ตอนที่ 40 : การตอบโต้
ฟ่างหยุนรีบเลื้อยหนีไปอย่างรวดเร็ว จากกิ่งหนึ่งสู่อีกกิ่งหนึ่งโดยมีผลไม้มากมายลอยตามหลังเขามาอย่างไม่ขาดสาย บ้างก็ตกกระแทกกับกิ่งไม้ ทำให้เกิดเสียงดังขึ้นบ้างก็ถูกเข้าเต็มๆ ที่ลำตัวของเขาจนทำให้ฟ่างหยุนนั้นรู้สึกไม่สบายตัว
ฟ่างหยุนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะใส่ตัวเองขึ้นมา “ ไม่นึกเลยว่าเจ้าลิงพวกนี้จะใช้อาหารของพวกมันขว้างเราจนทำให้เราหนีไปได้ ”
ผลไม้เปลือกแข็งเหล่านี้ถึงแม้ว่าจะไม่สามารถทำให้ฟ่างหยุนเจ็บปวดจนถึงตายได้ แต่การที่ถูกขว้างปาแบบไม่หยุดยั้งอย่างนี้ มันสร้างความรำคาญให้แก่เขาเป็นอย่างมาก
ฝูงลิงเมื่อเห็นว่าฟ่างหยุนกำลังหนีไปแล้ว พวกมันทุกตัวต่างก็โห่ร้องออกมาด้วยความดีใจราวกับว่ามันทำสำเร็จ แต่ถึงอย่างนั้นก็ตามพวกมันไม่ได้หยุดที่จะขว้างปาผลไม้ใส่ฟ่างหยุนเลย พวกมันยังคงตามต้อนฟ่างหยุนต่ออย่างไม่ลดละความพยายาม
“ บ้าเอ้ย ! พวกมันคิดว่าข้าอ่อนแอขนาดนั้นเลยเหรอถึงไล่ตะเพิดข้าแบบนี้ ” ฟ่างหยุนรู้สึกรำคาญขึ้นมาเป็นอย่างมาก เพราะพวกลิงเหล่านี้ยังไม่หยุดขว้างผลไม้มาที่เขาและที่สำคัญกว่านั้นพวกมันยังคงรุกหนักต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
เปรียบดูแล้วพวกลิงนั้นก็เหมือนกับฝูงยุงที่บินรอบตัวเขาพร้อมกับกัดเป็นครั้งคราว คนส่วนใหญ่นั้นก็ต้องโกรธเป็นธรรมดา โดยเฉพาะคนที่ไม่ได้มีจิตใจงดงามเหมือนกับดาราเช่นฟ่างหยุน เพราะถ้าหากเป็นคนใจดีที่อ่อนแอแล้วละก็ เขาจะไม่สามารถเอาชีวิตรอดในป่าแบบนี้ได้อีกเลย เมื่อมาถึงจุดนี้แล้ว ฟ่างหยุนก็วางแผนที่จะกลับจับพวกลิงกินเพื่อระบายความโกรธแค้น
“ ระเบิดผลไม้ ” ของพวกลิงเหล่านี้ดุร้ายจริงๆ งูส่วนใหญ่ไม่น่าจะสามารถต้านทานได้นานนักภายใต้การโจมตีอย่างต่อเนื่องแบบนี้ แต่เกล็ดของฟ่างหยุนนั้นอย่างที่เคยกล่าวมันถูกเสริมสร้างความแข็งแรงมาพอสมควรแล้ว แน่นอนว่าเรื่องแค่นี้เขาสามารถทนรับมันได้อย่างแน่นอน
“ อย่างมากก็แค่เจ็บปวดเล็กน้อย ” ฟ่างหยุนคิด แน่นอนว่าหลังจากที่พวกมันนั้นเจอตัวของฟ่างหยุนเข้าแล้ว โอกาสของฟ่างหยุนที่จะจับพวกมันกินนั้นเรียกได้ว่าแทบจะไม่มีเลย แต่ตอนนี้ฟ่างหยุนก็ไม่ได้สนใจเพราะเขารู้สึกโกรธพวกมันมาก และสิ่งที่เขาต้องการจะทำที่สุดในตอนนี้คือจับพวกลิงใจแคบมาลงโทษให้ได้
ในขณะที่เขาเตรียมตัวเพื่อจะหันหลังมาโจมตีลิงเหล่านั้น ทันใดนั้นเขาก็ต้องหยุดชะงักในทันที สายตาของฟ่างหยุนจับจ้องบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ตรงหน้าของเขา ทันใดนั้นก็ปรากฏรอยยิ้มขึ้นมาในทันที เพราะตอนนี้เขาอาจจะพบวิธีสั่งสอนพวกลิงเหล่านั้นแล้วก็เป็นได้
เพราะข้างหน้าที่ไม่ไกลจากเขามากนัก มีรังผึ้งขนาดใหญ่แขวนอยู่ตรงนั้น และเมื่อมองไปดีๆ แล้วก็จะเห็นผึ้งจำนวนมากบินวนไปวนมารอบๆรังของมัน
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าผึ้งนี้เป็นผึ้งชนิดใด แต่เขาก็รู้ดีว่ามันเป็นผึ้งขนาดใหญ่ที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาทั้งชาตินี้และชาติที่แล้วเลยก็ว่าได้
รังผึ้งยักษ์อันนี้เป็นอันเดียวกับที่เขาเคยพบเห็นมาก่อนตอนที่สำรวจอาณาเขต และในตอนนั้นฟ่างหยุนเองก็ต้องการที่จะลิ้มรสชาติของน้ำผึ้ง แต่เพราะความที่เขากลัวจะถูกฝูงผึ้งรุมต่อย เขาจึงละทิ้งความอยากและจากไปจากบริเวณแห่งนี้ แต่นั่นก็เป็นช่วงก่อนหน้าที่เขาจะได้รับการวิวัฒนาการ ซึ่งตอนนี้เขาได้อัพเกรดทักษะภูมิต้านทานแล้ว เขาจึงมั่นใจเป็นอย่างมากว่าผึ้งจะไม่สามารถทำอันตรายใดๆให้กับเขาได้อย่างแน่นอน
ตอนนี้เขากลับมาเจอรังผึ้งอีกครั้ง จึงทำให้เขาได้ไอเดียดีๆมา และแน่นอนว่าเขาจะใช้ผึ้งเหล่านี้จัดการกับฝูงลิงที่อยู่ข้างหลังของเขาอย่างแน่นอน
เมื่อเห็นว่าฝูงลิงเหล่านั้นยังตามเขามาติดๆฟ่างหยุนก็หัวเราะเยาะชอบใจเป็นอย่างมาก เขาเลื้อยไปข้างหน้าต่ออย่างรวดเร็ว เพียงไม่กี่วินาทีเขาก็มาถึงข้างๆรังนั้นแล้ว
ด้วยจังหวะนั้นเขาใช้หางของเขา ตวัดไปที่กิ่งไม้ เพื่อตัดรังผึ้งให้ขาดออกจากกัน หลังจากนั้นไม่นานรังก็ร่วงตกลงไปบนพื้นจนเกิดเสียงดังโครมขึ้นมา
“ บรื่อออออ ! ” อยู่ๆก็ปรากฏเสียงหึ่งๆดึงขึ้นมาในอากาศ หลังจากที่รังของผึ้งนั้นร่วงหล่นลงไปกระแทกพื้นอย่างรุนแรง ตอนนี้มีผึ้งเจาะตัวของมันออกมาจากรังราวๆ 10,000 ตัวได้
หลังจากที่ผึ้งเหล่านั้นเจาะตัวออกมาจากรังแล้วพวกมันก็เริ่มกระจายตัวไปในอากาศเพื่อมองหาผู้ก่อเหตุในครั้งนี้
ฟ่างหยุนที่กำลังห้อยหัวอยู่บนกิ่งไม้เขาขดตัวเองให้สั้นลงไปเล็กน้อยเพื่อจะปกปิดไม่ให้ถูกต่อยได้ เพราะตราบใดที่มันไม่มาต่อยที่ตาหรือจมูกของเขาแล้ว ส่วนอื่นๆก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไรกับเขา และแน่นอนว่าถึงพวกมันทั้งหมดจะรวมตัวกันใช้เข็มพิษต่อยมาที่เขาในทีเดียว เขาคาดว่าบนตัวเขานั้นคงไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน
การกระทำของฟ่างหยุนที่ตัดรังผึ้งหล่นลงไปนั้น ส่งผลกระทบเต็มๆต่อฝูงลิงที่อยู่ด้านหลังอย่างแน่นอน
“ แอ๊กกกกก ! ฮุก ฮุก ฮุก ! ” ลิงตัวหนึ่งเห็นผึ้งบินมาหา มันจึงใช้มือของมันนั้นตบไปเต็มๆ ที่ผึ้งตัวนั้น แต่ทันทีที่มันตบเข้าไปที่ตัวผึ้ง ผึ้งก็ไม่รอช้ามันจึงต่อยไปเต็มๆที่มือของลิงตัวนั้นพร้อมกับปล่อยเหล็กนัยฝังลงไปอย่างรุนแรง ด้วยความใหญ่ของผึ้งเหล็กนัยนั้นแทงทะลุไปในเนื้อของลิงทำให้มีเลือดพุ่งออกมา
เจ้าลิงตัวนี้จึงต้องร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง และในเวลาเดียวกันนั้นผึ้งหลายๆตัวก็เริ่มที่จะบินไปในอากาศตามทิศทางต่างๆ มันไม่รอช้าที่จะโจมตีฝูงลิงเช่นกัน
ถึงแม้ว่าขนของลิงนั้นจะมีความหนา แต่ก็ยังมีบางส่วนของร่ายกายที่เป็นเพียงพื้นผิวหนังของมันอย่างเช่น มือ และ ใบหน้า ดังนั้นพวกมันจึงถูกต่อยจนบวมเปล่งเอาง่ายๆ
“ แอ๊ว อ๊าว อู้ววว ! ”
ลิงบางตัวถึงกับร้องลั่นออกมาด้วยความสยอง พร้อมกับหนีกระเจิงไปทางด้านหลัง และไม่ใช่เพียงแค่มันตัวเดียว ตัวอื่นๆต่างก็ต้องหวาดผวาจากการโจมตีของผึ้งอย่างกระทันหันเช่นเดียวกัน พวกมันแตกกระเจิงอย่างไม่มีชิ้นดี ตอนนี้ท่าทางมั่นใจและหยิ่งผยองที่เคยมีก่อนหน้านี้หายไปอย่างสิ้นเชิง
ฟ่างหยุนเฝ้ามองดูความโกลาหลของฝูงลิงที่พวกมันเอามือกุมหัวพร้อมกับส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เขาจึงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
“ คิดว่าคนอวดดีจะจบเรื่องได้อย่างสวยงามงั้นเหรอ ? ” เขาหัวเราะขึ้นมาในใจ ในขณะเดียวกันผึ้งที่กำลังบินอยู่รอบๆฟ่างหยุนและกำลังโจมตีเขาอยู่นั้น พวกมันรู้สึกเหมือนกับกำลังโจมตีก้อนหินอยู่ดังนั้นพวกมันจึงยอมแพ้และบินไปตามหาลิงตรงทิศทางอื่น
เหล็กนัยของผึ้งนั้นส่วนมากจะมีพิษอยู่ และระดับความรุนแรงของพิษนั้นก็แตกต่างกันไปตามสายพันธุ์
ถึงแม้ว่าฟ่างหยุนจะไม่รู้จักผึ้งชนิดนี้ แต่เขาก็ประเมิณว่าพิษของมันก็ไม่ได้ด้อยอะไรเลย
“ เมื่อมันถูกผึ้งที่มีพิษร้ายแรงแบบนี้ตามล่า พวกมันคงกระจัดกระจายหลบอยู่มุมใดมุมหนึ่งแน่ๆ ” ฟ่างหยุนคิดออกมาพร้อมกับยิ้ม
และมันก็เป็นไปตามที่เขาคาดเดาเอาไว้ ตอนนี้ฝูงลิงกระจัดกระจายกันไปหลายที่ รอบๆ บริเวณภูเขา ซึ่งลิงแต่ละตัวนั้นก็จะมีผึ้งตามหลังพวกมันอยู่นับร้อย และในป่าก็จะปรากฏเสียงกรีดร้องของลิงดังขึ้นมาเป็นระยะๆ
“ อ๊าววว อู้ววว แอ๊วววว ! ”
ในเวลานี้เจ้าลิงตัวแรกที่ถูกผึ้งต่อยนั้นมันก็คือตัวเดียวกันกับที่มันเปิดฉากขว้างปาผลไม้ใส่ฟ่างหยุน และทันใดนั้นร่างของมันก็ร่วงหล่นจากต้นไม้ลงมาสู่พื้น
“ ตุ้บ ! ” เมื่อร่างของมันมาสู่พื้นดินแล้ว สังเกตเห็นได้ชัดเลยว่าหัวของมันพองโตขึ้นมาสองเท่าจากเดิม และด้วยความสูงจากต้นไม้ที่มันร่วงลงมานั้นสูงเอาการ จึงทำให้เลือดของมันไหลออกมาจากปาก
การร่วงลงมานั้นสั่นสะเทือนค่อนข้างรุนแรงจนทำให้ฟ่างหยุนรับรู้ได้ เขาจึงมองไปที่นั่น ในความเป็นจริงแล้วเขาคิดว่าเจ้าลิงตัวนี้คงจะหนีพ้นสายตาของเขาไปได้แล้ว ฟ่างหยุนไม่รอช้าเขาจึงเลื้อยไปหามันในตำแหน่งนั้นทันที
และเมื่อลงไปถึงพื้นแล้ว เขาก็พบกับเจ้าลิงตัวที่โตเต็มวัยนอนอยู่ที่นั่นจริงๆ เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้วตาของเขาก็วาวขึ้นมาเป็นประกาย โดยไม่ลังเลเขารีบเลื้อยไปข้างๆ มันและเริ่มกลืนมันเข้าไป แต่เมื่อเขาเห็นข้าง ๆลำตัวของเจ้าลิงเขาก็ถึงกับตะลึง ในขณะนั้นเองฝูงผึ้งยังคงบินอยู่รอบ ๆ ตัวมันโดยไม่จากไปไหน
หลังจากที่ผึ้งนั้นฝังเหล็กนัยมรณะใส่ร่างของผู้บุกรุกแล้ว เหล็กนัยก็จะฝังอยู่ในนั้นส่งผลให้พิษเข้าไปทำลายอวัยวะภายในดังนั้นแล้วถ้าหากถูกผึ้งลุมต่อยขนาดนี้ ในไม่ช้าหรือเร็วยังไงมันก็ต้องตายอยู่ดี
ฟ่างหยุนส่ายหัวเล็กน้อยพร้อมกับกลืนร่างของมันเข้าไปในปากทันที เจ้าลิงตัวนี้มีลำตัวยาวถึงครึ่งเมตรเลยทีเดียว หลังจากที่กลืนมันเข้าไปร่างของฟ่างหยุนจึงดูราวกับลูกโป่งอัดแก๊ส
ตอนนี้ฟ่างหยุนถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก เพราะเขารู้สึกสาแก่ใจเป็นอย่างมากในการที่ได้กินเจ้าลิงใจแคบตัวนี้ลงไป เพราเดิมทีแล้วเขาวางแผนที่จะจับลิงตัวเล็กๆกิน แต่หลังจากที่ถูกพบเจอโดยลิงเต็มวัยฝูงนั้นเข้าแล้ว เขาก็รู้สึกว่าการล่าเหยื่อในครั้งนี้มันจะล้มเหลวลงอย่างไม่มีชิ้นดี แต่ด้วยความที่เขาโกรธจากการถูกขว้างปาผลไม้ใส่ จึงทำให้เขาต้องตัดสินใจแก้แค้นพวกมันในที่สุด
ทันใดนั้นเองเขาก็รับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนคล้ายๆ กับเจ้าลิงตัวนี้ที่ร่วงหล่นลงมาก่อนหน้านี้อีกครั้ง ซึ่งมันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก
เพราะงูนั้นมีความไวต่อแรงสั่นสะเทือนของพื้นดินเป็นอย่างมาก จึงทำให้เขาคิดว่าแรงสั่นสะเทือนครั้งนี้ก็คงจะเป็นลิงอีกตัวที่ไม่สามารถทนพิษบาดแผลจากผึ้งต่อยได้ไหวและตกลงมาตายในที่สุด
ตาของฟ่างหยุนเป็นประกายวาววับอีกครั้ง เพราะเขารู้สึกว่าวันนี้โชคเข้าข้างเขาเสียเหลือเกิน การคาดคะเนของเขานั้นเป็นไปตามคาด เพราะว่าพอเขามาถึงยังที่แห่งนั้น เขาก็พบกับร่างของเจ้าลิงน้อยนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้น
ลิงน้อยตัวนี้ไม่ใช่ตัวเดียวกันกับที่เขาเล็งไว้ในตอนแรก เพราะร่างของมันดูเล็กกว่าและที่สำคัญพลังงานทางชีวภาพที่เขาจะได้รับจากมันนั้นน้อยกว่าด้วยถึง 20 หน่วย
หากรวมเจ้าลิงน้อยที่กำลังจะกลืนกินในตอนนี้แล้ว วันนี้เขาสามารถสะสมพลังงานทางชีวภาพได้ถึง 300 หน่วย !
“ ไม่แน่ใจว่าผึ้งเหล่านี้จะสละรังแล้วจากไปหรือไม่ ? ” ฟ่างหยุนหันหน้ามองไปยังทิศทางของรังผึ้งที่อยู่บนพื้น เขาคิดว่าถ้าผึ้งสละรังและจากไป เขาก็จะขอไปลิ้มรสน้ำผึ้งสักหน่อย ดังนั้นแล้วเขาไม่รอช้าที่จะเลื้อยกลับไป
แต่เมื่อเขากลับไปถึงรังผึ้ง เขาก็พบว่ามีบางสิ่งบางอย่างกำลังก้มลงเลียน้ำผึ้งด้วยความระมัดระวัง !