px

เรื่อง : คัมภีร์มัจจุราช
ตอนที่ 1 ข้อบังคับของนักฆ่า


ตอนที่ 1 ข้อบังคับของนักฆ่า

 

            การฆ่าเป็นเรื่องของความประณีตและความชำนาญ ในทุกครั้งจะไม่มีโอกาสให้แก้ตัวให้ลงมือเป็นครั้งที่สอง ซึ่งนั่นหมายความว่านักฆ่าจะต้องแสวงหาทุกโอกาสที่จะสามารถฆ่าเหยื่อได้โดยไม่ลืมว่าฝ่ายที่เริ่มโจมตีก่อนมักจะเป็นฝ่ายที่ได้เปรียบเสมอ เจ้าจำเป็นต้องฆ่าเหยื่อให้ตายภายใต้การเคลื่อนไหวเพียงครั้งเดียวและอย่าลืมตามเก็บคนที่เห็นเหตุการณ์ด้วยเช่นกัน เจ้าต้องลืมเรื่องจรรยาบรรณในการต่อสู้ไร้สาระทั้งหมดนั่นไปเสีย การเป็นนักฆ่าในตำนานนั้นแตกต่างกับการเป็นนางระบำชื่อดังเพราะว่านักฆ่าไม่จำเป็นต้องใช้เล่ห์เหลี่ยมหรือชื่อเสียงแต่อย่างใด

 

            การรอดชีวิตอยู่อย่างยาวนานที่สุดเป็นเกณฑ์เดียวที่จะบอกได้ว่าเจ้าคือนักฆ่าที่เก่งกาจหรือไม่

 

            ทุกอย่างที่กล่าวมาคือสิ่งที่บรรพบุรุษเป็นมาโดยตลอด ชางฮัวเฟผู้ที่เป็น ‘ราชาสูงสุด’ กำลังสอนบุตรชายของตนให้รู้จักวิถีแห่งนักฆ่า

 

            กฎข้อที่ 1 สำหรับนักฆ่า: อย่าเป็นจุดสนใจ ทุกครั้งที่มีการเคลื่อนไหวเจ้าจำเป็นจะต้องแน่ใจว่าต้องการสิ่งใด! ใช้ประโยชน์จากจังหวะเวลาและสถานการณ์ให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้และการซ่อนตัวใต้เงามืดคือสิ่งที่สำคัญที่สุด

 

            ต่อให้เหยื่อยของเจ้าคือผู้พิการหรือขอทาน แต่เจ้าก็ต้องปฏิบัติต่อพวกเขาในฐานะแต้มหนึ่งแต้มเท่านั้น เจ้าควรแอบย่องไปและแทงดาบจากด้านหลังโดยปราศจากการลังเล

 

            เจ้ารู้สึกว่ามันเป็นเรื่องน่าอับอายใช่หรือไม่? ถ้าหากว่าชายขอทานที่เจ้าฆ่าคือนักฆ่าที่ปลอมตัวมาเช่นกัน เจ้าก็จะรอดชีวิตแทนที่จะตายอย่างอนาถอย่างไรเล่า

 

            ที่คือสงครามที่ยุติธรรมแล้ว การเป็นฝ่ายชนะสงครามล้วนเป็นสิ่งที่ทุกคนคาดหวังและต้องการ! ใครจะอยากเป็นผู้แพ้เล่า… ไม่มีใครสนใจว่าต้องแลกชัยชนะกับอะไรหรอก! และยิ่งไปกว่านั้น… ทหารใต้บังคับบัญชาก็จะยกย่องกลอุบายที่แสนสกปรกของผู้นำเพราะเขาสามารถพาผู้ใต้บังคับบัญชารอดชีวิตและเพลิดเพลินไปกับความรุ่งโรจแห่งชัยชนะ

 

            แม่ทัพใหญ่มักจะลอบกัดและตีใช้วิธีสกปรกโจมตีศัตรูเสมอและมีแต่คนโง่เท่านั้นที่สู้ด้วยวิธีที่ใสสะอาดจนตัวตาย

 

            การจะเป็นนักฆ่าได้เจ้าต้องไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป คน ๆ นั้นจะต้องมีไหวพริบที่ดีกว่าคนปกติ ร้ายกาจและโหดเหี้ยมมากกว้าคนปกติด้วยเช่นกัน

 

            ครั้งหนึ่งมีปรมาจารย์แห่งนักฆ่าถือกำเนิดขึ้นในตระกูลของปรมาจารย์แห่งกังฟู ด้วยทักษะศิลปะการต่อสู้ที่แสนยอดเยี่ยมทำให้เขาแทบจะไม่เคยพ่ายแพ้ใครเลย คู่ต่อสู้ทุกคนที่ได้ประลองฝีมือกับเขาต่างเชื่อมั่นใจความสามารถและยกย่องให้เขาเป็น “ปรมาจารย์นักฆ่าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลก” และทุกคนยังคิดว่าเขาสมควรได้รับโล่ประกาศเกียรติคุณพร้อมสลักชื่อของเขาเอาไว้ที่ประตูแห่งความตาย!

 

            อะไรเล่าจะเกิดขึ้นกับชีวิตเขาได้! เขาตายก่อนอายุครบสามสิบปีเสียด้วยซ้ำ ศพของเขาถูกค้นพบในคูน้ำหลังจากตายมาแล้วนานกว่าสิบวัน! ศพชายผู้นั้นเน่าเปื่อยน่าสยดสยองเกินจินตนาการแม้กระทั่งคนเก็บศพเองก็ยังรับไม่ได้ที่จะให้พ่อแม่ของเขาพบศพของลูกชายในสภาพนี้

 

            เพราะเหตุใดเขาถึงตาย? เขาทำพลาดเพียงเพราะจากบ้านมาเพื่อตามหาความตื่นเต้นในจิงฮวนอย่างนั้นหรือ

 

            ผู้ที่เข้าร่วมการแข็งขันจำเป็นต้องทำตามกฏทุกข้ออย่างเคร่งครัด เมื่อคู่ต่อสู้ทั้งสองคนยืนเผชิญหน้ากันแล้วถูกล้อมลอบด้วยกลิ่นอายของศิลปะการต่อสู้… เมื่อคนใดคนหนึ่งได้รับคำสั่ง… ผู้ชมจะตัดสินพวกเขาจากความคล่องตัวความมั่นคงและความแม่นยำ ซึ่งไม่มีใครอยากแสดงการต่อสู้ที่น่าอัปยศให้ใครเห็นอย่างแน่นอน

 

            ปรมาจารย์ท่านนี้ที่ตัดสินใจเดินออกจากบ้านที่อบอุ่นของตนเองเพื่อตามหาความท้าทายที่จิงฮวน ไม่มีใครรู้ว่าเขาถูกใครฆ่าหรือตายได้อย่างไร แต่สิ่งเดียวที่ชัดเจนคือเขามีบาดแผลที่เจ็บสาหัสมากที่หลัง

 

            ทุกคนที่รู้ข่าวต่างพากันสงสารและเห็นอกเห็นใจกับการเสียชีวิตก่อนวัยอันควรของชายผู้นี้ ถึงแม้ทุกคนจะไม่รู้จักว่าฆาตกรผู้นี้คือใคร ทุกคนต่างพูดคุยกันว่าปรมาจารย์ท่านนี้ไม่ได้เก่งกาจอย่างที่ทุกคนลือกันเพราะถ้าหากเป็นปรมาจารย์ที่เก่งจริงจะสามารถหยุดยั้งการโจมตีจากด้านหลังได้

 

            แม้แต่คู่ต่อสู้ที่เคยพ่ายแพ้ให้แก่ปรมาจารย์ท่านนี้ก็เปลี่ยนคำพูดและอ้างว่าเหตุผลเดียวที่ทำให้พ่ายแพ้ต่อเขาคือจังหวะในการเคลื่อนที่ที่ไม่ดีและพวกเขาอาจชนะได้หากพวกเขาเผชิญหน้ากับเขาอีกสักครั้ง

 

            ปรมาจารย์จะสามารถทำอะไรได้? เขาตายไปแล้ว และกลายเป็นกองกระดูกไม่สามารถตื่นมาอธิบายอะไรได้

 

            ในที่สุดฆาตกรลึกลับคนดังกล่าวก็ได้เป็นฆาตกรผู้โด่งดังทันทีเมื่อเรื่องนี้แพร่ออกไป บางคนอ้างว่าเคยเห็นฆาตกรลึกลับคนนั้น บางคนถึงกับอ้างว่าพวกเขาเองเป็นฆาตกรคนนั้น

 

            นี่คือความจริงที่ต้องยอมรับให้ได้เมื่อก้าวเท้าเข้ามาในจิงฮวน… ไม่สำคัญว่าท่านจะใช้วิธีใดเพื่อขึ้นไปอยู่ที่จุดสูงสุด เมื่อท่านอยู่จุดนั้นแล้วผู้คนจะชื่นชมซื่อสัตย์และมอบความงดงามให้แก่ท่าน ผู้คนสนใจเพียงแค่ท่านอยู่จุดสูงสุดหรือไม่ พวกเขาไม่สนใจว่าท่านทำวิธีใดให้ได้จุดนั้นมา

 

            กฎข้อที่ 2 สำหรับนักฆ่า: การไม่มีความเมตตาหรือปรานีนั่นก็จะไม่มีปัญหาในอนาคต… ความตายไม่ใช่จุดประสงค์เดียวของการฆ่า แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือฆาตกรจะต้องล้างมลมลทินให้แก่ตระกูล

 

            ครั้งหนึ่งมีปรมาจารย์ท่านหนึ่งฝึกฝนอย่างหนักเป็นเวลา 10 ปีเพื่อต้องการล้างแค้นให้แก่พ่อของตน คู่ต่อสู้ของเขาพ่ายแพ้ราบคาบ ด้วยความมั่นใจที่เต็มเปี่ยมเขาตามหาศัตรูและกวาดล้างตระกูลของศัตรูตายจนหมด ทว่าเขากลับใจอ่อนไม่กล้าฆ่าหญิงสาวและลูกคู่หนึ่ง โดนตอนนั้นเขาต้องการเป็นนักฆ่าที่ไม่ฆ่าผู่หญิงและเด็ก ด้วยความเมตตาเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้ทำให้ชีวิตเขาต้องพบเจอกับหายนะครั้งใหญ่

 

            หญิงสาวและลูกชายทำการแก้แค้นนักฆ่าผู้นั้นด้วยตนเองใช่หรือไม่?! ไม่อย่างแน่นอน… ลูกชายของนางเป็นใบ้! เด็กผู้นั้นไม่สามารถแม้แต่เข้าใกล้นักฆ่าคนนั้นได้ด้วยซ้ำแม้ว่าเขาจะฝึกฝนการต่อสู้เป็นร้อยปีก็ตาม! แล้วหญิงผู้นั้นเล่า? นางไม่มีความรู้อะไรเกี่ยวกับศิลปะการต่อสู้แม้แต่น้อย… นางเป็นแค่หญิงธรรมดาที่ขายร่างกายของตนเพื่อประทังชีวิตไปวัน ๆ เท่านั้น แต่นางสามารถโน้มน้าวให้ใครสักคนล้างแค้นให้กับตระกูลของตน

 

            หญิงสาวและลูกชายเป็นศัตรูของนักฆ่าคนนี้ร่ำรวยและมั่งคั่งมาก นางบอกกับทุกคนว่าจะมอบทรัพย์สมบัติให้ครึ่งหนึ่งกับใครก็ตามที่สามารถช่วยล้างแค้นให้กับตระกูลของนางได้

 

            หญิงผู้อ่อนแอคนนี้ใช้เงินและสมบัติที่นางไม่ได้มีอยู่จริงเพื่อล่อลวงคนอื่นมาแก้แค้นแทนนาง คิดดูสิว่าข้อเสนอนี้ดึงดูดผู้คนให้ทำตามความปราถนาของนางมากมายเพียงใด หลังจากข่าวรางวัลที่ล่อตาล่อใจเช่นนี้      แพร่กระจายออกไปสู่สาธารณะผู้คนมากมายจึงเดินทางไปที่บ้านของนักฆ่าคนดังกล่าวเพื่อฆ่าเขา และในที่สุดเขาก็ตายด้วยน้ำมือหญิงผู้นั้น

 

            แล้วหญิงผู้นั้นกับลูกชายได้เงินคืนหรือไม่? แน่นอนว่าไม่ได้… นักฆ่าคนนี้ได้แบ่งที่ดินเป็นผืนเล็ก ๆ และซ่อนเงินเอาไว้ไม่มีใครค้นพบ

 

            ไม่สำคัญว่าชะตากรรมของหญิงสาวและลูกชายจะเป็นอย่างไร ทว่าชื่อของพวกเขานั้นจะยังคงอยู่และเป็นสิทธิที่แท้จริงในการได้สมบัติทั้งหมดกลับคืน…

 

            นี่คือ “นาม”

 

            “นามหรือชื่อ” เป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในโลก! นักฆ่าที่เก่งกาจจะไม่มีวันปล่อยให้ใครรู้ตัวตนจริง ๆ ของตน เพราะนั่นจะเป็นโอกาสที่ทำให้ศัตรูตามมาแก้แค้นได้!

รีวิวผู้อ่าน