ตอนที่ 21 ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้น
ที่จริงหลิวเฟยตั้งใจจะมาขายอาหารทะเล แต่กลับเจอศัตรูเก่า แถมยังได้สร้างศัตรูใหม่ขึ้นมาอีก ทำเอาเขาถึงกับรู้สึกยุ่งเหยิงไปหมด
เมื่อหลิวเฟยเห็นโม่อวี้มีสีหน้าซีดเผือดพร้อมกับสะอื้นอยู่เบา ๆ หลิวเฟยเลยพูดให้กำลังใจเธอ “อยากร้องหห้ก็ร้องออกมาเถอะ อย่าไปอดกลั้นให้คนเศษเดนพรรค์นั้น มันไม่คุ้มค่าเลยซักนิด ! ”
‘แฟนหนุ่มคบซ้อนกับเพื่อนสนิทของตัวเอง’ เมื่อเห็นชีวิตของเธอต้องเผชิญฉากละครน้ำเน่าแบบนี้ก็ทำให้หลิวเฟยอดที่จะรู้สึกเห็นใจไม่ได้ เขาเข้าใจขึ้นมาทันทีว่าทำไมเธอถึงอารมณ์ร้ายได้ขนาดนั้นทุกครั้งที่พวกเขาเจอหน้ากัน เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับใครก็คงจะไม่มีใครรับไหว
“ฮือ”
โม่อวี้ฝืนสะอื้นได้สักพัก จากนั้นเธอก็ระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาแล้วเขวี้ยงแก้วน้ำ แฟ้มเอกสาร หนังสือที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานลงบนพื้นราวกับคนเสียสติ
หลิวเฟยได้แต่ยืนมองโดยที่พูดอะไรไม่ออก ผู้หญิงเมื่อเสียสติขึ้นมาแล้วน่ากลัวมาก แต่สิ่งที่ทำให้หลิวเฟยเป็นใบ้ไปเลยก็คือตอนที่เธอเขวี้ยงกล่องหรูที่ดูมีมูลค่าลงพื้น ปรากฏว่าบนพื้นเต็มไปด้วยเซ็กส์ทอยที่เทกระจาดออกมาเต็มพื้นไปหมด !
เขาตกใจจนอ้าปากค้าง
ดวงตากลมโตของโม่อวี้นั้นเบิกโพลงออกมาเช่นกัน
เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจากด้านนอก เธอก็รีบเปิดประตูอย่างฉับไวด้วยความเสียสติ แต่ผลปรากฏว่ามีหญิงสาวในชุดกระโปรงแบบสาวออฟฟิศยืนอ้าปากค้างอยู่เช่นกัน
ถ้าหากสามารถหยุดวินาทีนี่ไว้ตลอดไป ภาพนี้ก็คงเป็นภาพที่น่าสนใจไม่น้อย
หลิวเฟยกระแอมในคอ เมื่อเห็นโม่อวี้ร้องไห้จนหน้าแดงขี้มูกโป่ง สีหน้าของเธอตอนนี้ดูเขินอาย อีกทั้งไหนจะยังมีความโกรธที่ยังคงคุกรุ่นอยู่ เขาจึงรีบแสร้งทำเป็นกระฟัดกระเฟียดชี้โม่อวี้แล้วต่อว่าเธอ “คุณดูแฟนแต่ละคนที่่คุณคบสิ เป็นถึงเถ้าแก่ใหญ่แต่ใช้วิธีสกปรก ซื้อของพวกนี้จากอินเทอร์เน็ตเพื่อมาแกล้งคุณ เรื่องแบบนี้คุณทนได้หรือ แบบนี้ต้องแจ้งความสถานเดียว ! ”
เมื่อโม่อวี้หันไปเห็นเขากระพริบตาไม่หยุดเพื่อต้องการจะสื่อบางอย่าง เธอก็รีบมีปฏิกิริยาตอบรับในทันที “เรื่องแบบนี้ไม่อภัยให้แน่นอน ฉันจะต้องให้เขาชดใช้ให้สาสม เอ่อเล.....เลขาฉิน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ เธอ..... ”
เมื่อเลขาได้หันไปสบสายตาก็เข้าใจเหตุการณ์ทั้งหมดในทันที เธอหันไปกวาดสายตามองข้าวของที่กระจะดกระจายอยู่บนพื้นอีกครั้ง อยากนั้นก็เปล่งเสียงแสดงว่ารับทราบ แล้วก็ปิดประตูเดินจากไป
หลิวเฟยหันสายตากลับมามองหญิงสาวที่อยู่ในห้อง จากนั้นก็ถอนหายใจแล้วถอยไปนั่งที่โซฟา เขาอดไม่ได้ที่จะหันไปมองของที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น จากนั้นก็เปลี่ยนอิริยาบถมานั่งท่าไขว้ห้าง “เอ่อ....ทุกคนก็เป็นผู้ใหญ่กันหมดแล้ว เรื่องนี้มันปกติ โคตรปกติ เอาเป็นว่าผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ! ”
“ฉัน.....”
โม่อวี้เหมือนอยากจะอธิบายอะไรบางอย่าง เธออ้ำอึ้งอยู่ในคอ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา เธอเก็บสิ่งของที่มีค่าเหล่านั้นกลับเข้าไปในกล่องด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ จากนั้นก็พูดตะกุกตะกักว่า “ขอบ.....ขอบคุณนายนะ นายไหวพริบดีมาก ๆ ”
“พูดขอบคุณก็เป็นหรือคุณ” หลิวเฟยแอบยิ้ม
“นาย ! ” โม่อวี้ถลึงตาใส่เขา จากนั้นก็พูดด้วยเสียงหนักแน่น “นายรีบไปซะ ไปให้ได้ยิ่งไกลก็ยิ่งดี อย่ามาเมืองเฟิ่งหวงให้ฉันเห็นหน้าอีก ไม่งั้นฉันจะไม่ปล่อยนายไว้แน่”
หลิวเฟยแอบแสยะยิ้มแล้วเอ่ยถาม “ไป ? จะให้ไปที่ไหน ? เมืองเฟิ่งหวงเป็นบ้านของผม ผมออกจากบ้านไปตั้งนานหลายปี กว่าจะกลับมาได้มันไม่ง่ายเลยรู้ไหม ผมไม่ไปไหนหรอก ! ”
“แต่เขาจะสั่งคนไปฆ่านายแน่ ๆ ”
“คุณเห็นว่าผมโง่หรือ ที่คนอื่นคิดจะฆ่าก็มาฆ่ากันได้ ? ”
“เหอะ ! ”
ก็ไม่รู้ว่าด้วยเหตุผลอะไรเหมือนกัน เมื่อพูดเกี่ยวกับเรื่องความเป็นความตายเรื่องใหญ่ขนาดนี้ กลับทำให้โม่อวี้หลุดยิ้มออกมาได้
เธอเม้มปากแล้วพูดกับหลิวเฟย “นายไม่รู้จักจริง ๆ ใช่ไหมว่าสามพยัคฆ์แห่งเฟิ่งหวงคืออะไร ? ”
หลิวเฟยเอนหลังไปบนพนักพิงที่โซฟา เขาเลิกคิ้วขึ้นแล้วตอบคำถามของหญิงสาว “เจ็ดปีก่อนผมยังเด็ก ไม่ค่อยจะรู้เรื่องรู้ราวอะไรมากนัก พอเจ็ดปีให้หลัง ผมก็ได้กลับมาอีกครั้ง ก็ยังมีอีกหลายอย่างที่ผมยังไม่รู้ ฉะนั้นผมไม่รู้จริง ๆ ”
โม่อวี้หันไปพูดกับเขาแบบกลืนไม่ได้คายไม่ออก “ไม่รู้ว่าเขาเป็นใครก็จะดันทุรังไปตีกับเขาอีก มิหนำซ้ำยังประกาศว่าตัวเป็นใคร นายไปเอาความกล้าหาญมาจากไหนกันนะ ฉันจะบอกอะไรให้ สามพยัคฆ์แห่งเฟิ่งหวงก็คือสามกลุ่มบริษัทที่ใหญ่ที่สุด สองสามปีมานี้ได้พัฒนาจนเติบโต เป็นบริษัทที่มีศักยภาพสูงมาก ไอ้เศษเดนคนนั้นก็คือรุ่นที่สองของกลุ่มบริษัทตระกูลหลู่ ร่ำรวยและโอหังเป็นอย่างมาก ทีนี้นายรู้แล้วหรือยังว่าศัตรูนายเป็นใคร ? ”
หลิวเฟยแสร้งทำเป็นห่อตัวแล้วพูดกับเธอ “ฟังแล้วดูเหมือนโคตรเหี้ยมเลยนะ ผมกลัวสุด ๆ ไปเลย ! ”
จนถึงขั้นนี้แล้ว หลิวเฟยก็ยังไม่รู้ภยันตรายที่จะมาถึงตัวเขาอยู่ดี โม่อวี้เองก็จนหนทางที่จะโน้มน้าวเขาให้เชื่อแล้วจริง ๆ เธอจึงส่ายหน้า “นายมันไอ้บ้า นี่มันใช่เวลาที่จะมาล้อเล่นไหม ถ้าหากว่านายจะไม่ออกไปจากเมืองเฟิ่งหวงจริง ๆ ก็ได้เหมือนกัน แต่นายต้องหลบซ่อนในหมู่บ้านของนายให้ดี เดี๋ยวฉันจะลองขอความเมตตาจากเขาดู เพราะยังไงเรื่องต้นเหตุก็คือฉัน ฉันไม่อยากดึงนายมาเกี่ยวข้องด้วย......”
หลิวเฟยยิ้มแล้วตอบกลับไป “ประโยคที่เขาพูดทิ้งไว้ก่อนไป คุณยังไม่ได้ยินอีกหรือ ? ต่อให้ไม่มีเรื่องนี้ยังไงสักวันเราคงต้องปะทะกันอยู่ดี ฉะนั้นคุณก็อย่าคิดเข้าข้างตัวเองแต่ฝ่ายเดียว ! ”
โม่อวี้เลยขมวดคิ้วถามกลับด้วยความสงสัย “พวกนายรู้จักกันหรือ ? ระหว่างพวกนายเคยมีความแค้นอะไรต่อกันรึเปล่า ? ”
“ไม่มีทั้งนั้น ! ผมสามารถจัดการปัญหาของผมเองได้ อย่าเป็นห่วงเลย”
ที่จริงแล้วหลิวเฟยก็ไม่รู้จริง ๆ ว่าระหว่างพวกเขาสองคนนั้นมีความแค้นอะไรต่อกัน เรื่องนี้เขาต้องไปสืบมาให้ดีเสียก่อน ทว่าเมื่อดูการให้สัญญา และท่าทีกัดฟันด้วยความแค้นของคู่อริใหม่ ทำให้เขามั่นใจได้ว่าระหว่างเขาทั้งสองนั้นต้องมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อนแน่
โม่อวี้ตัดบทพูดด้วยความลำบากใจ “ช่างเถอะ ในเมื่อนายดื้อรั้นไม่ยอมฟังฉันก็แล้วแต่นาย นายก็รักษาตัวดี ๆ แล้วกัน ว่าแต่วันนี้มาหาฉันเพราะเรื่องอะไร ? ทำไมฉันจึงได้กลิ่นอะไรคาว ๆ ? ”
หลิวเฟยยืนขึ้นแล้วถือถุงผ้าไนลอนไปให้เธอดู “ผมก็แค่อยากหาลู่ทางในการขายอาหารทะเลพวกนี้เท่านั้นเอง ถือว่าเห็นแก่บุญคุณทั้งสองครั้งที่ผมได้ช่วยเหลือคุณ อีกอย่างคุณก็ยังขโมยจูบแรกของผมไปอย่างหน้าตาเฉย คุณช่วยเหลือผมหน่อยจะได้ไหม ? โรงแรมขนาดใหญ่อย่างนี้คงต้องการอาหารทะเลจำนวนมากใช่ไหม ? ”
โม่อวี้อดที่กลั้นยิ้มไว้ไม่ได้ เธอได้หันไปตอบเขา “นายนี่มันน่าสนใจจริง ๆ จูบแรกบ้าบออะไรของนาย นั่นเขาเรียกว่าการผายปอด จะไปนับเป็นจูบแรกได้ยังไงกัน ? ”
หลิวเฟยกระแอม “ตอนนั้นผมช่วยคุณไว้ในฐานะที่ผมเป็นหมอ ฉะนั้นในสายตาของผม ปากของคุณคืออวัยวะอย่างหนึ่ง....”
“หน้าไม่อาย ! ”
โม่อวี้กลอกตาใส่เขา แล้วคว้าถุงผ้าไนล่อนเข้ามาสำรวจอาหารทะเล เธอใช้มือบีบดูและพลิกอาหารทะเลเหล่านั้นอย่างละเอียด “อาหารทะเลพวกนี้คุณภาพไม่เลวเลยนี่ นายจับมาเองหรือ ? ตอนนี้นายมีกับตัวอยู่เท่าไร ? ”
“ก็เพิ่งเริ่ม เดี๋ยวต่อไปอาจจะหาให้ได้อย่างน้อยวันละ 50 กิโล จะมากขึ้นไปเรื่อย ๆ แน่นอน บอกมาสิว่ากำหนดราคาซื้อไว้ที่เท่าไร ? ”
โม่อวี้ยืนขึ้นแล้วกล่าว “โรงแรมห้าดาวอย่างเรามีช่องทางในการจัดหาอาหารทะเลอยู่แล้ว และก็เป็นแหล่งใหญ่ด้วยเหมือนกัน อาหารทะเลของนายนี้มีหอยทั้งหมดสามชนิดด้วยกัน ก็คือหอยแครง หอยหลอดและหอยนางรม หอยแครงกิโลละ 44 หยวน หอยหลอดกิโลละ 28 หยวน ส่วนหอยนางรมกิโลละ 6 หยวน”
หลิวเฟยตอบรับด้วยความพอใจ “ได้ ตกลงตามนั้น พรุ่งนี้ผมจะส่งของมาให้ ทุกแบบจะพยายามหาให้ได้อย่างละ 10 กิโล ”
โม่อวี้ได้ยินอย่างนั้นก็ตกใจ “พรุ่งนี้นายยังจะเข้ามาในเมืองอีกหรือ นายไม่กลัวตายหรือไงฮะ ? ”
หลิวเฟยตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “คุณจะคิดว่าอย่างนั้นก็ได้นะ แต่คนอย่างผมพอใจจะอะไรก็ทำ อยากจะทำยังไงก็ทำอย่างนั้น”
“งั้นฉันก็จะขอยกเลิกการค้าขายกับนาย ฉันกลัวว่ามันจะเป็นการส่งนายไปตาย”
“งั้นผมก็แค่เปลี่ยนโรงแรมล่ะกัน ในเมืองเฟิ่งหวงยังมีอีกหลายโรงแรมดัง ไม่จำเป็นต้องมาค้าขายกับโรงแรมของคุณ”
“นี่นาย ! ”
โม่อวี้นับถือชายที่ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำคนนี้จริง ๆ เธอนิ่งเงียบไปสักพักแล้วจ้องมองไปที่เขา “แต่เดี๋ยวก่อน นายเป็นหมอไม่ใช่หรือ ? ทำไมจู่ถึงมาขายอาหารทะเลล่ะ ? ”
หลิวเฟยตอบ “ก่อนอื่นเลยนะ ผมมีอาชีพเป็นเกษตรกรและก็รับตำแหน่งเป็นผู้ใหญ่บ้านไปด้วย นอกเหนือจากนั้นก็ยังเป็นหมอ สุดท้ายก็รับบทเป็นอันธพาล และช่วงนี้ก็อยากจะลองเป็นเถ้าแก่ดูบ้าง ทั้งห้าสถานะนี้ผมสามารถเปลี่ยนสลับไปมาได้อย่างอิสระ ฉะนั้นคุณก็ไม่ต้องตกใจไป”
โม่อวี้มองเขาหัวจรดเท้า แล้วอดกลั้นขำไว้ไม่ได้ “นาย...นายเนี่ยนะเป็นผู้ใหญ่บ้าน ? นี่กำลังล้อเล่นใช่ไหม ? ”
หลิวเฟยถามกลับด้วยท่าทีจริงจัง “ทำไม ? ดูไม่เหมือนเลยรึไง ? ”
“เหมือนไม่เหมือนมันไม่ใช่ประเด็นหรอก แต่สารรูปนายมันดูไม่มีมาดข้าราชการเลยน่ะสิ ! ”
“ผู้ใหญ่บ้านไม่ใช่ข้าราชการ ขอบคุณ ! ”
“แต่มีประโยคหนึ่งพูดกันต่อ ๆ กันมานี่ ประโยคที่ว่า อย่ามองว่าผู้ใหญ่บ้านไม่ใช่ข้าราชการ......”
“ผมเป็นกรณีพิเศษ ผมก็แค่ช่วยชาวบ้านให้ได้ลองอะไรแปลก ๆ ใหม่ ๆ ไม่ได้อยากเป็นข้าราชการ และก็เป็นไม่ได้อีกด้วย”
โม่อวี้เอามือประคองอกตนที่สั่นระรัวเพราะเสียงหัวเราะ เธอได้เดินไปนั่งที่โซฟา จากนั้นก็ไขว้ขาเรียวสวยของเธอ เมื่อได้ยินอย่างนี้เธอจึงอดที่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้ “ฉันอายุถึงปูนนี้แล้วยังไม่เคยเจอใครที่ประหลาดเท่านายมาก่อนเลย ! ฉันเห็นว่านายฝีมือดี นี่นายเคยเรียนศิลปะป้องกันตัวมาใช่ไหม ? ”
หลิวเฟยตอบ “ก็งั้น ๆ แหละ ทำไมจู่ ๆ ถึงสนใจผมขึ้นมาล่ะ คุณตกหลุมรักผมหรือเปล่านะ ? แต่ผมรับบทละครน้ำเน่าแบบนี้ไม่ได้นะ”
“ไอ้หน้าด้าน ไปตายเสียเถอะ ! ” โม่อวี้ถลึงตาใส่เขา จากนั้นก็นั่งหลังตรงแล้วผ่อนคลายพูดกับเขาดี ๆ “นาย...นายอยากจะร่วมค้าขายกับพวกเราจริงหรือ ? นายไม่กลัวเขาเลยหรือไง ? ”
หลิวเฟยยกบ่าขึ้น จากนั้นก็เดินไปตรงประตูแล้วเอ่ยกับเธอ “พรุ่งนี้อาหารทะเลพวกนี้จะถูกส่งมาถึงคุณราวสี่โมงเย็น ไว้เจอกันนะ แต่อย่ากินหอยนางรมให้มันมากนักล่ะ ”
“เดี๋ยว ! นายหมายความว่ายังไง ? ”
เมื่อเห็นหลิวเฟยกำลังจะหันหลังเดินจากไป เธอก็เลยตะโกนใส่เขา จนหลิวเฟยก็หันมาตอบ “เพื่อบำรุงธาตุหยินและหยาง” เธอก็พลันนึกขึ้นมาได้ว่าหอยนางรมก็มีคุณสมบัตินี้ แล้วเธอก็หันไปนึกถึงเซ็กศ์ทอยที่กระจัดกระจายเหล่านั้น ทันใดนั้นก็เกิดความรู้สึกอับอายจนแทบจะหารูมุดหนีไป
เธอไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องตอบรับข้อเสนอของไอ้บ้าคนนี้ด้วย ? เขาได้มาเป็นสักขีพยานเรื่องที่ไม่ดีงามขนาดนี้ อีกทั้งยังเห็นข้าวของลับส่วนตัวของเธออีก และที่สำคัญเขาถูกหลู่อิงปินหมายหัวอีกเสียด้วย ไม่ว่าจะคำนึงถึงเธอ หรือเขาเอง เธอควรจะให้เขาอยู่ห่าง ๆ ไว้จะดีกว่าไม่ใช่หรือ นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ ?
.......
หลิวเฟยกลับถึงตำบลโซ่วเฉิงได้อย่างสบาย ๆ เขาซื้อรอกใหญ่และเชือกขนาดยาวกลับมา แล้วจองรถตู้คันใหญ่สองคันสำหรับวันพรุ่งนี้ จากนั้นก็เดินทางกลับหมู่บ้านหลิว
หลี่่อวิ๋นโหรวเมื่อเห็นเขาซื้อของพวกนี้มาก็ถามออกไปด้วยความสงสัย “นายหายไปไหนมาทั้งวัน นายรู้รึเปล่าว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันลงประชามติแล้วนะ ? ”
หลิวเฟยชึ้ไปที่เชือกและรอกแล้วเอ่ยตอบ “ฉันคิดมาดีแล้ว คนเราต้องมีชีวิตอย่างมีศักดิ์ศรี พรุ่งนี้ฉันจะต้องโดนปลดออกจากตำแหน่งแน่ ๆ เมื่อถึงตอนนั้นฉันก็จะเองเชือกนี้มาผูกคอตาย ! ”
หลี่อวิ๋นโหรวตอบด้วยเสียงที่โกรธเคืองกว่าครั้งไหน ๆ “ถึงตอนนี้แล้วนายยังจะมาล้อเล่นอีก ! เอากระดาษนี้ไปท่องซะให้คล่อง ถึงเวลาแก้ตัวพรุ่งนี้ก็พูดตามนี้”
เมื่อพูดจบเธอก็ควักกระดาษออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งให้หลิวเฟย เขามองตัวอักษรที่เขียนเรียงรายเต็มไปหมด แล้วก็เกาหัว ตอบด้วยความร่วมมือ “ใช้ได้นี่ เธอยังเตรียมบทแก้ต่างมาให้ฉันอีกด้วย ฉันจะยอมท่องก็ได้ เพื่อเห็นแก่หน้าเธอ”
เมื่อเห็นเขาทำท่าทางเหมือนจะคิดได้ เธอก็รีบพูดออกมา “แล้วทำไมยังไม่เร่งมือเข้าอีก อย่าท่องแบบซังกะตายเสียล่ะ ทำให้มันดูมีชีวิตชีวาและใช้น้ำเสียเศร้าสร้อยเข้าไว้ ฉันไปทำกับข้าวละ”
หลิวเฟยพยักหน้ารับทราบ จากนั้นก็เดินกลับไปที่ห้องของตัวเอง เขากวาดสายตาอ่านบทพูดอีกครั้ง จากนั้นก็เอามาวางไปบนหน้าแล้วก็เผลอหลับไป เมื่อหลี่อวิ๋นโหรวเรียกเขามากินข้าว เขาก็เดินถือกระดาษเดินท่องออกมาด้วยท่าทีที่ดูจริงจังมาก
รุ่งเช้าตอนสิบนาฬิกาก็ถึงเวลาที่หลิวเฟยต้องขึ้นไปแก้ต่างให้ตัวเอง ทว่าเขากลับหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยเหมือนเมื่อวาน ชาวบ้านบางคนพลิกหมู่บ้านหายังไงก็หาเขาไม่เจอ
“ไม่ได้เรื่องจริง ๆ เลย มันไม่ได้อยากจะเป็นผู้ใหญ่บ้านอยู่แล้ว ไม่ต้องลงประชามติแล้ว ปลดมันออกจากตำแหน่งให้สิ้นเรื่องไปเถอะ”
“ใช่ ไอ้หนุ่มนี้มันไม่ได้ความ แทบจะไม่เห็นชาวบ้านอยู่ในสายตา ต้องปลดมันออกเสีย!”
……
สิ่งที่หลิวเฟยทำไปทำให้ชาวบ้านโกรธเคืองเป็นอย่างมาก เดิมทีชาวบ้านที่จะโหวตให้เขาได้เป็นผู้ใหญ่บ้านต่อก็ล้มเลิกความคิดนั้นไป เมื่อหลิวอวี้เหลียนเห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี เธอจึงลองโน้มน้าวใจพวกเขาอีกครั้ง แต่ทว่าทำอย่างไรก็ไม่อาจทำให้ชาวบ้านใจเย็นลงได้เลย
ส่วนหลี่อวิ๋นโหรวที่วิ่งเต้นอยู่ไม่รู้กี่รอบก็บังเอิญนึกขึ้นได้ถึงสิ่งที่เขาบอกว่าเขาจะผูกคอตาย ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกชาไปทั้งตัว
หรือว่าเขาจะผูกคอตายขึ้นมาจริง ๆ ?