ตอนที่ 43 มียุง?
บรรยากาศยามค่ำคืนภายในฐานทัพของสหรัฐเต็มไปด้วยความเงียบงัน แต่ในห้องของเจ้าหน้าที่ทหารนายหนึ่งมีเสียงดังอยู่ตลอดเวลา
ในแสงสลัวๆ ไคล์ ที่สวมชุดรบเวนอม กำลังยกบาร์เบลที่มีน้ำหนักมากเป็นพิเศษอยู่ภายในห้อง
กล้ามเนื้อหน้าท้องกระเพื่อมขึ้นลงเป็นจังหวะตามการเคลื่อนไหว ชุดที่สวมใส่ก็ค่อยๆกระชับเข้ากับร่างกายของเขา เมื่อมองดูแล้วมันเหมือนชั้นผิวหนังสีดำที่แข็งแกร่งและสมบูรณ์แบบ
“เวนอม ดูเหมือนว่านายจะมีความสุข” ไคล์ กล่าวด้วยรอยยิ้มไม่เพียงแต่สัมผัสได้ถึงความสุขที่ถ่ายทอดออกมาอย่างชัดเจน แต่ความสุขนี้ยังทำให้เขามีพลังและรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นอีกด้วย
วันนี้เป็นวันแรกของการกำเนิดของ เวนอม และเป็นครั้งแรกในการหลอมรวมเข้ากับร่างกายของเขาซึ่งเป็นร่างสุดยอดทหาร ดังนั้นมันจึงไม่สามารถหยุดยั้งความตื่นเต้นของตัวมันเองได้
อย่างไรก็ตามมีความเป็นไปได้สูงที่ข้อมูลจากหน่วยข่าวกรองจะมาถึงในวันพรุ่งนี้ และงานก็คงจะใกล้เข้ามาแล้วเช่นกัน
ไคล์ ระบายลมหายใจออกมาจากนั้นก็เอ่ยกับ เวนอม ว่า“เอาล่ะวันนี้พอแค่นี้ พรุ่งนี้ฉันจะพานายไปอาละวาดให้เต็มที่”
ในขณะที่ ไคล์ กำลังจะเปลี่ยน เวนอม กลับไปเป็นการ์ด จู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นจากด้านนอกห้อง
“ดึกป่านนี้แล้วยังมีใครมาหาฉันอีก” ไคล์ ประหลาดใจจากนั้นก็เดินไปเปิดประตู
เมื่อเขาเห็นชายหนุ่มสวมชุดนอนอยู่นอกประตูเขาก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้นว่า“ สตีฟ? ดึกแล้วนายยังไม่นอน? แล้วมาหาฉันมีอะไร?”
“ ฉันต้องถามนายมากกว่า! มันดึกมากแล้วนายยังไม่นอน? แล้วนี่ทำอะไรอยู่ในห้อง?…” สตีฟ หาวอย่างง่วงนอนและผมสีทองดูยุ่งเหยิงราวกับว่าเขาเพิ่งถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมา
อย่างไรก็ตามห้องของ สตีฟ ไม่ได้ถูกจัดให้อยู่ข้างๆห้องของเขาแต่อยู่ชั้นล่างเยื้องๆออกไปหน่อย
ไคล์ คิดเรื่องนี้แล้วยักไหล่จากนั้นก็พูดว่า“ฉันก็แค่ออกกำลังกายนิดๆหน่อยๆ”
“นายแน่ใจเหรอว่าออกกำลังกาย…” สตีฟ มองอย่างประหลาดและเหลือบมองไปที่ชุดรบที่ ไคล์ สวมใส่อยู่จากนั้นก็พูดขึ้นว่า :“ ฉันนึกว่านายจะแอบไปที่แนวหน้าคนเดียว”
ไคล์ ส่ายหน้าปฏิเสธ“ เปล่าเลย นายรู้ไหมฉันไม่มีเสื้อผ้าใส่ บางครั้งฉันก็แค่นอนมันทั้งชุดแบบนี้ มันก็สะดวกดีนะเวลาถูกเรียกตัว”
"โอเค โอเค แล้วแต่นายเลย รีบๆนอนได้แล้วพรุ่งนี้เราอาจจะได้เริ่มงาน” สตีฟ พูดจบก็จ้องตาเขาและกลับไปที่ห้องของเขาทันที
ไคล์ ปิดประตูอย่างรวดเร็ว มันอันตรายถ้า สตีฟ เข้าไปในห้องแล้วเห็นชุดรบดั้งเดิมบนไม้แขวนเสื้อ เขาคงไม่รู้จะอธิบายเหตุผลว่าอย่างไรดี
"ได้เวลานอนแล้ว."
ไคล์ กำลังจะเปลี่ยน เวนอม กลับไปเป็นการ์ด ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาอีกครั้ง
อีกแล้วเหรอ?
คราวนี้ ไคล์ รีบนำชุดรบดั้งเดิมที่แขวนอยู่เปลี่ยนเป็นการ์ด จากนั้นเขาก็เดินไปเปิดประตู:“สตีฟ นี่นายยังไม่….”
เมื่อเห็นคนที่มาเคาะประตู คำพูดของเขาก็หยุดลงอย่างกะทันหัน
“คุณคาร์เตอร์? ดึกๆแบบนี้คุณมาหาผมทำไมเหรอ?”ริมฝีปากของ ไคล์ กระตุกและเอ่ยถามขึ้น
ถูกต้องคนที่มาเคาะประตูคือ คาร์เตอร์ เธอมาในชุดนอนแขนยาวแบบเรียบง่าย
ผิวคอของเธอขาวและผมสีบลอนด์สั้นพาดบ่าน่ามอง เมื่อเทียบกับช่วงกลางวันที่ดูมีเสน่ห์แล้วมันก็เป็นสไตล์ผู้หญิงอีกแบบหนึ่ง
หรือเธออยากมานอนที่นี่?
ไคล์ แอบคิดในใจจากนั้นก็ถาม คาร์เตอร์ ที่ไม่พูดไม่จาอะไรอีกครั้ง:“เข้ามานั่งในห้องก่อนไหม?”
“ไม่เป็นไร” คาร์เตอร์ เหลือบมองเขาแล้วหันไปยืนพิงรั้วไม้ทางเดินชั้นสอง ภาพด้านหลังดูกลมกลืนกับกลางคืน “ ฉันมีบางอย่างจะพูดกับคุณ”
“ ไม่ต้องกังวล” ไคล์ เอ่ยขึ้นหลังจากนึกถึงบางสิ่งบางอย่าง เขาเดินออกมาจากห้องและยืนอยู่ด้านข้างของ คาร์เตอร์ พร้อมกับเงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว:“ พรุ่งนี้ก็เหมือนเดิมไม่ว่ากี่ครั้งผมจะพา สตีฟ กลับมา”
คาร์เตอร์ เงียบไปครู่หนึ่งดวงตาคู่สวยมองไปที่ ไคล์ และพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย:“ คุณไม่กลัวว่าคุณจะกลับมาไม่ได้เหรอ?”
ไคล์ ส่ายหน้าแล้วพูดว่า“ ผมไม่กลัว แม้ว่าผมจะไม่รู้อนาคตของผมในวันข้างหน้า แต่ผมก็ยังมั่นใจในความแข็งแกร่งของตัวเอง "
นี่ไม่ใช่ความอวดดี แต่เป็นความเข้าใจบางอย่างเกี่ยวกับ โลกมาร์เวล รวมถึงการประเมินความแข็งแกร่งทั้งหมดของเขาและอุปกรณ์ที่เขามี
ร่างกายอยู่ในระดับสุดยอดทหาร ความสามารถก็อยู่ในระดับสูง ทักษะการต่อสู้มากมาย เกราะแขนไวเบรเนี่ยม ดาบเหล็กกล้าโซเดียมคาร์บอน ซิมไบโอตเวนอม ที่เขาเพิ่งได้รับมา อินทรียักษ์สีฟ้า และ ถั่วเซียน
แม้ว่า เรด สกัลล์ ถูกจัดให้เป็นวายร้ายในยุคปัจจุบัน แต่ ไคล์ ก็ไม่เห็นมันอยู่ในสายตา
คาร์เตอร์ กล่าวต่อว่า:“ เป็นเรื่องดีที่มีความมั่นใจ แต่ทุกอย่างที่อยู่ในสนามรบมันสามารถพรากชีวิตของเราได้ และทุกครั้งที่คุณวิ่งไปข้างหน้าด้วยความดื้อด้านเช่นนั้น คุณไม่กลัวว่าสักวันหนึ่งคุณจะพลาดบ้างเหรอ?”
“ นี่คุณเป็นห่วงผม กลัวว่าผมจะตายในสนามรบเหรอ”ไคล์ กระพริบตาและรู้สึกประหลาดใจ ผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ข้างๆเขาดูผิดปกติเล็กน้อย
"แน่นอน!" คาร์เตอร์ ยอมรับออกมาตรงๆ“ คุณเป็นหนึ่งในสองซุปเปอร์โซลเยอร์ที่ฉันต้องเก็บรวบรวมข้อมูลเพื่อการวิจัย ถ้าคุณไม่กลับมาก็ถือเป็นการสูญเสียครั้งใหญ่สำหรับกองทัพของเรา”
“ ผมมีค่าแค่การวิจัย? ” ไคล์ ยักไหล่และเอ่ยขึ้น
ในขณะเดียวกันเขาก็สังเกตุเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติกับชุดรบเวนอมของเขา ดัวนั้นเขาจึงมองไปที่มันทันที
เขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เส้นของเหลวสีดำได้ค่อยๆยื่นออกไปหาตัวของ คาร์เตอร์ อย่างช้าๆ
อาจเป็นเพราะ คาร์เตอร์ มัวแต่ครุ่นคิดถึงอะไรบางอย่างจึงทำให้เธอไม่ทันได้สังเกตุเห็นบางสิ่งที่กำลังยื่นเข้าหาเธอจากทางด้านหลัง
“........”
หนังศีรษะของ ไคล์ ถึงกับชาขึ้นมาทันทีแม้เขาจะรู้ว่า เวนอม จะไม่ทำร้ายเธอ และการที่มันแสดงพฤติกรรมเช่นนี้ออกมาก็เพราะว่ามันแค่สงสัยเกี่ยวกับโครงสร้างร่างกายของผู้หญิงที่มันพึ่งพบเห็นเป็นครั้งแรก
แต่เขาไม่ต้องการให้เธอได้พบเห็นมัน
“ คุณเป็นอะไรไปหน้าตาของคุณดูไม่ดี” คาร์เตอร์ มองไปที่ ไคล์ ด้วยความประหลาดใจ
“ไม่มีอะไร ขอให้คุณมั่นใจผมจะกลับมาอย่างปลอดภัยได้อย่างแน่นอน…” ไคล์ พูดพร้อมกับเหลือบมองไปที่ของเหลวของ เวนอม ซึ่งตอนนี้มันได้เข้าใกล้หลังของ คาร์เตอร์ มากขึ้นแล้ว!
หยุด!
เสียงของ ไคล์ ตะโกนดังขึ้นพร้อมกับยื่นมือขวาออกไปหาของเหลวสีดำอย่างรวดเร็วและนิ้วทั้งสองก็คีบที่ปลายเส้นสีดำด้านหน้าอย่างแม่นยำแล้วหลอมมันกลับเข้าไปในถุงมือ
แต่…..
ด้วยระยะที่ใกล้กันมากๆจึงทำให้ฝ่ามือของเขายังคงเคลื่อนไปข้างหน้าและแตะเบา ๆ ที่สะโพกของ คาร์เตอร์
'เพี๊ยะ! '
เสียงตบดังขึ้นในเวลากลางคืนและบรรยากาศระหว่างทั้งสองก็แข็งตัวขึ้นในทันทีทันใด
ใบหน้าที่สวยงามของ คาร์เตอร์ แสดงสีหน้าหวาดกลัวเป็นครั้งแรกและในไม่ช้าก็กลายเป็นความเย็นชาราวกับหิมะในฤดูหนาวดวงตาที่สวยงามจ้องมองไปที่ ไคล์
“ นั่นเป็นเรื่องเข้าใจผิดมันมียุง...” ไคล์ พยายามอธิบายแต่เขาก็ลืมคิดไปว่า - ที่นี่ในตอนนี้เป็นโลกแห่งน้ำแข็งและหิมะในฤดูหนาวอันกว้างใหญ่จะเอายุงที่ไหนมา
"รู้สึกดีไหม?." คาร์เตอร์ ตะคอกอย่างเย็นชาจากนั้นเธอก็หันหลังเดินไปตามทางเดินลงไปยังชั้นล่างและโยนคำพูดที่เย็นชาออกมา:“ ฮีโร่อเมริกา? ยศพันตรี? ฉันเห็นว่ามันไม่มีอะไรมากไปกว่า คนบ้าโรคจิต!”
“ ลืมมันเถอะ...พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว”
ไคล์ ส่ายหน้าและถอนหายใจพยายามเข้านอนให้เร็วที่สุดเพื่อลืมค่ำคืนที่น่าอับอายนี้