เมื่อเย่โม่เข้ามา ภายในมีคนอยู่ก่อนแล้วประมาณ 7 หรือ 8 คน อย่างไรก็ตามชายทั้ง 4 คนนั้นจับกลุ่มอยู่ด้วยกัน พวกเขาทั้งหมดมีร่างกายที่ใหญ่โต และจากรอยสักบนแขนของพวกเขามันแสดงให้เห็นว่าคนเหล่านี้เป็นคนที่ดุร้าย คนอื่นๆ ที่ซุกซ่อนอยู่ในมุมได้มองไปที่เย่โม่ก่อนที่จะไม่สนใจเขาอีกต่อไป
เวลาต่อมา เย่โม่ก็สรุปได้ว่ากรงขังนี้ไม่มีคนมาคุมผู้ต้องหา มันเป็นเพียงชั่วคราวพวกเขาอาจจะได้ออกไปทันทีหลังจากที่มีคนมาประกันตัว เย่โม่มองไปที่ชายกล้ามใหญ่ทั้ง 4 คนนั้นและรู้ทันทีว่าทำไมตำรวจหน้าดำนั้นต้องการขังเขาไว้ที่นี้ เขาอาจจะต้องทุบตีพวกนี้ก่อนเป็นอันดับแรก
เมื่อเห็นสายตาของเย่โม่ที่กำลังมองมา พลันชายทั้งที่ 4 คนก็มองไปที่เย่โม่เช่นกันพวกเขาถลึงตาแทบหลุด แต่ไม่คาดฝันหลังจากนั้นเพียงชั่วครู่ ชายทั้ง 4 คนก็ได้ถอนสายตาของเขาไป ไม่มีใครเริ่มที่จะสร้างปัญหา หนึ่งในพวกนั้นมีคนนึงที่มีรอยแผลของมีดที่คาง มันเห็นได้ชัดว่าเขาเป็นผู้นำของทั้ง 4 แล้วเย่โม่ก็ยังเห็นคนที่มีแผลเป็นคนนั้น ส่งสัญญาณให้คนรอบตัวเขาด้วยสายตา และพวกเขาก็กลับมาพูดกันอย่างปกติ
เย่โม่ชำเลืองไปยังพวกนั้นเล็กน้อยและก็ไม่ได้สนใจสิ่งใดอีก เขากำลังมองไปที่ห้องขังนี้และคิดถึงวิธีการที่เขาสามารถจะใช้ได้ ถ้าเขาต้องการหลบหนีออกไป อย่างไรก็ตามหูของเย่โม่นั้นมีการได้ยินเสียงต่างๆ นั้นอยู่ในระดับสุดยอด เขาได้ยินชายคนหนึ่งพูดคุยอย่างเงียบๆ
“พี่ต๋าว ทำไมเราไม่ทุบเจ้าตัวเล็กหน้าขาวนั้น และทำให้มันเชื่อฟังละ?” คนที่พูดก็คือคนที่เตี้ยกว่าในนั้นหน่อยๆ
“เจ้านั้นมันจัดการไม่ได้ง่ายๆ เราเหลือไม่กี่วันก่อนที่เราจะได้รับการปล่อยตัว มันไม่จำเป็นที่จะต้องมีปัญหา เจ้าพวกตำรวจนั้นอาจจะต้องการให้พวกเราทุบตีเจ้าหน้าขาวนี้สักเล็กน้อย แต่ฉันจะไม่ทำตามที่พวกมันต้องการ แกเห็นไหมเมื่อเขาเข้ามา เขาไม่กลัวใคร และดวงตาของเขามันดูเย็นชามากๆ เขาต้องเป็นคนนึงที่แข็งแกร่ง ถ้าไม่จำเป็นอย่าเริ่มมีปัญหากับเขาดีกว่า” พี่ต๋าวที่มีแผลเป็นของมีดบริเวณคางเตือนพวกเขาทันที
เย่โม่มองไปรอบๆ เขาสรุปว่าถ้าเขาต้องการที่จะออกไปสถานที่แห่งนี้ก็ไม่มีใครสามารถหยุดยั้งเขาได้ เขารู้สึกผ่อนคลายในใจและตัดสินใจที่จะหาสถานที่ที่จะนอนหลับก่อนเป็นอย่างแรก อย่างไรก็ตาม เมื่อเย่โม่มองไปรอบๆ ห้อง สถานที่สะอาดเพียงอย่างเดียวคือเตียงที่ เจ้าคนที่มีรอยแผลเป็นนั่งอยู่ มันอยู่ถัดจากหน้าต่างที่มีอากาศสดใส
“ย้ายไปที่อื่นซะ ฉันต้องการนอนพัก” เย่โม่เดินไปหาชายผู้มีแผลเป็นและพูดอะไรบางอย่างก่อนที่จะทำให้คนในห้องขังทั้งหมดขากรรไกรค้าง
“แกพูดว่าอะไรนะ?” ชายผู้มีแผลเป็นโผลยืนขึ้นมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ เขาไม่ได้หาเรื่องเย่โม่ แต่มันกลับเอามาให้เขาแทน เสียงเย่โม่เปลี่ยนไปอย่างฉับพลัน “ฉันบอกว่าให้แกย้ายออกไป ฉันจะนอน แกไม่เข้าใจรึไง?”