ตอนที่ 3 – บทแนะนำ 2
“การทดสอบเริ่มไปราวหนึ่งสัปดาห์แล้ว เหลือเวลาประมาณสามสัปดาห์เท่านั้น คุณจะทำยังไงละ? หรือว่าจะเข้าร่วมในรอบถัดไปแทนไหม?”
หนึ่งสัปดาห์ฟังดูเหมือนสั้น แต่ถ้าหากนับเวลาในบททดสอบมันไม่สั้นอย่างที่คิด
มันเทียบเท่ากับเวลาหนึ่งในสี่ของรอบแนะนำ
‘ในช่วงสัปดาห์แรก ผู้เล่นที่มาก่อนคงนำไปไกลแล้ว ผู้มาทีหลังคงตามไม่ทันแน่’
คะแนนสูงกว่า รางวัลที่ได้รับก็จะดีกว่าด้วย และยังเพิ่มโอกาสในการผ่านด่านอีก
สำหรับยอนอู ที่วางแผนจะประสบความสำเร็จในรอบแนะนำนี้ มันจึงเป็นการเริ่มต้นที่เสียเปรียบที่สุด
ถึงกระนั้น
‘มันคือสิ่งที่เราคาดไว้อยู่แล้วนี่’
ยอนอูยิ้มออกมาเล็กน้อย
ยูกิไม่ได้สนใจปฏิกิริยานั้น และยังคงอธิบายต่อไป
“แม้จะเรียกว่ารอบแนะนำ แต่มันก็ยากอยู่ดี โดยปกติถ้าผ่านด่านไปแล้วส่วนหนึ่ง พวกเราก็จะแนะนำให้ผู้เล่นตั้งกลุ่มอย่างน้อยสามถึงห้าคน เพราะผู้เล่นจะได้ผ่านด่านได้ง่ายขึ้นครับ”
“งั้นแปลว่าผมก็จะได้คะแนนมากกว่า ถ้าผ่านแต่ละด่านไปด้วยตัวคนเดียวใช่ไหม?”
“ใช่ แต่มันยากมากเลยนะ”
“ถ้าผู้เล่นเดี่ยวที่เข้าร่วมช้าตามคู่กรณีทันละ อย่างนี้พวกเขาจะได้รับผลอะไรไหม?”
ดวงตายูกิเปล่งประกายอยู่หลังแว่น
เขาทราบว่ายอนอูกำลังคิดอะไรอยู่
ดังนั้นจึงยิ้มกว้างจนทำให้เขี้ยวยิ่งดูโดดเด่น
“หอคอยจะเติบโตตามความสำเร็จของผู้เล่นครับ และคะแนนจะถูกคำนวณตามความสำเร็จของผู้เล่นแต่ละคนเช่นกัน ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องกังวลเลย”
“เข้าใจแล้วครับ”
หลังจากยืนยันกฎทั้งหมดเสร็จ ยอนอูก็เริ่มอุ่นร่างกายทันที
แกร่ก!
‘ไม่ว่าจะยังไง เราต้องฆ่า ‘เจ้านั่น’ ให้ได้ ถ้าเกิดพลาด มันจะทำให้แผนการยุ่งยากขึ้นไปอีก’
ยอนอูนึกถึงชิ้นส่วนลับที่ใหญ่ที่สุด ซึ่งหาได้จากบทแนะนำเท่านั้น
ชายคนนั้นจะปรากฏตัวแค่ช่วงเวลาหนึ่ง
แค่ฆ่าเขา กระบวนการสืบทอดก็จะง่ายขึ้นมาก
แกร่ก! แกร่ก!
กล้ามเนื้อเขาเริ่มตึง เลือดเริ่มไหลเวียนเร็วขึ้น และสมองก็ปลอดโปร่งอย่างชัดเจน
ยูกิเดินถอยหลัง
เขาสังเกตเห็นว่ายอนอูไม่ต้องการฟังคำแนะนำอีกแล้ว
มีผู้เล่นหลายคนก่อนหน้านี้ที่เป็นเหมือนเขา แต่ในที่สุดคนเหล่านั้นก็มีจุดจบอยู่แค่สองทาง
หนึ่ง คือคนที่มั่นใจในความสามารถของตนเองมากเกินไป จึงวิ่งมุ่งไปข้างหน้าและได้รับความอัปยศกลับมา หรืออีกหนึ่งคือมองทุกอย่างตามความเป็นจริง
ไม่ว่ามันจะเป็นอย่างไร ยูกิก็คิดว่ามันเป็นเรื่องสนุกที่ได้เฝ้าดู ดังนั้นเขาจึงไม่ห้ามยอนอู
“ทำตามที่คุณต้องการเลยครับ”
ฟุบ!
ยูกิดีดนิ้วสร้างหน้าจอขนาดใหญ่บนอากาศ
[เริ่มการทดสอบชั้นที่ศูนย์]
[การทดสอบ: เป้าหมายของคุณคือการกลายเป็นพระเจ้า ดังนั้นจึงต้องพิสูจน์ตัวเองว่ามีความสามารถพอที่จะปีนหอคอย ภายในระยะเวลาที่กำหนดผ่านเจ็ดประตู และเจ็ดการท้าทาย]
[ข้อกำหนด: บรรลุคะแนนจำนวนมากให้ได้ภายในระยะเวลาที่กำหนด]
“เริ่มการทดสอบได้เลยครับ”
ยูกิบอกลาด้วยท่าทางสง่างาม แล้วหายไปราวกับสายลม
จากนั้นเวลาก็เริ่มนับถอยหลัง
[549:37:88_95]
‘เหลือเวลาประมาณยี่สิบสองวัน และยี่สิบเอ็ดชั่วโมง?’
ยอนอูกำมีดแน่น และก้าวไปข้างหน้า
‘เริ่มเลยละกัน’
ข้อความใหม่ปรากฏขึ้น ขณะที่กำลังก้าวข้ามแดนเข้าสู่พื้นที่เริ่มต้นด่าน A
[คุณได้เข้าสู่ด่าน A]
[ทำลายหรือปลดกับดักทั้งหมดในด่านนี้]
ทางเดินตรงเข้าไป
ราวกับความมืดกำลังเชิญชวนเขาให้เดินไปทางนั้น
ยอนอูก้าวไปข้างหน้าอย่างระมัดระวัง และกระตุ้นประสาทสัมผัสให้สูงที่สุด
ถึงแม้เขาจะระวังตัวมาก แต่หลังจากผ่านไประยะหนึ่งแล้ว ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ราวกับว่าไม่มีสิ่งใดอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก
ถ้าเป็นคนทั่วไปคงจะผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่กับยอนอูถ้าเป็นเช่นนี้ก็ยิ่งต้องระมัดระวังตัวมากขึ้น
ยูกิบอกว่าถ้ามีผู้เล่นร่วมกลุ่มกันสักสามถึงห้าคน มันจะสามารถผ่านด่านไปได้โดยง่าย
หากเป็นเช่นนั้น เขายิ่งไม่ควรประมาทกับที่แห่งนี้
เหนือสิ่งอื่นใดอันตรายมักเกิดขึ้นโดยไม่บอกล่วงหน้าเสมอ แล้วเมื่อมันเกิดขึ้น ก็จะสามารถทำลายล้างได้ทุกอย่างราวกับพายุ
เช่นเดียวกับตอนนี้
ฟิ้ว!
ลูกธนูถูกยิงออกมาผ่านความมืด
ด้วยสัญชาตญาณยอนอูหลบไปด้านข้าง
ลูกธนูเฉี่ยวแขนซ้ายไป เขารู้สึกเจ็บปวดและแสบร้อน จากนั้นก็มีเลือดไหลออกมาจากบริเวณชุดที่ฉีกขาด
ชิ้ง!
‘ลูกธนูเหล็ก!’
เขากลับมามีสมาธิอยู่กับประสาทสัมผัสตนเอง ยอนอูขมวดคิ้วขณะมองลูกธนูที่ฝังลึกเข้าไปในผนัง
ลูกธนูไม่ได้ทำจากไม้ แต่มันเป็นเหล็ก
แขนคงฉีกขาดแน่ หากปล่อยให้ลูกธนูยิงหาเขาอยู่เช่นนี้ หากยิงโดนหัว หรือว่าท้อง ชะตาชีวิตก็คงสิ้นไปแล้ว
ไดอารี่เตือนเขาถึงตำแหน่งของกับดักในด่าน A
ถึงกระนั้นตำแหน่งกับดักก็จะเปลี่ยนแปลงไปในแต่ละรอบ มันทำงานแบบสุ่ม ดังนั้นประสบการณ์ของน้องชายจึงช่วยได้ไม่มากเท่าไหร่นัก
สิ่งที่ทำได้คือต้องตื่นตัวอยู่เสมอ และคอยหลบตามทางที่เขาผ่านไป
ฟิ้ว! ฟิ้ว! ฟิ้ว!
ลูกธนูเหล็กยิงเข้าหาอย่างต่อเนื่อง ซึ่งมันมาจากทิศทางที่แตกต่างกัน
มันเป็นไปไม่ได้ที่จะสังเกตมันด้วยตาเปล่า
ยอนอูหมอบลง และกลิ้งตัวไปด้านหน้า ในขณะเดียวกันก็คว้ากระเป๋าที่เขาสะพายไว้ด้านหลัง
มันค่อนข้างหนา ซึ่งเต็มไปด้วยเสื้อผ้าและอุปกรณ์มากมายที่สามารถใช้ป้องกันตัวได้
นี่คือเหตุผลที่เขาพกมันมาตั้งแต่แรก
ปึ่ก! ปึ่ก! ปึ่ก!
ลูกธนูเหล็กปักลงกระเป๋าเขา
แรงกระแทกนั้นรุนแรง จนรู้สึกเหมือนแขนจะหลุดออกมาทุกครั้งที่ลูกธนูปักลงประเป๋า ซึ่งมีลูกธนูสองดอกพุ่งทะลุกระเป๋าเป้ราวกับกำลังทักทาย
เขายืดตัวตรง แล้วชิดตัวติดกำแพง
ในสถานการณ์ที่เขาไม่รู้ว่าจะถูกโจมตีจากทางไหน เขาต้องลดความเสี่ยงที่จะทำให้ร่างกายเสียหายให้ได้มากที่สุด มันเป็นกฎที่เขาได้เรียนรู้ตอนกำลังยากลำบาก
แต่แล้ว
ฉึก!
กับดักไม่ได้ถูกติดตั้งแค่ด้านหน้าเท่านั้น แต่ยังมาจากทางด้านหลัง และด้านล่าง
กว่าเขาจะรู้ตัว ก็ได้มีลูกธนูปักเข้าขาด้านซ้ายเข้าแล้ว
อึก!
ทันใดนั้น ยอนอูรู้สึกเหมือนเห็นประกายไฟพุ่งมาด้านหน้าเขา
แม้จะเจ็บปวดแสนสาหัส เขาก็ยังกัดฟันแน่นและพยายามเคลื่อนตัวไปโดยรอบแต่ก็…
ปึ่ก! ปึ่ก! ปึ่ก!
อีกครั้ง ที่ลูกธนูพุ่งเข้าหาเขา แล้วก็ทะลุเข้ากระเป๋า จากนั้นมันปักลงไหล่ด้านซ้าย ปลายแขน และซี่โครง