"ทุก ๆ สามเดือนก็ยังดี อย่างน้อยเรายังได้อะไรบ้าง ! นี่เป็นเพราะพรสวรรค์ของพวกเราเอง แม้พวกเราจะเป็นศิษย์นอกเหมือนกันแต่ศิษย์ระดับ C จะได้รับหินจิตวิญญาณทุก ๆ สองเดือน และระดับ Bจะได้รับทุกเดือน...สำหรับระดับ Aพวกเขาร่ำรวยมากได้รับหินจิตวิญญาณเดือนละสองก้อน !
"ฮืม..คนร่ำรวย ? บางทีข้าอาจจะขอยืมอะไรบางอย่างจากพวกเขาสักวัน ... "
"เจ้าบ้าหรือเปล่า ? อย่าไปยุ่งกับพวกระดับ A เชียว ! หากเกิดข้อพิพาทใด แม้ว่าเราจะเป็นฝ่ายถูกพวกเขายั่วยุก็ตาม หากแต่พวกผู้ใหญ่ก็จะยังคงตำหนิเราทั้งหมด ถ้าเจ้าต้องการหินจิตวิญญาณเพิ่มขึ้น ข้าสามารถแนะนำเจ้าไปช่วยงานในบางแผนก เจ้าจะได้รับค่าจ้างเป็นหินจิตวิญญาณเพิ่มขึ้นหนึ่งก้อนทุก ๆ สามเดือน เท่ากับเพิ่มรายได้ของเจ้าให้เป็นสองเท่าทันที !"
"ฮ่าฮ่า มันอาจจะไม่เหมาะสำหรับข้าเท่าใดนัก เดี๋ยวข้าค่อยคิดหาวิธีอื่นแล้วกัน"
ทั้งคู่คุยกันอย่างเบิกบานจนกระทั่งเดินมาถึงหน้าศาลาอุปกรณ์เวท ทันใดนั้นหยูซานเหลียงก็นึกถึงเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ เขาพูดเบา ๆ ว่า "เมื่อเจ้าเข้าไปภายในศาลา จงมอบหินจิตวิญญาณให้ศิษย์พี่ที่ดูแลที่นี่หนึ่งก้อน เขาจะช่วยเจ้าเลือกอุปกรณ์เวทที่ดีกว่าให้ ... "
"เจ้าล้อข้าเล่นเหรอ ?" ฝางซิงงงงันก่อนจะกลอกตา "เราได้รับมันแค่สามเดือนต่อหนึ่งก้อนเท่านั้น ! เหตุใดข้าจึงควรมอบมันให้คนอื่น ? "
คำถามของฝางซิงทำให้นักพรตหยูอ้วนหัวเราะทั้งน้ำตา "ศิษย์น้องฝางซิง นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมามัวตระหนี่ เราสามารถเลือกอุปกรณ์เวทได้เพียงครั้งเดียว ! อุปกรณ์แต่ละอย่างในศาลาเคยเป็นของผู้อาวุโสของสำนัก แต่ไม่ใช่ทุกคนจะได้ของที่มีประโยชน์หรืออยู่ในสภาพดี "หยูซานเหลียงพยายามอธิบายอย่างอดทน "ยามนี้หากเจ้าให้ ศิษย์พี่ผู้ดูแลเพียงหนึ่งก้อนหินผลึก เขาจะแนะนำอุปกรณ์ที่มีพลังมากขึ้นสำหรับเจ้า แต่ถ้าเจ้าไม่ ... "
หยูซานเหลียงกลืนน้ำลายก่อนที่จะดึงยันต์ออกจากกระเป๋า "นี่คือสิ่งที่ข้าได้รับ เนื่องจากไม่ยอมให้หินจิตวิญญาณ เมื่อข้าเข้าสำนักนี้เป็นครั้งแรก พวกเขาบอกข้าว่า นี่คือยันต์ดาบ สามารถปลดปล่อยพลังดาบเทียบเท่าระดับสี่ ! ข้าตื่นเต้นมากเพราะคิดว่าข้าได้สมบัติล้ำค่า แต่ใครจะคิดว่ายันต์นี้สามารถใช้งานได้เพียงครั้งเดียว..ซึ่งครั้งเดียวนั้นข้าก็ได้ใช้ทดสอบในศาลานี่ ตอนนี้ข้าแค่เก็บมันไว้เป็นของชำร่วย"
'ก็เจ้าเป็นหนึ่งในคนโง่แถมยังไร้สติด้วย ! ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมเจ้าถึงทำตัวกร่างได้แต่กับพวกนักพรตน้อย" แม้ว่าฝางซิงจะคิดถึงพฤติกรรมขี้ขลาดของหยูซานเหลียงในใจ แต่เขาก็ขอบคุณศิษย์พี่ตัวอ้วนของเขาอย่างสุภาพ " ขอบคุณ ศิษย์พี่ ที่ชี้แนะข้า"
"บังอาจ ! เจ้ารู้หรือไม่ว่าที่นี่คือที่ใด ? นี่คือศาลาอุปกรณ์เวท ! เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร !" เสียงดังก้องไปทั่วห้อง ยามเมื่อฝางซิงพรวดพราดเข้ามาในศาลา
ฝางซิงกระโดดโหยง ขณะที่ชายสามคนปรากฏตัวขึ้นจากบริเวณด้านหลังศาลา คนที่เป็นผู้นำดูเหมือนจะอยู่ในวัยสามสิบกว่าปี ร่างกายของเขาผอมบาง เขามีหนวดน้อย ๆ บนใบหน้า ตาเล็กเชิดเหมือนหนู คล้ายกับตาของเจ้าหนูผีที่อยู่ในสวนโอสถ
โดยไม่ต้องใช้ความพยายามมาก ฝางซิงก็สามารถเห็นระดับขั้นของการฝึกฝนของบุคคลทั้งสามได้อย่างชัดเจน คนที่มีหนวดอยู่ในขั้นสาม ขณะที่อีกสองคนอยู่ในขั้นสอง เข้าใจว่าพวกเขาออกมาแสดงตัวเพื่อให้รู้ว่าพวกเขาเป็นผู้รับผิดชอบที่นี่ ฝางซิง ตอบอย่างสุภาพ "ข้าชื่อฝางซิง.. ศิษย์นอกคนใหม่ โปรดดูสัญลักษณ์ของข้าจากท่านอาวุโสเกา.. "
ชายมีหนวดพอใจกับท่าทีของฝางซิง เขาคว้าเหรียญขึ้นมาดู และยิ้มเผยให้เห็นฟันเป็นคราบ "ข้ารู้แล้ว เจ้าเป็นคนที่ตีระฆังสังสารวัฏเมื่อครู่นี้ใช่มั้ย ? ครั้งนี้ข้าจะยกโทษให้กับเจ้า เนื่องจากเจ้าไม่รู้จักกฎระเบียบของที่นี่ แต่เจ้ามาที่นี่มือเปล่างั้นเหรอ ?" เขาพยายามจะบอกใบ้ฝางซิงเกี่ยวกับหินจิตวิญญาณ ดวงตาของเขาเป็นประกายอยู่ตลอดเวลา
"เอ่อ..ท่านหมายถึงอะไร ?" ฝางซิงแกล้งทำเป็นไม่รู้สัญญาณที่คนมีหนวดพยายามส่งมา ฝางซิงแสร้งตอบด้วยความไร้เดียงสาเช่นเดียวกับเด็กอายุสิบขวบปกติ ไม่มีทางที่เขาจะยินดีสละหินจิตวิญญาณเพียงก้อนเดียวของเขาโดยไร้เหตุผลที่ดี
นอกจากนี้ ในขณะที่คนอื่นอาจต้องการให้ศิษย์พี่เหล่านี้ ช่วยชี้แนะแนวทาง และช่วยเลือกอุปกรณ์เวท ฝางซิงก็มีตำราวิวรณ์อยู่แล้ว ใครจะสามารถแข่งขันกับเขาได้ในศิลปะของการประเมิน ?
"เจ้าอย่าทำเป็นเสแสร้ง ! ทำตัวเหมือนเจ้าไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ เร็ว ๆ เข้ามอบหินจิตวิญญาณของเจ้ามา หรือออกไปจากที่นี่ซะ !" ชายอีกคนหนึ่งตะโกนออกมาอย่างเหลืออด โดยไม่ต้องเกรงใจใด ๆ อีก เขาโพล่งเรื่องหินจิตวิญญาณออกมาตรง ๆ
การแสดงออกของฝางซิงเปลี่ยนไปทันที เมื่อถูกตะโกนใส่ ในตอนแรกฝางซิงตัดสินใจว่าจะมอบหินจิตวิญญาณให้กับผู้นำคนนั้น เพื่อเป็นการหลีกเลี่ยงการถูกต่อต้าน แม้ว่าเขาเองจะไม่อยากทำก็ตาม
แต่ฝางซิงชอบการโน้มน้าวไม่ใช่การบีบบังคับ ทันทีที่ชายคนนั้นเริ่มตะโกนใส่หน้าเขา เขาก็ตัดสินใจว่า ไม่มีทางที่เขาจะสละหินจิตวิญญาณให้แน่นอน หรืออย่างน้อยก็ไม่ให้คนพวกนี้
ฝางซิงจึงส่งเสียงดังขึ้น "ข้าได้รับหินจิตวิญญาณเพียงหนึ่งก้อนทุก ๆ สามเดือน ! เหตุใดข้าจึงควรจะมอบมันให้คนเลวร้ายเช่นพวกเจ้า ? "
***จบบท หัวเสียเล็กน้อย (2)***