ฝางซิงวางหินจิตวิญญาณไว้ในฝ่ามือ เริ่มคิดกับตัวเองว่า“ที่นี่ศิษย์นอกสำนักมีอยู่กว่าพันคน ย่อมต้องมีครอบครัวที่ร่ำรวย และพร้อมจะยอมจ่ายเพื่อมอบทรัพยากรดี ๆ ให้กับลูกหลานของเขาเป็นการคอยหนุนหลัง..แม้ว่าคนพวกนี้จะอยู่ระดับ D ขอเพียงพวกเขามีเงิน เมื่อหินจิตวิญญาณของพวกเขาหมดพลัง พวกเขาย่อมต้องยอมจ่ายเงินทองเพื่อซื้อหามาฝึกฝนต่อ หากแต่ข้าไม่มีเงิน ดังนั้นข้าต้องคิดหาวิธีการ...
บริเวณภายนอกที่พัก ดวงจันทร์แจ่มกระจ่างอยู่บนท้องฟ้า
ศิษย์นอกของสำนักชิงหยุนส่วนใหญ่หากไม่หลับ ก็กำลังฝึกกำหนดลมหายใจ ไม่มีใครคาดคิดว่า ในขณะนี้ ศิษย์น้องที่มีอายุเพียงสิบปีของพวกเขากำลังวางแผนอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับทรัพย์สินของพวกเขา
ในการฝึกปฎิบัติ เริ่มแรก ต้องเพ่งความสนใจไปยัง...”
ฝางซิงตัดสินใจกลับไปจดจ่อกับการฝึกอีกครั้ง
*****
"ศิษย์น้องฝางทำอะไรอยู่ ?"
หลังจากที่ฝางซิงได้กลายมาเป็นศิษย์นอกของสำนักได้เพียงสองอาทิตย์ หินจิตวิญญาณที่เขาใช้อยู่ก็ได้หมดไปแล้ว ขณะที่ฝางซิงนั่งเซ็งอยู่ในห้องอย่างซึม ๆ ทันใดนั้นที่ด้านหน้าประตูก็มีเสียงเรียกชื่อเขา เมื่อมองจากทางหน้าต่าง แน่นอนว่าไม่ใช่ใครอื่นนอกจากนักพรตหยูที่มาพร้อมกับห่อ ๆ หนึ่ง และขวดเหล้าองุ่นในมือ น่าเบื่อจริง ๆ ดูเหมือนนักพรตหยูจะมาที่นี่เพื่อหาเพื่อนดื่ม เรื่องที่เกิดขึ้นกับนักพรตอ้วนคนนี้ช่างน่าเศร้า ในกระบวนศิษย์นอกทั้งหมดไม่มีใครอยากจะเป็นเพื่อนกับเขา เพราะขั้นการฝึกของเขาไม่สูงนัก และเขาก็ดูโง่มาก ๆ มีเพียงศิษย์ใหม่หรือนักพรตน้อยที่ยังเคารพยำเกรงเขาบ้าง แต่เขาไม่มีเพื่อนในรุ่นเดียวกันเลย ไม่มีใครอยากเจอเขาด้วยซ้ำ ตอนนี้เขากับฝางซิงดูเหมือนจะสนิทชิดเชื้อกันมากขึ้น นับจากวันที่ดื่มด้วยกันครั้งแรก จากการคบเพื่อผลประโยชน์กลายมาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เขาจึงมักมาหาเพื่อดื่มด้วย ครึ่งเดือนที่ผ่านมาเขามาที่นี่ได้ 2 ครั้งแล้ว
พวกคนรุ่นราวคราวเดียวกับเขาต่างหัวเราะเยาะการกระทำของหยูซานเหลียงที่ผูกมิตรกับเด็กสิบขวบ ทั้งที่เขาเองก็อายุสามสิบปีแล้ว แต่หยูไม่ใส่ใจ และแกล้งทำไม่ได้ยิน ไม่ว่าจะโดนเยาะเย้ยมากี่ครั้งกี่หน
"เข้ามาสิ ศิษย์พี่จู !" ฝางซิงทักทายหยูอย่างกระตือรือร้นแต่ตัวของเขากลับไม่ขยับด้วยความขี้เกียจอย่างมาก มีเพียงปากของเขาที่ส่งเสียงเชื้อเชิญ
"ข้าเคยบอกเจ้าตั้งหลายครั้งแล้วว่า ข้าแซ่หยู ! ทำไมเจ้าจึงจำไม่ได้สักที... ?" หยูซานเหลียงพูดขณะที่เดินเข้ามา วางเหล้า และห่อใบบัวไว้บนโต๊ะ เมื่อเปิดห่อไก่ย่างก็โผล่ออกมา และก่อนที่หยูจะเริ่มรินเหล้า ฝางซิงก็เริ่มส่งเนื้อสัตว์ลำเลียงลงลำคอของเขาไปแล้ว
"ศิษย์พี่จู เจ้าเคยบอกว่า มีตลาดมืดอยู่ในสำนักของเราใช่ไหม ?" ฝางซิงฉีกปีกไก่ ค่อย ๆ เคี้ยวอย่างช้า ๆ เอ่ยถามนักพรตอ้วนขณะครุ่นคิด
"ข้าไม่ได้แซ่จู ดูที่ปากของข้า ตอนข้าพูด...หยู !” นักพรตห่อปากของเขาเป็นคำว่าหยู
แล้วกล่าวต่อไปว่า “เรื่องตลาดมืดนั่นเป็นเรื่องจริง ของศิษย์ในสำนักนี่อา.. หากมีเงิน ก็จะได้ของดี ๆ หรือบางทีเรามีของที่ไม่จำเป็นต้องใช้ก็สามารถเอามาขาย หรือแลกเปลี่ยนในตลาดมืดนี่ได้”
“กฎของสำนักไม่อนุญาตให้แลกเปลี่ยนซื้อขายกับคนภายนอก ดังนั้นเราจึงต้องแลกเปลี่ยนซื้อขายสิ่งของที่เราต้องการกันเองภายในสำนัก แต่อัตราแลกเปลี่ยนเลวร้ายมาก และของจำเป็นหลายอย่างก็ไม่มีให้ซื้อหาได้ตลอดเวลา...เมื่อไม่มีทางออก จึงมีการตั้งตลาดมืดขึ้น ที่นั่นเหมือนตลาดผี ไม่มีแสงสว่าง เพราะต่างคนต่างก็กลัวคนอื่นจะรู้ตัวตน ส่วนใหญ่จึงปิดบังอำพรางตัวเอง ทุกคนสามารถเข้าไปซื้อขายต่อรองได้ แต่ห้ามถามว่าใครเป็นใคร”
นักพรตอ้วนพูดพร้อมกับคว้าขาไก่มาเคี้ยว
ฝางซิงพยักหน้า ก่อนจะกล่าวว่า “งั้นเจ้าพาข้าไปที่ตลาดมืดนั่นบ้างจะได้ไหม”
“เจ้าจะไปทำไมกัน ? ข้ารู้ว่าเจ้าไม่มีเงินเลย เดือนนี้ข้าก็จ่ายค่าอาหารให้เจ้า 100 เหรียญเงินแล้ว เจ้ายังไม่รู้จะคืนข้ายังไงเลย ?”
"นี่ข้าจะบอกให้ กะแค่ 100 เหรียญเงิน เจ้าทวงข้าอยู่ได้ ! คอยดูนะข้าจะคืนให้เจ้าสองเท่าเลย..คอยดู"
"100 เหรียญเงินนั่น ! เจ้าจะหามาจากไหน ? ช่างเถอะ ตอนนี้เรามาดื่นกันดีกว่า"
***จบบท ทรัพยากรเพื่อการฝึกฝน (2)***