px

เรื่อง : Super System Modifier
Modifier Chapter 3-4



Modifier Chapter 3



ตอนแรก ตัวเขากับมันนั้นอยู่ห่างกันมาก แต่เมื่อเวลาผ่านไปเพียงครึ่งนาที ชายคนนั้นก็ทำได้แค่รอคอยความตาย.

ทุกคนก้มหน้าต่ำเพราะไม่มีใครอยากตาย.

"ฉันรู้."

ชายกลางคนถอนหายใจยาวและพูดว่า: "แต่จนถึงตอนนี้ถ้าไม่มีใครก้าวออกมาพวกเราทุกคนจะต้องตาย."

ยังคงไม่มีใครเคลื่อนไหว.

ทั้งห้องเงียบราวกับคนตาย.

ชายกลางคนก้มหัวลงและมองเด็กน้อยที่อยู่ข้างๆของเขา นี่คือลูกชายของเขาที่อดอยากจนเห็นกระดูก.

เขากัดฟันและพูด: "ฉันจะไปเอง หลังจากที่ฉันล่อกระทิงไปแล้ว พวกนายก็รีบไปขนอาหารและน้ำออกมาให้เร็วที่สุด."

หลายๆคนเงยหน้าขึ้นและดวงตาของพวกเขาก็สบตากับชายกลางคน.

แม้ว่าเขาจะทนไม่ได้ แต่เขาก็ยังอยากที่จะยอมแพ้.

ชายกลางคนไม่บ่นอะไรนอกจากโทษว่าตัวเองนั้นโชคร้าย ทุกคนเปิดสิ่งมีชีวิตและทุกคนก็ต้องการที่จะมีชีวิตต่อไป.

แต่ถ้าเขาไม่ออกไปวันนี้ ลูกชายของเขาจะอดตาย.

แกร่กๆ....แกร่กๆ

ประตูที่ปิดกั้นด้วยกองเศษหินค่อยๆเปิดออกเหลือเพียงช่องว่างเล็กๆและชายกลางคนร่างผอมก็มุดออกมาก่อนที่จะมองซ้ายมองขวาและไม่เห็นซอมบี้ตัวอื่นๆ.

จากนั้นเขาก็กลืนน้ำลายลงคออย่างฝืนๆและเดินไปที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่บนถนนฝั่งตรงข้าม.

เมื่อเขาเดินข้ามถนนและอยู่ห่างจากซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆเพียงสิบเมตร ฝีเท้าของเขาก็ช้าลง ผู้คนกว่าสิบคนในโรงแรมทั้งหมดนอนหมอบอยู่ข้างหน้าต่างและมองไปที่ชายกลางคน.

ไม่เพียงแค่ชายกลางคนเท่านั้นที่รู้สึกประหม่า แต่ทุกคนก็ยังเครียดอีกด้วย.

เพราะมันเกี่ยวข้องกับชีวิตพวกเขาด้วย.

ครืนนน--

ซุปเปอร์มาร์เก็ตสั่นเล็กน้อย.

"เข้ามาเลย!"

ไม่มีใครสักคนในโรงแรมที่พูดจาใดๆ ทุกคนต่างกลั้นลมหายใจ.

ชายที่อยู่ด้านหน้าซุปเปอร์มาร์เก็ตเริ่มหันหลังและวิ่ง.

ตูมมมม!

ประตูซุปเปอร์มาร์เก็ตแตกกระจายและมีร่างสูงสามเมตรยืนเผยต่อหน้าทุกคน.

มันมีร่างกายที่กำยำ,ขาที่หนากว่าต้นขาของผู้ใหญ่,ลำตัวสีดำคล้ำและดวงตาที่ลึกลับ การก้าวเดินของมันทำให้พื้นปูนสั่นน้อยๆ.

นี่คือ กระทิง!


ในกลุ่มซอบบี้ สิ่งมีชีวิตจำพวกนี้ทรงพลังมาก!

ดวงตาสีแดงสดจ้องมองไปที่ชายกลางคนที่กำลังกึ่งวิ่งกึ่งตะโกนไปตามถนนด้วยความรวดเร็วอย่างถึงที่สุดเท่าที่จะเร็วได้.

ในเวลานี้ วัวกระทิงก็ดูเหมือนจะเป็นรถถังที่บ้าระห่ำ เพียงมันขวิดสิ่งของที่อยู่ด้านหน้าของมันก็ปลิวอย่างง่ายดายและยังทะลวงกำแพงตามทางที่มันวิ่งโดยไม่สนใจใดๆ.

กึงๆ กึงๆ--

หมันหนิวใช้ทั้งขาหน้าและขาหลังไล่กวดตามไปอย่างรวดเร็ว.

เมื่อได้ยินเสียงใกล้เข้ามาเรื่อยๆจากด้านหลัง หัวใจของชายกลางคนก็ใจเต้นแรง!

"วิ่งต่อไป!"

ดวงตาของชายกลางคนเบิกกว้าง เพราะเขาเห็นว่ามีทางแยกข้างหน้าและต้องการจะเลี้ยวหลบ การเลี้ยวนั้นจำเป็นต้องลดความเร็วลงอย่างมาก.

แต่เมื่อเขาหักหลบเลี้ยว เขาก็ชนเข้ากับบางอย่าง.

ชายกลางคนกลิ้งไปบนพื้นสี่ห้ารอบก่อนที่จะหยุดลงห่างออกไปกว่า 50 เมตร ฉากนี้ทำให้เขาดูราวกับเป็นคนโง่.

เขายังจำได้ว่าเขากำลังถูกไล่ตามอยู่.

เมื่อเขากำลังจะลุกขึ้น เขาก็เห็นสิ่งที่ทำให้เขาต้องกระเด็นออกไป ใบหน้าของเขาขาวซีดราวกับกระดาษบางๆ.

นั่นคือซอมบี้!

"เวรเอ้ย ต้องมาเจอมันในเวลานี้!"

เขากลัวจนสูดลมหายใจอย่างแรง แต่ทันใดนั้นความเจ็บปวดก็เสียดแทงมาจากหัวเข่าของเขา

เมื่อเขามองลอง หัวเข่าของเขาก็เต็มไปด้วยเลือด ชัดเจนว่าหัวเข่าของเขาแตกแล้ว.

เมื่อเห็นซอมบี้เข้ามาใกล้ ชายกลางคนก็รู้สึกกลัวขึ้นมาทันทีและเขาก็คลานหนีไปอย่างไม่รู้ตัว.

"อย่าเข้ามานะ!"

เขาตะโกนเสียงดัง: "ฉันขอหล่ะ อย่าเข้ามาเลย! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน!"

อย่างไรก็ตาม ซอมบี้ไม่เข้าใจเขา.

ชายกลางคนก็ทรุดลงเมื่อเห็นของเหลวหนืดสีเขียวหยดออกมาจากปากของซอมบี้.

 

 


Modifier Chapter 4


เขาร้องไห้พลางร้องตะโกนออกมา"ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย!"

"ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม!"

"เข้ามาช่วยฉันที!"

ทันทีที่เสียงของเขาจางลง ซอมบี้ก็รีบวิ่งเข้ามาทันที

ชายกลางคนหลับตาแน่น น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่คาดคิด ขณะที่เขาลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ.

เมื่อเห็นฉากด้านหน้าของเขา จิตใจของเขาสั่นสะท้าน.

มันเป็นเพราะเขาเห็นได้ว่ามีคนอยู่ด้านหน้าของเขา เขากำลังจับหัวซอบบี้อยู่อย่างงั้นหรอ?

"โชคดีที่มาทันเวลา"

หลินเฟยบีบหัวซอมบี้จนแตก จากนั้นเขาก็โยนมันออกไป หัวของซอมบี้ลอยออกไปไกลกว่าสิบเมตรและกลิ้งไปสองสามครั้งก่อนที่จะหยุดลง

เขาหันไปมองรอบๆ ชายกลางคนเกิดความอับอายและพูดว่า"ผมได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ ตอนนี้คุณก็ไม่เป็นอะไรแล้ว"

จากนั้นเขามองไปที่บาดแผลที่เข่าของเขา

"ลุกขึ้นเองมาได้ไหม?"

ท้ายที่สุดชายกลางคนก็กลับมามีสติและพูดอย่างรวดเร็วว่า"ฉันไม่เป็นไร ฉันอยู่ในซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆใกล้ๆ"


"มีซุปเปอร์มาร์เก็ต!"ดวงตาของหลินเฟยเบิกกว้าง.

จากนั้นเขาก็พูดอย่างไม่ลังเลว่า"ฉันจะไปบอกเพือนของคุณ"

จากนั้นเขาก็หันหลังจากไป.

แต่ก่อนที่เขาจะก้าวขา เขารู้รู้สึกว่าเท้าขวาของเขาถูกดึงเอาไว้ เมื่อเขาก้มลงมองเขาก็เห็นว่ามันเป็นชายกลางคน.

"ฉันไม่อยากให้คุณไป"

ท้ายที่สุดชายกลางคนก็จำได้ว่าอะไรที่วิ่งไล่ตามเขา มันเป็นกระทิง


"มีกระทิงอยู่ด้านหน้า คุณไม่อาจไปได้ ฉันไม่อาจปล่อยให้ผู้ช่วยชีวิตของฉันไปตายได้!"

"อะไรกันวะเนี่ย?"หลินเฟยอับจนคำพูด

"ผมกำลังมองหาใครสักคนที่จะมาช่วยคุณ"


แน่นอน เขาไม่อาจพูดได้ว่าทำทุกอย่างเพื่ออาหาร.

"ผู้มีพระคุณ หนีไป กระทิงมันวิ่งไล่ตามผม ผมตายได้ แต่คุณไม่อาจบาดเจ็บได้"

"ไม่รู้ว่ากระทิงแข็งแกร่งแค่ไหน? แต่มันแข็งแกร่งมากๆเลย"

หลินเฟยหยุดเดินและหันกลับมามองชายกลางคนและพูดว่า"คุณไม่ได้ร้องขอความช่วยเหลืองั้นหรอ?"

ชายกลางคนด้านหน้าของเขาเป็นคนแปลกจริงๆ.

"ผมรู้ว่าคุณแข็งแกร่งมาก แต่เจ้ากระทิงนั้นก็แข็งแกร่งกว่าคุณแน่ๆ คุณอาจจะถูกกระทิงฆ่าเอาได้!"

แข็งแกร่ง?

เกี่ยวกับเรื่องของความแข็งแกร่งแล้ว กระทิงมันจะแข็งแกร่งได้เพียงไหนกัน?

ทันทีที่ชายกลางคนต้องการที่จะเกลี้ยกล่อมหลินเฟย นัยตาของเขาก็สั่นสะท้านอีกครั้งเพราะเขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่ากระทิงตัวนั้นโผล่ออกมาตรงทางแยกและวิ่งเข้ามาอยู่ด้านหลังหลินเฟย

เขาสั่นอย่างรุนแรง.

นี่คือกระทิง.

ราชาท่ามกลางฝูงซอมบี้ เพียงแค่ยืนอยู่ด้านหน้าของเขา ก็ทำให้วิญญาณของเขาสั่นสะท้านราวกับว่ามีมือใหญ่ๆมาบีบหัวใจของเขา.

จากการคงอยู่ของมัน มนุษย์จะไปเป็นคู่ต่อสู้กับมันได้อย่างไร?

ครั้งหนึ่งเขาเคยเห็นมีคนยิงกระทิงตัวนี้ด้วยปืน แต่หนังของมันก็หนาเกินกว่าจะทะลวงไปได้ มันแข็งแกร่งยิ่งกว่าเหล็ก!

สิ่งนี้......

สวรรค์คงต้องการทำลายมนุษยชาติ!

ชายกลางคนเห็นได้ชัดว่ามีรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหมัวหนิว?

มันหัวเราะอะไร?

มันกำลังหัวเราะมนุษย์ขณะที่มองดูมดที่ต่ำต้อยในสายตาของมัน.

คราวนี้หลินเฟยรู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างอยู่ข้างหลังของเขา.

เมื่อเขาหันกลับไปมอง เขาก็เห็นกล้ามเนื้อสีดำทันที.

มันตัวใหญ่แค่ไหนกันนะ?

มองดูมันอีกครั้ง.

สิ่งที่ยืนอยู่ด้านหน้าของเขามันสูงสามเมตร ราวกับว่ามีกำแพงสูงมาขวางกั้นพร้อมกับกลิ่นที่น่ารังเกียจ มันต้องไม่ใช่มนุษย์.

มันอาจจะเป็นซอมบี้กลายพันธุ์บางอย่าง.

"พี่ชาย นี่ไม่ใช่เวลาดีที่คุณจะมา"หลินเฟยปล่อยหมัดออกไปอย่างลวกๆ

ตูมม!

กระทิงที่เหมือนกับภูเขาลูกนั้นก็กระเด็นไปด้วยความเร็วกว่า 500 กิโลเมตร ร่างของมันระเบิดและหัวขนาดใหญ่ของมันก็กลิ้งลงมาพื้นพร้อมกับเสียง"ตึบบ".

รีวิวผู้อ่าน