ร่างกายของเขาถูกล้อมรอบด้วยแสงที่ไหลออกมาจากผู้ดูแลมิติ เซลภายในร่างกายของเขารู้สึกเหมือนจะถูกทำลาย ,หลังจากนั้นจากประสบการณ์ของเขาเซลล์ภายในร่างกายของเขาถูกความมืดกลืนกินไป
ตอนนี้เขาเหมือนอยู่ในที่ห่างไกลมาก,เขาพยายามอย่างหนักเพื่อดึงสติไม่ให้หลับไป
' คังวูจิน ! ตื่นขึ้น . . .
เขาไม่รู้ว่าเวลาที่ผ่านมานานเท่าไหร่แล้ว แต่แสงก็ส่องมาที่เขาพร้อมกับกลิ่นจากถังขยะในห้องเขาที่โชยมา
' โอ้..'
เขาครางเบาๆ แต่เขาไม่ได้ทำเสียงรบกวนอะไร หลังจากที่เขาลืมตาของเขา เขามองเห็นหลังคาบ้านที่ทรุดโทรม หลังจากนั้นสักพักเขาก็รู้สึกถึงความรู้สึกที่ปลายนิ้ว
เขารู้สึกได้ถึงสภาพโดยรอบ ,ตอนนี้เขาอยู่บนถุงขยะขนาดใหญ่ซึ่งมีกลิ่นลอดออกมาจากในนั้น
" เขากลับมาแล้ว "
เขารู้ว่าที่นี่คือที่ไหน ในความทรงจำของเขา เขาตกลงมาในนี้
' เตาเผาขยะของโรงเรียน’
เขามา ' ที่นี่ ' เมื่อยี่สิบปีก่อน ที่ตำแหน่งนี้ แต่ตอนนี้เขาได้กลับมาที่จุดเริ่มต้น
20ปีมาแล้ว แต่ทุกอย่างยังเหมือนเดิม .
มันดูไม่ใหญ่มากแต่มันก็เป็นเตาเผาขยะ,ขณะนั้นเขาเห็นไปช้าๆตามความรู้สึกของเขาพร้อมกับความรู้สึกของร่างกายของเขาก็กลับมา
" เฮ้ ระยำ เร็วเข้า ไอ้ลูกหมา "
เขาหันไปตามเสียงที่ยิน ทันใดนั้นเขาก็พบกับนักเรียนที่สวมชุดเหมือนกันกับเขา ตกลงมาในเตาเผาขยะ
'เครื่องแบบเหมือนกัน '
มันคงไม่ทำให้เขาประหลาดใจถ้าการออกแบบของชุดเปลี่ยนไปตั้งแต่ยี่สิบปีที่แล้ว แต่ตอนนี้ มันยังดูเหมือนเดิม เมื่อเขาเห็นคนที่เขารู้จัก เขาก็รู้สึกว่าเขากลับมายังโลกแล้วตอนนี้เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของเขาได้เลย
นักเรียนที่ชุดเหมือนเขาสามคน ลากนักเรียนอีกคนที่หน้าตาตีเข้าไปอย่างช้าๆ
" แก ไอ้ลูกหมา แกต้องถูกตี "
" ทำไมฉันต้องถูกตีด้วยเหรอ ? "
" อะไรกัน ? ไอ้ลูกหมา "
พวกอันธพาลเริ่มทุบตีพวกเขาอยู่ฝ่ายเดียว
" แกกล้าท้ายทายฉันเหรอ "
" แกนี่มันรกหูรกตาจิงๆ "
เขามองดูอย่างสนุกในขณะที่พวกเขาสามคนเหยียบนักเรียนคนนั้น ยังไงก็ตาม มันทำให้เขานึกถึงอดีต อาจจะเป็นเพราะเขาเคยผ่านประสบการณ์ร้ายมา 20 ปี เรื่องเด็กๆพวกนี้เลยดูตลกสำหรับเขา
พวกเด็กสามคนนั้นทุบตีจนเด็กผู้ชายเกือบจะตาย แต่อย่างไรก็ตามนักเรียนคนนั้นร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล แต่ดวงตาของเขายังมีแสงสว่างในตาอยู่
หัวหน้า ลีจุนฮุค ไม่ชอบดวงตาของแจมิน . . นักเรียนทั้งหมดควรจะกลัวเขา พวกนั้นต้องหลีกทางหรือมองเขาด้วยความอิจฉาเท่านั้น แต่ไอ้บ้านี่กำลังมองเขาด้วยสายตาไม่กลัว
" เฮ้ ,แจมิน . มันเจ็บมั้ย ? มันเจ็บหรอ ? ฉันไม่ได้บอกแกใช่ไหมว่าอย่าทำให้ฉันโกรธแกควรไปโรงเรียนแบบเงียบๆ,เข้าใจไหม! "
" หึ!บ้าจิง"
ทำให้โกรธงั้นเหรอ? แจมินได้เข้าเรียนอย่างเงียบๆและไม่ได้ทำอะไรผิด ปัญหาคือว่าเขาหล่อเกินไป เขาถูกต่อยเพราะผู้หญิงแอบชอบแจมิน และเธอเป็นคนที่ ลีจุนฮุค ชอบ
" ฮ่าๆไอ้บ้านี่ยังไม่สำนึกอีกเหรอ "
ลีจุนฮุค จับแจ มิน ผลักลงไปและเตะเข้าที่หัวของแจมิน
ทันใดนั้นความรู้สึกทั้งหมดก็ถูกส่งมาที่ วูจิน
" พอได้แล้ว "
เสียงดังขึ้นมาจาก จากชายที่ใส่ชุดแปลกๆที่ลุกขึ้นมาจากกระสอบขยะรีไซเคิล
" บ้าจริง ? แกอยู่ที่นั้นมาตั้งแต่ตอนไหนเนี้ย? "
" บ้าจิง,เจ้าเด็กพวกนี้เวลาเจอรุ่นพี่ต้องเคารพสิ"
วูจิน ออกมาจากบนกระสอบ,อ๊านี่สินะพื้นดิน 20 แล้วสินะกว่าเขาจะได้เหยียบมันอีกครั้ง
ถึงแม้ว่าพวกเด็กพวกนี้เป็นอันธพาล แต่พวกเขาก็เป็นแค่เด็ก โดยปกติพวกเด็กเกเรพวกนี้ มักจะเคารพพวกรุ่นพี่ที่เป็นศิษย์เก่า . . .
" แม่ง ใครสนใจกันถ้านายเป็นรุ่นพี่ "
" ทำไมคุณไม่เลิกสนใจเรา และไปในทางของคุณละ ฉันไม่รู้ว่าทำไมพวกขอทานถึงต้องเข้ามาแทรก เราเป็นเด็กมัธยมไม่กลัวอะไรอยู่เเล้ว ทำไห ลุงไม่ไปตามทางของลุงละ .
จุนฮุคพูดเสียงดัง พร้อมกับทำตัวข่มๆ เพราะว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ครูและยัง เปลือยอีกตัว
" หือ ทำไมเด็กสมัยนี้ หยาบคาย โดยเฉพาะเขาที่เป็นรุ่นพี่ของเด็กพวกนี้ถึง 20 ปี ? "
จุนฮุค ได้ยินวูจินพึมพำกับตัวเอง ,อย่างน้อยๆ ไอ้หมอนี่ก็ดูเป็นนักเรียนมหาลัยเท่านั้นเอง และอายุประมาณ 20 ปีแค่นั้นเอง จุนฮุคมั่นใจว่าคนนี้คงต้องเสียสติแน่ๆ
" ถ้าแกไม่อยากถูกตี แกก็ไปให้พ้นสะ"
จุนฮุคคิดว่าคนๆนี้คงเป็นพวกปัญญาอ่อนถ้าขู่นิดเดียวๆก็หนีไป
" หือ แกนี้จะไม่ทำ . "
วูจิน ผลักมือไปข้างหน้าทำให้ จุนฮุคสะดุ้ง
" . . . . . . . "
" . . . . . . . "
วูจิน อึ้งเมื่อเขายื่นแขนของเขาอีกครั้ง ทำไมไม่มีเวทมนตร์เกิดขึ้น ? จุนฮุคขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจแล้วมองไปที่ วูจิน .
" บ้าจิง แกจะทำอะไรนะ ? "
" หือ ? ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ ? จงหยุดอยู่กับที่ ! "
วูจิน ที่อึ้งอย่างต่อเนื่องและทำมือของเขาตามที่เขาตะโกน อย่างไรก็ตาม เวทย์มนต์ไม่ได้เกิดขึ้น, จุนฮุค ถุยออกมาด่าเขา
" เวร เขากลัวอะไรแบบนี้ ไอ้โอตาคุ "
จุนฮุค มั่นใจแล้วว่าเขาถูกทำให้ตกใจโดยคนโง่ ,ความภาคภูมิใจของเขานั้นพังลง เขากำหมัดและวิ่งไปเพื่อที่ต่อย วูจิน
ก่อนที่จุนฮุค จะต่อยไปที่หน้าของ ยูจิน, เขาเอียงหลบและก้าวไปด้านข้าง
วู้บบ .
" หือ แกหลบได้ ? "
วู้ว .
" แกไอ้ลูกหมาแกต้องตาย ! "
จุนฮุคโมโหแล้ววิ่งเข้าใส่อีก
' หือทำไหมไม่รู้สึกถึงเวทย์มนต์เลย’
วูจินตกใจเมื่อไม่รู้สึกถึงพลังเวทย์แต่เขาไม่ได้อ่อนแอถึงแม้ว่าเขาจะไม่มีเวทย์มนต์แต่เขาก็ไม่อ่อนแอขนาดที่จะโดนหมัดของเด็กคนนี้
นักเวทย์ร่างกายจะอ่อนแอกว่านักรบ แต่นี้เป็นเพียงความจริงในโลกอื่น ในสถานที่แห่งนี้ ความสามารถทางกายภาพของนั้นแข็งเเกร่งมาก
ถ้าเขาต้องการที่จะอยู่รอดได้ในสถานที่ที่เต็มไปด้วยมอนสเตอร์ การฝึกฝนร่างกายเป็นสิ่งสำคัญมาก
วูจิน หลบหมัดที่น่ารำคาญแล้วต่อยไปที่ท้องของเด็กคนนี้
ปัก,ปัก,ปุ๊ก .
"โอ้ว "
การโจมตีทั้งสามครั้งนี้เร็วมาก มันทำให้คนทั้งสามคนนอนไปกับพื้น .
" อ๊าาา..คนๆนี้น่ากลัว .
หลังจากวูจิน ชนะพวกที่น่ารำคาญนี้ เขาพนมมือขึ้นโดยความเคยชิน
" เอ่อ..มันไม่เกิดขึ้นแหะ "
บางทีมันอาจจะเป็นผลข้างเคียงของการเดินทางข้ามมิติ เขาไม่แน่ใจว่าเขาได้สูญเสียเวทมนตร์ของเขาหรือได้รับการปิดผนึก แต่ตอนนี้ มันอาจจะไม่เกิดขึ้น
สถานที่แห่งนี้คือโซล
มอนสเตอร์จะไม่โจมตีเขา และเขาก็ไม่ต้องต่อสู้ชีวิตเพื่อความอยู่รอด
บางที . . . . . . ?
By Mheezaa 555+เปิดเรื่องใหม่ อย่างงงๆ