นักพรตน้อยที่ได้รับการคัดเลือกจำนวนหลายหมื่นคนในแต่ละปีที่ผ่านมา จะช่วยกันดูแลรักษาพื้นที่สองพันเอเคอร์ของสำนักชิงหยุน แต่ละคนจะได้รับตำราคู่มือเสริมสร้างพลังลมปราณของสำนักชิงหยุนคนละเล่ม พวกเขาจะไม่ได้รับการสอนหรือช่วยเหลือใด ๆ แต่ก็มีอยู่หนึ่งหรือสองคนเสมอที่จะสามารถฝึกฝนพลังลมปราณด้วยความสามารถทางปัญญาของพวกเขาเอง หรืออาจด้วยความโชคดี
นักพรตน้อยพวกนั้น ถือเป็นอัจฉริยะจากความเมตตาของพระเจ้า
"น้องชายที่รักของข้า ! ข้าต้องกลับก่อนล่ะ ค่อยมาดื่มกันใหม่เมื่อข้ามาเยี่ยมคราวหน้า !
ในตอนเช้า ฝางซิงเก็บของลงห่อผ้า และอำลาทุกคนในสวนโอสถระดับ C ของเขา
เด็กน้อยทั้งห้าคน คือ หวังจื้อ เจ้าหน้าตกกระ เจ้าหน้าผี เจ้าหนูผี และเจ้าขาโก่ง ยืนส่งเขาเงียบ ๆ ที่บริเวณด้านหน้ากระท่อมไม้ ด้วยความชื่นชม และอิจฉา มันเกินคาดคิดอย่างมาก ที่เด็กอันธพาลคนนี้ ใช้เวลาเพียงสามเดือนก็กลายเป็นศิษย์นอกของสำนักชิงหยุนได้
พวกเขาต่างเห็นแล้วว่าฝางซิงพยายามอย่างหนักทั้งทำสมาธิ และฝึกฝนจากตำราเล่มนี้ แต่พวกเขาก็เห็นว่าเป็นเรื่องปกติของคนเข้าสำนักชิงหยุนมาใหม่ ๆ ที่มักจะกระตือรือร้นเช่นนี้ แต่ครั้นผ่านไปหนึ่งปีหรือสองปี ในที่สุดพวกเขาก็จะยอมรับชะตากรรม และทิ้งจินตนาการของตน ไม่ช้าก็กลายเป็นการฝึกงานเกษตรกรรมเพื่อกลายเป็นคนธรรมดา ๆ
ไม่มีใครรู้ว่า ฝางซิงบรรลุระดับแรกของขั้นลมปราณ จนกระทั่งเขาประกาศในคืนก่อนนั้นว่า เขาจะไปเคาะระฆังสังสารวัฏ
“นายใหญ่ ! ข้ารู้ว่าท่านไม่ใช่คนธรรมดาเช่นเรา ! เมื่อท่านกลายเป็นศิษย์นอกแล้ว...โปรดอย่าลืมพวกเราพี่น้องของท่าน" หวังจื้อกล่าวด้วยความจริงใจ เขาพยายามที่จะไม่ร้องไห้ ในขณะที่ เจ้าหน้าตกกระ ได้ระเบิดน้ำตาออกมาแล้ว
"อย่าร้องไห้เป็นเด็ก ๆ ! นายใหญ่ของเจ้ายังไม่ตาย ข้าเพิ่งได้รับการส่งเสริมจากพระเจ้า ! เจ้าพวกโง่ เจ้าจำสิ่งที่ข้าบอกพวกเจ้าเมื่อคืนเกี่ยวกับวัชพืชนั่นได้ไหม ข้าตั้งใจฝึกฝนอย่างหนักเพื่อคิดค้นมัน ดังนั้นพวกเจ้าต้องเก็บมันเป็นความลับสุดยอด ตราบเท่าที่เจ้าทำตามที่ข้าบอกแล้ว ข้าจะเป็นนายใหญ่ของเจ้าอีกครั้ง เมื่อเจ้าเข้าร่วมกับข้าในฐานะศิษย์นอก ! "
"แต่มัน...เอ่อ..วิธีที่ท่านบอกเรา...มันดูแปลก ๆ ไปสักหน่อย...แต่พวกเราจะจำให้ขึ้นใจ !” พวกเขาแสดงท่าทางเหมือนไม่เชื่อ อีกทั้งลังเล เมื่อกล่าวถึงวิธีการในการใช้ หญ้าฮั่วจิงเฉ่า
ฝางซิงยิ้ม เขาได้บอกทุกอย่างที่เขาคิดค้นเกี่ยวกับการใช้พลังงานจากพลังแก่นชีวิต เพื่อเปลี่ยน และนำพลังลมปราณไปสู่เส้นลมปราณจนก้าวเข้าสู่ขั้นลมปราณ ไม่ว่าคนพวกนี้จะเชื่อหรือไม่นั่นก็ขึ้นอยู่กับพวกเขาเองแล้ว
"เอาล่ะ พี่น้องข้า ข้าต้องจากไปเสียที ! ไว้เจอกันอีกในภายหลัง !" หลังจากโบกมืออำลาแล้วฝางซิงก็หันหลังเดินจากไป เขาเดินไปตามเส้นทางที่ปูลาดเข้าไปในส่วนลึกของภูเขาหลังสำนัก
"โชคดีนะ นายใหญ่ ฝางซิง !" เด็กผู้ชายทุกคนต่างแสดงท่าทางอาลัยอาวรณ์ แต่ละคนรู้สึกเศร้ากับการเดินทางของฝางซิง กระทั่งเงาของฝางซิงหายลับไปในระยะไกล บรรดานักพรตน้อยทั้ง 5 จึงยืดตัวขึ้นด้วยความโล่งอก ต่างเช็ดน้ำตาขณะมองหน้ากัน และถอนหายใจออกมาจนเกือบจะพร้อมเพรียงกัน
"ปีศาจตนนั้นในที่สุดก็ได้จากไปแล้ว !"
"ข้าไม่เคยนอนหลับสนิท ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมาตั้งแต่เขาเข้ามาอยู่ที่นี่ ... "
"ขอบคุณพระเจ้า ! ในที่สุดชีวิตของพวกเราก็สามารถกลับคืนสู่ภาวะปกติสุขอีกครั้ง ... "
ฝางซิงไม่รู้ตัวว่า นักพรตน้อยเหล่านั้น กำลังพูดอะไรลับหลัง เกี่ยวกับตัวเขา เขาเดินไปตามทางเดินมุ่งสู่ภูเขาด้านหลังสำนัก อย่างที่ทราบกันแล้วว่าสำนักชิงหยุนมีขนาดกว้างใหญ่เพียงใด หมอกทะมึนแผ่กระจายไปทั่วภูเขาอย่างช้า ๆ ครั้นสายลมอ่อนโยนพัดมาหมอกก็จะสลายหายไป และวัดที่สวยงามอย่างมากก็จะปรากฏให้เห็น
ทางเดินสิ้นสุดเพียงเชิงเขา จากนั้นต้องเดินขึ้นบันไดไม้ และหินขึ้นไปสู่ศาลาแปลกตาบนยอดเขา ภายในมีระฆังทองสัมฤทธิ์ขนาดใหญ่ปกคลุมไปด้วยตะไคร่น้ำ ขณะที่ฝางซิงขึ้นไปถึงด้านบนของศาลา เขาเห็นแผ่นโลหะ
เมื่อระฆังดัง
ชีวิตสิ้นสุดลงเพื่อเริ่มต้นใหม่
ให้ทะยานขึ้นสูง
"ข้าสงสัยว่านี่คือระฆังที่ว่านั่น ?" ฝางซิงพึมพำกับตัวเอง ก่อนจะเดินขึ้นไปยังศาลาเขาค่อย ๆ ดึงตะไคร่น้ำที่ปกคลุมระฆังออก "งั้น .. นี่ต้องเป็น ระฆังสังสารวัฏที่ข้าต้องเคาะเพื่อการเข้าเป็นศิษย์นอก"
ทันทีที่ฝางซิงมั่นใจว่าเป็นสถานที่แห่งนี้แน่แล้ว เขาก็ใช้ฝ่ามือตีระฆังนั่น
ไม่มีอะไรเกิดขึ้น
'ระฆังสังสารวัฏ อุปกรณ์เวทระดับต่ำ สามารถใช้งานผ่านพลังลมปราณ เท่านั้น เสียงของมันจะแผ่ขยายออกไปไกลกว่าสิบลี้... '
ขณะที่ฝางซิงกำลังสับสนจดจ่ออยู่กับระฆังนั่น ตำราวิวรณ์พลันเปิดใช้งาน แล้วคำพูดเหล่านั้นก็ผุดขึ้นกลางใจ
"ข้ารู้วิธีแล้ว.. นี่แค่บทเริ่มต้นเท่านั้น สำนักชิงหยุน และเหล่าเซียนทั้งหลาย ! โดยเฉพาะเสี่ยวเจี้ยนหมิงระวังตัวไว้ให้ดี ชีวิตของโจรที่หุบเขากุ๋ยหยานทั้งหมด เจ้าต้องชดใช้ ! " ฝางซิงหายใจเข้าลึก ยืดตัวส่งพลังบางส่วนไปยังฝ่ามือของเขาก่อนที่จะปล่อยมันพุ่งไปที่ระฆัง
“เหง่งหง่าง....”
ระฆังทองสัมฤทธิ์ที่หนา และหนักพลันสั่นไหว ส่งเสียงดังทุ้มลึก ทำให้ฝูงนกตกใจจนบินหนีไป
“ เหง่งหง่าง ...”
***จบบท ระฆังสังสารวัฏ (1)***