'ตำราเสริมสร้างพลังลมปราณของสำนักชิงหยุน' เหมาะสำหรับระดับฝึกลมปราณ คู่มือสำหรับผู้ฝึกฝนระดับพื้นฐาน ... '
"นรก.." ฝางซิงเบิกตากว้าง สาปแช่งในสิ่งที่เขาเห็น ตัวอักษรปรากฏขึ้นมาจากไหนไม่รู้ แม้จะไม่ได้มีหลายตัว แต่ภายในย่อหน้าสั้น ๆ ก็สามารถอธิบายตำราเสริมสร้างพลังลมปราณของสำนักชิงหยุนได้ ตำราวิวรณ์จะอธิบายหลักการแท้จริง และสามารถชี้ให้เห็นข้อผิดพลาด และสิ่งที่ควรจะปรับปรุง
ฝางซิงนิ่งงัน เขายกตำราวิวรณ์ขึ้นมาดูอย่างใกล้ชิด ตัวอักษรเหล่านั้นจางหายไปเมื่อเขาขยับตำราวิวรณ์ออกห่างจากตำราเสริมสร้างพลังลมปราณของสำนักชิงหยุน หากแต่ตัวอักษรจะปรากฏขึ้นอีกครั้งเมื่อเขาวางตำราวิวรณ์ลงด้านบนของตำราเสริมสร้างพลังลมปราณของสำนักชิงหยุนเล่มเล็กนั่น
ฝางซิงตื่นเต้นกับสิ่งที่ได้พบ เขาลองวางตำราวิวรณ์ลงบนแตงโมที่เขากินเหลือไว้ครึ่งหนึ่ง
ทว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ...
"บางทีมันอาจจะธรรมดาเกินไปสำหรับตำราเล่มนี้ ?"
ฝางซิงลองค้นหาข้าวของต่าง ๆ ของเขา เขาพบขวดยานัตถุ์ที่ท่านลุงสี่มอบไว้ให้ ท่านลุงเคยบอกเขาว่า "ควันที่ออกมาจะมีประสิทธิภาพมากแม้แต่วัวตัวโต ๆ ก็ยังสลบไม่ตื่น ! "
'อุปกรณ์เวทระดับต่ำใช้ในการบรรจุควันที่ไม่มีการปรับแต่งใด ๆ'
มีเพียงประโยคสั้น ๆ เกิดขึ้นภายหลังจากการประเมิน
"ขวดยานัตถุ์นี่เป็นอุปกรณ์เวทงั้นรึ ? ข้ารู้ว่าท่านลุงสี่เชี่ยวชาญเรื่องนี้ที่สุด !" ฝางซิงหัวเราะกับตัวเองก่อนที่จะลองวางตำราวิวรณ์ลงบนของอย่างอื่น แต่บางสิ่งก็ไม่เกิดปฏิกริยาใด ๆ
"นายใหญ่ฝางซิง ! วันนี้ร้อนมาก ทำไมเราไม่ดื่มเหล้าเพื่อให้สดชื่นขึ้นสักเล็กน้อย !"
คนที่ปลุกเขาขึ้นจากภวังค์คือ หวังจื้อที่โดนฝางซิงแทงถึงสองครั้ง ขณะนี้เขาวิ่งไปทางกระท่อมไม้แล้ว
แปลกมาก ภายหลังจากถูกแทง พวกเขากลับสนิทกันมากขึ้น อย่างที่หวังจื้อกล่าวไว้
"เราไม่สามารถสนิทกับใครได้ เว้นแต่จะได้แลกเปลี่ยนความสัมพันธ์กัน และกัน"
ฝางซิงวางตำราเล่มนี้ลงอย่างใจเย็น ก่อนที่จะให้คำตอบอย่างข่ม ๆ ว่า "รู้จักแต่ดื่มหรือไง ? เจ้าเสร็จงานของเจ้าหรือยัง ?"
"เกือบแล้ว ! คนอื่น ๆ สามารถทำส่วนที่เหลือแทนข้าได้ ส่วนข้าจะออกไปซื้อเหล้า !" หวังจื้อกัดแตงโม และยืนอยู่ตรงหน้าฝางซิง เขากำลังรออย่างมีความหวัง
"ไอ้ขี้งก ! ว่าแต่อย่าเลือกที่มันแพงนักล่ะ !" ฝางซิงหัวเราะเยาะหวังจื้อ ก่อนจะหยิบก้อนเงินขนาดเล็กเพิ่มให้ "เผื่อเงินไว้ซื้อเนื้อหมูกลับมาด้วย"
"แน่นอน..." ใบหน้าหวังจื้อเต็มไปด้วยความปิติยินดี ขณะที่เขาหยิบก้อนเงิน และขว้างเศษแตงโมที่กินเหลือครึ่งหนึ่งทิ้งไป ก่อนที่จะรีบวิ่งไปยังหมู่บ้านที่ตั้งอยู่ตรงเนินเขา
หมู่บ้าน ณ เชิงเขาสำนักชิงหยุนแห่งนี้ค้าขายเจริญรุ่งเรือง ก็จากเงินของพวกนักพรตน้อยนับหมื่นคนเหล่านี้ ซึ่งบางครั้งก็ต้องการอาหารกินเล่นนอกเหนือจากที่ทางสำนักมอบให้พวกเขา
ฝางซิงรู้ดีว่า การเป็นผู้นำที่มีประสิทธิภาพในโลกนี้ จำเป็นที่จะต้องมีความเหี้ยมโหดควบคู่ไปกับความเมตตากรุณา ต้องให้ผู้ใต้บังคับบัญชารู้ว่าพวกเขาจะได้รับทั้งการปกป้อง และแบ่งปัน ในฐานะนักพรตน้อย พวกเขาทั้งหมดจะได้รับค่าจ้างเล็กน้อยเพียงคนละสามตำลึงต่อเดือนเท่านั้น ในช่วงหลายเดือนหลังจากเหตุการณ์แทงหวังจื้อ ค่าจ้างจำนวนนี้ของทุกคนถูกส่งมาเก็บไว้ในมือฝางซิง แต่ในทางกลับกันเขาก็ต้องแน่ใจว่าอาหารส่วนใหญ่ของทุกคนในแต่ละมื้อจะได้รับเนื้อสัตว์ และเหล้ามากเพียงพอ ต่างจากหวังจื้อผู้เก็บของดี ๆ ไว้กับตนเองยามที่ได้ขึ้นเป็นผู้นำ
หลังจากหวังจื้อไปยังหมู่บ้าน ฝางซิงปล่อยใจของเขากลับไปที่ตำราวิวรณ์ เขายิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกถึงความลึกลับ เขาสันนิษฐานว่ามันต้องเป็นตำราหยั่งรู้ชนิดหนึ่ง บางทีอาจมีผลเฉพาะกับของที่มีคุณสมบัติทางวิญญาณ หรือของวิเศษเท่านั้น
"แล้วตำราเล่มนี้จะมีพลังอะไรที่เป็นประโยชน์กับข้า ข้าไม่ได้อยากหยั่งรู้อะไรเสียหน่อย..." ฝางซิงคิดอย่างผิดหวัง
"เย้ ! ข้าพบวัชพืชนี่ เราอาจได้โชคเล็ก ๆ จากมัน !" เสียงดังมาจากที่ไหนสักแห่ง เด็กน้อยหน้าตกกระถือต้นวัชพืชสีเขียวมรกตที่มีรากสีม่วง เขาร้องอุทานอย่างตื่นเต้นดังมาจากสวนโอสถพร้อมกับนักพรตน้อยอีกคนที่มีชื่อเล่นว่าเจ้าหน้าผี
พืชสีเขียวรากสีม่วงถือเป็นวัชพืชในสวนโอสถแห่งนี้ เพราะมันไม่มีประโยชน์สำหรับผู้ฝึกวิชา แต่มันอาจจะนำไปขายให้พวกชาวบ้านได้ในราคาที่เหมาะสม วัชพืชชนิดนี้จะเพิ่มพลังแก่นชีวิต (พลังทางเพศ) ซึ่งเป็นประโยชน์ในการปรับปรุงกิจกรรมยามค่ำคืนระหว่างชาย และหญิง
สำหรับบรรดานักพรตน้อย นี่เป็นสิ่งที่ดีเพื่อใช้แลกเปลี่ยนเป็นเงินรายได้พิเศษในตลาด
'แปลงพลังแก่นชีวิตมาเป็นพลังลมปราณได้ ... '
ตอนแรกฝางซิงก็ไม่ได้คิดถึงวัชพืชนั่น แต่จู่ ๆ คำพูดของท่านลุงหกก็โผล่เข้ามาในหัวของเขา ..แล้วเขาก็นึกถึงบางอย่างในตำราวิวรณ์นั่น
ราวกับจดจำบางสิ่งบางอย่างขึ้นมาได้ ทันใดนั้นฝางซิงก็มองนิ่งไปที่เจ้าหน้าตกกระ
"นายใหญ่ ... ข้า ... ข้าสาบาน ข้าจะไม่รบกวนท่านแล้ว ..." เจ้าหน้าตกกระกล่าวอย่างตื่นตระหนก ในขณะที่ฝางซิง จ้องมองไปที่เขา ท่าทางของฝางซิงทำให้เจ้าหน้าตกกระ และเจ้าหน้าผีหนาวเย็นยะเยือกไปจนถึงกระดูก ราวกับพวกเขากระทำสิ่งใดผิดมา
"ส่งมันมาให้ข้า" ฝางซิงคว้าวัชพืชออกจากมือของเจ้าหน้าตกกระก่อนที่พวกเขาจะมีเวลาตอบโต้ และสิ่งที่ตามมาก็ทำให้บรรดานักพรตน้อยตัวสั่นด้วยความตกใจ
*** สิ่งมีชีวิตต่าง ๆ ในมนุษย์นั้นพลังพื้นฐานหลัก ๆ มี 3 อย่าง คือ แก่นชีวิตหรือพลังทางเพศ (jing - จิง) / พลังลมปราณ (qi - ชี่) และพลังลมปราณ (shen - เสิน)
***จบบท ตำราวิวรณ์ (2)***