เย่มู่ถูกดูดเข้าไปในโลกนวนิยายปริศนาซึ่งนางได้กลายเป็นเด็กน้อย
และยังต้องกลายเป็ยนักล่าเสมือนผู้ทำลายล้างตัวละครเอกชาย (พระเอก)
ซึ่งท้ายที่สุดตัวนางเองก็ต้องสิ้นชีพเพราะผู้ชายคนนี้!
วิธีในการกลับมายังโลกปัจจุบันของนางคือการตามหาแผนที่แนวพรหมแดนให้พบเสียก่อน!
ทว่าเย่มู่ไม่ได้ต้องการเล่นเกม! แต่ถึงอย่างนั้น…
ตอนนี้นางได้หลุดเข้ามาอยู่ในหนังสือนิยายที่มีเนื้อเรื่องและพล็อตเรื่องวางเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
ดังนั้นวิธีที่จะทำให้นางหลุดพ้นจากโลกสมมุติไปได้ก็คือ
นางจำเป็นต้องฆ่าพระเอกของเรื่องแล้วปล่อยให้โลกนี้ล่มสลายไปเสีย!
——
เมื่อนางได้เห็นเด็กชายตัวเล็กและผอมแห้ง ผู้ที่มีสีหน้าและคิ้วที่ดูมีความบากบั่นวิริยะ
ภาพนั้นทำให้มือของนางหยุดชะงักไปในทันที…
ถึงอย่างนั้น นางก็จำเป็นต้องแสดงความโหดร้ายแก่ตัวเอกเรื่องนี้อยู่ดี! จะทำเช่นไรดีเล่า?
หรือข้าจะเลี้ยงดูชายผู้นี้แล้วขอให้เขาช่วยตามหาแผนที่แนวพรหมแดนดีหรือไม่?
ใช่! นี่มันเป็นความคิดที่ยอดเยี่ยม! ถึงนางจะเลี้ยงดูชายผู้นี้ดีเช่นไร
เมื่อโตขึ้นเขาก็ไม่เชื่อฟังและมีนิสัยดื้อด้านไม่ฟังนางอยู่ดี
และที่มากไปกว่านั้น… เขาหลอกล่อนางเพื่อสิ่งที่เขาต้องการด้วยการแผนที่แนวพรหมแดนมาล่อ!
“เจ้าอยากได้สิ่งนี้หรือไม่เล่า? ถ้าอยากได้ก็มาที่เตียงของข้าสิ!”
ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยน้ำตา… ไหนเล่าคำสัญญาอันแสนซื่อสัตย์ที่เคยให้ไว้!
นี่นางยังจำเป็นต้องเลี้ยงดูเขาอยู่อีกหรือไม่?
ชายคนนี้ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์แล้วลูบหัวนางเบา ๆ พร้อมกับพูดว่า
“มานี่เถอะ หยุดร้องไห้เสีย ไปอาบน้ำแล้วเข้านอน…”