มหาวิทยาลัย หนิงไห่
หยุนปิง รู้สึกหงุดหงิดไม่กี่วันมานี้ เธอพยายามจะดูว่าเธอสามารถหา
เย่โม่ ได้ไหม แต่เธอไม่ได้เจอเขามานานแล้ว ตอนแรกแม้ว่า เย่โม่ จะ
ไม่ได้ไปที่ชั้นเรียน เธอก็ยังเห็นเขาไปที่ห้องสมุดบ่อยๆ แต่ในช่วงสองสามวันนี้เธอไม่เคยเห็นแม้แต่เงาของเขาเลย
ในขั้นต้นเธอคิดว่าหลังจาก เย่โม่ ได้หายตัวไปแล้ว เธอก็สามารถสงบสติอารมณ์และทำตามที่เธอต้องการได้ แม้กระนั้นเธอก็นึกถึงเรื่องที่เจิงเหวินเชียว และเพื่อนร่วมชั้นเรียนของเธอถูกทำร้าย จนพวกเขากลายเป็นคนพิการทางสมอง เธอต้องถาม เย่โม่ เกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ แต่เขาก็น่ากลัวมากในเวลานั้น เขาต้องการจะโยนเธอลงไปในทะเลสาบ "ไอ้ตัวนี้!" เธอสงสัยว่าไม่เพียงแต่เขามองไปที่ร่างกายของเธอ แต่เขาอาจสัมผัสด้วย แม้เขาจะรู้สึกอึดอัดกับเธอ เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หยุนปิง รู้สึกโกรธและเริ่มสงสัยว่าบางทีหนิงไห่อาจไม่เหมาะกับตัวเธอ ซึ่งจะบังคับให้เธอกลับไปปักกิ่ง
หลังจากนึกถึงการออกจากหนิงไห่ไม่นาน หยุนปิง ก็เต็มไปด้วยความโล่งอกและคิดว่าควรไปนานแล้ว สิ่งแรกที่หยุนปิงทำเมื่อเธอกลับไปที่บ้านคือ เธอไม่ต้องทำอาหารแบบที่เธอเคยทำ
หลังจากที่เธอเก็บของทั้งหมดแล้ว เธอก็เริ่มทำความสะอาดบ้านและพบการ์ด SD ไปในห้องของเธอ หยุนปิง หยิบการ์ด SD ขนาด 8GB ไว้ใกล้ๆ และรู้สึกสับสนเนื่องจากไม่เคยใช้การ์ด SD มาก่อน ยังไงซะเธอคิดทันทีว่ากล้องที่เธอเจอถูกทุบเป็นชิ้นๆ ในวันรุ่งขึ้นหลังจากที่เย่โม่ทิ้งไว้ สิ่งที่อยู่ข้างในนั้นก็หัก เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และเธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมันมากนัก
แต่ตอนนี้เธอพบการ์ด SD และคิดได้ทันทีว่ามันคงจะเป็นของกล้อง
ถ่ายรูปซึ่งเป็นภาพที่เธอไม่สามารถหาได้ เมื่อตื่นขึ้นมาและเห็นความยุ่งเหยิงที่เหลืออยู่ในวันนั้น ดูเหมือนว่านี่เป็นสิ่งที่เธอมองหา แต่เธอไม่คาดหวังว่ามันจะอยู่ในมุมห้อง ถ้าเธอไม่ได้ทำความสะอาดบ้านวันนี้เธอก็คงไม่ได้พบมัน
หยุนปิง เปิดแล็ปท็อปขึ้นและใส่ SD card เข้าไป เธอพบไฟล์วิดีโอเพียงไฟล์เดียวและเปิดไฟล์ด้วยโปรแกรมในเครื่อง ทันทีที่หน้าจอแสดงภาพขึ้นมาเธอก็ได้ยินเสียงทันที
"นายน้อยเชียว ฉันพร้อมแล้ว" มันเป็นเสียงของเพื่อนร่วมชั้นเรียนเธอที่ติดยาเสพติด
"เริ่มตั้งแต่ที่ฉันไปกับเธอเลยนะ อย่าลืมถ่ายชัดๆละ และจับภาพดีๆด้วย โดยเฉพาะอย่างตอนที่เธอคราง ฉันต้องการมันทั้งหมด! ฉันไม่เชื่อว่าหลังจากนั้น เธอจะไม่ให้ความร่วมมือหรอก" เธอที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือ เจิงเหวินเชียว
หยุนปิง ดูวิดีโอและรู้สึกโกรธมาก ในเวลาเดียวกันนั้นเธอเป็นคนที่ถอดเสื้อผ้าของเธอออกเอง เธอเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น มันควรจะมาจากเครื่องดื่มที่เธอดื่มในวันนั้นซึ่งมียาปลุกเซ็กส์ในนั้นแน่นอน บนหน้าจอใบหน้าของเธอเป็นสีแดงเข้ม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความต้องการทางเพศและเธอดึงเสื้อผ้าออกมา และเปิดหน้าอกของเธอ สิ่งนี้แสดงให้เห็นว่ายานี้มันรุนแรงแค่ไหม
ขณะที่หยุนปิง ไม่รู้ว่าจะทำอะไรยังไงดี ประตูหน้าจอก็ถูกเปิดโดยลูกเตะของ เย่โม่ ปิดบังใบหน้าของเขาเข้ามาเมื่อ หยุนปิง เห็นในส่วนนี้เธอก็โล่งใจและมีความเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
"เพื่อน นายจะทำอะไร? หากนายต้องการเงินเรา ไม่จำเป็นต้องมาขวางทางกันเลย ฉันจะให้นายได้เล่นกับเธอด้วยดีไหม หลังจากที่เราทำเสร็จแล้ว นี่คือผู้หญิงที่สวยที่สุด….." เจิงเหวินเชียว ไม่ได้ระวัง เย่โม่ ขณะที่กำลังพูดอยู่ ในเวลาเดียวกันเขากำลังสวมเสื้อผ้าที่เขากำลังจะถอดออก
"หมู…." เย่โม่ เพิ่งพูดสองคำแล้วเตะ เจิงเหวินเชียว ทันที
ฉากต่อไปนี้เบลอมากๆ แล้วเธอก็เห็นว่าเพื่อนร่วมชั้นของเธอต่อสู้กับ เย่โม่ ดูเหมือนมันจะสั้นมากและวิดีโอก็หยุดอยู่แค่นั้น หลังจากนั้นก็เป็นหน้าจอสีดำทั้งหมด
แม้ว่าเนื้อหาของวิดีโอจะมีนิดเดียว แต่จากสิ่งที่เธอรวบรวมมาจนถึงตอนนี้ หยุนปิง ได้คาดการณ์บางสิ่งไว้แล้ว มันน่าจะเป็น เย่โม่ ที่เห็นคนพวกนี้ลักพาตัวเธอและตามพวกเขามา เขาปีนเข้ามาในบ้านของเธอ เย่โม่ พังประตูเพื่อช่วยเธอ แต่ในท้ายที่สุดเขาได้รับมือกับผลกระทบของยาเสพติด หยุนปิง ไม่แน่ใจนัก แม้กระนั้นเธอก็รู้ว่า เย่โม่ ไม่ได้ทำอะไรเกี่ยวกับร่างกายของเธอเลย
"ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเช้าวันที่สองทั้งสองคนกลายเป็นคนเสียสติและถูกโยนลงบนบ่อน้ำ เย่โม่ เป็นคนที่ทำมัน!" หยุนปิง ลุกขึ้นยืน ขณะที่เธอตระหนักว่าเธอทำผิดกับ เย่โม่ ผู้ช่วยที่ชีวิตเธอไว้ "ถ้าไม่ใช่เพราะ เย่โม่ เรื่องนี้มันจะจบลงยังไงกัน?" หยุนปิง ไม่กล้าจินตนาการ อาจจะไม่มีทางออกอื่นนอกเหนือจากการฆ่าตัวตาย เจิงเหวินเชียวนั้นชั่วร้ายมาก เธอไม่มีทางรู้เลยว่าเธอจะทำอะไรได้บ้างในตอนนั้น
หยุนปิง คิดอีกครั้งและตระหนักว่าตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะต้องใส่ใจกับเรื่องของคนอื่น เธอควรพยายามติดต่อเย่โม่ เขาช่วยชีวิตเธอ แต่เธอกลับตอบแทนเขาด้วยการดูถูกเขา หยุนปิงรู้สึกอาย ยังไงซะเธอเป็นคนที่ต้องขอบคุณเขาเพราะเธอทำผิด เธอรู้ว่าเธอควรจะหาเย่โม่ และขอโทษด้วย จากนั้นก็ขอบคุณเขาที่ช่วยชีวิตเธอ
"ทำไมนายไม่บอกความจริงละ?" อย่างไรก็ตามหยุนปิง เข้าใจอย่างรวดเร็ว วันนั้นเมื่อเย่โม่เพิ่งจะเช็ดใบหน้าของเธอ เธอตื่นขึ้นมาสักระยะหนึ่งแล้วก็สลบไปอีกครั้งและบางที เย่โม่ ไม่ได้รู้เรื่องนี้ หรือบางทีเนื่องจากสิ่งนี้เกี่ยวข้องกับลูกชายของนายกเทศมนตรี เขาอาจกลัวว่าเธออาจจะมีภาวะทางจิตใจหรือเปิดเผยบางสิ่งบางอย่างและจบลงด้วยการเป็นคนที่ต้องทนทุกข์ทรมาน
นอกจากนี้ด้วยความรู้สึกของเธอกับเย่โม่ เธอจะเชื่อเขาได้ยังไง ถ้าเขาไม่พูดออกมา? "ขอบคุณนะ เย่โม่" เธอก็รู้สึกว่าเขาไม่ได้ดูน่ารำคาญ
เมื่อความคิดของบุคคลเปลี่ยนไป มุมมองของบุคคลหนึ่งคนอาจเปลี่ยนไปเช่นกัน ตอนที่เธอกำลังเก็บของอยู่ในห้อง เธอก็ยังรู้สึกว่าเย่โม่ เป็นคนน่ารังเกียจที่สุด แต่ตอนนี้เธอรู้สึกว่าเขาหล่อมาก
"ไม่ ฉันต้องขอโทษต่อหน้าเขา" เธอคิด เขาช่วยชีวิตไว้และบางสิ่งอาจไม่สามารถแก้ไขได้ แม้กระทั่งความตาย แม้ว่าเธอจะฆ่าตัวตายเพราะเรื่องนี้ แต่มันจะทำลายชื่อเสียงของเธอเท่านั้น "ฉันควรจะหาเย่โม่รึเปล่า? แต่ฉันไม่ได้เจอเขามานานแล้ว….พรุ่งนี้เมื่อฉันไปสอน ฉันจะลองถามคนที่รู้จักเขาแล้วกัน ว่าเขาอยู่ที่ไหน"
…...
ในชั้นเรียนภาษาอังกฤษในวันนี้ สิ่งที่ทำให้นักเรียนทุกคนในชั้นเรียนวางแว่นตาของพวกเขาก็คือ หยุนปิงผู้เลือดเย็น ถามเกี่ยวกับที่อยู่ของเย่โม่
หลังจากเลิกเรียนหยุนปิงยังไม่ได้ออกไปและถามที่หน้าชั้นเรียน "เย่โม่ ไม่มาเรียนนานแล้ว พวกเธอรู้รึเปล่าว่าเขาไปที่ไหน? มีใครในพวกเธอที่สามารถติดต่อเขาได้บ้าง?"
ทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบเป็นเวลานาน.....
ในที่สุดเมื่อหยุนปิง ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อ ในที่ก็มีสุดนักเรียนตอบว่า "เย่โม่ ใกล้ชิดกับซือชุยที่สุด แต่ซือชุยก็ไม่มาเรียนนานแล้วเหมือนกัน... ยังมีซูเหม่ยอีกที่รู้จัก เย่โม่ ฉันเห็นพวกเขาพูดคุยครั้งล่าสุดที่ห้องสมุด"
หลังจากที่ หยุนปิง ออกจากห้องแล้ว ห้องเรียนก็ปะทุขึ้นอีกครั้ง เย่โม่ ไม่เพียงแต่รู้จักผู้หญิงที่น่าตื่นตาตื่นใจอย่างไม่น่าเชื่อ ซึ่งแม้กระทั่งมาหาเขาหลายครั้ง ตอนนี้ หยุนปิงผู้เลือดเย็น ได้ถามเกี่ยวกับเขา เย่โม่นี้ยิ่งใหญ่จริงๆ
ซูเหม่ย เป็นคนดังในมหาวิทยาลัยหนิงไห่ และในเวลาเดียวกันเธอยังเป็นนักศึกษาของหยุนปิง ดังนั้นแน่นอนว่าเธอรู้จักเธอ
เมื่อซูเหม่ย ได้ยินหยุนปิง ถามเธอเกี่ยวกับเย่โม่ เธอตกตะลึงในตอนแรก แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ ขณะที่เธอกล่าวว่า "อ.หยุน เย่โม่เป็นคนชั่วร้ายเกินกว่าที่คุณจะต้องไปโกรธเขา ขนาดลูกพี่ลูกน้องของฉันก็ยังตกหลุมพรางของเขาเลย เขาเป็นคนเจ้าเล่ห์จะตายไป"
หยุนปิง ประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่งและคิดว่า "ทำไมฉันถึงต้องโกรธเย่โม่ด้วยละ ในเมื่อฉันพยายามที่จะตอบแทนเขา?" อย่างไรก็ตามเธอไม่ได้กล่าวโทษซูเหม่ย เพราะนั่นคือมุมมองของเธอและเธอก็มีของตัวเอง เธอไม่เคยเกลียดชัง เย่โม่ มาก่อนหรือเปล่า?
"ซูเหม่ย ฉันมีเรื่องด่วนกับเย่โม่มากจริงๆ" หยุนปิง กล่าวอย่างหมดหนทาง
"เรื่องด่วน? ดูเหมือนอ.หยุนจะมีเรื่องด่วนแหะ" ในขณะที่เธอคิดถึงคำพูดของเธอ ซูเหม่ยก็นึกบางอย่างขึ้นมาทันทีว่า หยุนปิงอาจต้องการตบ เย่โม่เพราะความโกรธ เธอมองไปที่หยุนปิงโดยไม่รู้ตัวและคิดว่า "เย่โม่ไม่ได้เป็นหมั่นหรอกหรอ? เขาไม่น่าจะทำแบบนั้นได้นะ?”
แน่นอน หยุนปิง ไม่รู้จักจิตใจสกปรกของ ซูเหม่ย และถามอีกครั้งว่า "เธอรู้ไหมว่าเขาอยู่ที่ไหน?" ซูเหม่ยได้สติกลับมา เธอส่ายหัวและพูดว่า "ฉันไม่รู้ แต่ญาติของฉัน ซูจิงเหวินอาจจะรู้นะ ทำไมคุณไม่ลองไปถามเธอละ?”