ตอนที่ 7 เจ้ารังเกียจข้าหรือไม่อชิ?
เมื่อนางนึกถึงจุดจบชีวิตของเจ้าของบ้านที่ถูกโยนให้เสือกินอย่างโหดร้าย… ใบหน้าซาลาเปาอันอ่อนโยนของนางก็ยู่ยี่ขึ้นมาทันที
เห็นได้ชัดว่าถึงนางจะช่วยเหลือตัวเอกชายเอาไว้ได้ แต่… การฆ่าเขาทิ้งคงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว
ที่จริงแล้วก็มีทางออกอีกวิธีหนึ่ง… นั่นคือทำตามเสียงกระซิบ… ตามหา ‘แผนที่แนวพรหมแดน’ เพื่อเป็นหนทางในการกลับไปยังโลกเดิมของตน หลังจากอ่านหนังสือทั้งหมดแล้วนางก็มั่นใจเลนว่า ‘แผนที่แนวพรหมแดน’ นี้คงเป็นสมบัติหายากที่ตัวเอกชายเท่านั้นที่จะค้นพบ
แต่อย่างนั้นทางเลือกที่สองก็ใช้เวลานานและลำบากเกินไปเพราะนางรีบกลับไปยังโลกปัจจุบัน นางจึงไม่อยากเสียเวลานาน นางไม่ต้องการออกตามหาแผนที่แนวพรหมแดน ดังนั้นนางจึงเสียใจกับเด็กชายผู้นี้จริง ๆ
หลังจากที่นางย้ำคิดพิจารณาอยู่สักพักนางก็ยังคงรู้สึกลังเลอยู่เล็กน้อย ในขณะนี้… นางไม่รู้จริง ๆ ว่าตนควรเลือกทางเลือกใด
ทันทีที่โมหลินหยวนเห็นใบหน้าอันหงุดหงิดและบูดบึ้งของนาง เขาอยากจะหัวเราะเยาะและเหยียดหยามนางยิ่งนัก
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะอธิบายความรู้สึกที่เพิ่งรอดตายอย่างหวุดหวิดนี้ออกมาเป็นคำพูดได้อย่างไร ก่อนหน้านี้ตอนที่เขากำลังถูกขันทีหลิวกักขังและขืนใจนั้น เขาคิดหาวิธีเป็นพันครั้งเพื่อแก้แค้นและฉีกเย่มู่ออกเป็นชิ้น ๆ แต่หลังจากที่เย่มู่พุ่งเข้ามาในห้องโถงความคิดเช่นนั้นก็ได้มลายหายไปในทันที
เพราะว่าวินาทีแรกที่นางก้าวเท้าเข้ามาในห้องโถงนางมองหาคน ๆ หนึ่งนั่นก็คือเขา
เห็นได้ชัดว่านางทำเช่นนั้นก็เพื่อเขา…
แต่… ทำไปทำไมกัน? ทำไมนางต้องเสี่ยงเพื่อช่วยชีวิตเขาด้วย ก็นางมิใช่หรือที่เป็นคนส่งเขามาให้เจอกับสถานการณ์เช่นนี้!
เย่มู่หยิบเศษผ้าที่อุดปากของเขาออกมาและขมวดคิ้ว “นี่… นายหญิงน้อยคนนี้อยากถามเจ้าว่า เจ้าจะรังเกียจหรือไม่หากข้าปฏิบัติต่อเจ้าเช่นนี้”
เย่มู่ตัดสินใจจะทำให้เรื่องนี้ง่ายขึ้น นางตัดสินใจว่าถ้าหากเขาตอบว่าเขารังเกียจละก็ นางจะเลือกวิธีแรกคือฆ่าเขาทิ้งเสีย! และในทางกลับกัน ถ้าหากเขาตอบว่าเขามิได้รังเกียจนางคงจะเอาเรื่องนี้ไว้คิดภายหลัง
โมหลินหยวนไอออกมาพร้อมเลือดทันทีที่เขากำลังจะเอ่ยปากพูด ขันทีหลิวช่างร้ายกาจนัก… ชายผู้นั้นเอามีดเฉือนบ่าของเขาเพื่อปราบพยศ เขาได้รับบาดเจ็บทั้งภายนอกและภายใน ร่างกายของเขาปวดร้าวไปเสียหมด เย่มู่ทำหน้ามุ่ยเมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ นางเกือบจะยื่นผ้าเช็ดหน้าไปให้เขา ทว่านางก็ยั้งใจเอาไว้ก่อน นางไม่รู้เลยว่าสาวใช้ด้านหลังมองการกระทำของนางด้วยสายตาแปลกใจ
นี่นายหญิงน้อยเพิ่งถามทาสคนนั้นว่ารังเกียจนางหรือไม่หรือ? มีทาสคนไหนในบ้านหลังนี้หรือที่ไม่เกลียดชังนาง? และยิ่งไปกว่านั้น อชิ… ทาสตัวน้อยถูกพาเข้ามาในคฤหาสน์โดยนายหญิงน้อยผู้ซึ่งทรมานเขาหลายครั้ง มันไม่สายไปหน่อยหรือที่นางต้องการรู้ความรู้สึกของทาสน้อยคนนี้?
หลังจากที่ทาสตัวน้อยโมหลินหยวนหยุดไอเขาก็ตอบคำถามของนางด้วยเสียงแหบว่า “ข้าจะรังเกียจหรือไม่แล้วมันมีผลอะไรต่อท่าน?”
เย่มู่เม้มริมฝีปากแน่น มันบังเอิญมากที่มีผู้คุมยืนอยู่ข้าง ๆ นางเพราะมาช่วยพ่อบ้านและแม่บ้านทำความสะอาด… นางเดินผ่านผู้คุมพร้อมชักดาบของเขาออกมาโดยที่เขาไม่ทันตั้งตัว
ทุกคนได้ยินเสียดาบที่ถูกดึงออกมาอย่างชัดเจน คนรอบข้างถึงกับขนลุกขนพองที่ได้ยินเสียงเช่นนั้น
ทุกคนในห้องโถงคิดว่าปีศาจตัวน้อยอย่างเย่มู่คงไม่สบอารมณ์เป็นอย่างมาก พวกเขาคุกเข่าลงในทันทีและพูดว่า “นายหญิงน้อยได้โปรดไว้ชีวิต! ยกโทษให้เถิด ได้โปรด!”
ในขณะนี้ทุกคนในห้องโถงต่างคุกเข่าและหมอบกราบเพื่อขอความปราณีจากนาง มีเพียงเย่มู่เท่านั้นที่ยืนถือดาบเด่นเป็นสง่าอยู่ผู้เดียว นางมองตรงไปยังโมหลินหยวนอย่างเคร่งขรึมแล้วชี้ปลายดาบจ่อไปที่เขา
“ถ้าหากเจ้าเกลียดข้านัก ข้าจะฆ่าเจ้าทิ้งเสีย! แต่ถ้าไม่… ข้าก็จะไว้ชีวิตเจ้า!”
ทาสรับใช้ทุกคนก้มหน้าก้มตาเพราะกลัวคำพูดของนาง ถ้าหากนางข่มขู่อีกฝ่ายด้วยดาบอันแหลมคมเช่นนี้ อีกฝ่ายควรจะตอบว่า ‘ไม่เกลียด’ ทันทีเลยใช่ไหม?
ทว่าเด็กคนนี้คิดอะไรอยู่นางก็ไม่รู้เลย… นางจะรู้ไหมนะ?
โมหลินหยวนลุกขึ้นยืดตัวตรงอย่างช้า ๆ เขามองจ้องนางโดยไม่กระพริบตา… ดวงตาของเขาช่างขุ่นมัว เขาตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า
“เกลียด”
ถ้าหากมิใช่เพราะเย่มู่ คนที่คอยปกป้องเขาก็คงจะไม่ตาย เขาคงไม่ถูกลดฐานันดรศักดิ์ให้มาเป็นทาส เขาคงมิได้รับความอัปยศเช่นนี้ แล้วเขาจะไม่เกลียดนางได้อย่างไรกัน
แต่ในความจริง… เขารู้ตัวดีว่าความรู้สึกที่เขามีต่อนางมันมากกว่าเกลียดชัง แต่เขายังรู้สึกกับนางในด้านอื่นด้วยซึ่งมันค่อนข้างซับซ้อน และมันก็เริ่มสับสนมากขึ้นกว่าเดิมเมื่อนางเดินเข้ามายังห้องโถงเพื่อช่วยเขา
เมื่อได้ยินเช่นนี้เย่มู่ก็ขมวดคิ้วทันที ถ้าหากเขายังตอบเช่นนี้อยู่ นางก็คิดว่าเขาไม่ควรโทษนางกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปนี้!
ดวงตาของนางเปล่งประกายแฝงไปด้วยแววตาของฆาตกร นางสูดหายใจเข้า และไม่ถึงวินาทีต่อมานางก็พุ่งดาบเล่มนั้นเข้าหาเด็กชายโดยมีเจตนาเพื่อฆ่าเขาทิ้ง!! ทุกคนที่เห็นเหตุการณ์ต่างหลับตาปี๋โดยไม่รู้ตัว… เพราะพวกเขาคงไม่อยากเห็นภาพเลือดกระเซ็นกระจัดกระจายไปทั่วพื้นที่นี้ต่อหน้าต่อตา
ทาสตัวน้อยคนอื่น ๆ ที่ยืนล้อมรอบอยู่ก็ต่างพากันกรีดร้องและร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวอีกครั้ง
ทว่าโศกนาฏกรรมไม่ได้เกิดขึ้น…
เย่มู่ยังคงถือดาบเอาไว้ในมือและยืนขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดใจ!