" ทำไหมเราไม่เจอกันที่โรงเรียนในวันพรุ้งนี้ละเนี้ย โทรเรียกมาในวันอากาศหนาวๆ อีก..."
อากาศที่เริ่มจะเย็นทำให้แจมิน รีบเดินไป เมื่ออยู่ในระยะมองเห็น เขาเห็นผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่ที่ ชิงช้า ในสนามเด็กเล่น
แสงไฟจากถนน สาดส่องทำให้รู้ว่า ที่นั่งอยู่คือ ลี-ซุงกิ
"เฮ้...พุ้งนี้เราก็เจอกันที่โรงเรียนแล้ว..ทำไหมมาที่นี่ตอนนี้ละ..มันอันตรายนะ "
" นายห่วงฉันเหรอ "
"เอ่ออ...ก็ที่นี่ มันทั้งมืดและอันตรายสำหรับเธอนะ"
รอยยิ้มของ ซุงกิ ทำให้ แจมิน หัวใจเต้นแรง...เธอสวยมากในชุดนักเรียนแต่ว่าในชุดนอกเธอก็สวยไปอีกแบบ
" เธอมีอะไรที่จะพูดกับฉันเหรอ"
"จะรีบไปไหนละ นั่งนี่สิ "
จากคำพูดของซุงกิ ทำให้แจมินมานั่ง ข้างๆ ทันใดนั้น เธอก็นั่งเเกว่งชิงช้าของเธอไป
แจมินนั่งอยู่เงียบๆรอคำตอบจากซุงกิ...
" เฮ้ แจมิน ."
" หื้ม " .
" ฉันถูกเลือกให้เป็นศิลปินฝึกหัด ของค่าย SW นะ"
" อะไรนะ ? "
แจมินรู้สึกแปลกใจ เพราะว่าค่ายSWนั้นเป็นค่าย ของวงการบันเทิงขนาดใหญ่ และด้วยหน้าตาของเธอ คงไม่มีปัญหา ในวงการบันเทิง..
" เอ่อ..ยินดีด้วยนะ เธอไม่เคยบอกฉันเรื่องอยากเป็นศิลปิน แต่ก็ ยินดีด้วย "
" . . . . . . . "
ซุงกิไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรกับที่ แจมิน ยินดีกับเธอเลย
" นายไม่มีอะไรจะพูดนอกจากคำว่ายินดีเหรอ "
" ....พูดอะไรเหรอ "
หัวใจของแจมิน สั่นสะท้าน ทำไหม วันนี้เธอดูเศร้าละ..ปกติเธอจะยิ้ม อยู่ตลอดเวลา
" นายไม่มีอะไรจะพูดกับฉันหน่อยเหรอ...นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ"
" เอ่ออ...เธอต้องเป็น นักร้องที่ดีแน่ๆ " .
หน้าของ ซุงกิเต็มไปด้วยความผิดหวัง....ตาของเธอคลอน้ำตา...เมื่อเเจมินมองไปที่ เธอ เขากับรู้สึกเศร้ากับ ซุงกิ ด้วย
ไอ้บ้าเอ้ย..นายนี่ ทึ่มจริงๆแจมิน..
" เฮ้อ...บ้าตั้งแต่ต้นจนจบจริงๆ "
ซุงกิ พูดเบาๆ
เขาไม่ได้ยินที่เธอพูดในตอนท้าย
เขาทั้งหล่อและฉลาด และเขาก็ไม่เล่นเหมือนเด็กคนอื่นๆ อีกอย่างเขาไม่เคยตามผู้หญิงเลย
เธอชอบเขาจริงๆ..แต่ว่าเหมือนเธอจะชอบเขาข้างเดียวสะแล้ว
ซุงจิลุกขึ้น ...แล้วปาดน้ำตาของเธอพร้อมกับไปยืนหน้า แจมิน
" เฮ้....ซุงกิ ”
เหมือนหัวใจของแจมิน เกือบจะหยุดเต้น..หัวสมองของเขาว่างเปล่า
ซุงกิยิ้ม ด้วยรอยยิ้มที่สดใสที่สดของเธอ
ทันใดนั้น ซุงกิก็ก้มลงและจูบ แจมิน...
นี่ทำให้ลมหายใจ ของเขาแทบจะหยุดเต้นอีกครั้ง เสมือนเวลาหยุดลง
ทันใดนั้น
เธอก็ ดึงหน้าของเธอ กลับ เธอไม่รู้ว่าเธอทำอะไรทำให้ หน้าของเธอแดงและ แจมินก็ หน้าแดงเหมือนกัน..เขาไม่รู้ว่าต้องทำอะไรเลยตอนนี้
" ถ้าฉันมีชื่อเสียง นายต้องไม่รังแกฉันในอินเตอร์เน็ตนะ"
" หื้อ...ไม่หรอก..."
บ้าจริง เขาควรจะตอบ ให้ดีกว่านี้...ทันใดนั้นซุงกิก็โบก มือลา...
" พี่สาวของฉันกำลังมา..แล้วเจอกันพรุ้งนี้นะ "
" แล้วเจอกัน”
เขาอยากจะด่าตัวเองที่ปัญญาอ่อน เขาอยากจะ รั้งเธอไว้ แต่ว่า ร่างกายของเขากลับไม่ทำตามเสียงของหัวใจ
*
เมื่อแจมินมาถึงบ้าน หน้าตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตา
วูชินอึ้งกับภาพที่เห็น
แจมินวิ่งไปที่ห้องน้ำและร้องไห้ อย่างหนัก
ตอนนี้เขาเสียใจมาก เขาอยากจะรั้งเธอไว้ แต่เธออยู่สูงเกินไปที่จะรั้งเธอไว้...
*
" เฮ้ออ..เมื่อคืนฉันฝันร้ายแรงมาก "
ปกติวูชิน ฝันร้ายทุกๆคืนอยู่แล้วแต่ว่า เมื่อคืนเขาฝันร้ายกว่าเดิม ตรงที่มี แจมินผู้ที่ไม่ยอมหยุดร้องไห้ มาไล่ล่าเขาทั้งคืน
แจมินต้องไปโรงเรียนแล้ว ดังนั้นวูชิน จึง อาบน้ำแล้วออกจากบ้าน
" ฉันก็ยังไม่ได้เบอร์ จีวอนเลยแหะ"
เขาไม่ได้รีบร้อนที่จะ ได้เบอร์ ดังนั้นเขาจึงไปที่ อยู่ที่ เขาได้รับจากแจมินเมื่อวานนี้ มันเป็นตึกใหญ่ที่ตั้งอยู่ ตรงกลาง 4 แยก
"อื้ม..ชั้น 5สินะ"
วูชินเข้าไปอาคาร....โครงสร้างของอาคารนั้น เต็มไปด้วยความเรียบง่าย
เมื่อแฮมิน เห็นวูชิน เขาก็เข้าไปทัก
" โอ้ว..ท่านประธาน คุณมาที่นี่..."
"ใช่แล้ว..หัวหน้าทีม จางละ "
" เขาไปที่ สำนักงานก่อตั้งกิลด์นะครับ "
" เมื่อไหร่เขาจะกลับมา "
" เขาน่าจะกลับมาตอนเที่ยงนะรับ "
" งั้นเหรอ? "
" ท่านประธานต้องการดูออฟฟิตไหมครับ "
" ไปดูกัน "
แฮมิน แนะนำวูชิน เกี่ยวกับออฟฟิต
" ถ้าท่านประธานอยากตกแต่งอะไรเพิ่มก็บอกผมนะครับ "
" งั้นเอาทีวีใหญ่ๆ ตั้ง ตรงนี้นะ"
" นอกจากนี้...โปรดไม่ต้องเกรงใจผมนะครับ ถึงแม้ว่าผมจะแก่กว่าแต่ คุณเป็น ประธาน.. "
วูชินพยักหน้า ตามคำพูดของแฮมิน
" โอเค " .
" งั้นมื้อเที่ยง เราไปกิน จาจังเมียน กัน”
" . . . . . . . ครับ"
มันดูแปลกๆมากสำหรับเขา ที่ตลกคือ วูชินอายุเพียง 24 ปี และเขาก็ยังพูดจาไม่ค่อยสุภาพอีกด้วย
" ฉันไม่มีอะไรทำ...แหะ...งั้นเดียวชั้นไปดันเจี้ยนก่อนละกัน "
จากนั้น แฮมินก็ อธิบายให้วูชิน เกี่ยวกับการเปลี่ยนไปของดันเจี้ยน หลังจากที่ เคลียร์ครั้งแรก
" จำนวน อุปกรณ์ ต่างๆนั้นจะ ออกมา มากที่สุดในครั้งแรก หลังจากที่ เคลียร์ไปแล้วดันเจี้ยนจะเปลี่ยนเป็น ดันเจี้ยนทั่วไป ซึ่งมี อุปกรณ์ต่างๆ ปรากฏออกมาน้อยลง "
ตอนนี้วูชิน มี ความคิดแปลกๆแล้ว
" ถ้ามันมีโอกาสที่จะไม่ ปรากฏ อุปกรณ์แล้วทำไหมเราไม่ปล่อยดันเจี้ยน เป็นดันเจี้ยน สาธารณะ ละ”
" เหมือนกับเป็นเหมืองที่ขุด หินเลือด "
" ครับ..โอกาส การหล่นของอุปกรณ์ต่างๆจะไม่ใช่ ศูนย์ แต่โอกาสที่จะหล่นจากมอนเตอร์มันก็ลดลงอย่างต่อเนื่อง ซึ่งถ้าใคร เจอก็ถือว่าโชคดีไป และ พวก ไอเท็ม ปกติก็ยังคงดรอปเป็นปกติอยู่แล้ว"
วูชินยิ้ม
" หึหึ....ถ้าอย่างนั้น เราก็ต้องดูดน้ำหวานออกให้หมดก่อน ก่อนที่จะปล่อยเช่า..."
" ถูกต้องแล้วครับ "
"งั้นเดียวฉันกลับมาตอนเที่ยงนะ"
" ท่านประธานจะพาซังกูไปด้วยไปไหมครับ"
" เดียวค่อยโทรหาเขาระหว่างทาง"
"ครับ...เดียวผมขับรถไปส่งท่านประธานที่นั้น"
วูชิน เจอกับซังกู ข้างหน้าดันเจี้ยน..ก่อนที่ทั้งสองจะเข้าดันเจี้ยน แฮมินก็ถามขึ้น
" ขอโทษนะครับท่านประธาน...ท่านประธานไม่ได้ขุดหินเลือดเหรอครับ "
" อ่อ..มันอยู่ใน ช่องมิติของฉันนะ" .
แฮมินประหลาดใจกับคำพูดของวูชินมาก...เค้าเคยคิดว่าทำไหมวูชินไม่เอา หินเลือดออกมาหลังจากเคลียร์ดันเจี้ยนไปแล้ว 2 ครั้ง
เขาคิดว่าวูชินไม่ได้เก็บหินเลือดมาเพราะว่าเขาเห็นแค่วูชินเอา พวกอุปกรณ์ ที่หล่นจากดันเจี้ยนออกมาเท่านั้นเอง
" ...หรือว่าฉันควรเอาหินเลือดออกมาให้ดู "
" มะ . . ไม่ ครับ"
" ขอโทษครับท่านประธาน ยังไงก็ดูแลหินเลือดดีๆนะครับ "
" อื้ม..ไปกันเถอะซังกู ”
" ครับ พี่ "
"เดียวฉันกลับไปออฟฟิตเองเมื่อฉันเสร็จจากลงดันเจี้ยนนะ ไม่ต้องรอ นายกลับไปรอที่ออฟฟิตเลย ฉันจะกลับไปก่อนเที่ยง "
นี่มันมีเวลาแค่ 3 ชั่วโมง 30 นาที ก่อน ที่จะเที่ยง
" . . . . . . . . . เข้าใจแล้วครับ "
หลังจากนั้น วูชินและซังกูก็มุ่งหน้าลงไปดันเจี้ยนและปล่อยให้แฮมินกลับออฟฟิตไป
พวกเขาจ้างคนงานมาก่อสร้าง และทำความสะอาด ผนังของออฟฟิตพวกเขา งานต่างๆนั้นจะเสร็จก่อนเที่ยง
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยก็มีคนส่ง พวก อุปกรณ์ อำนวยความสะดวกและเครื่องใช้ต่างๆ มาติดตั้งในออฟฟิต
จาง-มินชานมาถึงพอดีและ วู-ซังฮูน ก็ยังจัดสถานที่และอุปกรณ์ต่างๆให้เข้า ที่ กว่าจะเรียบร้อยก็เป็นเวลา บ่ายโมงพอดี
" โอเคร..นี่มันดูเรียบร้อยขึ้นแล้ว"
คนงานยังคงทำความสะอาดอยู่แต่ทุกๆอย่างก็ดูเรียบร้อย
วู-ซังฮูน ยิ้ม เมื่อวานเขาค้นหาไปทั่ว อินเตอร์เน็ตก็ไม่พบอะไรแปลกๆ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจเข้าร่วมกิลด์ . . .
....เมื่อซังกูก้าวขาออกมาจากลิฟท์....เขาอุทานขึ้น
" ว้าว..นี่มันเป็นออฟฟิที่ดีจริงๆ "
ซังกูรู้สึกประหลาดใจกับภาพที่เห็น..แม้แต่วูชินยังประหลาดใจที่พวกเขา จัดการกับออฟฟิตนี้ให้เรียบร้อยภายในเวลาสั้น
ตอนนี้มันดูคล้ายสำนักงานแล้ว
วูชิน เอียงหัวเขาด้วยความประหลาดใจ...พร้อมกับพูดขึ้น
" ทำไหมนายมาอยู่ที่นี่ "
" อะไรนะ ? "
วู-ซังฮูนมีสีหน้าสบสน เมื่อได้ยินคำทักของวูชิน
" ฉันแค่อยากยืมชื่อนายเท่านั้นนะ "
จากคำพูดของวูชิน ทำให้หน้าของวู-ซังฮูน แดง..จากนั้น จาง-มินชานก็ถามขึ้น
"อะ..ท่านประธานไม่ได้จะรับเขามาเป็นผู้ก่อตั้ง เหรอครับ "
" หื้ออ..เปล่านะผมแค่ต้องการเติมคนให้ครบเท่านั้นเอง "
" เฮ้อ . . . ผมเข้าใจผิดเองครับ . . . . . . . "
" ชั่งมันเถอะ...คุณก็มอบหมายงานให้เขาทำแล้วกัน..ตอนนี้เราสั่ง จาจังเมียนมากินกันเถอะฉันหิวแล้ว "
" ครับ..ผมรู้จักร้านอาหารอร่อยๆ ใกล้ๆพอดี "
คิม-แฮมินสั่ง อาหารตามเมนู..ที่ทุกเลือก จากนั้นทุกคนก็พูดเรื่อง มิติช่องเก็บของ ของวูชิน
"งั้นแปลว่าท่านประธานเก็บของทั้งหมดใน มิติช่องเก็บของ เหรอครับ "
"ใช่..เดียวฉันเอาออกมาให้ดูหลังจากกินเสร็จนะ"
ทุกคน ตื่นเต้น ยกเว้นซังกู....อาจจะพูดได้ว่า มันเป็นงานของหน่วย ซัพพอตที่จะขาย อุปกรณ์และไอเท็มต่างๆ ในราคาที่สูง
" ที่เล็กๆตรงนั้น คืออะไรนะ"
วูชินชี้ไปที่ประตู
" นั้นเป็นห้องของท่านประธานครับและ ห้องถัดไปคือห้องเก็บของ"
"อื้มโอเคร..เดียวฉันเอาของที่เก็บไว้ในมิติช่องเก็บของ ออกมาให้ดู "
วูชิน เปิดช่องเก็บของ ของเขาและหยิบ ของที่เขา เก็บมาจากดันเจี้ยน มันเต็มไปด้วยเกราะนากา มากกว่า 300 ตัว และยังมีหอกของนากา อีกด้วย
ทุกคนอ้าปากค้าง กับจำนวน ไอเท็มที่วูชินเก็บมาได้นอกจากนั้น ยังมี อุปกรณ์ อีกชิ้นนึงที่ทำให้ทุกคนประหลาดใจ
" . . . . . . . . นี่มัน.. ! "
มินชานถือมัน ไว้ นี่มันเป็นอุปกรณ์ ระดับสูงที่เขาเคยเห็น ในกิลด์ค้อนหลายครั้ง ซึ่งมันมี ราคาแพงมาก
By Mheeezaa ปาดน้ำตาแปบ