px

เรื่อง : Super System Modifier
Modifier Chapter 11-12






Modifier Chapter 11


จากนั้นเขาก็คิดถึงบางอย่างและรู้สึกเย็นไปถึงไขสันหลัง"เป็นไปได้ไหมที่กระทิงมันจะวิ่งออกมา?"

"ดู! มีลิ้นอยู่ที่นี่!"ใครบางคนร้องตะโกนออกมาด้วยความตกใจ

"ระวัง"หวางหลิงสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยและเขาก็ตื่นตัว โรงพยาบาลต้องอันตรายมากแน่ๆ

โรงพยาบาลสว่างมากในตอนกลางวัน แต่ทุกคนในกลุ่มก็เข้ามาทางรูข้างประตู ทุกก้าวของพวกเขาล้วนแผ่วเบา เพราะกลัวว่าจะส่งเสียงแปลกๆ.

"มันเงียบมาก"บางคนอดที่จะพูดไม่ได้

ไม่เห็นซอมบี้ที่โถงกลางและทางเดินเลย?

"บางทีมันอาจจะถูกล่อไปจริงๆ"หวางหลิงดีใจและพูดว่า"ไปที่ร้านขายยาทันที"

พวกเขาเดินทางเข้ามาอย่างราบรื่น พวกเขาเปิดประตูร้านขายยาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขาจนมันไม่อาจกว้างได้มากกว่านี้อีก.

"รวยแล้ว!"หวางหลิงพูดอย่างตื่นเต้น

"ฮือออ-"

แต่ในขณะที่พวกเขากำลังเอายาไป จู่ๆพวกเขาก็ได้ยินเสียงเด็กสาวร้องไห้ครวญครางอยู่ไม่ไกล.

"มีเด็กสาวอยู่ด้วย?"ดวงตาของหวางหลิงเบิกกว้างและเขาก็พูดว่า"นายเอาของไป ฉันจะไปดูสักหน่อย"

คนอื่นๆไม่พูดอะไร

ผู้หญิง...

อย่างไรก็ตามตอนนี้หวางหลิงเป็นพี่ใหญ่และพวกเขาก็ได้แต่หวังว่าหวางหลิงจะเหลือน้ำซุปให้เขาบ้างหลังจากที่เขากินดื่มอย่างเต็มที่.

หวางหลิงตามเสียงร้องและเดินผ่านทางเดินทันใดนั้นเขาก็เห็นความวุ่นวายอยู่ด้านหน้าของเขา หัวใจของเขากระตุก

ดูเหมือนจะมีสัตว์ประหลาดเดินผ่านกำแพงและกำแพงบางส่วนก็มีน้ำเมือกเขียวๆหยดลงพร้อมกับส่งกลิ่นเหม็น

"นี่ต้องเป็นของกระทิง!"

เขาคิด "มันต้องเป็นเพราะกลุ่มซอมบี้เหล่านั้นไล่คามคนเมื่อคืนนี้

หวางหลิงยังคงเดินหน้าต่อไปและเสียงร้องก็ได้ยินเข้ามาใกล้

"น้องสาว อย่าร้อง พี่ใหญ่มาช่วยเธอแล้ว"มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาที่ไม่อาจกลั้นยิ้มไว้ได้อีก.

เสียงของเธอเพราะมาก เธอต้องเป็นเด็กสาวที่ดูดีแน่ๆ.

แต่เมื่อเขาเปิดประตูเขาก็ตะลึง

ทันทีหลังจากนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังทั่วโรงพยาบาล

คนอื่นในร้านขายยาก็ตกใจ แต่ก่อนพวกเขาจะเข้าใจว่าเกิดอะไร ร่างกายของพวกเขาก็แข็งทื่อ.

เพราะทุกคนเห็นมันได้อย่างชัดเจน

ซอมบี้มากมายกำลังเดินทางมาที่โรงพยาบาลทุกทิศทุกทาง!

"พวกมันต้องได้กลิ่นลมหายใจของพวกเรา!"

ทันใดนั้นก็มีเสียงกรีดร้องดังออกมาจากโรงพยาบาล มันเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและทำให้ผู้รอดชีวิตบางคนตกใจกลัวอย่างมาก.

...

เมื่อหลินเฟยกำลังเลือกเสื้อผ้าในร้านขายเสื้อ มีคนหลายสิบคนจ้องมองเขาจากห้องตรงข้ามร้านเสื้อผ้า

"เดินเข้าไปง่ายๆแบบนี้เลย!"

พวกเขาเห็นอย่างชัดเจนว่าหลินเฟยเดินเข้าไปในร้านขายเสื้อผ้าจากทางโล่งๆ

"มีคนเข้าไปตาย"ชายคนหนึ่งหัวเราะเบาๆและถามว่า"นี่เป็นคนแรกที่เดินเข้าไปตายใช่ไหม?"

"จะจำได้ที่ไหน?"มีคนตอบ"เมื่อวานมีทีมห้าคนเข้าไป แต่พวกเขาก็ไม่เคยออกมาอีกเลย พวกเขาทั้งหมดต่างเป็นอาหารซอมบี้อยู่ข้างใน"

"สมองคนพวกนี้มันฟ่อไปหมดแล้ว?หรือตอนนี้พวกเขายังคิดว่ามีความจำเป็นต้องเลือกเสื้อผ้าอยู่ จะให้ดีเอาความคิดพวกนี้ไปหาทางอื่นดีกว่า"

คนหลายคนต่างหัวเราะ

"บางทีนี่อาจจะเป็นการคัดสรรของธรรมชาติ คนโง่ไม่อาจอยู่รอดจนถึงวันสุดท้ายได้"

ไม่มีใครคิดว่าหลินเฟยจะออกมาทั้งอย่างมีชีวิตได้


เป็นเพราะพวกเขาเห็นคนมากกว่าสิบคนเข้าไปในร้านขายเสื้อนี้และไม่เคยออกมาอีกเลย

"เดากันว่าเขาจะรอดได้นานแค่ไหน?"

"ครึ่งชั่วโมง"บางคนตอบทันที

"จะไปถึงครึ่งชั่วโมงได้ไง?"ชายอีกคนพูด"มีคนห้าคนที่เข้าไปเมื่อวานนี้เพียงสามนาทีก็เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องและเสียงก็หายไปหลังจากนั้นไม่เกินห้านาที"

 




Modifier Chapter 12


"เขาจะกรีดร้องออกมาอย่างน้อยภายในสองนาที"มุมปากของชายคนนั้นฉีกกว้างเล็กน้อยขณะที่พูดอย่างนั้น

และภายในร้านขายเสื้อผ้า

เมื่อเหลินเฟยเดินเข้าไป เขาพบคราบเลือดที่ยังไม่แข็งตัวเป็นจำนวนมากบนพื้น

"มันต้องเกิดก่อนฉันมาได้ไม่นาน"เขาพึมพำ

"ดูเหมือนว่าจะมีคนมาที่นี่ไม่นานมานี้และถูกโจมตี"

เมื่อหลินเฟยได้ข้อสรุป มีร่างผอมสูงปรากฏอยู่ข้างหลังของเขาห่างออกไป 10 เมตร.

มันเป็นซอมบี้.

ทันทีที่มันอ้าปากออก ลิ้นของมันก็พุ่งออกไปไกลกว่าสิบเมตรเพื่อที่จะรัดคอของหลินเฟย.

อย่างไรก็ตามก่อนที่มันจะได้รัดคอของหลินเฟยมันก็ถูกเขาจับลิ้นเหนียวๆของมันเสียก่อน.

"แกอีกแล้ว ออกไป!"

หลินเฟยดึงเข้ามาอย่างแรงและซอมบี้ก็ลอยตามแรงดึง.

เมื่อไม่นานมานี้ เพราะมีการโจมตีที่แปลกประหลาดมากมายในโรงพยาบาล ทำให้หลินเฟยเปิดใช้งานฟังก์ชั่น[perspective]ตลอดเวลาเมื่อเข้ามาในอาคาร.

ฉันเห็นมันตั้งแต่แรกเมื่อเข้ามา.

"การโจมตีแบบเดียวกันเหล่านี้ไม่อาจทำอะไร คนแซ่หลินได้!"

เพียงแค่การตวัดมือ ลิ้นของมันก็ค่อยๆพันรอบคอของซอมบี้และเขาก็ดึงมันอย่างแรง

ตึบ--

หัวของซอมบี้หลุดลงไปที่พื้น.

มันโจมตีด้วยการบีบคอคนอื่นๆมาโดยตลอด ตอนนี้มันก็ถูกทำอย่างนั้นจนมันตาย.

หลินเฟยไม่ได้มองไปที่ซอมบี้ เขาโยนลิ้นในมือของเขาออกและเป็นใช้งานฟังก์ชั้น[invincible] เมือกที่ลิ้นไม่อาจสัมผัสเขาได้เลย

เขาเข้าไปข้างใน.

การเดินธรรมดาก็เหมือนกับการช๊อปปิ้ง.

"กึง กึงกึง......"

หลังจากเก็บเสื้อผ้ามากมายลงในกระเป๋าของเขา หลินเฟยก็ได้ยินเสียงแปลกๆดังมาจากมุมข้างหน้า.

หากคนอื่นได้ยินมัน พวกเขาต้องอยู่ห่างๆ.

แต่หลินเฟยก็เดินเข้าไปดูด้วยความอยากรู้อยากเห็น.

ใกล้เข้าไปเรื่อยๆ!

ทันใดนั้นเงาสีดำก็บินออกมาจากมุมนั้น มันเหมือนกับเสือที่กำลังล่าเหยื่อซึ่งจู่โจมโดยไม่ให้คนอื่นตั้งตัว


การจู่โจมของมันครั้งนี้ไร้ประโยชน์สำหรับหลินเฟย

"แกรนหาที่ตายแล้ว"

เขายกมือขึ้นและรอให้ซอมบี้กระโดดออกมาและฟาดกำปั้นจนมันลอยห่างออกไปกว่าครึ่งเมตร

ตูม!

หัวของซอมบี้กระแทกพื้น.

ขาชี้ฟ้าขณะที่หัวทิ่มดิน มันราวกับปักตะไคร้อย่างไรอย่างนั้น!

หลินเฟยกำลังจะจากไป จู่ๆเขาก็คิดได้ถึงเรื่องที่เขาเห็นว่ายังมีเลือดที่ยังไม่แข็งตัวที่พื้น"จะมีผู้รอดชีวิตไหม?"

หลังจากคิด เขาก็เดินเข้าไปในในร้านเสื้อผ้าลึกลงไปอีก.

ด้วยความสามารถในการมองทะลุ หลินเฟยได้เห็นผู้รอดชีวิตจริงๆ เขาอยู่ในชั้นใต้ดินของร้านขายเสื้อผ้า ดูเหมือนว่ามันจะเป็นโกดัง?

"Go through the wall เปิดใช้งาน!"

เขาเดินผ่านกำแพงเข้าไปในโกดังและเห็นผู้รอดชีวิต.

เมื่อเขาเห็นผู้รอดชีวิตแล้วเขาก็อดไม่ได้ที่จะชะงักเล็กน้อยและค่อยๆฟังเสียงฝีเท้าของเขาอย่างไม่รู้ตัว.

ผู้รอดชีวิตด้านหน้าของเขากลับเป็นเด็กผู้ชาย.

เมื่อเห็นว่าเขาน่าจะอายุเพียง 16 ปี เขานอนพิงอยู่ที่มุมและมีเลือดตามร่างกายพร้อมกับเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง สิ่งที่หยุดหลินเฟยจริงๆคือที่ท้องของเด็กชายกลายเป็นรูซะแล้ว

ข้างๆเขามีศพสองร่างนอนเย็นชืดอยู่

เด็กชายยังไม่ตาย เหลินเฟยรู้สึกว่าเขามีแต่ความโกรธเป็นอย่างมาก.

หลินเฟยเดินเร็วขึ้นและเมื่อเขาเข้าใกล้เด็กชายก็ลืมตาขึ้น.

หลินเฟยสามารถมองเห็นแสงสลัวๆในดวงตาของเด็กชายได้อย่างชัดเจน.

"พี่ชาย หนีไป"เด็กชายพูดได้เพียงคำเดียว แต่มันต้องใช้แรงของเขาทั้งหมดเพื่อพูดและเสียงนั้นก็แผ่วเบา

"หนี?"

หลินเฟยพูด, "ทำไมต้องหนี?"

"ข้างนอกมีซอมบี้"เด็กชายพูดด้วยความยากลำบาก"พวกมันกินคน"

รีวิวผู้อ่าน