหน้านิ่งเฉย เขาหยิบเชอร์รี่ออกมาหนึ่งลูกและกินอย่างเอร็ดอร่อย “ไม่มีพิษ ! พวกคุณดูนะ นี่คือธุรกิจขนาดย่อมของผม แต่ฟ้าคงสงสาร ทำให้ผมสามารถปลูกผลผลิตใหม่นี้ขึ้นมาได้ ไม่เพียงแต่รสชาติดี ผลของมันยังมีขนาดใหญ่แถมสีสันยังดูดี พวกเราล้วนก็ลำบากมากัน ดังนั้นจึงอยากให้พวกคุณทั้งสองลิ้มลองดู ! ”
ทั้งสองไม่ได้พูดอะไร ต่างพากันกัดไปคนละคำ และพบว่ารสชาติของเชร์รี่นี้ดีจนต้องตะลึง
รปภ.คนหนึ่งพูดขึ้นว่า “นี่คือ……เชอร์รี่ที่คุณปลูกขึ้นมาเองจริง ๆ หรือ ? ”
หลิวเฟยพยักหน้า
เขามองหลิวเฟยจากหัวจรดเท้า และตบเข้าที่บ่าเบา ๆ “น้องชาย เอาล่ะ นายเป็นคนมีความสามารถในการปลูก เพียงแค่ไม่รู้ว่านายปลูกไปกี่หมู่แล้ว ? ถ้าไม่กี่ร้อยหมู่ พูดไปก็ไร้ประโยชน์ ! ”
หลิวเฟยยิ้ม “พวกคุณดูนะ ผมเป็นคนซื่อสัตย์และก็ไม่หลอกลวงใคร ตอนนี้ยังปลูกเพียงไม่กี่ต้นเพื่อทดลอง อนาคตคิดว่าจะขยายให้ใหญ่ขึ้น นี้ไม่ใช่การรีบหาลู่ทางการขายหรือ ? ”
เมื่อรปภ.ทั้งสองได้ยินคำนี้ พวกเขาก็รู้สึกขบขันมาก ชายผู้นี้ซื่อสัตย์จริง ๆ แต่เห็นได้ชัดว่ามันน่าขันไปหน่อยหรือไม่ ? ทดลองปลูกเพียงไม่กี่ต้นก็หาลู่ทางซะแล้ว แถมยังมาถึงบริษัทเฟิ่งฮวง ถ้าไม่ใช่เพราะว่ามีปัญหาด้านสมอง ก็คงเป็นเพราะบ้าเงิน !
รปภ.คนหนึ่งยืนเอามือเท้าเอวหัวเราะสักพัก ก่อนพูดขึ้น “ผมยอมเรียกคุณว่าพี่เลย อย่ามาสร้างปัญหาที่นี่เลยได้ไหม ? ผมเห็นคุณตัวสูงใหญ่ ร่างกายแข็งแรง ไม่เหมือนกับคนมีปัญหาด้านสมองเลย ! พวกเรากำลังทำงานอยู่ ช่วยเห็นใจหน่อย ลองไปตั้งแผงลอยขายผลไม้ดูสิ ผมพูดจากใจเลย ! ”
รปภ.อีกคนไม่ลืมที่จะพูดเสริมขึ้น “ดูยังไงก็อย่าเพิ่งไปตอนนี้เลยนะ ให้ผ่านไปสักสองสามปีก่อน เพราะตอนนี้ยังเป็นฤดูกาลของเชอร์รี่ คำนวณดูจากปีที่แล้ว ถึงจะมีไอ้โง่ที่ไหนมายอมร่วมมือ แต่ผ่านไปสักปีก็คงเหลือแค่เงาล่ะมั้ง ฮ่าฮ่าฮ่า”
ทั้งสองหัวเราะร่าออกมา หลิวเฟยจึงอมยิ้ม “นี่พวกคุณกล้าว่าประธานเว่ยเป็นไอ้โง่หรือ พวกคุณซวยแล้วล่ะ ! ”
รปภ.คนหนึ่งรีบหุบยิ้มทันที “หยุดพูดจาเหลวไหลได้ไหม ! พวกเรากำลังทำงานกันอยู่ รีบไปให้ไกล ๆ ! ”
“เมื่อกี้พวกคุณไม่ได้พูดว่าคนที่ร่วมมือกับผมเป็นไอ้หน้าโง่หรือ ? ” หลิวเฟยพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
รปภ.อีกคนขมวดคิ้มเป็นปม “เฮ้อ นี่จะไม่หยุดจริง ๆ หรือ ใช่ ๆ พวกเราพูดไปแล้ว ไม่ใช่แค่เป็นไอ้หน้าโง่นะ ยังปัญญาอ่อน ไม่เต็มบาทด้วย พอใจคุณหรือยัง รีบไสหัวไปได้แล้ว ! ”
หลิวเฟยหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วส่ายไปส่ายมา “งั้นวันนี้ผมต้องร่วมมือกับประธานเว่ยของพวกคุณให้ได้ จากนั้นผมนำเอาคลิปนี้ไปเปิดให้เขาดู ผมล่ะชอบเรื่องแบบนี้จริง ๆ สนุก ! ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า……”
รปภ.ทั้งสองมองหน้ากัน ก่อนจะหัวเราะเสียงดัง พร้อมถือกระบองขึ้นมาเตรียมวิ่งไล่
หลิวเฟยก็รู้ตัวดี เขายกมือขึ้นโบกลาและเดินจากไป
“พวกโง่นี่ ช่างไม่มีความเฉลียวฉลาดเอาเสียเลย คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ? บอกว่าจะร่วมมือกับประธานเว่ยก็ร่วมมือเลยงั้นหรือ ? ”
“เรื่องแปลก ๆ เกิดขึ้นทุกปี แต่ปีนี้มากหน่อย ! แต่แบบนี้ไม่มีใครสู้ได้อยู่แล้ว อย่าไปสนใจเขาเลย ก็แค่ไอ้งั่งที่ทำตัวตลก ฮ่าฮ่า ! ”
……
รปภ.ทั้งสองหัวเราะอย่างพอใจ แต่ไม่นานพวกเขาก็ต้องตื่นตกใจ เมื่อเห็นว่าหลิวเฟยถูกล้อมรอบไปด้วยพนักงานทั้งหลาย ดูเหมือนว่าเขากำลังตั้งแผงลอยขายของอยู่ตรงนั้นจริงอย่างที่พูดไว้
รปภ.คนหนึ่งพูดขึ้นอย่างเกรี้ยวกราด “บ้าเอ้ย ชักจะทนเจ้าเด็กคนนี้ไม่ไหวละ ถึงกลับกล้าตั้งแผงลอยหน้าตึกเซิ่งเทียนของพวกเราเลยหรือ ไป จัดการมัน ! ”
เขากวาดสายตามองทั้งสอง “ไม่ว่าจะลูกเล็กลูกใหญ่ก็ราคา 5 เหมา โคตรคุ้มค่า ผ่านหมู่บ้านนี้ไปก็ไม่มีร้านค้าแล้ว ท่านทั้งสองซื้อสักสองลูกหน่อยไหม ? ”
รปภ.คนหนึ่งพูดด้วยความโกรธ “ไอ้หมอนี่ แกป็นคนแรกเลยนะที่กล้าจะวางแผงขายของหน้าตึกเซิ่งเทียน ในเมื่อพูดดี ๆ แล้วยังไม่ยอมทำตาม คงต้องใช้ความรุนแรงแล้วล่ะมั้ง ! ”
หลิวเฟยส่ายหัว “เงินสักหยวนก็ไม่ให้ ขี้เหนียวเกินไปแล้ว ช่างเถอะ เหมือนจะเห็นร้านกาแฟอยู่ฝั่งตรงข้าม ผมไปกินกาแฟดีกว่า รอให้ประธานเว่ยกลับมาพวกคุณค่อยไปหาผมฝั่งนั้นนะ”
พูดจบ หลิวเฟยก็หายวับไปกับตา รปภ.ทั้งสองตอนนี้เหมือนถูกยกคำว่า “น่าขัน” “ไม่มีสมอง” “ประสาท” มาไว้บนร่างกาย
หลิวเฟยมาถึงร้านกาแฟพร้อมกับสั่งกาแฟที่แพงที่สุด 3 แก้ว บริกรยกกาแฟ 2 แก้วมาวางไว้ตรงข้ามเขาตามที่สั่ง เมื่อเห็นว่าไม่มีใครมา เหงื่อก็ไหลออกมาเต็มหลัง ทำไมดูราวกับการเชิญคนตายมาดื่ม
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง รปภ.ทั้งสองก็วิ่งเข้ามาในร้านกาแฟอย่างร้อนรน ใบหน้าเต็มไปด้วยความอับอาย เขามองไปที่หลิวเฟยและพูดอย่างอ้อนวอน “คุณผู้ชาย ผมต้องขอโทษจริง ๆ เป็นเพราะพวกเราเองที่มีตาหามีแววไม่ หลังจากที่ประธานเว่ยได้ยินพนักงานพูดถึงเชอร์รี่ที่คุณขาย เขาก็อยากจะพบคุณทันที”
หลิวเฟยยิ้ม “ไม่ต้องรีบ ! ครึ่งชั่วโมงก่อนผมได้สั่งกาแฟสำหรับพวกคุณไว้แล้ว ไม่ว่ายังไงพวกคุณก็ต้องดื่มให้หมดนะ”
ทั้งสองยิ้มอย่างอึดอัด “ขอบคุณคุณอย่างมาก……”
“ไม่ต้องขอบคุณ ยังไงก็เงินพวกคุณ”
หลิวเฟยพูดจบอย่างช้า ๆ ในใจกลับคิดว่าเงินสักหยวนก็ไม่ให้ ตอนนี้แหล่ะจะขูดเลือดพวกนายออกมา ! ฉันไม่เข้าใจเลย เขาไม่ใช่ฮ่องเต้นะ ทำไมการจะเข้าไปพบเขากลับต้องถูกรปภ.ห้ามไว้ ? ชีวิตเขาต้องการความปลอดภัยขนาดนั้นเชียวหรือ ?
เมื่อทั้งสองได้ยินประโยคนั้นก็แทบจะร้องไห้ออกมา แต่พวกเขาจะพูดอะไรได้ในเมื่อประธานเว่ยบอกไว้ว่า หากพวกเขาไม่สามารถเชิญเขากลับมาได้ ก็ไม่ต้องทำงานนี้แล้ว !
ทั้งสองเหลือบมองอย่างขมขื่น กัดฟันดื่มกาแฟและจ่ายเงิน พร้อมเชิญหลิวเฟยออกไปอย่างนอบน้อม
มาถึงหน้าตึกเซิ่งเทียนอีกครั้ง เลขานุการสาวสวยคนหนึ่งรีบกล่าวต้อนรับขึ้นมา “คุณคงจะเป็นชายที่ขายเชอร์รี่ใช่ไหม ? ประธานเว่ยของพวกเรารอมานานแล้ว ได้โปรด เชิญเข้าไปด้านใน ! ”
หลิวเฟยเหลือบมอง รปภ.ทั้งสองที่กำลังดึงชายเสื้อของเขาไว้ “เอ่อ……มีคนไม่ยอมให้ผมเข้าไป ! ”
เลขาสาวหันมอง รปภ. พูดขึ้นด้วยอารมณ์โกรธ “พวกนายทำอะไร ? ไม่อยากทำงานแล้วหรือ ? ยังไม่รีบปล่อยเขาอีก ! ”
รปภ.ทั้งสองหยุดชะงักลง ในใจอยากจะร้องไห้ หากปล่อยเขาเข้าไปก็ตกงาน ไม่ปล่อยเขาเข้าไปก็ต้องตกงานอยู่อยู่ดี นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย ?
หลังจากคิดเรื่องนี้ ทั้งสองก็รีบกระซิบข้างหูหลิวเฟย
หลิวเฟยได้ยินดังนั้นจึงกระแอมไอ “คุณผู้หญิง คุณรอผมก่อน ผมขอคุยกับพวกเขาสักหน่อย”
พูดจบ เขาก็พาทั้งสองเดินออกไปด้านข้าง รปภ.ทั้งสองรีบอ้อนวอนทันที
“พี่ พี่ชาย โปรดอย่าเปิดคลิปเสียงนั้นให้ประธานเว่ยฟังนะ ไม่งั้นพวกเราต้องตายกันแน่ ๆ ! ”
“ลูกพี่ ลูกพี่คือคนสูงศักดิ์ที่มีเมตตาต่อคนตัวเล็ก ๆ อย่างพวกเรา คุณไม่ต้องกังวล ต่อจากนี้คุณสามารถเข้าออกตึกได้ราวกับเป็นบ้านของตัวเองเลย อีกอย่าง หากพวกเราเห็นคุณก็จะเชิญคุณไปกินข้าวด้วย พวกเรารู้ตัวแล้วว่าทำผิด ทุกคนล้วนหาเช้ากินค่ำ ชีวิตล้วนลำบากยากแค้น ! ”
……
ฟังพวกเขาพูดอย่างไม่รู้จบ หลิวเฟยก็ผลักมือที่จับชายเสื้อเข้าไว้ออก “ตอนนี้ไม่ดูถูกคนอื่นแล้วหรือ ? ไม่หยิ่งยโส ? ไม่ประจบสอพลอแล้วหรือ ? เอาล่ะ ผมไม่ได้ทำแบบนั้น ไม่ได้กดบันทึก แค่แกล้งพวกคุณเล่นเฉย ๆ เหมือนกัน ! ”
เมื่อเห็นหลิวเฟยเดินเข้าไปในตึกพร้อมเลขาสาว ทั้งสองก็แทบกระอักเลือดออกมา นี่พวกเขาถูกหลอกจนหัวหมุน แต่จะโทษใครได้ ? ใครใช้ให้พวกเขามีตาหามีแววไม่ ไม่รู้จักพลิกแพลงสถานการณ์กันเอง ?
หลิวเฟยมาถึงห้องทำงานของท่านประธาน เห็นชายอายุราวห้าสิบกว่าปีในชุดสูทรองเท้าหนัง หลิวเฟยอมยิ้มอย่างกระปรี่กระเปร่าและพูดขึ้นว่า “คุณคงเป็นประธานเว่ยสินะ ? ผมได้ยินชื่อเสียงมานานแล้ว ! ”
เว่ยเซิ่งเทียนตอบ “น่าละอายใจเหลือเกิน รปภ.ทั้งสองของผมไม่ค่อยรู้ความ ทำให้คุณต้องรอนานเกินไปแล้ว ! ในมือของคุณใช่เชอร์รี่ที่ขายให้แก่พนักงานในบริษัทหรือไม่ ? ”
หลิวเฟยส่งให้แก่เขา “นี่เก็บไว้ให้คุณโดยเฉพาะ คุณลองชิมดู ! ”
เว่ยเซิ่งเทียนลองชิมดู สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันทีที่กัดเชอร์รี่เข้าปาก “นี่คุณปลูกเองจริง ๆ หรือ ? ”
“แน่นอน” หลิวเฟยเอ่ย
“คุณมีเท่าไหร่ ? ต้องการราคาเท่าไหร่ ? ”
“ครึ่งเดือนหลัง ผลผลิตล็อตแรกน่าจะจัดหาได้มากกว่า 5,000 กิโลกรัม ส่วนในอนาคตมั่นใจได้เลยว่าปริมาณจะค่อย ๆ เพิ่มขึ้น ในเรื่องราคาผมจะพูดอย่างตรงไปตรงมาเลยว่ากิโลกรัมละ 200 หยวน ! ” หลิวเฟยตอบอย่างหนักแน่น
เมื่อได้ฟังเช่นนี้ เว่ยเซิ่งเทียนก็แทบลมจับ……