Chapter 28 : รางวัลจากกัปตันเคอร์ลิน
ทุกคนในห้องเงียบเมื่อได้ยินสิ่งที่ จางเทีย พูด นี่คือความรู้สึกที่ทุกคนมีในหัวใจ บางคนซึ้งเลยก็มี ในฐานะเพื่อร่วมชั้นและพี่น้องแล้ว เขาน่ะคือคนที่กระโดดอออกมาด่าพวกเขาในตอนที่พวกเขาทำอะไรโง่ๆ ! กลับกลายเป็นว่าทุกคนไปด่าเขาว่าขี้ขลาดแต่ถึงยังไงท่าทีที่เขาด่าก็น่ารำคาญและทำให้คนอื่นอยากอัดเขาชะมัด
กัปตันเคอร์ลิน ยังคงเงียบอยู่และในแววตาก็เหมือนแสดงบางอย่างพิเศษออกมา
“ ฉันเคยเห็นแก่ในป่าอาทิตย์ก่อน ฉันจำได้ว่าแกชื่อ... “ – กัปตันเคอร์ลิน เกาหัวราวกับนึกบางอย่างอยู่
“ จางเทีย ! “
“ ฉันจำได้ละ แกนี่เอง คำพูดของแกน่ะถูกต้องอย่างมาก ฉันเองก็เคยเป็นไอ้บัดซบที่โง่ยิ่งกว่าหมู ! “ – หลังจากจ้องมาที่ จางเทีย กัปตันเคอร์ลิน ก็สูดลมหายใจเข้าลึกๆ
เขาหันไปหาพวกหื่นที่อยู่ด้านซ้าย อยู่ๆเขาก็ตะคอกใส่พวกนั้นจนทำให้พวกนั้นกลัว –“ พวกแก พวกที่โง่ยิ่งกว่าหมู ! แกรู้มั้ยทำไมแกถึงผิด ? ไปวิ่งรอบสนามม 20 รอบและตะโกน ‘ ผมโง่ยิ่งกว่าหมู ‘ ก่อนระฆังจะดัง ในห้องนี้สิ่งที่ฉันอยากให้พวกแกจำไม่ใช่ความกล้าแบบไม่มีประโยชน์และไม่ใช่เรื่องหนีแบบไร้ค่า ในตอนที่แกเจอศัตรู แกมีหน้าที่อยู่สองอย่าง รอดกับทำให้ศัตรูระแวงจนกว่าพวกนั้นจะตาย ไม่ว่าแกจะทำอะไรแกต้องทำสองอย่างนั้นให้สำเร็จสักอย่างซึ่งนั่นจะถือว่าเป็นนักสู้ที่ดีได้ ไม่อย่างนั้นแล้วแกก็เกิดมาเพื่อตายก็เท่านั้น ... “
……
เมื่อพูดเสร็จกลุ่มพวกนั้นก็ออกไปวิ่งรอบสนาพร้อมกับตะโกน เสียงพวกนั้นดังอย่างมากจนครูและนักเรียนคนอื่นๆสนใจพร้อมกับหันลงมาดูด้วย
กัปตันเคอร์ลิน ไห้ไอ้อ้วน,ชอร์วิน และนักเรียนอีกคนไปดูคนอื่นวิ่ง จากนั้นเขาก็เรียก จางเทีย มาหาเขา
“ เหอะๆ....สิ่งที่แกทำในป่าทำให้ฉันประทับใจจริงๆ ยากนะที่จะได้เห็นเด็กที่โดนอัดแบบแกละยังทนไหว ! “
เพื่อตอบรับคำพูดของไอ้โหด จางเทีย ต้องฝืนยิ้มออกมา เขารู้ว่าข้อแก้ตัวของเขาคงหลอกชายตาเดียวไม่ได้ แม้ว่าเขาจะอ่อนไหวแต่ก็ยังคงแข็งแกร่ง เนื่องจากมันไม่ใช่ปัญหาซีเรียสอะไร จางเทีย เลยไม่อยากให้เขาต้องเป็นต้นเหตุให้คนอื่นโดนลงโทษ - “ นั่น...มันก็แค่เกมส์ .. เราเล่นเกมส์กันและเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ดังนั้นเราเลยไม่ได้ทะเลาะอะไรกันเลย ! “
เมื่อเห็น กัปตันเคอร์ลิน ลูบกระบองตัวเองเขาก็รู้สึกผิดปกติ จากการอยู่ในโรงเรียนนี้มานานถ้าตอนที่ไอ้โหดทำท่าเป็นคิดพร้อมกับลูปกระบองของเขานั่นน่ะแปลว่าคนๆนั้นโชคร้ายแล้ว
“ ฮาฮา...ไม่ต้องปิดบังหรอก จางเทีย ฉันเคยเห็นด้านอ่อนแอของแก แกดูเหมือนเป็นคนกระตือรือร้นดีนิ เด็กหนุ่มน่ะต้องคึกแบบนี้แหละ นั่นแหละสิ่งที่ควรจะเป็น... “
“ ผมจะไม่ทำแบบนั้นอีก ไม่ทำอีกแล้ว ! “ - หัวใจของ จางเทีย เต้นรัว เขาคิดไม่ออกว่า กัปตันเคอร์ลิน จะลงโทษเขายังไง
“ ฉันมองแกเปลี่ยนไปแล้วเพราะความคิดแกน่ะมันออกนอกหลักทฤษฎีไป ไม่ใช่แค่แกทนรับการอัดได้ แต่แกยังรู้จักวิธีการปกป้องตัวเองตอนที่เจออันตราย นี่น่ะคือเรื่องยากที่จะหาได้ ฮิฮิ และแกน่ะมีพรสวรรค์ที่หาจับตัวยาก ! “
“ คุณคงล้อเล่นแน่ กัปตันเคอร์ลิน ! “ - จางเทีย เริ่มเหงื่อตก
อีกเรื่องที่รู้มาหลังจากอยู่โรงเรียนนี้มานานคือตอนที่ไอ้โหดทำท่าเป็นชมพร้อมกับลูปกระบองของเขานั่นน่ะแปลว่าคนๆนั้นโชคร้ายแล้ว – “ กัปตันเคอร์ลิน อย่าล้อเล่นสิครับ...ผมจะไปดูพวกที่วิ่งเผื่อว่าพวกนั้นอู้ ! “
“ ไม่ต้องกังวล ฉันมีรางวัลพิเศษให้แก ! “
“ อ๊ากกก ไม่นะ กัปกตันเคอร์ลิน ผมจะรับรางวัลจากคุณได้ยังไง ! “
“ เอิ่มม....แกต้องรับ แกคิดจะสงสัยในคำสัญญาของฉันรึไง ? “ – เมื่อพูดแบบนั้นไอ้โหดก็เอามือมาวางที่ไล่ของ จางเทีย จางเทีย ขยับไม่ได้เลยสักนิด ไอ้โหดพยายามแสดงสีหน้าจริงใจเต็มที่ – “ ฉันจะแนะนำงานพาร์ทไทม์ให้แก มันดีมากๆและเงินดีด้วย อีกอย่างแกยังได้เพิ่มความแข็งแรงของร่างกายและรู้จักพวกคนรวยๆและมีอำนาจด้วย นี่คือโอกาสที่จะนำไปสู่อนาคต ถ้าแกทำได้ดี แกจะแข็งแกร่งขึ้นและมีอำนาจมากขึ้น อีกอย่างที่นั่นน่ะมีสาวสวยด้วย นั่นหมายความว่าแกมีโอกาสจะได้รู้จักสาวๆ หลายคนน่ะอ้อนวอนให้ฉันเอางานนี้ให้แต่ฉันไม่ยอม ฉันคิดว่าแกน่ะคือคนที่เหมาะกับงานนี้ ! “
จางเทีย อึ้ง – “ ประสบการณ์ของผู้ใหญ่งั้นเหรอ ? มันถือว่าเป็นของพิเศษสำหรับโลกเลย ! ไม่อย่างนั้นแล้วอาจจะเป็นเพราะโชค ? ฉันโชคดีอย่างมากในหลายวันมานี้และเริ่มมีสิ่งดีๆเข้ามาหา งานนี้เองก็มาหาฉันเพราะโชคด้วยใช่มั้ย ? “
จางเทีย ซึ้งเล็กน้อยและจากนั้นก็คิดว่าไอ้โหดนี่พูดจริงรึเปล่า ก่อนที่เขาจะได้พยักหน้า มือของไอ้โหดก็ได้ตบเข้าที่ไหล่ของเขาและดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่รอให้เขาตอบกลับ – “ งั้นแกก็ตกลง ดี นี่คือจดหมายแนะนำ หลังจากโรงเรียนเลิกแล้ว แกไปที่ ไบรต์อเวนิวที่ 18 เพื่อรายงานตัวที่นั่น เมื่อแกส่งจดหมายนี้แล้วจะมีคนจัดแจงให้แกเอง “
ไบรต์อเวนิว ? ใช่ไบรต์อเวนิวตรงนั้นรึเปล่า ? เมื่อได้ยินแบบนั้น จางเทีย ก็เริ่มเชื่อในคำพูดของไอ้โหด ไบรต์อเวนิวนั้นเป็นสถานที่สำคัญของเมืองแบล็คฮ็อตและมีราคาที่ดินสูงที่สุด มีแต่คนรวยไปรวมตัวกันที่นั่น แค่สินค้าที่โชว์อยู่หน้าร้านก็มีราคาพอๆกับเงินคนธรรมดาทั้งปี มันคือส่วนสำคัญของเมือง การเป็นเจ้าของไบรต์อเวนิวน่ะถือว่าเป็นสิ่งแสดงฐานะตัวเอง
รึว่าเขาได้ยินผิดไป ? คำพูดที่ว่า ‘ ไบรต์อเวนิว ‘ น่ะทำให้ จางเทีย อึ้ง เขาคว้าเอาจดหมายตามสัญชาตญาณและมองไปที่ไอ้โหดและพูดด้วยท่าทีจริงจัง – “ ขอบคุณ “
กัปตันเคอร์ลิน นั้นเป็นคนดี จางเทีย ชมจากใจ
“ เอิ่ม...ไม่เป็นไร ไม่ต้องมาคาดหวังอะไรมาก ทำงานของแกให้ดีละกัน ! “ - กัปตันเคอร์ลินหน้าแดงเล็กน้อยและหัวเราะออกมาก่อนจะเดินจากไป....
“ ฉันโง่ยิ่งกว่าหมู “
......
“ ฉันโง่ยิ่งกว่าหมู “
......
เมื่อมองไปที่เด็กพวกที่วิ่งและตะโกนอยู่นั้น จางเทีย ก็รู้สึกดีขึ้นมา เขาเอาจดหมายแนะนำขึ้นมาดูและใช้นิ้วเคาะมัน เขาคาดหวังถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นในตอนเย็นอย่างมาก ฉันจะไปที่ไบรต์อเวนิวและพยายามทำความรู้จักกับพวกระดับสูง –“ อิจฉาฉันสิพวกบัดซบ.. ! “ – จางเทีย พึมพำกับตัวเอง
ตอนเที่ยง กัปตันเคอร์ลิน ได้ทำตามที่รับปากและเอาเนื้อให้สี่คนที่ไม่ได้วิ่ง เมื่อเห็นเนื้อสีแดงบนจานพวกนั้น ดั๊ก และ แบกแดด ก็น้ำลายไหล ดั๊ก ยื่นช้อนออกมาที่จาน แบร์ลี่ แต่ไอ้อ้วนก็ใช้ส้อมแทงมืออีกฝ่าย ผลก็คือ ดั๊ก กร๊ดออกมาและไม่กล้าทำแบบนั้นอีก
แบกแดด ดูเหมือนเจียมตัว เขาหลับตากินมันฝรั่งของตัวเองพร้อมกับพึมพำ – “ นี่คือเนื้อแดง นี่คือเนื้อแดง... “ ซึ่งทำให้เขาเสียหน้าอย่างมาก
กลับกันกับ ฮิสต้า และ รีซฺ ที่นั่งข้าง ชอร์วิน ทั้งคู่คอยออดอ้อน ชอร์วิน อยู่ตลอด
หลังจากนั้นพวกนั้นก็พบว่า ชอร์วิน ถุยเนื้อที่เคี้ยวแล้วลงบนจาน ในตอนที่ ชอร์วิน เห็นหน้า ฮิสต้า กับ ลิซ เบี้ยว เขาก็ขยิบตาให้และถามขึ้นมา – “ มีอะไรเหรอ ? ไหนว่านายอยากได้เนื้อ ? เอาสิ อร่อยนะ ! เราเป็นพี่น้องกัน งั้นกินเลย.... “ - ชอร์วิน ทำท่าเอาเนื้อให้จนพวกนั้นกลัวแต่ไม่นานจานของ ชอร์วิน ก็เกลี้ยง สองคนนี่มันพนันกันว่าถ้าใครกล้ากิน อีกคนต้องจ่ายเงินให้ 1 เงิน พวกเขากำลังแข่งกันอยู่....
“ โอ้ฉันเกือบลืมแน่ะ เช้านี้ตอนฉันเห็นนายึกยักไปมา ทำไมนายไม่ไปทางซ้าย ? “ - จางเทีย ถาม แบร์ลี่ ที่ซึ่งกำลังเคี้ยวเนื้ออย่างมีความสุข
เขาเงียบสักพักและได้อธิบาย – “ ตอนฉันกำลังจะขยับ ฉันมองไปที่ตาของไอ้โหด อยู่ๆฉันก็พบรอยยิ้มเดียวกับตอนที่เขาจับฉันที่ปีนกำแพงหนีเมื่อสองปีก่อน ฉันเลยกลัวขึ้นมา... “
โดนไอ้โหดจับตอนปีนกำแพง ? จางเทีย สวดภาวนาให้ไอ้อ้วนในใจ เขาไม่ได้ถามต่อว่าไอ้โหดทำยังไงต่อเพราะเขาคิดภาพออก จางเทีย ชมในความสามารถในการวิเคราะห์สีหน้าคนของไอ้อ้วน จางเทีย ไม่เคยเก่งเรื่องนี้เลย...
เขามองไปที่คนที่เหลือ จางเทีย ก็พบว่าพวกนี้ล้วนแต่มีพรสวรรค์
“ เออฉันเกือบลืมไป ฉันเห็น กัปตันเบอร์ลิน เอาของให้นายด้วยยนิ ! “ - ไอ้อ้วนถามออกมา ในเวลาเดียวคนที่เหลือก็หันหน้าขึ้นมาดู
จางเทีย ตบไหล่ไอ้อ้วนอย่างแรงจนไอ้อ้วนต้องกันฟันแน่นและเกือบพ่นเนื้ออกมาจากปาก – “ ไอ้บ้านี่...ถามตรงๆก็ได้ ! นี่ นี่จดหมายแนะนำที่ กัปตันเคอร์ลิน บอกว่าจะหางานพาร์ทไทม์ที่ไบรต์อเวนิวที่ 18 ให้ฉัน... “
ไอ้อ้วนฝืนยิ้มออกมา ในเวลาเดียวกัน แบกแดด ที่ซึ่งบ่นพึมพำอยู่ก็แสดงสีหน้าแปลกๆและเกือบสำลักมันฝรั่งเมื่อได้ยินคำว่า ‘ ไบรต์อเวนิวที่ 18 ‘
จางเทีย ไม่เห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของ แบกแดด เขากลับทำตัวหยิ่งแทน – “ กัปตันเคอร์ลิน บอกว่านี่คือรางวัลเฉพาะฉันเท่านั้นและไม่เหมาะกับคนอื่น เขาได้ชมเรื่องที่ฉันทำในป่าด้วย เขาบอกว่าฉันจะได้เงินดีและได้เจอคนรวยๆกับพวกมีอำนาจด้วย ฉันเพิ่มความแข็งแกร่งให้กับตัวเองได้ด้วยและคงมีอำนาจมากกว่าเดิมถ้าไปที่นั่น อีกอย่างฉันมีโอกาสได้เจอกับสาวๆด้วย ! จริงๆแล้วฉันก็ไม่อยากไปที่นั่นเท่าไหร่แต่เขาบังคับฉันนิ นายก็รู้นะว่าฉันมันคนใจอ่อน หลังจากที่เขากล่อมอยู่นาน ในที่สุดฉันก็ตกลง ฉันทำดีมาหลายอย่างและผลก็คือสาวๆและเงินจะกลับมาหาฉันบ้าง อีกอย่างฉันยังเพิ่มความแข็งแรงให้ตัวเองได้ด้วย แม้ว่าฉันจะไม่อะไรกับสาวๆแต่ถ้ามีคนอยาก@#$ กับฉันล่ะ ? ฉันจะไม่ตกลงดีรึเปล่า ? เป็นความสุขที่น่าเบื่อจริงๆเลย ! ฉันว่ามันคงเป็นการทดสอบความอดทนของตัวเอง แต่ฉันก็ไม่ใช่คนเห็นแก่ตัวหรอกนะ ฮี่ฮี่ ยังก่อน ฉันยังพูดไม่จบ..”
สุดท้าย จางเทีย ก็เห็นเพื่อนของเขาพร้อมใจกันชูนิ้วกลางให้