หนิงไห่
สองวันผ่านไปอย่างรวดเร็วจริงๆ แม้ว่าหนิงฉิงซูยืนอยู่ที่ประตูหน้าทุกวัน ตาของเธอจ้องมองแต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของเย่โม่
อีกสองวันต่อมา หนิงฉิงซูก็เข้าใจว่าเย่โม่ได้จากไปแล้ว จากไปโดยไม่มีคำบอกลา เขาไม่ได้บอกเธอหรือเอาของเขาออกไป ถ้าไม่ใช่เรื่องเร่งด่วนจริงๆแล้ว เธอก็ไม่ได้อะไรจากสายตาของเขา บางทีในสายตาของ เย่โม่ เธอคงเป็นคนที่แย่มาก
“พ่อของเธอบอกกับฉันว่า พวกเขาใกล้จะถึงแล้ว แต่ฉันบอกพวกเขาไปว่าเราจะไปพบพวกเขาที่รัฐยู่" ลีมู่เหม่ยมองหนิงฉิงซูที่ไร้วิญญาณและเตือนเธออีกครั้ง
พฤติกรรมของหนิงฉิงซูในสองวันนี้ผิดปกติมากราวกับว่าเธอไม่มีจิตวิญญาณ เธอดูเหมือนจะห่วงว่าเย่โม่จะกลับมาหรือไม่ แม้ว่าลีมู่เหม่ยจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เธอก็รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นระหว่างหนิงฉิงซูและเย่โม่ที่เธอไม่รู้จัก
แต่ถ้ามีคนบอกว่าหนิงฉิงซูชอบเย่โม่ เธอไม่จะเชื่อเลย
"ผ่านมา 2 วันแล้วหรอ?" หนิงฉิงซู ตอบอย่างไม่รู้ตัวเมื่อความคิดของเธอกำลังเหม่อลอย
หนิงฉิงซูพูดอีกครั้งว่า "มู่เหม่ย ฉันต้องการซื้อที่นี้….ใช่ซื้อที่นี่ไม่ว่าจะมีค่าใช้จ่ายเท่าไหร่ก็ตาม"
"ฉิงซู มีอะไรเกิดขึ้นกับเธอกันแน่?" ลีมู่เหม่ยรู้สึกว่าการกระทำของหนิงฉิงซูมันแปลกเกินไปแล้ว แม้ว่าเจ้าของจะขายที่นี้และใครจะอยู่ที่นี่ละ?
"มู่เหม่ย ซื้อที่นี่และบอกเจ้าของไม่ให้ย้ายกระถางดอกไม้" หนิงฉิงซูได้คิดขึ้นมา
"ทำไม? ฉิงซู แม้ว่าเธอจะต้องการซื้อที่นี้ เธอต้องมีเหตุผล นอกจากนี้พ่อแม่ของเธอก็คงอยากรู้ด้วยเช่นกัน" ลีมู่เหม่ยถามด้วยความสับสน
"ไม่มีเหตุผล มู่เหม่ย ฉันแค่รู้สึกว่าฉันได้สูญเสียบางสิ่งไป บางทีฉันอาจมีโอกาสที่จะได้เจออีกถ้าฉันซื้อที่นี่ แต่ถ้าฉันไม่ทำแบบนั้นฉันอาจไม่มีโอกาสได้เจออีกก็ได้ในทั้งชีวิตของฉัน มู่เหม่ยฉันคิดดีแล้ว ถ้าพ่อของฉันไม่เห็นด้วย ฉันจะพูดด้วยตัวเอง" เสียงของหนิงฉิงซูอ่อนนุ่มและแผ่วเบามากราวกับมาจากขอบฟ้า
…....
"ดูสิ ผู้หญิงสวยๆคนที่มาหาเย่โม่ครั้งล่าสุด มาอีกแล้ว"
"เย่โม่นี้โชคดีจริงๆ เขารู้ดีว่าผู้หญิงสวยๆ นี้เป็นยังไงและเขายังไม่ได้เข้าชั้นเรียนเลย ทำให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาหาเขาไม่ได้"
"น่าแปลกใจที่ฉันได้เห็นเขาเพียงสองหรือสามครั้ง นับตั้งแต่ที่โรงเรียนเปิดเอง"
“อืมมมม…...”
มีการพูดคุยกันในห้องเรียนทุกครั้งและในที่สุด "อืมมม" ก็ถูกสร้างขึ้นโดยหยานหยาน ซึ่งรู้สึกหงุดหงิดที่หญิงสาวสวยคนนี้สวยกว่าเธอ นอกจากนี้เธอยังเคยอายตัวเองอยู่ตลอดเวลา
ฉูจิงเหวินเคยไปมหาวิทยาลัยหนิงไห่หลายครั้ง แต่ก็ไม่สามารถหาเย่โม่เจอได้ เธอรู้ดีว่าลีมู่เหม่ยรู้ที่อยู่ของเย่โม่ แต่เธอไม่ต้องการความจริงที่ว่าเธอกำลังมองหาเย่โม่ เพื่ออยากรู้จักเขา สำหรับความคิดของเธอ ฉูจิงเหวินเข้าใจมันดี เธอกำลังมองหาเย่โม่ เพราะเธอรู้สึกสบายใจและร่าเริงทุกครั้งที่เธออยู่กับเขา ยิ่งไปกว่านั้นเธอไม่รู้สึกกดดันใดๆ ต่อหน้าเขาเลย
ทุกๆครั้งตั้งแต่ที่เย่โม่เต้นกับเธอคืนนั้นในวันเกิดของเธอ ฉูจิงเหวินก็หาเขาไม่เจออีกเลย วันนี้เป็นวันที่สามแล้วที่ฉูจิงเหวินมาหาเขา ดังนั้นคราวนี้เธอจึงตัดสินใจที่จะถามเพื่อนร่วมชั้นถ้าไม่พบเขา
เมื่อฉูจิงเหวินตัดสินใจแบบนั้น เธอก็เห็นผู้หญิงคนนึงที่ยังดูสาวๆแต่ก็ดูเป็นผู้ใหญ่ และฉูจิงเหวินก็จำผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาได้ทันที เธอเป็นอาจารย์ที่เธอเห็นครั้งสุดท้ายเมื่อเธอไปกับเย่โม่ เธอเดินไปอย่างตื่นเต้นและถามว่า "สวัสดีคะอาจารย์ อาจารย์รู้ไหมคะว่า เย่โม่อยู่ที่ไหนในช่วง 2-3 วันมานี้?"
"เย่โม่? ฉันไม่รู้จักใครที่หน้าด้านแบบนั้นหรอกนะ" ผู้หญิงคนนั้นหันหลังและทิ้งประโยคแบบนั้นไว้ ผู้หญิงคนนี้คือ หยุนปิง และตอนนี้คนที่เธอเกลียดที่สุดคือ เย่โม่ ถ้าเย่โม่ปรากฏตัวต่อหน้าเธออีกครั้ง เธอไม่แน่ใจว่าเธอจะไม่โยนหนังสือใส่เขาทันที
วันนี้มีคนมาถามว่า เย่โม่ไปที่ไหนและเธอก็จำได้ว่าผู้หญิงสวยคนนี้ตั้งแต่ครั้งล่าสุด มีบางอย่างที่เธอมั่นใจอย่างแน่นอน คนที่เป็นเพื่อนกับ เย่โม่นั้นแน่นอนว่าจะไม่ใช่คนดีแน่
ฉูจิงเหวินจ้องมองไปที่อาจารย์ด้วยความตกใจและคิดว่า "อาจาร์ยทุกคนในมหาวิทยาลัยมีมาตรฐานทางศีลธรรมต่ำรึไง? เธอบอกว่าเธอไม่รู้จักเขา แต่เธอก็เรียกเขาว่าคนหน้าด้าน เขาไปทำอะไรเธอเนี้ยเธอถึงได้มีท่าทีแบบนั้น? แม้ว่าคนอื่นๆ จะไม่รู้สถานการณ์ของเย่โม่ แล้วเธอจะรู้ได้ยังไง? เขาเป็นคนที่ถูกไล่ออกจากตระกูลเย่ เพราะธรรมชาติของมัน….’แบบนั้น’
ผู้หญิงคนหนึ่งจะเกลียดผู้ชายได้แบบนั้นเลยหรอ? เย่โม่ไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก ผู้หญิงคนนี้ถูกเย่โม่ทำอะไรกัน เธอถึงเกลียดเขาขนาดนั้น?" ภาพลักษณ์ของหยุนปิง ในใจของฉูจิงเหวิน ลดลงทันที
"น้องจิงเหวิน เธอมาทำอะไรที่นี้หรอ?" เสียงของฉูเหม่ยดังขึ้น
"อ้าวฉูเหม่ย รู้จักอาจารย์คนเมื่อกี้ไหม? ทำไมมาตรฐานทางจริยธรรมของเธอถึงต่ำจัง ฉันถามคำถามของเธอและเธอก็ตอบแย่ๆใส่ฉัน" ฉูจิงเหวิน ชี้ไปที่หยุนปิงที่หันหลังให้พวกเขาอยู่
ฉูเหม่ยมองและพูดว่า "เธอเป็นครูสอนภาษาอังกฤษชื่อหยุนปิง แม้ว่าเธอจะดูเย็นชา แต่เธอก็ไม่ใช่คนที่มีคุณธรรมต่ำหรอกนะ เกิดอะไรขึ้นละ? เธอพูดอะไรหรอ?"
"ไม่ ฉันแค่ถามว่าทำไมไม่เห็นเย่โม่เลยและเขาอยู่ที่ไหน แล้วเธอเรียกเขาว่าเป็นคนหน้าด้าน จริงๆแล้วเธอเป็นอาจารย์ประเภทไหนกัน?" เห็นได้ชัดว่าฉูจิงเหวินรู้สึกไม่ดีเลยที่หยุนปิงพูดถึงเย่โม่อย่างนั้น
"เย่โม่? อ่อไม่น่าแปลกใจหรอก เป็นเพราะเย่โม่ล่วงเกินเธอมาก่อน ฉันเห็นมันด้วยตาของฉันเอง วันนั้นเย่โม่ล่วงเกินอาจารย์เพราะอะไรบางอย่าง เธอเลยจะตีเขา แต่เย่โม่คว้าข้อมือเธอไว้ เธอเลยเรียกเย่โม่ว่าคนหน้าด้าน น้องจิงเหวินอย่ามาข้องเกี่ยวกับเย่โม่ต่อเลย เขามันคนหน้าด้าน และเขาอาจจะสนใจแค่เงินของเธอก็ได้นะ" ฉูเหม่ยพูดถึงเย่โม่อย่างแย่ๆ และใส่สีตีไข่เรื่องเย่โม่เขาไปอีก ทำให้เขาดูไร้ค่า
ฉูจิงเหวินฟังคำพูดของฉูเหม่ยอย่างสับสน และหลังจากนั้นไม่นานเธอก็ขมวดคิ้วของเธอและพูดว่า "เย่โม่ไม่ใช่คนแบบนั้น ฉันเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็นครั้งแรก แม้ว่าฉันจะไม่ได้เจอกับเขาบ่อยแต่ฉันมั่นใจว่าเขาไม่ใช่คนแบบนั้น ฉูเหม่ยนายมองผิดไปรึเปล่า? ฉันคิดว่านายไม่ควรตัดสินแบบนั้นนะ"
"อะไรกัน? น้องจิงเหวิน ฉันจะดูผิดได้ยังไง? วันนั้นในป่าริมทะเลสาบฉันเห็นด้วยตาของตัวเอง เรื่องระหว่างพวกเขา และแม้ว่าฉันจะมองผิด แล้วเธอคิดว่าอาจารย์หยุนปิงจะโกหกหรอ?" ฉูเหม่ยรีบกล่าวออกมาทันที
จริงๆแล้วเมื่อฉูจิงเหวินถาม เธอรู้ว่าคำถามของเธอเป็นปัญหา ถ้าซูเมยเห็นมันผิด ทำไมผู้หญิงคนนั้นจึงสาบานกับเย่โม่โดยไม่มีเหตุผล ความรู้สึกของเธอผิดจริงหรอ? อย่างไรก็ตามเย่โม่ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกแย่ แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยแข็งแรงก็ตาม แต่เขาก็มีทัศนคติที่เท่าเทียมกันต่อเธอ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?
คุณรู้จักใบหน้าของใครบางคน แต่คุณไม่รู้จักหัวใจของพวกเขา เย่โม่ เป็นคนแบบนั้นจริงหรือเปล่า ตัวจริงที่ซ่อนอยู่ลึกของเขาๆ ? หรือว่าเขาตั้งใจซ่อนไว้เมื่อเขาคุยกับเธอ? แต่ว่าในความสวยงามของสวรรค์ เธอก็มองหาเย่โม่ตั้งแต่ตอนแรก เขาไม่เคยมาหาเธอสักครั้งเดียว แม้ว่าเขาจะรู้จักเบอร์ของเธอก็ตาม
เธอสัมผัสสร้อยข้อมือที่ข้อมือของตัวเอง หัวใจของฉูจิงเหวินนั้นยุ่งเหยิง ไม่ใช่เพราะเธอมีความรู้สึกกับเย่โม่ มันเป็นว่าเธอไม่เคยมีเพื่อนเพศตรงข้ามในกลุ่มอายุเดียวกันที่ดีกับเธอ ความประทับใจที่ดีของเธอสำหรับ เย่โม่เกิดขึ้นโดยที่เธอไม่รู้ตัว อย่างไรก็ตามตอนนี้เธอค้นพบว่าความคิดเห็นของคนอื่นๆ เกี่ยวกับเขานั้นต่างไปจากเธอมากจนเธอรู้สึกว่าหัวใจเธอถูกปิดกั้น นอกจากนี้เธอได้เห็นบางสิ่งบางอย่างด้วยสายตาของเธอเอง
"ไม่" เธอคิด "ฉันต้องไปบ้านของเขาและดูด้วยตัวเอง ลีมู่เหม่ยรู้ดังนั้นฉันจะไปถามเธอก่อน ฉันไม่เชื่อว่าเย่โม่จะเป็นคนแบบนั้น และพวกนั้นต้องเข้าใจเขาผิด ฉันเชื่อในตัวเขา"