หากเจ้ามีจดหมายแนะนำตัวที่สามารถสร้างสัมพันธภาพอันดีต่อสำนัก..เจ้าก็สามารถเข้าสำนักได้
หากเจ้าร่ำรวย และมีทรัพย์สมบัติพอให้เป็นประโยชน์แก่สำนัก..เจ้าก็สามารถเข้าสำนักได้
หากเจ้ามีร่างกายที่หายาก แม้เจ้าจะไม่มีเงินทองหรือสัมพันธภาพใด ๆ ทางสำนักก็ยินดีรับเจ้าเป็นศิษย์ เพราะเจ้าคือทรัพยากรที่ดีที่สุดของสำนัก ที่จะนำไปสู่ความรุ่งเรืองได้ไม่ยาก
เด็กชายตัวน้อยไม่มีอะไรเลยสักอย่างในสามอย่างนั่น จนเป็นเรื่องตลกต่อหน้าฝูงชน
แต่ใครจะคิดว่าสาวใช้ตัวน้อยของเด็กชายกลับมีร่างกายที่หาได้ยากยิ่ง นางมีโลหิตลมปราณไพรจริงหรือ ?
ในไม่ช้า การสนทนาอันเซ็งแซ่ของฝูงชน ก็ดังไปถึงเบื้องสูงของสำนัก
ประมาณครึ่งชั่วยาม (1 ชั่วโมง) หญิงชุดขาวท่าทางเย็นชาก็ขี่นกกระเรียนยักษ์บินลอยมากลางอากาศ นกกระเรียนยักษ์สูงสง่าอย่างน้อยสิบจ้าง (1 จ้าง = 2 เมตร) ปีกของมันกระพือขึ้นลงอยู่เบื้องหน้าภูเขา สร้างกระแสลมพัดแรงจนราวกับพายุเฮอริเคน แน่นอนว่ามันเป็นนกปีศาจชนิดหนึ่ง เบื้องหลังนกยักษ์ยังมีเด็กหญิงตัวน้อยยืนตัวตรงอยู่อีกสองคน
"อา..ศิษย์นอก..หยูซานเหลียงรู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้พบศิษย์พี่หญิง..หลิงหยุน"
นักพรตอ้วนมองไปบนฟ้าแล้วรีบโค้งคำนับ
ถัดจากนั้นเด็กหนุ่มสาวที่กำลังเข้าแถวเฝ้ารอต่างก็รีบทำความเคารพไปตาม ๆ กัน แม้จะไม่รู้ว่าหญิงผู้นี้เป็นใคร
หญิงผู้มีนามว่า หลิงหยุน คนนี้ดูเหมือนจะไม่ใส่ใจพวกเขา สายตาของนางมองข้ามไปสู่พงหญ้าที่มีมนุษย์อสูรน้อย ๆ น่ารักนอนอยู่ นางให้นกกระเรียนสีขาวร่อนลงใกล้ ๆ เด็กหญิงตัวน้อย แล้วมองไปรอบหญ้าก่อนจะใช้นิ้วแตะเลือดของเด็กหญิงแล้วเอามาจ่อจมูก เพียงได้กลิ่นเล็กน้อย นางก็พยักหน้าแล้วยิ้มดูเหมือนจะยืนยันสิ่งที่ผู้คนกำลังโจษจันกันได้เป็นอย่างดี
"ลงทะเบียนให้เด็กหญิงคนนี้ได้รับสิทธิเข้าสำนัก !"
ศิษย์พี่หญิงหลิงหยุนอุ้มสาวใช้ตัวน้อยขึ้นมา นางลุกขึ้นยืนแล้วสั่งนักพรตอ้วน
"ขอรับ...ศิษย์พี่หญิงหลิงหยุน...ศิษย์ผู้น้อยเข้าใจแล้ว"
แม้ว่าจะเป็นแค่เด็กหญิงเผ่ามนุษย์อสูร แต่เมื่อศิษย์พี่หลิงหยุนมีคำสั่ง เด็กหญิงมนุษย์อสูรนั่นก็จะกลายเป็นศิษย์สำนักชิงหยุนในทันที
ทุกคนที่เหลือต่างมองไปที่มนุษย์อสูรน้อยด้วยความอิจฉาอย่างมาก จากมนุษย์อสูรที่ต้อยต่ำกลายเป็นศิษย์ของสำนักชิงหยุน น่าอิจฉายิ่งนัก
แม้แต่โฮวชิงที่หิ้วเด็กชายตัวน้อยไว้ในมือก็มองอย่างงงวย เขารู้สึกประหลาดใจจนอ้าปากหวอ
ศิษย์พี่หญิงหลิงหยุนอุ้มสาวใช้ตัวน้อยไว้ ฉับพลันมือเล็ก ๆ ของสาวใช้ก็โบกไปมานางตะโกนเสียงเบาบางว่า อย่าทำร้ายนายน้อย อย่าทำร้าย..นายน้อยฝางซิง”
หลิงหยุนลังเลเล็กน้อย ก่อนเอ่ยถามเสียงเย็นชาว่า "ใครคือนายน้อย..ฝางซิง ?"
เด็กชายตัวเล็กตะลึงอยู่ชั่วขณะ เขารีบยกมือขึ้นพร้อมพูดว่า "ข้า..ข้าเองนายน้อยฝางซิง คืนสาวใช้ของข้ามา... "
ศิษย์พี่หญิงหลิงหยุนเหลือบตามองเขา เอ่ยกล่าวเบา ๆ ว่า "นับตั้งแต่วันนี้ไป นางไม่ใช่สาวใช้ของเจ้าแล้ว !"
จากนั้นนางก็โยนขวดหยกใบน้อย ที่มียาเม็ดสีม่วงเล็ก ๆ น่ากินให้กับฝางซิง
"ยาม่วงเทียนเซียน ... " นักพรตอ้วนเห็นแล้วถึงกับร้องอุทานออกมาดังลั่นพร้อมกับกลืนน้ำลาย
เพื่อให้เด็กหญิงมนุษย์อสูรตัวเล็ก ๆ หลุดพ้นจากการเป็นสาวใช้ ศิษย์พี่หญิงหลิงหยุนถึงกับมอบยาม่วงเทียนเซียนให้ขอทานน้อยนี่เชียวหรือ ?
ผู้คนที่อยู่โดยรอบต่างมองมายังเด็กชายตัวน้อย ราวกับอยากจะกินเลือดกินเนื้อเขา ต่างคิดกันว่าจะแย่งยาวิเศษนี่มาจากเด็กชายตัวน้อยได้อย่างไร
ยาม่วงเทียนเซียน สกัดมาจากสมุนไพรที่มีคุณค่า และหายากหลากหลายชนิดอา..มันสามารถชำระล้างอวัยวะภายใน และเพิ่มพูนความแข็งแกร่งของร่างกายตำนานกล่าวว่ามันสามารถเพิ่มพลังลมปราณจนก้าวสู่ความเป็นเซียนได้ทำไมจึงให้ขอทานน้อยนั่นไปง่าย ๆ เช่นนี้ ?
เด็กชายตัวน้อย มองไปที่ยาม่วงเทียนเซียน เขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย แต่ครั้นเห็นผู้หญิงที่ชื่อหลิงหยุน อุ้มเสี่ยวหมั่นกำลังจะจากไป เขาก็ตะโกนออกมาทันที "ท่านหญิงอย่าเพิ่งไป ใครตกลงแลกเปลี่ยนยาเม็ดเส็งเคร็งนี่กับสาวใช้ของข้ากันเล่า ? นายน้อยคนนี้ไม่ต้องการแลกเปลี่ยนใด ๆ เอายาของท่านคืนไป แล้วคืนสาวใช้ของข้ามา”
"งั้นรึ ?"
แววตาของหลิงหยุนแปรเปลี่ยนเป็นส่อประกายอำมหิต นั่นทำให้เขาเงียบเสียงลงทันที
"ข้า...ข้าไม่ต้องการยานั่น..."
เด็กน้อยรวบรวมความกล้าหาญของเขา และกล่าวว่า "เว้นแต่ เว้นแต่ว่า ท่านจะรับข้าเข้าสำนักท่านด้วย..."
ตอนแรกทุกคนต่างคิดว่าเด็กชายคนนี้โง่เง่า ไม่รู้จักอะไร แต่ในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจกระจ่าง
หลิงหยุนลังเลเล็กน้อย นางหมุนตัวกลับแล้วหัวเราะ จากนั้นก็ตรงไปที่นักพรตอ้วน และกล่าวว่า "งั้นก็รับเขาไว้อีกคน แต่ดูจากความสามารถพิเศษ และบุคลิกท่าทางของเขาแล้วส่งเขาไปทำงานที่สวนโอสถก็พอ !"
"ขอรับ ศิษย์พี่หญิง ศิษย์จะทำตามคำแนะนำของท่าน... "
นักพรตอ้วนกล่าวอย่างลังเลก่อนจะโค้งคำนับ
***จบบท เข้าสำนักชิงหยุน (3)***