โฮงซังกูถอนหายใจก่อนที่เขาจะกดวางโทรศัพท์
" จิงๆแล้วตั๋วเงิน 4 ใบ คือ 400000ดอลล่า ”
" จิงๆแล้วคนอย่างฉันมีค่า 200000ดอลล่า”
ซึ่งเขาได้รับการช่วยชีวิตไว้ 2 ครั้ง ดังนั้นมันจึงเป็น 400000ดอลล่า
ซังกูนั่งถอนหายใจ. นับตั้งแต่เขาเป็นผู้มีพลังมาได้สองเดือน เขาทำเงินได้เพียง 30000ดอลล่า . ยังไม่พอ หาต้อง หายืมเงินจากคนอื่น อีก 360000 ดอลล่า
" เฮ้อ...คงมีวิธีเดียวเท่านั้นแหละ "
เมื่อเขามาถึงสถานี สาดัง เขารีบเข้าไปใน คาเฟ่ชื่อ นางฟ้า เขามองไปรอบๆเพื่อมองหาวูชินที่นั่งอยู๋ตรงมุม
" เฮ้..พี่ชาย พี่เป็นยังไงมั้ง "
สองคนพึ่งออกจาก ดันเจี้ยนได้ไม่นาน แต่ทำไหมเขาถึงถามว่าเป็นยังไงบ้าง?
" เฮ้..นายมาทำไมที่นี่"
"มันดีกว่าสำหรับผมที่จะมาที่นี่"
" ไม่เป็นไร นายเอาเลขบัญชีของนายมาฉันจะโอนเงินคืนให้”
หน้าของ ซังกู ซีด จากคำพูดของวูชิน การที่เขาพยายามที่จะคืนเงิน ไม่ใช่ว่าเขาต้องการคืนเงินแต่ เขาต้องการซ่า ?
ซังกู คิดเกี่ยวกับ วูชิน ที่เขา ฆ่า กลุ่มของ แบ-โดซู อย่างเลือดเย็นเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ,ดังนั้นเขายังตกใจกับเหตุการณ์นั้นอยู่...
ทันใดนั้นซังกูก็นั่งคุกเข่า.
"พี่ชายยโปรดไว้ชีวิตผมด้วย"
"หื้มม...นายทำอะไรของนายเนี้ย "
"ผมสัญญาว่าจะจ่ายเงินคืนทั้งหมด ขอเวลาผมหน่อย "
ปฏิกิริยาของซังกู ดึงดูดคนข้างๆมาก
" อะไรนะ? เกิดอะไรขึ้น ? เขาเป็นพวกอันธพาลเหรอ "
วูชินขมวดคิ้วเข้าหากัน เขาได้ยินเสียงรอบๆข้างที่บ่น พึมพำรอบๆเขา
" ถ้านายไม่อยากตายทำไหมนายไม่มานั่ง นี่ก่อนละ"
" ครับ ! "
ซังกู มานั่งตรงข้าม วูชินทันที
" พี่ชาย ผมยังไม่มีเงิน 400000 ดอลล่า ในตอนนี้ แต่ถ้าพี่ให้เวลาผม ผมสัญญาว่าจะหามาให้ "
" $ 400000 ? "
" ครับผม "
" ฮ่าๆๆๆ "
' เด็กสมัยนี้ทำไหมคิดใหญ่จังแหะ’
ทำไหม คนชอบเข้าใจผิดว่า ตั๋วเงิน 1 ใบ มีราคา 10,000 หรือ100,000 กันนะ
ดูเหมือนว่าเจ้า ซังกูจะเข้าใจอะไรผิดแหะ ถ้างั้น.....
" นานแค่ไหนที่นายจะให้ฉันรอ.."
. . . คงต้องใช้ประโยนช์จากการเข้าใจผิดนี่แหละ
" โอเคร..พี่ดูตรงนี้"
วูชินขมวดคิ้ว เมื่อได้รับเอกสาร มาจากซังกู
ในเอกสารนั้น ระบุความสามารถ ของซังกูตั้งแต่เขาเป็นผู้มีพลังตั้งแต่วันแรก เขาเขียนเกี่ยวกับการพัฒนาความสามารถ และเงินที่จะได้รับเมื่อความสามารถของเขาเพิ่มขึ้น
" ผมทำได้ 30000 ดอลล่า ในสองเดือน " .
" นานแค่ไหน ? "
"ผมรับประกันว่าผมจะใช้ ครบภายใน 25 เดือน."
" นั้นไม่นานเกินไปเหรอ "
คำพูดในเเง่ร้ายของวูชินทำให้ซังกูตอบอย่างรวดเร็ว
" นี่เป็นอีกวิธีที่ผม คิดขึ้น”
วูชิน ขมวดคิ้ว แล้วโยนเอกสารลงบนโต๊ะ
" ทำไหมเราไม่พูดถึงเรื่องนี้กันละ "
ซังกูแทบจะพูดในทันที
" พี่มีความสามารถสูงในการพิชิต ดันเจี้ยน 1 และ2ดาว ถ้าพี่ปาตี้กับผม เมื่อออกจากดันเจี้ยนในแต่ละครั้งผมก็จะได้ประโยนช์และสามารถ จ่ายเงิน ให้พี่ 400000 ได้ในเวลาไม่นาน"
" นั้นหมายความว่า นายต้องการให้ฉันดูแลนาย ในดันเจี้ยน"
" ไม่ครับพี่...ผมมีแผนที่ 3”
ซังกู พูดแผนที่ 3 ของเขาอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น
" ผมจะเป็นผู้จัดการให้พี่"
" ผู้จัดการ "วูชินพูดขึ้น
" ครับผู้มีพลังทุกคนจะมี ทีม คอยดูแลเรื่องต่างๆ เช่น การเลือกดันเจี้ยน , การจองดันเจี้ยน, การขาย หินเลือด ซึ่งผู้จัดการจะเป็นคนคอยดูแลให้ครับ. "
" ดังนั้นพวกเขาจึงมี คนคอยดูแลให้ในส่วนนี้ "
หื้มม..เขาพูดความจริงแหะ..แต่ทำไหมฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่
วูชินรู้สึกตลก เมื่อเขาฟังซังกูพูด
ผู้จัดการทั่วไปทำงานคล้ายๆกับผู้จัดการดารา มันไม่เลวเลยสำหรับข้อเสนอ นี้สำหรับวูชิน
" เพราะว่าเขาไม่มีเงินดังนั้นเขาจึงต้องทำงานด้วย แรงกายของเขา"
อ่า...หมอนี่คิดดีแหะ
วูชินคิดอยู่สักพักก่อนที่เขาจะพูด
" ก็ได้ " นานแค่ไหน ? "
" พี่จะให้ผมทำนานขนาดไหน "
" 1 ปี ฉันรู้สึกไม่ดีเมื่อให้นายทำงานให้ฟรี เพราะงั้นในระยะเวลานี้ ฉันจะให้เงินนายด้วย"
ซังกูรีบลุกออกจากที่ นั่งของเขาและก้มขอบคุณ
" ขอบคุณครับพี่ขาย "
" เอ่อ...ไม่ต้องหรอก ฉันต่างหากที่ต้องขอบคุณนาย”
เขาน่าจะคืนเงินกลับ 36000 แต่เขากลับได้ คนรับใช้มาเอง
*
แจมินตื่นขึ้นด้วยความกระหายน้ำ
" โอ๊ะ... "
เขามองดูรอบๆอย่างมึนหัว... เขาอยู่บนเตียง
ชิ้นส่วนความทรงจำของเขาเริ่ม กลับมาอย่างช้าๆ
เขารอวูชินนานมากหลังจากที่ วูชินออกไปซื้อเหล้าเพิ่ม เขาเริ่มจิบแก้ว เหล้าของเขา และเขาหลับลงไปที่โต๊ะ . . . . . . .
งั้นทำไมเขามาอยู่บนเตียงได้
" ห๊าาา "
เสื้อผ้าเขาก็ยังใส่อยู่ แจมินรีบดูใต้ผ้าห่มของเขา กางเกงของเขาก็ยังอยู่ หลังจากนั้นเขาก็จับก้นของตัวเอง ก้นเขาก็ไม่รู้สึกเจ็บใดๆ
" เฮ้อ . . . "
ขอบคุณ พระบิดาผู้สถิตในสวรรค์ . . . . . .
แจมินลุกขึ้นเพื่อที่จะไปเข้าห้องน้ำ เขาเห็นวูชิน นอนห่มผ้าอยู่บนพื้น
เขาเห็นโซจู 2 ขวดอยู่บนโต๊ะ วูชินคงจะหลับไปเองหลังจากดื่มไปเยอะ
" ฉันคิดว่าเขาใจดีเหมือนพี่ชายจริงๆ "
แจมินรู้สึกโล่งใจ ขณะที่เขากำลังจะมุ่งหน้าไปเข้าห้องน้ำ วูชิน ก็ละเมอขึ้น
ร่างกายของวูชิน ขดและสั่นน
"หรือว่า...เขาจะป่วย "
แจมินยื่นมือไปสัมผัส วูชิน แต่ทันใดนั้นเขาก็รู้สึก เจ็บที่มือของเขา
" โอ๊ย เจ็บ "
แจมินรู้สึกแปลกใจ แล้วเขาก็กลับไปนั่งที่เตียงของเขา แต่ทันใดนั้นเขาก็เริ่มเห็นภาพหลอน
มีวัตถุสีเทา พันอยู่รอบๆ วูชิน และพวกนั้นว่ายวน อยู่รอบๆเขา บางส่วนเป็นสีดำ แต่มันไม่มีรูปแบบที่แน่นอน
หื้อ...ผี ? เทวดา ? หรือว่าภาพลวงตากันละนี่?
เขารู้สึกถึงความเกลียดชังและความไม่พอใจต่อชีวิต ..ไม่สิ..มันเป็นแหล่งที่มาของความชั่วร้าย ซึ่งที่เขาสัมผัสได้มันเป็นสัญชาตญาณ ของความกลัว
วูชิน ละเมอ และร่างกายของเขาเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ . ใบหน้าของเขาดูเหมือนเจ็บปวดมากเหมือนเขาถูกสิงด้วยวิญญาณชั่วร้าย
เนโครเเมนเซอร์
ผู้ที่ต่อต้าน ธรรมชาติและความตาย
แต่ในที่สุดเขาก็ เป็นผู้ที่ถูก ทรมานจากคำสาปแห่งความตายสะเอง...
วูชินก็ยังละเมอ....
BY Mheezaa คุณได้รับ เบ้ 1 ea