บทที่ 2: เจ้าคือนักปล้นสุสาน 1
‘นักปล้นสุสานงั้นเหรอ?’
มีข้อความโฮโลแกรมลอยขึ้นมาข้างเขา
จูฮอนถอนหายใจทันทีที่เห็น พร้อมกับตั้งคำถามว่าทำไมถึงเห็นอะไรแบบนี้ แต่ก็ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว
[ซอจูฮอน นักปล้นสุสาน]
ระดับที่ 1
โจรล้วงกระเป๋ากระจอกที่แม้แต่พลั่วยังใช้ไม่ได้
มีบางคำทำให้เขารู้สึกหงุดหงิด อย่าง นักปล้นสุสาน! คำที่ไม่ควรมีส่วนเกี่ยวข้องอะไรเลยกับโลกในช่วงเวลานี้ได้ปรากฎขึ้นมา
“นี่เราตาฝาดไปงั้นเหรอ?”
ถึงอย่างนั้น เขาจะทำเป็นไม่สนใจไม่ได้ ได้เห็นเรื่องเหล่านี้เขาก็ต้องการยืนยัน
เขาต้องการที่จะรู้ว่าตัวเองยังมีความสามารถพิเศษอยู่ไหม นั่นจะเป็นตัวกำหนดว่าชีวิตของเขาเปลี่ยนไปจากนี้หรือไม่
นี่แหละคือโอกาส
นี่คือเหตุผลที่จะเริ่ม …
จูฮอนคว้าเก้าอี้ขึ้นสนิมมา พร้อมกับพยายามใช้ความสามารถบางอย่าง
‘ฟื้นฟู!’
น่าเสียดายที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเก้าอี้เลย จูฮอนทำได้แค่ถอนหายใจ
‘ไม่มีโบราณวัตถุก็ใช้งานไม่ได้สินะ’
ความสามารถในการฟื้นฟูเป็นหนึ่งในความสามารถที่เขาได้รับจากโบราณวัตถุของนักโบราณคดี
เท่าที่จำได้ มันควรจะกำจัดสนิมบนเก้าอี้ออกไปได้อย่างง่ายดาย
‘นี่เป็นเพียงแค่ภาพลวงตางั้นเหรอ?’
ขณะนั้น เขาเห็นข้อความปรากฏขึ้นต่อหน้าอีกครั้ง
[จำเป็นต้องใช้ทักษะอื่น ๆ เพื่อที่จะใช้ความสามารถในการฟื้นฟู]
[จงเรียนรู้ทักษะพื้นฐานทั้งสี่ก่อน]
‘ทักษะระดับสูงกว่านี้เหรอ?’
สิ่งนี้เสมือนหน้าต่างในเกม จูฮอนเริ่มสับสน กระนั้นก็ยิ้มออก
สิ่งที่แปลกประหลาด แต่ก็คุ้นตาได้ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา
[สอดแนม (แรงค์ F): สามารถสำรวจพื้นที่รอบตัวเองได้ในระยะ 1 เมตร]
ได้เห็นคำอธิบายนั้น จูฮอนจึงเริ่มหัวเราะออกมาเสียงดัง ทำให้เจ้าหน้าที่มองจูฮอนด้วยความตกใจ
“ไอ้เจ้านี่มันบ้าไปแล้วหรือไง?”
“นี่ หัวเราะอะไรของนายน่ะ?”
ถึงกระนั้น จูฮอนก็ไม่ได้สนใจและยังหัวเราะต่อไป
ตอนนี้เขาเริ่มมั่นใจแล้ว
ชื่อที่แตกต่างกัน แต่มันเป็นความสามารถในการค้นหา ซึ่งเป็นหนึ่งในทักษะพิเศษ
แต่มันเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้แล้วเหรอ?
‘ความสามารถเดิมของเรากลับกลายเป็นทักษะในเกมเหรอเนี่ย?’
นั่นคือสาเหตุที่ทำให้ดวงตาของจูฮอนเปล่งประกาย
หากเป็นเช่นนี้ เขาก็สามารถใช้ทักษะพิเศษได้ถึงแม้จะไม่มีโบราณวัตถุ
มีข้อความโผล่ขึ้นมาอีกขณะที่เขากำลังคิดอยู่
[จงปลุกความสามารถทั้งสี่ที่ซ่อนเร้นให้ตื่นขึ้นเพื่อที่จะได้เป็นนักปล้นสุสานเต็มตัว]
[ภารกิจ: จงปลุกความสามารถพื้นฐานทั้งสี่ของนักปล้นสุสานให้สำเร็จ]
‘โห ตอนแรกก็หน้าต่างสกิล ตอนนี้หน้าต่างภารกิจงั้นเหรอ?’
เขาไม่ได้รู้สึกคัดค้านอะไร ทำไมเขาถึงต้องมีปัญหากับเรื่องที่จะทำให้เขาใช้ความสามารถในตอนนี้ด้วยล่ะ?
‘แล้วเราจะปลุกความสามารถพวกนี้ได้ยังไงกัน?’
ขณะคิดถึงเรื่องพวกนี้ อีกด้านกลับเกิดเรื่องขึ้น
“เห้ย เอาจริงดิ นี่แก! รีบคุกเข่าแล้วขอโทษมาเดี๋ยวนี้! แกอยากจะเข้าไปนอนอยู่ในคุกงั้นเหรอ?”
จูฮอนหันหน้าไปเห็นนักเรียนมัธยมปลายและหญิงผู้ดีคนหนึ่ง
“รีบคุกเข่า ยอมรับมาซะดี ๆ ว่าแกต่อยลูกชายฉัน! เราจะเรียกค่าเสียหายสิบล้านวอน! ยอมจ่ายค่าเสียหายมาซะดี ๆ ไม่งั้นก็เตรียมเข้าคุกได้เลย!”
จูฮอนเริ่มขมวดคิ้วหลังจากได้ยินเสียงตะโกน
‘ไอ้คนบ้าพวกนี้มันเป็นใครกัน?’
และแล้วจูฮอนก็นึกออก ความทรงจำของจูฮอนยังคงดีอยู่ เขายังจำเบอร์โทรศัพท์ที่เขาได้รับกลางท้องถนนเมื่อหลายปีก่อนได้อยู่เลย
นั่นคือเหตุผลที่เขาจำได้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้น
มันเกิดขึ้นกลางถนน ช่วงเวลาอาหารเย็น
‘เท่าที่จำได้ ไอ้เด็กบ้านั่นมันมาหาเรื่องยั่วโมโหเราก่อนเพราะมันเมานี่’
อย่างที่คาดคิดไว้ มีนักเรียนมัธยมกำลังหัวเราะอยู่ข้างหลังแม่ของเขา
“โอ๊ะ นี่แกจะจ้องมองฉันอยู่แบบนั้นเหรอ? ใครบอกให้แกมายุ่งกับเด็กมัธยมที่กำลังเรียนอยู่กัน เขาใช้มือของตัวเองไม่ได้ก็เพราะแก”
“หือ นี่แกจะเอาแต่จ้องมองหรือไง? ใครใช้ให้แกมายุ่งกับเด็กมัธยมที่กำลังเรียนอยู่ ที่มือลูกชายฉันใช้ไม่ได้ก็เพราะแก”
“พวกเขาบอกว่าต้องใช้เวลาตั้ง 8 อาทิตย์ กว่าจะกลับมาปกติเหมือนเดิม! แกจะรับผิดชอบยังไงหากลูกชายฉันไม่ได้เข้ามหาลัยก็เพราะแก? แกรับผิดชอบชีวิตลูกชายฉันไหวงั้นเหรอ?!”
ถึงกระนั้น จูฮอนก็หัวเราะเยาะใส่
‘แผลแค่นั้นใช้เวลาตั้ง 8 อาทิตย์เลยเหรอ?’
“ปัญญาอ่อนสิ้นดี”
แม่ลูกคู่นั้นหยุดบ่นทันทีที่ได้ยิน
เด็กที่เมื่อครู่อ้างแต่ว่าไม่มีเงินจ่าย ตอนนี้ถึงกับพล่ามอะไรออกมา?
“อ้าว! นี่แกบ้าไปแล้วหรือยังไง?”
ไม่ว่ายังไง จูฮอนก็เอาแต่หัวเราะเท่านั้น มีเพียงสิ่งเดียวที่เขาต้องทำทันทีที่เขากลับมาสู่อดีต
นั่นคือการตามล่าหาโบราณวัตถุตามสุสานให้ได้ก่อนคนอื่น ๆ เขาต้องปลุกความสามารถให้ตื่นขึ้น แต่ติดอยู่แค่เขายังต้องมาเสียเวลากับคนบ้าบอพวกนี้
‘เรานี่น่าจะตบหัวตัวเองตั้งแต่สิบหน้าปีก่อนแล้ว’
เขาก็เข้าใจว่าทำไมตัวเองในอดีตถึงทำเช่นนั้น นี่คือวิธีที่เขาใช้มีชีวิตจนกระทั่งได้รับความสามารถทางโบราณคดี
เขารู้ว่ามันยากที่จะหางานทำในฐานะเด็กมัธยม และยังต้องมาทนทุกข์รับใช้เจ้านายผู้ชั่วร้ายอีก
‘แต่ตอนนี้ เราจะมาเสียเวลาแบบนั้นไม่ได้’
ไม่มีเวลามาจัดการกับไอ้คนพวกนี้แล้ว
แม่ลูกคู่นั่นรู้สึกวิตกกังวลทันทีที่เห็นจูฮอนเริ่มหัวเราะ
“นี่ แกบ้ารึเปล่า? มันน่าขำตรงไหน? หา?”
“ไอ้เด็กบ้าไร้ประโยชน์นี่จะต้องได้สติหลังจากที่โดนฉันตบนี่แหละ!”
ผู้หญิงคนนั้นพยายามจะตบหน้าจูฮอน เจ้าหน้าที่พยายามหยุดเธอไว้ด้วยความตกใจ
“โอ้ย!”
เสียงกรีดร้องดังไปทั่วทั้งสถานี
เจ้าหน้าที่รู้สึกตกใจ มือของผู้หญิงที่พยายามจะตบจูฮอนถูกบิดไปอีกทาง
มันเกิดขึ้นเร็วมาก
“นี่มัน…!”
“โอ้ย! แขนฉัน แขนฉัน!”
จูฮอนหัวเราะเบา ๆ ขณะที่เขาบิดแขนเธอ
“นี่ ยัยป้า รู้ตัวหน่อยนะว่าอะไรตบได้ อะไรตบไม่ได้”
“โอ้ย!”
“ม-แม่ครับ! เป็นอะไรมากไหม? แก ไอ้สารเลว!”
ลูกชายพยายามพุ่งเข้ามาต่อยจูฮอน แต่ก็ถูกบิดแขนเช่นกัน
“อ๊าก!”
“โอ๊ะ นี่ฉันคิดว่านายต้องใช้เวลาตั้ง 8 อาทิตย์ถึงจะใช้มือได้เสียอีก มือนายดูปกติดีแล้วนี่”
“อ๊าก! หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้! ฉันขอโทษ!”