ตอนที่ 14 ตำรวจหญิงคนนี้น่ารักดี
ทันใดนั้นชายวัยกลางคนในสภาพสวมชุดนอน เหยียบส้นรองเท้ากีฬาได้ปรากฏตัวขึ้นตรงประตู
ใบหน้าของเขาดูซีดเซียวและหอบเหนื่อย บนหน้าผากนั้นมีเม็ดเหงื่อท่วมหน้าผาก แค่ชายตามองก็รู้ว่าเขาเพิ่งวิ่งสามคูณร้อยบุกเข้ามาที่นี่
เมื่อเจิ้งหลงปินเห็นสารวัตรโหลวหลวน เขารีบรุดเข้ามาเอ่ยทักทาย “สารวัตรโหลว ท่านลาพักรักษาตัวอยู่ที่บ้านไม่ใช่หรือครับ ? ทำไมจู่ ๆ ถึงมาที่นี่ ? ”
โหลวหลวนเหลือบไปมองเขาครู่หนึ่ง จากนั้นก็สั่งการ “เอากุญแจมือเขาออกเดี๋ยวนี้ ! ”
“ห๊ะ ? ”
เจิ้งหลงปินแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เขาไม่ได้ชี้แจงเหตุผลอะไรทั้งสิ้น จู่ ๆ ก็ให้ปล่อยตัวหลิวเฟยเลยงั้นหรือ ? หรือว่าคนที่หลิวเฟยโทรไปขอความช่วยเหลือเมื่อกี้ก็คือสารวัตร ? เป็นไปไม่ได้ เขาทำงานอย่างเป็นธรรมแก่ทุกฝ่ายเสมอมา คราก่อนญาติของเขาทำความผิดมาก็ถูกตัดสินให้รับโทษเหมือนกันกับคนอื่น ไอ้หลิวเฟยคนนี้มันจะรอดไปได้ไง ?
เมื่อโหลวหลวนเห็นเขายังยืนทื่ออยู่ก็แผดเสียงด้วยความโมโห “ไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง ? ”
เมื่อตำรวจนายหนึ่งเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของเจิ้งหลงปิน เขาก็รีบปลดกุญแจมือทันที
หลิวเฟยขยับข้อมือให้ผ่อนคลายเล็กน้อย จากนั้นก็มองไปทางเจิ้งหลงปิน “เป็นไงล่ะ ? รองสารวัตรเจิ้ง เมื่อกี้บอกว่าอยากตามผมไม่เลิกไม่ใช่หรือ ? ”
“นาย ! ”
เจิ้งหลงปินชี้หน้าหลิวเฟยด้วยความโกรธ แววตาและสีหน้าเผยความดุร้ายออกมาให้เห็น เขาไม่อาจยอมได้ ตอนนี้เขามีทั้งพยาน หลักฐานก็มีครบ อีกทั้งเขายังเป็นพวกหัวดื้อรั้น ดังนั้นต่อให้สารวัตรบอกว่าให้ปล่อยตัวก็จะปล่อยไปง่าย ๆ ได้อย่างไร ?
เขามองไปทางหัวหน้าของตนแล้วพูดขึ้นว่า “สารวัตรโหลวครับ รู้รึเปล่าว่าเขาทำเรื่องอะไรมา และเขามีความดื้อรั้นมากขนาดไหน ? หากปล่อยเขาไปง่ายดายเช่นนี้ก็ไม่สอดคล้องกับกระบวนยุติธรรมและกฎหมายที่เราพึงปฏิบัติ..... ”
“พอได้แล้ว” โหลวหลวนทุบโต๊ะเสียงดังแล้วต่อว่าเขา “ใครเขาทำคดีกันแบบแกห๊ะ ? คดีมีเงื่อนงำน่าสงสัยมากมายก็ไม่ไปสืบ จ้องแต่จะทำให้เขาหมดหนทางสู้ สิ่งที่แกทำนี่มันเรียกว่ายัดเยียดความผิด แกรู้ตัวบ้างรึเปล่า ? อีกอย่าง แกดูสิว่านี่คืออะไร ? ”
โหลวหลวนล้วงกระดาษแผ่นหนึ่งออกมาจากระเป๋าแล้วส่งให้เขา เจิ้งหลงปินเห็นแล้ว เขาเห็นชื่อของคนหลายคนเขียนเต็มแผ่นกระดาษ เขาเลยรีบพูดขึ้นว่า “สารวัตรครับ จากวิดีโอทีมีการเผยแพร่กันไปทั่วและไหนจะหลิวจื้อและหลิวฮ่าวที่ยังไม่ได้สติอีก ก็ชัดเจนแล้วนะครับว่าหลิวเฟยนั้นเข้าข้างชาวบ้านหมู่บ้านต้าหลิวมากกว่า เขายังเป็นแกนนำยกพวกไปตีกับชาวหมู่บ้านเสี่ยวหลิวอีกนะครับ ดังนั้นคนในหมู่บ้านต้าหลิวบอกว่าเขาไม่ได้เป็นฝ่ายหาเรื่อง ท่านสารวัตรก็เชื่อหรือครับ ? ”
“เหลวไหล ! ” โหลวหลวนเอามือฟาดลงไปที่โต๊ะอีกครั้ง จากนั้นก็ตะโกนออกมาด้วยความโมโห “อย่าว่าแต่จะเชื่อหรือไม่เชื่อเลย พวกเขามายืนร้องทุกข์กันอยู่หน้าสถานี ทำไมแกต้องให้คนสกัดพวกเขาไม่ให้เข้ามา แกปฏิเสธไม่รับเรื่องของชาวบ้าน ? และฉันก็กลับได้ยินมาเหมือนกันว่าแกรับหนังสือพยานจากชาวบ้านเสี่ยวหลิวมาอย่างง่ายดาย”
“ผม......”
“เรื่องนี้ไว้คุยกันทีหลัง....แต่ตอนนี้แกต้องขอโทษเขาก่อน”
“ยัง.....ยังจะให้ผมขอโทษเขาอีกหรือครับ ? ”
เจิ้งหลงปินงงเป็นไก่ตาแตก ตกลงว่าสารวัตรมีความสัมพันธ์อะไรกับหลิวเฟยกันแน่ ? ทำไมสารวัตรถึงเข้าข้างเขาโดยที่ไม่แยแสความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนร่วมงานของพวกเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมา แถมยังทำให้เขาอับอายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปมุดไว้ไหนแล้ว
“เพี้ยะ ! ”
เมื่อเห็นเขายืนไม่ยอมขยับ โหลวหลวนจึงโมโหสุดขีดจนพลั้งฟาดฝ่ามือเข้าไปที่ใบหน้าของผู้ใต้บังคับบัญชา จนทำให้ใบหน้าของเขาปรากฏรอยแดงเป็นรอยประทับนิ้วมือทั้งห้า
เมื่อเหล่าตำรวจในห้องสืบสวนเห็นเช่นนี้ต่างก็ตะลึงจนอ้าปากค้าง เพราะสารวัตรของพวกเขานั้นเป็นผู้ที่โอบอ้อมอารีเสมอมา ไม่เคยลงไม้ลงมือกับใคร แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ อีกทั้งคนที่ถูกตบนั้นยังเป็นถึงรองสารวัตร…...
เมื่อเจิ้งหลงปินโดนตบหน้า เขาก็ได้กำหมัดแน่นด้วยความโกรธ ดวงตาคู่นั้นเป็นสีแดงก่ำ ทว่าเมื่อเห็นแววตาที่แสนดุดันของโหลวหลวนแล้วนั้น.....
เขายังคงก้มหน้าต่อไป แล้วรุดไปตรงหน้าของหลิวเฟยอย่างรวดเร็ว “ขอโทษ ! ”
หลิวเฟยกระแอมเล็กน้อย “ต่อไปนี้ขอให้ทำหน้าที่อย่างยุติธรรมมากกว่านี้ หากท่านรองสารวัตรขืนกล่าวหาตราหน้าผู้ต้องสงสัยแบบนี้ต่อไป เกรงว่าเป็นใครก็จะทนไม่ไหวเอานะครับ อีกทั้งก็อาจทำให้เชื่อมโยงไปได้ว่ามีการรับสินบนใครมาหรือเปล่า”
“แก ! ”
เจิ้งหลงปินหัวใจเต้นตุบๆ ราวกับว่าจะบันดาลโทสะมากขึ้น แต่เมื่อเห็นแววตาของโหลวหลวนคอยส่งสัญญาณเตือน ทำให้เขาไม่กล้าขึ้นมาทันที
หลิวเฟยเดินเข้าไปจับข้อมือของโหลวหลวนแล้วพูดขึ้นว่า “ขอโทษที่ต้องให้ท่านสารวัตรมาเป็นธุระให้ในระหว่างที่พักรักษาตัวอยู่นะครับ หากผมเดาไม่ผิด ท่านน่าจะเป็นไข้เนื่องจากการหายใจลำบาก มีอาการจำพวกไอ เจ็บหน้าอก ท่านควรต้มยาจีนหมาหวงราวสามถึงห้ากรัม ตำให้แหลกแล้วก็ใส่ไส้ของลูกแพร์ลงไปต้มร่วมด้วยจะมีประสิทธิภาพมากกว่านะครับ”
“นี่นายรู้เรื่องการแพทย์ด้วยหรือ ? ” โหลวหลวนถามด้วยความประหลาดใจ
หลิวเฟยเผยรอยยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย “ก็รู้นิดหน่อยครับ ไม่ทราบว่าตอนนี้ผมไปได้แล้วหรือยัง ? ”
โหลวหลวนกระแอมแล้วเอ่ยออกมา “ตอนนี้คดีนี้มันมีหลายสิ่งที่ไม่ชอบมาพากล หากกุมขังนายไว้ก็จะดูไม่เหมาะสม นายไปได้ แต่ว่าหากคำนึงถึงกระแสสังคมที่โหมกระหน่ำใส่นายตอนนี้ อีกทั้งนายเองก็เป็นบุคคลที่น่าสงสัยมากที่สุดในคดีนี้ ดังนั้นควรที่จะให้คนติดตามนายไปด้วยจะดีกว่า หมายความว่านายสามารถตรวจสอบเรื่องนี้ได้ แต่ต้องไม่เกี่ยวข้องกับทางสถานีตำรวจเรา”
หลิวเฟยเข้าใจว่าเขาต้องการจะสื่อถึงอะไร “ได้ครับ ขอบคุณมาก ! ” เขาเอ่ยตอบ
เมื่อเจิ้งหลงปินมองเห็นโอกาส เขาเลยชี้ไปยังตำรวจชายคนหนึ่ง “เสี่ยวต่ง นายติดตามเขาไป ต้องให้แน่ใจว่าจะคุมเขาให้อยู่ในสายตาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง หากว่าอะไรอะไรผิดปกติเพียงเล็กน้อยก็ให้รีบรายงานมา”
“เสี่ยวอิง เธอไปกับเขา จะตัดสินใจอะไรก็ทำให้มันรอบคอบ หากว่าครั้งนี้ทำงานดี เดี๋ยวจะพิจารณาเลื่อนขั้นให้ก่อนกำหนด ! ”
โหลวหลวนทำเหมือนไม่ได้ยินคำสั่งการของเจิ้งหลงปิน เขาได้ชี้ไปสั่งการแม่ตำรวจสาวที่หน้าตาจิ้มลิ้มที่มีชื่อว่าหานอิงแทน
หานอิงกระพริบตากลมโตนั้นของเธอ จากนั้นก็ได้ยืดอกน้อมรับคำสั่งผู้เป็นหัวหน้า “รับทราบค่ะ ! ”
หลิวเฟยหันไปมองเธอครู่หนึ่ง เขาอดใจไม่ได้ที่จะบังคับให้ตัวเองไม่มองเนินอกที่สง่างามนั้น จากนั้นเขาก็เริ่มเกิดความกังวลขึ้นมาเล็กน้อย เกรงว่าถ้าให้ตำรวจสาวหุ่นอวบอึ๋มคนนี้มาติดตามเขา อาจจะทำให้เป็นอุปสรรคต่อการตรวจสอบของเขาหรือเปล่า ?
เมื่อหานอิงเห็นสายตาช่างสำรวจคู่นั้นของเขาก็ทำให้เธอหน้าแดงขึ้นมา เธอถลึงตาใส่หลิวเฟยด้วยความขุ่นเคือง จากนั้นก็ไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา
“ไปกันเถอะ ! ” เธอพูด
“เอาอันนี้ไปด้วย ! ”
เจิ้งหลงปินที่ตอนนี้ยังคงหน้าชาไปทั่วได้กัดฟันกรอด ๆ แล้วยัดกุญแจมือเข้าไปในมือของหานอิง หานอิงรับมาแต่โดยดี และคราวนี้โหลวหลวนก็ไม่ได้ขัดอะไร
เมื่อพวกเขาได้เดินออกไปจากสถานี โหลวหลวนได้ขอให้คนอื่นออกไปด้วยเช่นกัน เหลือไว้เพียงแต่เจิ้งหลงปินเพื่อจัดการเรื่องที่ยังค้างคา “นี่แกกำลังก่อปัญหาอยู่ รู้ตัวรึเปล่า ? ”
เมื่ออยู่กับหัวหน้าสองต่อสอง น้ำเสียงของเจิ้งหลงปิงก็ได้อ่อนลงมากพอสมควร “เขามีเบื้องลึกเบื้องหลังยังไงกันแน่ ? ” เขารีบเอ่ยถาม
“เบื้องบนสั่งมา ฉันบอกไม่ได้ แต่แกต้องเข้าใจว่าที่ฉันตบแกก็ทำไปด้วยความหวังดี หากแกยังอยากจะเป็นรองสารวัตรอยู่อีกล่ะก็ จงเอาเรื่องวันนี้ไปคิดทบทวนให้ดี ส่วนคดีนี้ฉันจะรับผิดชอบเอง ! ”
“นี่มัน.....”
“อะไร ? อยากให้ฉันเอ่ยชื่อออกมาหรือไง ? แกรีบเขียนรายงานมาให้ฉัน ยิ่งละเอียดได้ก็ยิ่งดี ! ”
เจิ้งหลงปินก้มหน้าลง อยากจะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก “รับทราบครับ ! ”
.......
หลิวอวี้เหลียน หลี่อวิ๋นโหรว หลิวเทียนป้าและคนอื่นที่รอหลิวเฟยอยู่หน้าสถานีตำรวจอยู่ราวหนึ่งชั่วโมง เมื่อเห็นหลิวเฟยออกมาจากสถานี ทุกคนต่างรู้สึกตกตะลึงไปตาม ๆ กัน
หลิวอวี้เหลียนเอ่ย “พี่เฟย พี่ทำไปได้ยังไงเนี่ย ? ”
หลิวเทียนป้าเอ่ย “ลูกเขยนี่เยี่ยมจริง ๆ ช่างมีความสามารถจริง ๆ เหมือนฉันสมัยหนุ่ม ๆ ไม่มีผิด ! ”
หลิวเฟยเอามือก่ายหน้าผากจากนั้นจึงเอ่ยออกมา “พวกเขายังขังผมไม่ได้ตอนนี้ เรื่องมันก็มีแค่นี้แหละ อวี้เหลียน เรื่องที่ให้ไปตรวจสอบมาเป็นยังไงบ้าง ? ”
หลิวอวี้เหลียนรีบมากระซิบที่ข้างหูของเขา
หลิวเฟยพยักหน้ารับ จากนั้นเขาก็รีบกลับไปที่โรงพยาบาลเพื่อที่จะดูอาการของหลิวจื้อและหลิวฮ่าว จากนั้นเขาก็กลับไปยังหมู่บ้านหลิว
สิ่งที่ทำให้ใครต่อใครต่างคิดไม่ถึงก็คือ เมื่อเขากลับไปถึงหมู่บ้านหลิวแล้วเ ขาไม่ยอมทำอะไรสักอย่างเดียว เขาล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วได้หลับไป
“นายเห็นหรือเปล่าว่าเมื่อกี้คนที่หมู่บ้านเสี่ยวหลิวส่งสายตามองนายยังไง ? นายเห็นคลิปกระแสสังคมที่เขาแชร์กันไปทั่วหรือยัง ? ทำไมถึงได้เฉยเมยอย่างนี้ ? นายไม่แยแสชื่อเสียงของตัวเลยหรือ ? ” หลี่อวิ๋นโหรวเอ่ยถาม
“ใช่ พี่เฟย พี่กำลังทำอะไรอยู่กันแน่เนี่ย ? พี่เอาอะไรมามั่นใจว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวกับเขา ? ต่อให้เป็นเขาจริง เขาก็ไม่มีทางยอมรับหรอก และพี่ก็ควรรีบออกไปตรวจสอบจะดีกว่า ! ”
หลิวเฟยเอามือสอดใต้หมอน จากนั้นก็หันไปทางหานอิงที่ตอนนี้ยืนตัวแข็งทื่อเหมือนท่อนไม้ไปแล้ว เขาพูดพลางอมยิ้ม “พวกเธอทั้งสองคนว่าการที่หานอิงติดตามฉันอยู่ต้อย ๆ เนี่ย มันทำให้รู้สึกเหมือนว่าฉันกำลังใช้แรงงานเด็กสาวอยู่หรือเปล่า ? ”
หานอิงปรี๊ดแตกขึ้นมาทันที “หลิวเฟย นายนี่ดูสบายอกสบายใจจริง ๆ เลยนะ จนถึงขึ้นนี้แล้ว นายยังมีเวลาเอาฉันไปล้อเล่นอีก ให้ตายเถอะ ! ”
“หรือครับ ? คุณตำรวจหานอิง เรามาพนันกันดีไหม ก่อนคืนพรุ่งนี้ผมจะทำให้คดีนี้สะสางได้สำเร็จ คุณจะเชื่อหรือไม่ ? ” หลิวเฟยพูดพลางหัวเราะ
หานอิงมองเขาด้วยสายตาที่ดูแคลนแล้วพูดกับเขา “ท่าทีไม่รู้ร้อนรู้หนาวอย่างนี้เนี่ยนะจะไปปิดคดีได้ พูดจาช่างน่าขันจริง ! ”
“อย่าตัดสินคนที่ภายนอกสิ.....”
“หากนายทำสำเร็จก่อนวันพรุ่งนี้ค่ำล่ะก็ ฉันจะประกาศให้โลกรู้ไปเลยว่านายคืออาจารย์ของฉัน ฉันจะเคารพนายให้เหมือนกับที่เคารพอาจารย์เลยคอยดู ! ถ้าหากไม่สำเร็จ ฉันจะออกไปประกาศให้ก้องบนถนนทั้งตำบลไปเลยว่านายมันเป็นไอ้สารเลว”
“โหดจัง ! ”
“ยอมแพ้แล้วหรือ ? ”
“ตกลง ให้อวี้เหลียนและหลี่อวิ๋นโหรวเป็นพยาน ! ”
“เห้อ...น่าเบื่อจริง ๆ ! ”
หลิวอวี้เหลียนและหลี่อวิ๋นโหรวบ่นพร้อมกัน เพราะพวกเธอขี้เกียจที่จะเสวนากับเขาอีกต่อไป ความนิ่งเฉยของเขานั้นทำให้ใครต่างต้องโมโหจนขนชี้ตั้งกันไปเลย !
เวลาผ่านไปรวดเร็วจนกระทั่งตอนนี้เวลาได้ล่วงเลยจนถึงสองทุ่มแล้ว หลิวเฟยออกมาทานข้าวเย็น จากนั้นก็กลับเข้าไปนอนต่อ
หานอิงเองก็ยืนจนเริ่มเมื่อย เธอจึงเดินเข้าไปข้างเตียงนอนของหลิวเฟย จากนั้นก็หยิบกุญแจมือออกมา ข้างหนึ่งล็อกไว้ที่มือเธอ ส่วนอีกข้างหนึ่งล็อกไว้ที่มือเขา จากนั้นเธอก็ได้พูดเตือนว่า “นายจะทำอะไรก็ต้องอยู่ภายในสายตาฉัน อย่าคิดหาลูกไม้ตุกติกหลบหนีไปเชียวหละ ไม่เช่นนั้นนายจะต้องรับผิดชอบต่อสิ่งที่ตามมา ! ”
เมื่อหลิวเฟยเห็นเธอแสดงท่าทีและวาจาที่หนักแน่น เขาจึงยิ้มแล้วเอ่ยถามเธอ “รวมไปถึงเข้าห้องน้ำและอาบน้ำด้วยหรือเปล่า ? ”
“นาย.....”
“อย่ามานายเนยอะไร กระดุมชุดตำรวจของเธอหลุดละ เฮอะ ๆ ๆ ”
“นายอยากตายหรือไง ? ”
“ในเมื่อดูได้ฟรี ๆ งั้นก็ขอดูเยอะ ๆ หน่อยละกันนะ”
หลิวเฟยส่ายหัว แล้วหันไปกวาดสายตามองตำรวจสาวเบื้องหน้า หานอิงก้มหัวลงมองชุดตำรวจของตน จากนั้นก็เห็นว่ากระดุมชุดตำรวจของเธอหลุดตรงตำแหน่งกลางหน้าอกพอดี ทิวทัศน์ภายในร่มผ้าถูกเปิดเผยต่อชายแปลกหน้าจนหมดสิ้น เธอรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก จึงได้ก่นด่าเขา “ไอ้คนอันธพาล....”
จากนั้นก็รีบติดกระดุมเหมือนเดิม
หลิวเฟยโต้กลับเช่นเดียวกัน “เธอเคยเห็นคนอันธพาลที่เตือนด้วยความหวังดีอย่างนี้หรือ ? จัดท่านั่งให้มันดีๆ เข้า ราตรีนี้ยังอีกยาวนาน อย่าได้ล้มเชียวหละ ไม่อย่างนั้นก็ต้องมานอนร่วมเตียง ร่วมหมอนใบเดียวกันนะ ฉันบอกได้เลยว่าฉันนี่บริสุทธ์ใจไม่ได้คิดอะไรเกินเลย แต่ก็ไม่รู้สินะ คืนนี้อาจจะมีใครบางคนเป็นอันธพาลสาวขึ้นมาก็ได้”
“อ๊า ๆ ๆ ๆ ”
แค่เวลาเพียงชั่วพริบตา เธอก็ได้ถูกเขานำไปหยอกล้อซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนตอนนี้เธอแทบจะเป็นบ้าไปแล้ว เธอเอามือตีเขาไปสองสามที จากนั้นก็กลับไปจัดท่านั่งสบาย ๆ แล้วถลึงตากลมโตคู่นั้นจ้องมองเขาตาไม่กระพริบ แต่ก็กลับโดนเขาล้ออีกว่าเธอเหมือนหินแม่หม้ายที่รอสามีผู้ที่ไม่มีวันหวนคืนมาจนตรอมใจตายกลายเป็นก้อนหิน