บทที่ 4: ส่งเงินมาซะดี ๆ 2
“เฮ้ย หยุดนะ! ซอจูฮอน ไอ้เด็กเนรคุณ!”
“ล-ลูกพี่!”
ปาร์คคยองเทเหมือนจะร้องไห้ออกมา แท้จริงแล้ว พวกอันธพาลสมัยนี้ก็เป็นแค่พวกขี้ขลาดที่ไม่รู้จักวิธีการต่อสู้ของจริงแม้สักคน
หากเทียบแล้ว จูฮอนมาจากยุคที่ผู้คนเคยชินกับการเข่นฆ่ากันเองเพื่อแย่งชิงโบราณวัตถุ เรื่องราวจึงดูง่ายดาย
แน่นอนว่าปาร์คคยองเท ยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังสั่นระริกด้วยความกลัว
‘เวรเอ้ย ไอ้เด็กนี่มันบ้าไปแล้วจริง ๆ หรือมันถูกผีสิงกันแน่
ไม่ว่าจะยังไง พวกเขาก็ไปยุ่งผิดคนเสียแล้ว
ณ ตอนนี้ รู้สึกเสียใจไปก็เปล่าประโยชน์ สิ่งเดียวที่เขาทำได้ขณะนี้คือนั่งด้วยความหวาดกลัว
“ฉ-ฉันขอโทษ! ฉันผิดไปแล้ว ยกโทษให้ด้วยเถอะ! ฉันจะจ่ายเงินชดเชยและค่าตอบแทนให้เดี๋ยวนี้เลย!”
น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไป
จูฮอนดึงมีดกลับพร้อมเผยความยินดี
“ก็ดี พอดีฉันใจกว้าง และจะให้เวลาพวกแกแค่สามสิบนาทีก็แล้วกัน“
ปาร์คคยองเทเงยหน้าขึ้นมอง แผนการบางอย่างซุกซ่อนภายใต้ท่าทีอ่อนน้อม ตัวเขายังไม่อาจยอมรับในสิ่งที่ถูกกระทำได้
เขาต้องการที่จะหนีจากสถานการณ์นี้เพื่อหาโอกาสทำร้าย
ปาร์คคยองเทรู้สึกกล้ำกลืน หลังคิดแผนได้จึงกล่าวคำออก
“ค-คือ นายก็เห็นแล้วนะ…”
“มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ?”
“เราไม่สามารถถอนเงินออกจากบัญชีบริษัทโดยไม่ขออนุญาตจากเจ้านายได้…”
แต่จูฮอนก็ไม่ได้สนใจ
“โอ้ งั้นเหรอ? นายต้องการคำขออนุญาตงั้นเหรอ?”
ปาร์คคยองเทคิดว่าจูฮอนน่าจะติดกับแล้ว จึงเริ่มยิ้มแบบประจบประแจง
“ใช่แล้ว! หากนายให้เวลามากกว่านี้ พวกเราจะกลับไปเอาเงินสดมาให้!ได้อย่างแน่นอน…!”
พวกลูกน้องที่รู้ซึ้งถึงแผนการดี จึง
“ใช่แล้ว ลูกพี่พูดถูก! เราเอาเงินของบริษัทมาใช้ตามต้องการไม่ได้ ฮ่า ๆ”
‘ไอ้เด็กบ้านี่สมควรยืดเวลาให้พวกเรา ถึงตอนนั้นค่อยไปเรียกกำลังเสริมมาช่วย พอจับเพื่อนมันเป็นตัวประกันก็ทำอะไรพวกเราไม่ได้แล้ว!’
พวกนั้นแอบหัวเราะภายในใจ ขณะนั้นเอง พวกอันธพาลก็ได้ยินเสียงที่เย็นชาพูดขึ้น
“พวกแกปัญญาอ่อนไปแล้วหรือไง?”
พวกเขาเริ่มหน้าซีดหลังจากสบตากับจูฮอน
เขายิ้มอย่างมีเลศนัย แววตานั้นน่ากลัวไม่น้อย
ทันใดนั้นเอง
จูฮอนที่กำลังยิ้มอยู่ได้ทำเสียงแครกที่คอก่อนที่จะยกกำปั้นขึ้น
จากนั้น
พัวะ!
จูฮอนเริ่มจัดการกับอีกฝ่ายอย่างไร้ความปรานี เขาเดินวนไปรอบ ๆ และต่อยที่จุดเดิมซ้ำไไปซ้ำมา อันธพาลพวกนี้ค่อนข้างหนังเหนียว เลยถูกต่อยจนกระดูกแทบหัก
พัวะ! พัวะ!
“โอ้ย หยุด หยุดนะ! ฉันขอโทษ อ๊ากกกกกก!”
ท้ายที่สุด ศักดิ์ศรีความเป็นชายอย่าได้กล่าวถึง ปาร์คคยองเทเริ่มร้องไห้ออกมา
“บ้าเอ้ย ไอ้เวรเอ้ย……!”
“เหมือนว่าพวกแกยังไม่เข้าใจสินะ ฉันไม่ได้บอกให้พวกแกไปเอาเงินมาจากในบัญชีของบริษัทจะให้เวลาแค่ห้านาที ส่งเงินมาเดี๋ยวนี้”
อีกฝ่ายหน้าตาซีดเซียว รู้ซึ้งถึงความผิดที่ทำลงไป แต่ดูเหมือนว่าจะสายไปเสียแล้ว
[มันพูดว่าอะไรนะ? มันจะเลิกทำงานให้พวกเรางั้นเหรอ? ซอจูฮอนพูดแบบนั้นออกมาจริง ๆ เหรอ?]
ปาร์คคยองเทหลับตาปี๋ทันทีที่ได้ยินพี่สาวตัวเองพูดแบบนั้น ปาร์คคยองจูกำลังโกรธจัด ปาร์คคยองจูยังมีชีวิตอยู่ในฐานะผู้หญิงที่มีการศึกษา ซึ่งเป็นหัวหน้าขององค์กรนายหน้าขายศิลปะ
พวกเขาเพิ่งเจอข้อตกลงที่ได้กำไรสูง ซึ่งพยายามที่จะใช้ให้จูฮอนกลับไปทำงาน
ไม่น่าแปลกใจที่เธอจะโกรธเพราะพวกโง่ที่ถูกส่งไปทำงานนั้นก็เอาแต่ร้องไห้กลับมาและเรียกชื่อเธอไม่หยุด
[ไอ้พวกโง่! ไอ้โง่เอ้ย พวกแกให้ซอจูฮอนพูดแบบนั้นใส่ได้ยังไงกัน?]
“ไม่ใช่นะ พี่ไม่เห็นไอ้หมอนั่น พวกเราแทบจะเข้าถึงตัวมันไม่ได้เลยด้วยซ้ำ เหมือนกับเป็นคนละคนกันเลย ปุบปับมันเก่งขึ้นขนาดทำพวกเราเกือบตาย…”
[นี่! พวกแกบ้าไปแล้วหรือไง? แกเรียกตัวเองว่านักเลงได้ยังไงกัน แค่เด็กเมื่อวานซืนยังกลัวหัวหด?!]
“ม-ไม่ใช่แบบนั้นนะพี่”
[พอกันที!]
ปาร์คคยองจูดูเหมือนจะทนฟังเรื่องไร้สาระพวกนี้ไม่ได้อีกต่อไป
[ช่างมัน แล้วพวกแกก็ไปจัดการธุระให้เรียบร้อย มันเป็นข้อตกลงที่สำคัญไม่น้อยเลยนะ ตัวอย่างอยู่ที่พวกแกใช่ไหม?]
ปาร์คคยองเทถอนหายใจเมื่อรู้ว่าเรื่องที่แย่ที่สุดมาถึงแล้ว ปัญหาจริง ๆ มันเริ่มจากตรงนี้แหละ
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะพี่ คือว่า…”
[อะไรกัน เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?]
“ค-คือว่า ไอ้เจ้าบ้าจูฮอนมันเอาไปแล้ว”
[เอาอะไรไปงั้นหรือ?]
“มันเอาชิ้นงานศิลปะ…”
[อะไรนะ? นี่แกปล่อยให้มันเอาไปดื้อ ๆ อย่างงั้นหรือ?]
“ช-ใช่ครับพี่ มันเอาทุกอย่างไปหมดเลย แถมยังบอกอีกด้วยว่านั่นเป็นค่าชดเชยและค่าตอบแทน…”
ปาร์คคยองเทพูดออกไปเช่นนั้น และเตรียมรอรับสิ่งที่เลวร้ายที่สุด ทันใดนั้นเอง
[หา อะไรนะ! ไอ้พวกโง่เอ้ย! แกไม่รู้จริง ๆ เหรอว่ารูปปั้นพระพุทธรูปนั่นคืออะไร?!]
ปาร์คคยองจูรู้สึกโกรธเกรี้ยวทันที
[พวกแกรู้ไหมว่านั่นมันมีค่าเท่าไหร่?!]
“แล้วก็… มันยังเอาเงินของพวกเราไปหมดเลยด้วย!”
กระนั้นเขาได้ยินเหมือนเสียงคำสบถด่าทอราวกับเธอไม่ได้สนใจเรื่องเงิน ปาร์คคยองจูทำอะไรไม่ได้นอกจากตะโกนด่าทอผ่านโทรศัพท์
[แสดงว่า ซอจูฮอน ไอ้เด็กบ้านั่นมันอยู่กับตำรวจงั้นเหรอ! ถ้าเกิดว่ามันรู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างในรูปปั้นพระพุทธรูปนั่นล่ะ?! พวกแกทำให้ฉันประสาทเสียไปหมดแล้ว!]
“ม-ไม่หรอก! มันไม่เป็นอะไรหรอกพี่! ไอ้จูฮอน… ไอ้เด็กเวรนั่น… มันคงไม่สังเกตเห็นอะไรแบบนั้นได้หรอกพี่! มันจะไปรู้ได้ยังไงว่ามีอะไรอยู่ข้างใน…!”
[โอ้ย ยังไงก็เถอะ! ฉันไม่สนใจแล้ว! พวกแกรีบกลับมาเดี๋ยวนี้! อย่าคิดว่าจะได้หนีกลับบ้านเชียวนะ!]
กริ๊ก
จากนั้นเธอจึงวางสาย
“โธ่เอ๊ย ไอ้บ้าเอ้ย!”
“เป็นเพราะซอจูฮอนแท้ ๆ”
ปาร์คคยองเทส่ายหัวอย่างหงุดหงิด