ชายหน้าหนูผีไม่รู้ชื่อที่แท้จริงของหน้ากากนี้ เขาจึงใช้คำแทน ในกรณีนี้รายการทั้งหมดที่ไม่มีชื่อ มักถูกบันทึกไว้ว่าเป็น 'อุปกรณ์เวทระดับต่ำ' แล้วรายละเอียดก็ถูกจารึกไว้ในแผ่นหยก และนำไปวางบนชั้นอย่างเรียบร้อย เสร็จสิ้นกระบวนการแล้ว พวกเขาก็มีสีหน้าโล่งใจ รอยยิ้มจิ้งจอกปรากฏขึ้นบนใบหน้า "ศิษย์น้อง ตอนนี้ทุกอย่างก็เสร็จแล้ว ขอแสดงความยินดีกับอุปกรณ์เวทชิ้นใหม่ของเจ้า เชิญเจ้าออกไปได้ "
ฝางซิงแกล้งทำเป็นลังเล เอ่ยถามขึ้นอีกครั้งว่า "พวกท่านมั่นใจแล้วหรือว่า นี่เป็นของดีจริง ๆ ? ท่านคงไม่ได้หลอกข้านะ.. ?"
“เหลวไหล ! เจ้าได้เลือกของสิ่งนี้ อีกทั้งได้ทำการจดบันทึกไว้แล้ว เจ้าไม่สามารถเปลี่ยนได้อีกต่อไป "
"แต่...ท่านเพิ่งบอกข้าว่า ข้าสามารถกลับมาแลกกับสิ่งอื่นได้ถ้ามันไม่ดี.." ฝางซิงอ้าปากหวอแกล้งทำเป็นตกใจในการแสดงออกของคนทั้งสาม
"เปลี่ยนรึ ? มันก็ไม่ใช่เป็นไปไม่ได้หรอกนะ ขึ้นอยู่กับการกระทำของเจ้าเมื่อเจ้ากลับมาในเวลานั้น !"
ชายหน้าหนูผีทำสีหน้าเหี้ยมเกรียม นัยน์ตาของเขาเป็นประกาย รอยยิ้มของเขาเย็นชา
ไม่ใช่ว่าเรื่องแบบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน หลายครั้งที่พวกเขาต้องรับมือกับบรรดาศิษย์ที่มาร้องห่มร้องไห้ เสนอของดีมีค่าเท่าที่ตนมี เพื่อขอความยินยอมให้พวกเขาเปลี่ยนอุปกรณ์เวทของตน ศิษย์ส่วนใหญ่ที่ไม่ยอมจ่ายสินบนในตอนแรก แล้วกลับมาใหม่ในภายหลัง มักถูกบังคับให้ต้องจ่ายในราคาที่สูงขึ้นเพื่อที่จะแลกกับอุปกรณ์เวทที่ดี ๆ สำหรับพวกเขา
ด้วยเหตุนี้ชายทั้งสามจึงได้รับผลประโยชน์มากมาย
การที่พวกเขาจารลงไปในแผ่นตารางหยกนั่นว่า 'อุปกรณ์เวทระดับต่ำ' อันเป็นชื่อที่ไม่เฉพาะเจาะจง ด้วยเพราะเขาไม่รู้จักชื่อจริงของมัน และจะเป็นการดีหากฝางซิงคิดกลับมาแลกเปลี่ยนมันในภายหลัง
"เอาล่ะ..งั้นก็ตามนี้ !" ราวกับในที่สุดฝางซิงก็เกิดความเชื่อมั่น เขาคว้าหน้ากากเข้าสู่อ้อมแขน ก่อนจะเดินจากไป
ทันทีที่ฝางซิงเดินออกพ้นศาลา ชายหน้าหนู และพรรคพวกต่างก็หัวเราะเสียงดังลั่น "เขาเลือกสิ่งนั้นจริง ๆ ! สมกับเป็นเด็กน้อยเสียจริง ๆ ! "
"ฮ่า ฮ่า กล้าต่อรองกับพี่ชาย แล้วยังคิดจะได้ของดี ๆ หรือไอ้หนู ? ฝันไปเถอะ !"
“ดีล่ะ ถ้าเขาอยากเปลี่ยนอุปกรณ์เวทของตน ข้าจะรีดจนไม่เหลือแม้แต่หนัง !”
หยูซานเหลียงยังคงรออยู่ด้านนอกศาลา ทันทีที่เห็นฝางซิงเดินออกมา เขาก็รีบเข้าไปถามว่า ฝางซิงได้อะไร
ฝางซิงส่งหน้ากากไปให้นักพรตหยู ชายอ้วนตรวจสอบหน้ากากเก่า ๆ ที่มีรอยแตกหักทันที ดูยังไงก็ไม่ใช่ของดี เขาถามด้วยความสับสนว่า "มันคือของบ้าอะไรกันนี่ ?"
"เจ้าจะไปรู้อะไร ? นี่แหละของวิเศษ ! พาข้าไปยังสถานที่ที่ข้าจะฝึกปฏิบัติหน่อยสิ !" ฝางซิงตอบขณะเดียวกันเขาก็คว้าหน้ากากออกมาจากมือของนักพรตหยู
เมื่อเห็นว่าฝางซิงมั่นใจในสิ่งที่ตนเองเลือก หยูซานเหลียงก็หยุดคำถาม และนำทางฝางซิงไปตามทางเดินของสำนักเพื่อไปยังสถานที่ฝึกฝน
ด้วยการทำงานในแผนกธุรการมาเป็นเวลานานหลายปี ทำให้หยูซานเหลียงค่อนข้างจะรู้แทบทุกเรื่อง แม้ว่าจะไม่ถึงกับเป็นที่นิยมชมชอบสำหรับใคร ๆ มากนัก หากแต่เขาต้องติดต่อกับทุกแผนกกับคนหลายคน ก็ทำให้ได้ยินเรื่องราวต่าง ๆ มาอย่างคร่าว ๆ ดังนั้นขณะที่เดินด้วยกันไปเรื่อย ๆ หยูซานเหลียงก็แนะนำสถานที่ต่าง ๆ ให้กับฝางซิงไปพลาง ๆ
"นี่แน่ะ ที่ตรงนั้นเป็นที่พักอาศัยของศิษย์หญิงเรียกว่า เขตชิงหยิน ซึ่งบรรดาศิษย์หญิงทุกคนจะอาศัยอยู่ที่นั่น มีสระน้ำใสขนาดใหญ่ชื่อสระชิงถานไหลผ่านมาจากด้านนอกของหุบเขา และศิษย์หญิงส่วนใหญ่จะอาบน้ำที่นั่น เพื่อป้องกันไม่ให้ศิษย์ชายไปแอบดู ที่สระน้ำผู้อาวุโสได้ร่ายมนต์สร้างหมอกควันไว้ล้อมรอบ ซึ่งพวกเขาบอกว่าไม่สามารถเข้าถึงได้ตลอดทั้งปี แต่ถ้าเจ้ามีความเพียรเพียงพอ และนอนรออยู่บนยอดเขาสักสิบวันหรือครึ่งเดือน หมอกมนต์ของบรรดาผู้อาวุโสอาจจะเปิดออก และเจ้าก็จะสามารถแอบดูศิษย์สาว ๆ พวกนั้นอาบน้ำได้ นี่คือคำอ้างของศิษย์พี่ที่บอกว่าเคยแอบดูศิษย์สาว ๆ พวกนั้นมาแล้วทุกครึ่งเดือน”
"ส่วนนั่น คือ ผาน้ำเงิน ที่นั่นมีต้นสนพันปีเป็นสถานที่แสดงธรรมของท่านผู้อาวุโส เขาเป็นตำนานของที่นี่ มีพลังลมปราณสูงส่ง และมีความรู้ความสามารถมาก ท่านมีความเป็นมิตร อีกทั้งอัธยาศัยดี ท่านจะยิ้มตอบการทักทายของทุกคน ในงานเทศกาลฉงหยาง ท่านผู้อาวุโสจะคอยมาตอบคำถามแก่พวกศิษย์ที่มีปัญหาในการฝึก และให้คำแนะนำ รวมถึงเคล็ดลับในการใช้เวทมนต์ ไม่ว่าจะเป็นศิษย์ใน หรือศิษย์นอกที่พรสวรรค์ไม่ดี เช่นเรา ๆ"
"ที่นั่น เป็นสถานที่ฝึกฝนของศิษย์ภายใต้การดูแลของศิษย์พี่ตัน เรียกว่าสันเขาซีเซี๊ยะ ที่นั่นจะมีหมอกกระจายอยู่ตลอดปี
***จบบท ไม่มีสักเหรียญ (1)***