ตอนที่ 48 : อาหารมื้อกลางวัน
“ ฟู่ ! ” ทันใดนั้นงูจงอางก็เปิดฉากพุ่งเข้าใส่ฟ่างหยุนเพื่อโจมตี แม้ว่าความเร็วในการโจมตีของมันจะรวดเร็วเป็นอย่างมาก แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังนับว่าด้อยกว่าฟ่างหยุนอยู่ดี
ฟ่างหยุนชักหัวไปทางด้านข้างพร้อมกับหลบการโจมตีของงูจงอางได้ทันที หลังจากนั้นเขาก็ตอบโต้ด้วยการโจมตีไปทางฝั่งซ้ายโดยหวังที่จะกัดเข้าตรงลำตัวของมัน
แต่งูจงอางตัวนี้ฉลาดเป็นอย่างมากประกอบกับความรวดเร็วในการตอบสนองที่เหนือชั้นกว่างูส่วนใหญ่จึงทำให้มันได้รับฉายาว่า “ ยอดนักล่า ” โดยการดูเจตนาของฟ่างหยุนแล้วจึงทำให้มันหลบการโจมตีของฟ่างหยุนได้อย่างง่ายดาย หลังจากนั้นมันจึงยกตัวให้สูงขึ้นพร้อมกับแผ่แม่เบี้ยมาทางฝั่งของฟ่างหยุนในทันที
ฟ่างหยุนที่กำลังจะปรับเปลี่ยนตำแหน่งอยู่นั้น การโจมตีครั้งที่สองของเจ้างูจงอางก็ตามมาในทันที
หลิวเว่ยและเพื่อนของเขาเฝ้ามองการต่อสู้อันแสนเร้าใจระหว่างงูจงอางกับฟ่างหยุนด้วยความตื่นเต้นผสมกับความกังวล เพราะหลังจากที่เห็นการโจมตีของงูจงอางใส่ฟ่างหยุนครั้งที่สองนั้นพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายดังเอือก
“ ไม่รู้เลยว่างูเหลือมจะหลบได้ไหม ? ” หลิวเว่ยมองดูการต่อสู้บนผืนหญ้า โดยที่เขาไม่สามารถกระพริบตาได้แม้แต่วินาทีเดียว เพราะเขากลัวว่าจะพลาดฉากเด็ดของศึกในครั้งนี้
ในขณะที่งูจงอางโจมตีรอบที่สองมาถึงตัวฟ่างหยุน เขาได้โยกหัวลงไปด้านล่างและหลบการโจมตีพ้นอีกครั้ง ทันทีที่พลาดเป้าไปอย่างน่าเสียเจ้างูจงอางก็ดึงหัวกลับมาตั้งชัน ชูคอแผ่แม่เบี้ยเหมือนเดิม แต่ทันใดนั้นฟ่างหยุนก็ตอบโต้กลับไปอย่างรวดเร็ว
ฝ่ายงูจงอางเมื่อเห็นว่าฝั่งตรงข้ามโจมตีกลับมาอย่างรวดเร็วมันก็ยังคงสามารถตัดสินใจหลบหลีกอีกฝ่ายได้อย่างเช่นเคยภายในเสี้ยววินาที ฟ่างหยุนตอนนี้ให้ความสนใจกับปฏิกิริยาของเจ้างูจงอางตัวนี้เป็นอย่างมาก เมื่อเห็นว่ามันมีแนวโน้มที่จะก้มหัวลงเพื่อหลบการโจมตี เขาจึงทำการชะงักเล็กน้อยพร้อมกับปรับองศาในการโจมตีใหม่เพื่อให้เข้าเป้าหมายอย่างแม่นยำ
แต่ในช่วงเวลาต่อมาฟ่างหยุนก็ต้องรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างผิดพลาด เดิมทีเขาต้องการจะปรับองศาการโจมตีให้ต่ำลงแต่ในตอนนี้เขาก็ต้องหยุดความคิดนั้น
เพราะแน่นอนว่างูจงอางที่กำลังก้มหัวอยู่นั้นได้เงยหน้าขึ้นมาพร้อมกับโจมตีใส่ฟ่างหยุนด้วยความรวดเร็วดุจสายฟ้าฟาด
ฟ่างหยุนเตรียมพร้อมมาเป็นอย่างดีเขาดึงหัวของตัวเองหลบไปทางด้านหลังทำให้การโจมตีของเจ้างูจงอางนี้เฉี่ยวเขาไปเพียงไม่กี่มิลลิเมตร
ตอนนี้งูทั้งสองถอยออกจากกันโดยมีระยะห่างเพียงแค่ 1 เมตร เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วต่างฝ่ายต่างก็พยายามมองหาข้อบกพร่องของฝั่งตรงข้ามเพื่อจะนำมาใช้เล่นงานกันต่อไป
ในเวลานี้หลิวเว่ยและเพื่อนต่างก็ยืนตัวสั่นไปด้วยความตื่นเต้นเมื่อเห็นการต่อสู้ที่ดุเดือดเร้าใจก่อนหน้านี้ระหว่างงูเหลือมกับงูจงอาง การโจมตีและการหลบหลีกของพวกมันนั้นนอกจากจะยอดเยี่ยมแล้วยังทำให้พวกเขาต้องกลั้นหายใจตามไปทุกๆครั้งเพราะกลัวว่าฝ่ายใดฝ่างหนึ่งจะพลาดพลั้งเสียท่าไปซะก่อน
“ สุดยอดมาก ! ” หลิวเว่ยโบกมือให้กับแฟนคลับในห้องถ่ายทอดสดของเขาด้วยความตื่นเต้นเร้าใจ ซึ่งแน่นอนว่าแฟนคลับเหล่านั้นก็ตื่นเต้นไม่แพ้กันกับเขา
“ ความเร็วในการตอบสนองของเจ้างูเหลือมนั้นสูงมาก ดูเหมือนว่าเจ้างูจงอางอาจจะพลาดอาหารกลางวันของมันก็เป็นได้ ”
“ ฉันเดาว่าเป็นเพราะอาดีนารีนที่สูบฉีดจึงทำให้เจ้างูเหลือมนั้นมีปฏิกิริยาที่ดีเยี่ยม ทำให้มันนั้นรอดพ้นจากอันตรายมาได้ ”
“ งูจงอางยังไม่ได้เอาจริงงูเหลือมก็เหนื่อยขนาดนี้แล้ว ทำไมไม่รีบรับชะตากรรมสะ ”
“ ดูเจ้างูเหลือมผู้น่าสงสารตัวนี้สิมันพยายามอย่างมากที่จะเอาชีวิตรอด ”
บนพื้นหญ้าสีเขียวนั้นฟ่างหยุนและงูจงอางก็ได้เลื้อยวนกันไปมาเป็นวงกลม พูดตามตรงถ้าหากเขาคิดที่จะฆ่างูจงอางตัวนี้สิ่งที่เขาต้องทำก็แค่ปล่อยให้มันกัดไปที่เกล็ดของเขาหลังจากนั้นเขาก็กัดมันตอบแค่นี้ก็สามารถฆ่ามันให้ตายอย่างง่ายดาย เพราะท้ายที่สุดแล้วพลังโจมตีของเจ้างูจงอางตัวนี้ไม่สามารถเจาะทะลุเกล็ดของเขาไปได้อย่างแน่นอน
แต่ตอนนี้มีการบันทึกการแสดงสดของเขาอยู่จึงทำให้เขาไม่ได้พูดอะไรออกมา เพราะเขาไม่ต้องการที่จะให้คนอื่นรู้ว่าตัวเขานั้นพิเศษ ดังนั้นแล้วเขาจึงพยายามที่จะฆ่างูจงอางตัวนี้ด้วยวิธีปกตินั่นเอง
แต่อย่างไร ชะตากรรมของเจ้างูจงอางตัวนี้ได้ถูกตัดสินแล้วตั้งแต่มันปรากฏตัวต่อหน้าฟ่างหยุน และแน่นอนว่าวิธีการฆ่ามันนั้นจะเปลี่ยนไปก็ต่อเมื่อเขาต้องการจะจบการสู้ลงเท่านั้น
งูส่วนใหญ่ไม่ได้มีพลังงานทางกายภาพที่แข็งแกร่งมากนัก และแน่นอนว่างูจงอางตัวนี้ก็เช่นกัน ดังนั้นแล้วฟ่างหยุนจึงต้องการใช้จุดอ่อนตรงนี้ในการฆ่ามันมาเป็นอาหาร
และเมื่อนึกถึงสิ่งนี้แล้ว เขาก็สามารถจำวิธีการล่างูของเจ้าพังพอนขึ้นมาได้ ดังนั้นแล้วเขาตัดสินใจจะใช้วิธีนั้นจัดการกับเจ้างูจงอาง
เขาเริ่มแกล้งเจ้างูจงอางตัวนี้ด้วยการหลอกล่อทันทีพร้อมกับหลบการโจมตีของมันในทุกๆ ครั้ง โดยที่การหลบหลีกนั้นจะเฉียดฉิวไปเพียงแค่ 1 ถึง 2 เซนติเมตรเท่านั้น หลังจากที่โจมตีพลาดเป้าอย่างต่อเนื่องแล้วก็เห็นได้ชัดว่างูจงอางนั้นเชื่องช้าลง สามนาทีต่อมาความเร็วของเจ้างูจงอางตัวนี้ลดลงไปเป็นอย่างมาก
“ ตอนนี้แหละ ! ” ฟ่างหยุนกระชับกล้ามเนื้อทุกส่วนของร่างกายในทันทีจากนั้นเขาก็พุ่งเข้าโจมตีงูจงอางด้วยความรวดเร็วและรุนแรงเป็นอย่างมาก
แต่แล้วการโจมตีนี้ก็พลาดท่าเข้าจนได้ งูจงอางเอี้ยวตัวหลบการโจมตีของเขาอย่างสุดความสามารถ
ในขณะนี้แม้ว่าการโจมตีและการหลบหลีกนั้นจะดูน่าทึ่ง แต่ความรวดเร็วของงูจงอางตอนนี้เชื่องช้ามากกว่าเดิมหลายเท่า
หลังจากที่โจมตีพลาดเป้าในครั้งแรกไปแล้วฟ่างหยุนก็ไม่ได้แปลกใจอะไร เขากระชับกล้ามเนื้อทุกส่วนอีกครั้งพร้อมกับพุ่งเข้าโจมตีมันด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิมหลายเท่าเช่นกัน ตอนนี้เขี้ยวของเขาฝังลงไปเต็มๆ ที่ลำคอของมันและดูเหมือนว่าตอนนี้เขาจะกัดค้างไว้อย่างนั้นก่อน
โดยธรรมชาติแล้วงูจงอางนั้นจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ โดยการขัดขืน ดังนั้นแล้วมันจึงลากตัวฟ่างหยุนกลิ้งไปมาบนพื้นอย่างอุตลุด
“ โอ้โห ! ” ในระยะไกลที่เฝ้ามองดูอยู่นั้น หลิวเว่ยและเพื่อนของเขาก็ต้องตกใจจนร้องโอ้โหออกมาจากฉากที่เห็น
ตอนนี้งูเหลือมสีเทากำลังกอดรัดร่างของงูจงอางแล้ว ทั้งสองสหายถึงกับหันหน้ามองตากันอย่างตกใจและไม่เชื่อสิ่งที่สายตาตัวเองกำลังมองเห็นอยู่
ในเวลานั้นพวกเขาไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงใดๆออกไปเพราะเกรงว่าอาจจะรบกวนการต่อสู้กันระหว่างงูใหญ่ทั้งสองก็เป็นได้
แฟนคลับที่กำลังรับชมในห้องถ่ายทอดสดต่างก็ต้องแสดงปฏิกิริยาที่บ่งบอกว่าตกใจไม่แพ้กันกับสองคนในตอนนั้นเลยก็ว่าได้ ในห้องนั้นมีการแสดงความคิดเห็นออกมาจนไม่สามารถอ่านทั้งหมดทันในพริบตาเดียวได้
ศึกแห่งผืนหญ้าในตอนนี้ งูหลามเป็นฝ่ายได้เปรียบมันกำลังกัดบริเวณลำคอของเจ้างูจงอางพร้อมกับใช้ร่างนั้นรัดร่างของศัตรูอย่างรุนแรง งูจงอางเมื่อเป็นรองเช่นนั้นแล้วมันก็ทำได้เพียงแค่ส่งเสียงกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดพร้อมกับพยายามดิ้นให้แรงขึ้น แต่นั่นก็ไม่เป็นผล
เพราะหลังจากที่ถูกฟ่างหยุนกัดเข้าเต็มๆแล้ว ไม่เคยมีสิ่งใดสามารถหลุดรอดจากฟ่างหยุนไปได้
สิบนาทีต่อมาแรงของเจ้างูจงอางก็ถดถอยลงไปเรื่อยๆจนในที่สุด การต่อสู้ก็ต้องจบลงเมื่อแสงในตาของเจ้างูจงอางจางหายไป
ฟ่างหยุนค่อยๆคลายรัดจากร่างของเจ้างูจงอางพร้อมกับปล่อยมันทิ้งให้นอนกองอยู่บนพื้น เขาเองยังคงรู้สึกหดหู่อยู่บ้างที่เจ้างูกรีนแมมบ้าหนีไป แต่เขาก็ไม่ได้คาดหวังเลยสักนิดว่าจะมีอาหารวิ่งมาเสิร์ฟถึงหน้าประตูอย่างนี้ ที่น่าหัวเราะไปกว่านั้นคือเหยื่อตัวนี้คิดว่าฟ่างหยุนเป็นอาหารของมันดังนั้นแล้วช่างเป็นการรนหาที่ตายชัดๆ
ในตอนนี้เขากำลังรู้สึกลังเลขึ้นมา เพราะเจ้างูจงอางตัวนี้มีความยาวถึง 4 เมตร มันใหญ่เกินกว่าที่เขาจะสามารถลากร่างของมันไปได้ แต่ถ้าหากเขากลืนมันเข้าไปตอนนี้ความเร็วในการเคลื่อนที่ของเขาก็จะลดลงเป็นอย่างมาก ที่สำคัญไปกว่านั้นมนุษย์สองคนนั้นก็อยู่ห่างไปไม่ไกลจากเขา
หลังจากที่พินิจพิจารณาอยู่สักพักแล้ว ฟ่างหยุนก็ตัดสินใจว่าจะกลืนร่างของเจ้างูจงอางมันเสียที่นี่เลย
ในขณะที่กำลังกลืนร่างของงูจงอางอยู่นั้น ฟ่างหยุนก็ไม่ได้ละทิ้งความสนใจจากหลิวเว่ยกับเพื่อนของเขาแม้แต่น้อย เมื่อเห็นว่าชายสองคนนี้นอกจากจะไม่เข้ามาไกล้แล้ว พวกเขายิ่งถอยห่างไกลเข้าไปอีก จึงทำให้ฟ่างหยุนรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก ตอนนี้พวกเขาอยู่ห่างจากฟ่างหยุน ราวๆ 120 เมตร
นี่เป็นระยะที่ปลอดภัยมาก และเมื่อดูจากลักษณะของการกระทำแล้ว บุคคลเหล่านี้ไม่ได้มีเจตนาที่จะมาทำลายระบบนิเวศในป่า ดังนั้นแล้วฟ่างหยุนจึงมีความสุขกับการกลืนกินงูจงอางเป็นอาหารกลางวันอย่างมาก
“ เฮ้อออ... ” ในระยะที่ห่างออกไปนั้น หลิวเว่ยสูดหายใจเข้าลึกๆ หลังจากที่ดึงสติเพื่อกลับมาสู่โลกความเป็นจริง เขาจึงหันหน้าไปหากล้องพร้อมกับกล่าวอีกว่า
“ ไม่คิดเลยว่าผู้ชนะของศึกการต่อสู้ในครั้งนี้จะกลายเป็นงูเหลือมสีเทา ”
“ เป็นอะไรที่น่าเหลือเชื่อมาก เห็นได้ชัดว่างูจงอางนั้นแทบจะเหนือกว่าทุกอย่าง แต่สุดท้ายแล้วผู้ได้รับชัยชนะกลับเป็นงูเหลือม ”
ดวงตาของหลิวเว่ยส่องแสงเป็นประกาย ในฐานะของคนที่อยู่กับงูมาทั้งชีวิตแล้วไม่มีอะไรจะน่าสนใจไปกว่าความดุร้ายของงูอีกแล้ว
ตอนนี้เขาไม่ได้ไปข้างหน้าเพื่อดูการกลืนกินเหยื่อของฟ่างหยุนแต่อย่างใด เพราะเขานั้นรู้ดีว่างูมีประสาทสัมผัสที่รวดเร็วเป็นอย่างมากโดยเฉพาะในเวลาที่กลืนเหยื่อ ถ้าหากเขาก้าวเดินเข้าไปต่อแล้วมันจะเป็นการรบกวนอย่างแน่นอน
“ ตอนนี้งูเหลือมกำลังมีความสุขกับผลงานชิ้นโบว์แดงของมันอยู่ครับ ” หลิวเว่ยพูดต่อ
“ แต่ด้วยด้วยความยาวลำตัวของงูเหลือมนั้นสั้นกว่างูจงอางจึงทำให้มัน อาจจะไม่สามารถกลืนกินลงไปได้ ”
“ ธรรมชาติของงูเหลือมจะค่อนข้างแปลก ทำให้บางทีมันกลืนเหยื่อที่ใหญ่กว่าตัวมันไปหลายเท่าจนทำให้พวกมันต้องท้องแตกตายจากการกระทำนี้ ”
“ ผมเดาว่าในสิบนาทีนี้มันจะต้องคายร่างของงูจงอางออกมาแน่ๆ ”
หลิวเว่ยยืนยันออกมาอย่างนั้นเมื่อเขาเห็นว่าฟ่างหยุนตอนนี้ได้กลืนร่างของงูจงอางลงไปในท้อง และในขณะเดียวกันนั้นหลิวเว่ยกับเพื่อนก็ได้แต่นั่งมอง อย่างใจจดใจจ่ออยู่หน้ากล้อง
“ หนึ่ง สอง สาม สี่.......สิบ ! ”
“ โอ้ว ? ”
ใบหน้าของหลิวเว่ยและเพื่อนของเขาต่างดูสับสนเป็นอย่างมาก เมื่อพวกเขาเห็นว่าฟ่างหยุนที่กำลังกลืนงูจงอางส่วนหัวลงไปในท้องและมีส่วนหางของมันที่ยื่นออกมาตรงปาก หลังจากนั้นฟ่างหยุนก็มองหลิวเว่ยกับเพื่อนด้วยหางตา ก่อนที่จะเลื้อยหายเข้าไปในพุ่มไม้