px

เรื่อง : Chronicles of Primordial Wars
ตอนที่ 21 : เจ้ากำลังถูกเผา


นี่คือการเดินทางครั้งแรกของฉาวซวนที่ขึ้นไปบนยอดเขา

ในชนเผ่า คนที่มีตำแหน่งสูงขึ้นก็จะอาศัยอยู่ที่สูงขึ้นใกล้ยอดเขาเช่นกัน

ขณะที่พวกเขาอยู่ใกล้กับยอดเขา, ฉาวซวนตระหนักว่าเด็กๆที่อยู่รอบ ๆ และเหล่านักรบที่นำทางไปข้างหน้า รวมทั้งยีที่ได้รับบาดเจ็บสูญเสียแขน เช่นที่พวกเขากำลังเดินไปและกลายเป็นจริงจังมากขึ้นและเคร่งขรึม

เมื่อฉาวซวนและสหายของเขามาถึงมีคนจำนวนมากรวมตัวกันอยู่รอบหลุมไฟ ผู้คนที่อาศัยอยู่ในเขตตีนเขายืนอยู่ค่อนข้างห่างไกลจากหลุมไฟ ในความเป็นจริงพวกเขากำลังยืนอยู่ตามตำแหน่งที่อยู่ของพวกเขา ที่สูงกว่าพวกเขาอาศัยอยู่บนเขา พวกเขายืนอยู่ใกล้หลุมไฟ

โชคดีที่ถึงแม้ว่าพวกเขายืนอยู่ห่างไกลจากจุดศูนย์กลาง, จุดที่พวกเขายืนอยู่เป็นภูมิประเทศที่สูงดังนั้นแทบจะไม่สามารถมองเห็นสถานการณ์จากหลุมไฟ

ผู้คนในชนเผ่ามีจำนวนทั้งหมดกี่คน?

ในอดีตที่ผ่านมาเขาไม่แน่ใจ แต่ตอนนี้ฉาวซวนกำลังประเมิน

พิธีในวันนี้จำเป็นต้องให้ทุกคนในเผ่าเข้าร่วม เจ้าต้องมาแม้ว่าเจ้ากำลังป่วยอยู่บนเตียง หรือมีปัญหาในการเดิน ฉาวซวนคำนวณคร่าว ๆ และพบว่าประชากรในชนเผ่าควรจะไม่น้อยกว่าหนึ่งพันอาจจะประมาณหนึ่งพันห้าร้อยคน

ผู้คนกว่าพันคนดูเหมือนจะไม่มากในสายตาของฉาวซวน แต่ตั้งแต่เขามาถึงชนเผ่า นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นคนมากมาย ดังนั้นจึงเป็นวันที่มีชีวิตชีวาสำหรับเขา

บนยอดเขามีพื้นที่ว่างเปล่า ในศูนย์กลางซึ่งมีปากปล่องภูเขาไฟ และในใจกลางของปล่องภูเขาไฟ มีเปลวไฟที่เริงระบำไปมาท่ามกลางสายลม

หลุมไฟ

นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ฉาวซวนเห็นหลุมไฟของเผ่า ซึ่งไม่ได้ใกล้เคียงกับภาพที่เขามีอยู่ในใจ

ฉาวซวนได้แต่สงสัยว่าทำไมหลุมไฟของเผ่าจึงตั้งอยู่ที่ยอดเขา นอกจากนั้น มันเป็นสถานที่ที่หนาวที่สุดในเทือกเขาทั้งหมด มีอะไรมากกว่านั้น ที่นี่มีผู้สร้างที่พัฒนาไฟอย่างดีอยู่แล้ว ทำไมต้องเก็บหลุมไฟไว้? ทุกคนพูดด้วยความเคารพอย่างสุดขีดเมื่อพวกเขาพูดถึงหลุมไฟ และวิธีที่พวกเขามองไปที่ยอดเขาพร้อมกับความจงรักภักดีมั่นคงแน่นอน

เขาเคยได้ยินมาจากคนในเผ่า ว่าหลุมไฟถูกเชื่อมโยงกับความเจริญรุ่งเรืองของชนเผ่า ในเรื่องวิธีการที่พวกเขาเชื่อมโยง ฉาวซวนไม่เคยได้ยินคำใดเลย ตอนนี้ เขาอาจพบคำตอบด้วยสายตาของตัวเอง

พื้นที่ว่างขนาดใหญ่บนยอดเขาก็เพียงพอสำหรับทุกคนในเผ่าที่จะยืนที่นั้น

ปล่องภูเขาไฟมีรัศมีสี่หรือห้าเมตร แต่เปลวไฟที่ลุกไหม้อยู่ตรงกลางเป็นเหมือนแสงเทียนปกติ มันไม่สว่างสดใส และมันดูเหมือนว่ามันจะดับลงได้อย่างง่ายดายเมื่อลมพัดแรงเกินป นอกจากนี้ภายในหลุมไฟ ฉาวซวนไม่เห็นไม้ใด ๆ หรือสิ่งที่สามารถเผาได้ ภายใต้เปลวไฟ ไม่มีวัสดุช่วยในการเผาไหม้

นี่คือเปลวไฟนิรันดร์ในหลุมไฟ

รอบหลุมไฟ มีวงล้อมของผู้ชาย กองไม้ที่หนาสูง ชามหินที่วางอยู่ด้านบนของกองไม้ทุกกอง เนื้อสด, ผลไม้ และไข่นกถูกซ้อนขึ้นในชามหินทุกชามเป็นของถวายบูชา

ข้างกองไม้ มีกลุ่มคนยืนอยู่ที่นั่น จากการสนทนารอบๆ ฉาวซวนได้เรียนรู้ว่าผู้เป็นนักรบที่แข็งแกร่งจากทีมล่าสัตว์มีความแตกต่างกัน บางส่วนของพวกเขายังหนุ่มขณะที่คนอื่นอยู่ในวัยกลางคน ในขณะนี้มีนักรบทั้งหมด 50 คน

ใบหน้าของพวกเขาถูกวาดด้วยลวดลายเช่นเดียวกับใบหน้าของยี แต่สิ่งที่แตกต่างก็คือสัญลักษณ์บนใบหน้าของพวกเขาไม่ได้อยู่ในสีโทนเข้มสีเดียว สีขาวและสีแดงผสมขึ้นมาในลวดลายเหล่านั้น และพวกเขาก็แต่งตัวในรูปแบบที่ยิ่งใหญ่ ใครบางคนสวมเขากวางยักษ์บนศีรษะ ซึ่งมีขนาดใหญ่มากกว่าขนาดของกวางตัวใดๆ ที่ฉาวซวนได้เห็นคนอื่น ๆ สวมใส่ พวกเขาเกือบบังร่างกายของนักรบด้านใน

นอกเหนือจากนักรบกับเขากวางยักษ์ นักรบคนอื่น ๆ ได้สวมใส่เครื่องประดับตกแต่งที่โอ้อวดเกินจริงเช่นกัน ตอนแรกฉาวซวนสันนิษฐานว่านักรบที่เขาเห็นในระหว่างทางขึ้นเขามองดูโดดเด่นอยู่แล้วในการตกแต่งร่างกายของพวกเขา แต่ไม่คาดคิดว่ามีบางอย่างพร้อมกับการตกแต่งที่หรูหรามากขึ้น

ทันใดนั้นฝูงชนโดยรอบเงียบลง ฉาวซวนเงยหน้าขึ้นมอง

เป็นหัวหน้าเผ่าและหมอผี ผู้คนหลีกทางสำหรับพวกเขา เป็นที่เคารพอย่างมาก

นอกจากนั้น ยังมีเขายักษ์บนศีรษะของหัวหน้าเผ่า ในขณะที่หมอผีไม่มีเครื่องประดับที่โอ้อวด เขาถือไม้เท้า กับหลังของเขาค่อนข้างงอ และสวมเสื้อคลุมหนังสัตว์สีเทา

นี่เป็นครั้งที่สองฉาวซวนเห็นหมอผี และเขารู้สึกว่าหมอผีไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากนักตั้งแต่ปีที่แล้ว เมื่อหมอผีบอกให้เขาเลี้ยงซีซาร์

คนตามหัวหน้าและหมอผี,คือผู้ที่ได้รับความสนใจมากที่สุดในระหว่างพิธีนี้

เกือยแปดสิบคน เด็กอายุ 10-14 ปีตามหัวหน้าและหมอผีอย่างใกล้ชิด และจากนั้นยืนอยู่ในแถวข้างหลุมไฟ

ฉาวซวนเห็นเด็กสี่คนจากถ้ำเด็กกำพร้ารวมทั้งม่อเอ๋อร์

เมื่อพวกเขากลับมาอยู่ในถ้ำ พวกเขาอารมณ์ร้อนมาก แต่ตอนนี้พวกเขาเงียบและสงบ ยืนอยู่ในชุดที่ไม่มีแขนที่ทำจากหนังสัตว์ กับผมของพวกเขาหวีและตกแต่งด้วยเครื่องประดับกระดูกบางอย่าง นับตั้งแต่ฉาวซวนรู้จักพวกเขา พวกเขาไม่เคยเป็นระเบียบเรียบร้อยและสะอาดมากเช่นนี้

“เด็กจำนวนมากในปีนี้!” มีคนกระซิบข้างเขา

"อ่า ข้าเห็นด้วย" ปีที่ผ่านมามีเพียงสามสิบ สี่สิบนี่มากที่สุด แต่ปีนี้จำนวนเพิ่มขึ้นถึงสองเท่า.”

“นี่เป็นสัญญาณที่ดี! พร้อมกับเข้าร่วมโลหิตบริสุทธิ์ ชนเผ่าของเราจะเข้มแข็งมากขึ้นและมีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าก่อน.”

"........."

ผู้คนกำลังคุยกัน และเด็กๆที่อยู่รอบ ๆ ฉาวซวนยังพากันบ่น เพราะพวกเขาทั้งหมดรู้สึกอิจฉา เกือบทุกคนสงสัย เมื่อพวกเขาสามารถยืนในตำแหน่งจากหลุมไฟของตัวเอง

หลังจากรอสักครู่ งานเตรียมความพร้อมเสร็จสิ้น และพิธีได้เริ่มต้นขึ้น

หัวหน้าเผ่าเป็นนักรบที่แข็งแกร่งชื่อโอว และผู้คนกล่าวว่าความแข็งแกร่งของเขาอยู่ในอันดับที่สามของชนเผ่า

โอวกล่าวคำพูดสั้นๆครั้งแรก เกี่ยวกับการเก็บเกี่ยวของปีที่ผ่านมาและความหวังของพวกเขาสำหรับปีถัดไป เพื่อเพิ่มขวัญกำลังใจ ฉาวซวนเคยได้ยินเสียงพูดคุยห้าวหาญคล้าย ๆ กับในช่วงชีวิตสุดท้ายของเขา เขาไม่รู้สึกตื่นเต้นเป็นพิเศษ แต่คนที่อยู่รอบ ๆ ไม่น่าจะเป็นเช่นนั้น และบางส่วนของพวกเขาได้ตะโกนโห่ร้องพร้อมกับอาวุธหลังจากคำพูดของหัวหน้าเผ่า เจ้าลูกหมาทั้งหมดยังตามตะโกนพร้อมกับใบหน้าของพวกเขาที่แดงจัด

หลังจากจบคำพูดของหัวหน้าเผ่า,หมอผีเข้ามาแทนที่ หลังจากนั้น หมอผีควรจะทำหน้าที่เป็นตัวหลักในระหว่างพิธีนี้

เด็กๆเกือบแปดสิบคนล้อมรอบหลุมไฟ และพวกเขากำลังยืนอยู่ใกล้จุดศูนย์กลางมากกว่านักรบที่ป่าเถื่อนยืนอยู่ข้างกองไม้เหล่านั้น

หมอผีถือไม้เท้าและยืนอยู่ที่ด้านข้างของหลุมไฟพร้อมกับหลังที่งุ้มงอของเขา เขาอ้าแขนของเขาและเริ่มร้องเพลง

บรรยากาศของสถานที่ก็เปลี่ยนไปกระทันหัน จากความตื่นเต้นก่อนหน้านี้เป็นความเคร่งเครียด ทุกคนเก็บปากของพวกเขาไว้ และแม้กระทั่งการหายใจของพวกเขาก็กลายเป็นระมัดระวังมากขึ้น ราวกับกลัวที่จะส่งผลต่อการร้องเพลง

ฉาวซวนไม่รู้ว่าหมอผีร้องเพลงอะไร มันไม่ได้ดูเหมือนจะเป็นภาษาที่ผู้คนใช้ในการสื่อสารภายในเผ่า และน้ำเสียงฟังดูแปลก ๆ

แต่สิ่งที่แปลกประหลาดยังคงไม่เกิดขึ้น

พร้อมกับการร้องเพลงของหมอผี เปลวไฟเต้นและกลิ้งไปเรื่อยๆ โดยปราศจากวัสดุช่วยในการเผาไหม้ใด ๆ เปลวไฟที่ขยายตัวสูงขึ้นและใหญ่ขึ้น ในขณะที่มันแพร่กระจายไปทั่ว เปลวไฟเติบโตสูงขึ้นด้วยตัวมันเอง จนกระทั่งเปลวไฟยื่นออกไปถึงขอบหลุมไฟ และครอบคลุมทั้งปากปล่องภูเขาไฟ เปลวไฟสูงไม่น้อยกว่าสามเมตร และในขณะเดียวกัน ด้านบนของเปลวไฟ ค่อยๆปรากฏเค้าโครงร่างโดยเปลวไฟ มันเริ่มชัดเจนมากขึ้นและมากขึ้น และก็ค่อย ๆ รวมกันกับเปลวไฟยักษ์ที่นั่น ด้านบนโค้งตัวได้รูปร่างสมส่วน และในที่สุดเขารูปแตรทั้งสองห่อด้วยเปลวไฟที่โหมกระพือ

นั่นคือสัญลักษณ์ของชนเผ่าเขาเพลิงอย่างแน่นอน!

มีเปลวไฟสามกองอยู่ในหลุมไฟ เปลวไฟแรก - เปลวไฟทะยาน!

เปลวไฟทะยานกลายเป็นสัญลักษณ์!

เมื่อสัญลักษณ์ปรากฏเหนือหลุมไฟ รูปแบบสัญลักษณ์ในร่างกายของนักรบเริ่มเปลี่ยนเป็นชัดเจนมากขึ้น

ทุกคนจ้องมองไปที่ทิศทางของหลุมไฟ และแววตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเคารพ

มันมืดสนิท และดวงจันทร์ทั้งสองดวงก็ห้อยอยู่ที่ปลายทั้งสองข้างของท้องฟ้า อย่างไรก็ตาม บนยอดเขา มันก็ส่องสว่างและปกคลุมด้วยสีแดงเพราะเปลวไฟที่เริงระบำในหลุมไฟ

การร้องเพลงของหมอผีไม่ได้หยุดลง แต่มันยิ่งดังมากขึ้นและดังสนั่นมากขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นเสียงกลองก็เข้าร่วมการร้องเพลงด้วยจังหวะที่แน่นอน เสียงเคาะกระดูกและหินก็อาจจะได้ยินไปพร้อมกับการร้องเพลง

บางคนตบมือของพวกเขา,กลองเสียงดังก้องสูงและต่ำ แต่ลักษณะเสียงแตกต่างจากกลองที่ฉาวซวนเคยได้ยินในช่วงชีวิตก่อนของเขา

กระดูกกระทบกับหินเสียงดังคลิ๊ก และเสียงตีกลองผสมเข้าด้วยกัน

ชายและหญิงนักรบยืนอยู่ข้างกองไม้เริ่มที่จะเคลื่อนที่และเข้าร่วมการร้องเพลงของหมอผี ทีละคน พวกเขาเว้นระยะไว้ช่วงหนึ่ง และวนรอบหลุมไฟ ขณะที่พวกเขากำลังเต้นรำพร้อมกับแขนและขาของพวกเขา

นั่นคือพิธีกรรมการเต้นรำที่ถูกส่งต่อมาจากจุดเริ่มต้นของการจัดตั้งชนเผ่า

ฉาวซวนเรียกคืนคำพูดของเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเขาผู้ที่เรียนสาขาโบราณคดี“หลายเผ่ามีรูปแบบของตัวเองในการเต้นรำพิธีกรรม นั่นเป็นส่วนสำคัญยิ่งในพิธีกรรมของชนเผ่าแต่ละเผ่า มันก็จะมีวิถีชีวิตที่เป็นเอกลักษณ์เฉพาะของยุคหนึ่ง และบ่งบอกถึงการบูชาที่พวกเขามีต่อบรรพบุรุษชนเผ่าของพวกเขา การเต้นรำโบราณไม่ควรที่จะส่งมอบหรือเรียนรู้เพียงแค่คนปกติทั่วไป ประเพณีโบราณจะต้องปฏิบัติตามและเป็นที่เคารพนับถือ.”

และตอนนี้บรรดาผู้ที่เข้าไปเต้นรำรอบ ๆ หลุมไฟเป็นชนชั้นสูงทั้งหมดในชนเผ่า และบรรดาผู้ที่ได้รับคุณสมบัติในการเต้นรำพิธีกรรมเกี่ยวกับพิธีบูชา

แม้ว่าการเคลื่อนไหวบางอย่างที่ดูเหมือนจะไร้สาระในสายตาฉาวซวน มันเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ทุกคนต้องการที่จะได้รับ เมื่อกลับมาอยู่ในถ้ำ ฉาวซวนมักจะได้ยินเสียงฝันกลางวันของเด็กบางคนเกี่ยวกับการเป็นหนึ่งในเหล่านักเต้นพิธีกรรมสักวัน และการเต้นรำในระหว่างพิธีการ

ทำนองที่เล่นในพิธีแปลกเหลือเกิน เช่นพยางค์แต่ละตัวฟังดูรุนแรงหรือน่าเบื่อเมื่อแยกออก แต่เมื่อรวมกันแล้ว มันก็เหมาะอย่างยิ่งสำหรับช่วงเวลานั้น ภายใต้สถานการณ์บางอย่าง ผู้คนรู้สึกว่ามันเป็นปกติธรรมดาที่จะได้ยินเสียงทำนองดนตรีที่นี่และตอนนี้ ในระหว่างพิธีนี้ ท่วงทำนองและจังหวะควรจะเป็นเช่นนั้น

อย่างไรก็ตามเมื่อเทียบกับพิธีกรรมเต้นรำและจังหวะแปลกๆ ฉาวซวนสนใจเด็กที่ยืนอยู่ข้างหลุมไฟ

ขณะที่นักรบแยกตัวออกมาเต้นรำพิธีกรรมรอบหลุมไฟ เปลวไฟในหลุมไฟสูงขึ้นและใหญ่ขึ้น แล้วจากนั้นเปลวไฟจำนวนมากก็บินออกจากที่นั่น

ใช่ บินออก

หลังจากนั้นอีกครู่หนึ่ง ประกายไฟและเปลวไฟบินออกจากหลุมไฟและพวกมันลอยอยู่ในอากาศ

เปลวไฟที่สองของหลุมไฟ - เปลวไฟโผบิน!

อย่างไรก็ตามเด็กยืนอยู่ใกล้หลุมไฟไม่ได้พยายามที่จะหลีกเลี่ยง แต่ยังคงยืนอยู่ที่นั่นด้วยความเคารพ และปล่อยให้ประกายไฟเหล่านั้นและเปลวไฟลอยลงบนร่างกายของพวกเขา

ฉาวซวนจ้องที่ทิศทางนั้นด้วยดวงตาของเขาเปิดกว้าง ประกายไฟและเปลวไฟไม่ได้เผาไหม้ร่างกายของเขา ขณะที่พวกมันลอยลงบนร่างกายของเด็ก และพวกมันไม่ได้เผาเสื้อผ้าของพวกเขา มันเหมือนกับเปลวไฟและประกายไฟที่รวมอยู่ในร่างกายของพวกเขาโดยตรง

ด้วยเปลวไฟและประกายมากขึ้นในร่างกายของพวกเขา เด็กบางคนเริ่มแสดงให้เห็นถึงรูปแบบพิเศษของนักรบที่โผล่ขึ้นมาบนร่างกายของพวกเขา พวกเขาติดต่อกับเปลวไฟและประกายไฟมากขึ้น ลวดลายสัญลักษณ์ของพวกเขาเริ่มที่จะชัดเจนและสมบูรณ์ยิ่งขึ้น

เปลวไฟบินไม่หยุดหลังจากที่พวกมันเชื่อมโยงกับเด็กที่ถูกเลือกโดยหมอผี ผู้ที่ยืนอยู่รอบ ๆ หลุมไฟ เปลวไฟและประกายไฟค่อนข้างมากบินไปรอบ ๆ และที่ไกลเช่นกัน เปลวเพลิงและประกายไฟบางดวงก็บินไปถึงที่ที่ฉาวซวนนั่งอยู่

เห็นเปลวไฟและประกายไฟเข้ามาใกล้, ฉาวซวนอยากจะหลบหลีกตามปกติ แต่เขาบังคับให้ตัวเองสงบลงและยังคงยืนนิ่ง เนื่องจากคนอื่นไม่ขยับไม่ควรเป็นอันตรายอย่างที่คิด

อันที่จริง ฉาวซวนรู้สึกเพียงอบอุ่นสบายเมื่อเขาได้รับการติดต่อจากเปลวไฟ ไม่มีความเจ็บปวดจากการเผาไหม้

ในเวลานั้นฉาวซวนก็รู้สึกโล่งใจอย่างเต็มที่ โดยไม่คำนึงถึงความจริงที่ว่าเปลวไฟและประกายไฟมากขึ้นและบินมาทางเขา เด็กที่อยู่รอบหลุมไฟเป็นคนที่โชคดีที่สุดตลอดทั้งปี พวกเขาจะได้รับความแข็งแรงและพลังผ่านหลุมไฟ และปลุกพลังสัญลักษณ์ของพวกเขา เขาสงสัยว่าเด็กสามคนจากถ้ำเด็กกำพร้าและม่อเอ๋อร์ จะสามารถประสบความสำเร็จในการปลุกพลังสัญลักษณ์ของพวกเขาในปีนี้หรือไม่

ขณะที่เขากำลังจ้องที่หลุมไฟ ตูที่ยืนอยู่ที่ด้านขวาของฉาวซวนจู่ ๆ ก็เรียกชื่อของเขาด้วยเสียงต่ำ

“อา ... อาซวน! อาซวน!”

"อะไรนะ" ฉาวซวนกลับมาได้สติอีกครั้งและย้ายสายตาของเขาจากหลุมไฟ เพียงเพื่อจะรู้ว่าเด็กทุกคนรอบตัวเขากำลังจ้องมองเขาราวกับว่าเขาเป็นผี

"เกิดอะไรขึ้น?" ฉาวซวนสงสัย เขาตะลึงกับหลุมไฟและไม่ได้สังเกตเห็นสภาพแวดล้อมของเขา

เด็กบางคนรีบก้าวถอยหลัง แต่ยังคงจ้องไปที่ฉาวซวนด้วยความตกใจ

ตูกลืนน้ำลายของเขาและกล่าวว่า“เจ้า ... เจ้ากำลังถูกเผา ...”

“เผาอะไร?” ฉาวซวนยังคงสับสน พวกเขากำลังพูดอะไร? ข้าไม่ได้ถูกเผา ...

“เจ้า ... เจ้ากำลังถูกเผา ...ด้วยเปลวไฟ...”

รีวิวผู้อ่าน