บทที่ 1: เจ้าคือนักปล้นสุสาน 2
[แกคิดจริงหรือว่าสภาพแบบนั้นจะรอดไปได้?]
จูฮอนไอกระอักเลือดออกมา พร้อมกับใบหน้าที่ซีดเซียว มันเป็นอะไรที่ชัดเจน ไม่มีอะไรอยู่ที่ช่วงล่างของร่างกายเขาเลย
ทั้งหมดที่เขาเห็นก็คือเลือดที่กำลังไหลไปตามทาง แต่น่าตกใจที่ว่าเขายังไม่ตกใจจนหมดสติไปเสียก่อน
เสียงนั้นเริ่มเย้ยหยันจูฮอนในขณะที่เขากำลังจะตาย
[หัวขโมยที่หิวกระหายสมบัติของเทพเจ้า บุกเข้ามาโดยไม่มีความกลัว นี่คือจุดจบของคนโง่อย่างเจ้า]
จูฮอนรู้ว่าเขากำลังจะตาย แต่กระนั้นเขาก็กำลังยิ้มอยู่
“หุบปากแล้วปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้”
[ถึงเจ้าจะมีพรสวรรค์ที่เป็นเลิศ แต่ดูเหมือนกับว่าเจ้าไม่สามารถใช้ศักยภาพพวกนั้นได้อย่างเต็มที่ ต้องทนทุกข์ทรมานเพียงเพราะเจ้าอยู่ผิดที่ผิดเวลา]
จูฮอนรู้สึกกระเทือนอารมณ์หลังจากนั้นก็ทำหน้าเยาะเย้ย
“แกมันไอ้โง่ แกคิดว่าคนอย่างฉันจะอยาก…”
เขาพยายามที่จะบอกว่าเขาไม่อยากจะมีชีวิตแบบนี้ แต่ถึงกระนั้นเขาก็พูดได้ไม่จบประโยค
เป็นเพราะเขาเริ่มโกรธที่คิดถึงเรื่องของประธานควอนและการเปลี่ยนแปลงทางสังคมที่บังคับให้เขาต้องใช้ชีวิตเช่นนี้
“แม่งเอ้ย… ไอแก่ควอนนั้น มันก็แค่โชคดีที่เจอกับโบราณวัตถุระดับเทพเจ้าก่อนคนอื่น”
[ฮ่า ๆ]
สิ่งนั้นหัวเราะเยาะเย้ยอีกครั้งหลังจากได้ยิน ฟังดูเหมือนกับเสียงของชายชราผู้น่ากลัว
[ถ้าจะปล่อยให้เจ้าตายไปแบบนี้ก็น่าเสียดายอยู่]
จูฮอนกรีดร้องขึ้นมา แสงไฟส่องแสงวาบขึ้นมาในทันทีและทุกอย่างก็เปลี่ยนเป็นสีขาว
จูฮอนเห็นบางสิ่งอย่างปรากฏขึ้นมาจากผนัง
มันเป็นสิ่งที่แม้แต่คนที่เคยเห็นโบราณวัตถุมามากมายอย่างเขา ไม่เคยเห็นมาก่อน
ยิ่งไปกว่านั้น มันเป็นสิ่งที่เหมือนทำให้ทุกคนบนโลกมีความสุขอย่างยิ่ง
โบราณวัตถุระดับวีรบุรุษ? โบราณวัตถุระดับเทพเจ้างั้นเหรอ?
ไม่สิ ไม่ใช่เลยทั้งคู่
แล้วมันเป็นอะไรล่ะ?
จูฮอนเห็นภาพอีกาในแสงไฟวูบวาบนั้น
[ข้าจะมอบโอกาสให้เจ้า ที่จะครอบครองบังลังก์แห่งราชันย์]
นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่จูฮอนได้ยินก่อนที่จะหมดสติ
“ราชันย์บ้าบออะไรกัน”
จูฮอนบ่นพึมพำกับตัวเองขณะที่กำลังขยับขา เขารู้ตัวดีว่าเขาไม่มีขา แต่มันก็เหมือนจะมีบางอย่างตอบสนองอยู่
ถึงอย่างนั้นก็เถอะ..
‘เอ๋?’
มันขยับได้ เขารู้สึกถึงขาของตัวเองทั้ง ๆ ที่มันไม่ควรมีอยู่ตรงนั้น จูฮอนตกใจมากและกระโดดขึ้นเก้าอี้ แต่ถึงกระนั้นมันก็ช่วยไม่ได้ เขาตกใจสุดขีดหลังจากกระโดดขึ้นเก้าอี้
มีสายตาที่น่ากลัวจองมองเขาอยู่
“นี่นายพล่ามอะไรอยู่ได้?”
จูฮอนกระพริบตาสองสามครั้งแล้วมองไปรอบ ๆ แทนที่จะตอบกลับ
เขาดูเหมือนจะอยู่ที่สถานีตำรวจ
คนอื่น ๆ ที่กำลังถูกสอบสวนในสถานีจ้องมองไปที่จูฮอนก่อนที่จะก้มศีรษะลงอีกครั้ง
จูฮอนยืนสับสนอยู่ครู่หนึ่ง
บางอย่างดูแปลกไป
เจ้าหน้าที่ที่อยู่หน้าเขาเริ่มทุบโต๊ะด้วยความโกรธ
“นี่ ฉันขอรหัสประจำตัวของนายนานแล้วนะ นายไม่มีหรอ? นายไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่มาถึงที่นี่ นี่นายจะไม่พูดอะไรเลยหรอ? นายคิดว่าพวกเรามีเวลากันทั้งวันรึไงกัน?”
‘ไม่สิ ลืมเรื่องที่จะไม่พูดไปได้เลย’
‘ฉันต้องรู้ว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้นเพื่อที่จะตอบ’
เขาเคยอยู่ในสุสาน และกำลังจะกลายเป็นอาหารงู แต่ถึงกระนั้นทำไมเขาถึงปรากฎตัวในสถานีตำรวจล่ะ?
‘นี่มันเป็นเล่ห์กลของไอ้เจ้าอีกานั่นงั้นหรอ?’
จูฮอนทำหน้านิ่วคิ้วขมวดและนั่งลง เขากำลังนึกถึงเขาวงกตเป็นครั้งสุดท้ายขณะที่เขากำลังจะตาย
‘เขาต้องการที่จะทำอะไร? ลงโทษที่เราที่เข้าไปปล้นสุสานงั้นเหรอ?’
เจ้าหน้าที่ที่นั่งอยู่ตรงข้ามเขาเริ่มบ่น
“เฮ้ออ พวกเราเบื่อมากนะที่จะต้องมาทำอะไรแบบนี้ในวันแรกของปี 2025 เนี่ย เข้าใจไหม? นายช่วยให้ความร่วมมือหน่อยได้ไหม พวกเราจะได้กลับบ้านซักที?”
จูฮอนอดไม่ได้ที่จะตั้งคำถามหลังจากได้ยินเช่นนั้น มันเหมือนกับว่าเขาได้ยินในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้
‘เดี๋ยวนะ เขาพูดว่าปี 2025 งั้นเหรอ?’
เขามองไปรอบ ๆ ห้องอย่างรวดเร็ว
นั่นคือสิ่งที่เขาเห็น
ปฏิทินบนกำแพงมีวันที่บอกอยู่
[1 มกราคม 2025]
นี่มัน 15 ปีที่แล้วตอนที่เขาอายุ 23 ปี เป็นช่วงเวลาก่อนหน้าที่สุสานจะปรากฏขึ้น!
จูฮอนรู้สึกหนาวสั่นหลังจากคิดออก เขาได้ยินไม่ผิดหรอก มันคือวันนี้จริง ๆ!
‘สุดยอดเลย นี่ก็หมายความว่าโบราณวัตถุระดับพระเจ้ายังอยู่ในสุสานสินะ!’
การจับจ้องของจูฮอนเปลี่ยนเป็นความหิวกระหายเมื่อคิดถึงข้อเท็จจริงนี้
‘ถ้างั้น เราก็ไล่เก็บโบราณวัตถุพวกนั้นได้หมดสินะ’
เขายังมีความรู้และประสบการณ์ก่อนหน้านี้อยู่ นอกจากนี้เขายังไม่ป่วยด้วย ตอนนี้เขาก็ไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกับประธานควอนเช่นกัน นั่นหมายความว่าเขาสามารถเริ่มต้นใหม่ได้
แต่ถึงกระนั้นความหวังนั้นก็ถูกทำลายลงในไม่ช้า
มันเป็นเพราะว่าเขายังไม่มีพรสวรรค์
มันไม่สำคัญว่าโบราณวัตถุทั้งหมดยังอยู่ที่บ้านหรือไม่
สุสานที่เขาเจอกับโบราณวัตถุยังจะคงไม่ปรากฎในอีก 5 ปีนับจากนี้ ตอนนี้เขาก็เป็นแค่คนธรรมดา
‘แม้ว่าเราจะมีความรู้มากมายเกี่ยวกับโบราณวัตถุพวกนั้น แต่ฉันยังไม่มีพรสวรรค์ในการปล้นสุสาน…’
จูฮอนนั่งลงพร้อมกับแสดงสีหน้าหงุดหงิดหลังจากตระหนักถึงความจริงข้อนั้น
‘บ้าเอ้ย นี่เราตื่นเต้นกับอะไรอยู่เนี่ย’
มันต้องเป็นอีกาตัวนั้นแน่ ๆ ที่เล่นเล่ห์กลอุบายกับจูฮอน
เขาเป็นหัวขโมยที่รู้ว่าสมบัติอยู่ที่ไหน ถึงกระนั้นก็ไม่มีทางที่จะได้มา ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ใครก็สามารถเยาะเย้ยเขาได้
‘เขาต้องการให้เราใช้ชีวิตที่น่าเศร้าอีกซ้ำไปซ้ำมางั้นเหรอ?’
จากนั้น ดวงตาของจูฮอนพลันเบิกกว้างพร้อมเดาะลิ้น
เป็นเพราะเขาเห็นเงาสะท้อนผ่านกระจกบนโต๊ะ เขาจ้องมองไปที่ข้อความแปลก ๆ
[ซอจูฮอน นักปล้นสุสาน]
ตาของจูฮอนเป็นประกายทันทีที่ได้เห็นข้อความ
‘โห อะไรกันเนี่ย?’