เด็กน้อยเคลื่อนไหวว่องไวอย่างไม่น่าเชื่อ ชายหนุ่มสี่หรือห้าคนพยายามที่จะจับตัวเขา พอจับทางนี้ เขาก็กระโดดไปทางโน้น และสามารถหลบหนีจากฝูงชนได้เสมอ ทันใดนั้นท่ามกลางฝูงชน ชายหนุ่มผอมบางพร้อมสายตาเย็นชาก็พุ่งพรวดไปทางเด็กชาย พร้อมกับจับตัวเขาไว้ ชายหนุ่มยิ้มอย่างเย็นชาพร้อมพูดว่า "เจ้าเก่งเรื่องศิลปะการต่อสู้พอตัว หากแต่ยังไม่ดีพอ !"
เด็กชายพยายามดิ้นรนอย่างสุดความสามารถ แต่ในเงื้อมมือของชายหนุ่มผู้นี้ เขาไม่สามารถหลบหนีได้
"ขอบใจ น้องชาย ข้าขอถามชื่อเจ้าหน่อยได้มั้ย ?"
นักพรตอ้วนวิ่งกระหืดกระหอบมาอย่างมีความสุข และรีบขอบคุณชายหนุ่ม
"ศิษย์พี่ไม่ต้องเกรงใจ ข้าชื่อ โฮวชิง การจับลิงน้อยตัวนี้เป็นเพียงเรื่องเล็ก ๆ ไม่จำเป็นต้องขอบใจข้าหรอก"
ชายหนุ่มกล่าวอย่างสุภาพ และให้เกียรติต่อนักพรตอ้วน
"พูดดี..พูดดี ให้ข้าลงโทษเด็กเลวนี่ก่อน แล้วข้าจะนำเจ้าไปลงทะเบียน"
นักพรตอ้วนยิ้ม ก่อนจะหันไปทางเด็กชายตัวน้อยด้วยใบหน้าที่ดุดัน "ข้าเป็นศิษย์นอกของสำนักชิงหยุน ขอทานน้อยอย่างเจ้ากล้าดูถูกข้าถึงเพียงนี้ ? วันนี้ข้าไม่เอาชีวิตเจ้า แต่อย่างน้อยข้าก็ต้องสอนบทเรียนที่ไม่มีวันลืมให้แก่เจ้า”
นักพรตอ้วนกระโดดออกมา เริ่มถูมือ พร้อมกับยิ้มแสยะ
ในฐานะศิษย์ของสำนักชิงหยุน เขาไม่สามารถทำร้ายใครได้ แม้ว่าจะเป็นเด็กขอทานตัวเล็ก ๆ ก็ตาม สิ่งที่เขาทำได้ก็คือจะตบปากของเด็กน้อยสักหน่อยเท่านั้น
“นายท่าน .. อย่าทำร้ายเขา "
ทันใดนั้น ก็มีเด็กสาวตัวน้อยวิ่งออกมาจากฝูงชนมายืนอยู่เบื้องหน้านักพรตอ้วน
นางสกปรกไม่ต่างกับเด็กชาย อายุของนางประมาณ 7 - 8 ขวบ เนื้อตัวผอมกะหร่อง ใบหน้าของนางสวยคม นัยน์ตาสดใสแวววาวสีมรกต ที่น่าตกใจมากที่สุดก็คือใบหูที่แหลมคล้ายกับใบหูจิ้งจอก เห็นได้ชัดว่านางไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นกึ่งมนุษย์กึ่งอสูร หรือ มนุษย์อสูร
"ให้ตายเถอะ เสี่ยวหมั่น เจ้าวิ่งออกมาทำไม ? ข้าบอกให้เจ้าซ่อนตัวอยู่ในกลุ่มคนไม่ใช่หรือ ? "
เด็กชายตัวน้อยยังคงถูกหิ้วตัวลอยอยู่กลางอากาศขณะที่เขาร้องตะโกน
"นายท่าน ถ้าข้าไม่ออกมา เขาก็จะตีท่าน......"
สาวใช้ต้วน้อยเสี่ยวหมั่นกล่าวพร้อมกางแขนของนางออกกางกั้น ท่าทางของนางเหมือนจะพยายามสกัดกั้นนักพรตอ้วน
"นายน้อยของเจ้ามากด้วยความสามารถ ข้าไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเจ้า เร็วเข้า รีบกลับเข้าไปในฝูงชนเร็ว ๆ"
เด็กชายเริ่มแสดงศิลปะการต่อสู้ด้วยกรงเล็บเล็ก ๆ ของเขา ความสามารถของเขาไม่ดีนัก แล้วเขาจะสู้ได้อย่างไร
"ขอทานน้อยคนนี้มีสาวใช้ตัวน้อยคนหนึ่งเสียด้วย”
นักพรตอ้วนประหลาดใจ เขามองไปที่สาวใช้ผู้น่ารักเสี่ยวหมั่นด้วยท่าทางหื่นกระหาย
ในโลกใบนี้ มนุษย์อสูร คือเชื้อชาติที่ต่ำต้อยที่สุดในโลก พวกอสูรเองก็ปฏิเสธที่จะยอมรับมนุษย์อสูร ส่วนมนุษย์นั้นก็ดูถูกมนุษย์อสูร อย่างไรก็ตามพวกเขาจะเลี้ยงมนุษย์อสูรพวกนี้ไว้เป็นทาสรับใช้ที่ต่ำต้อยที่สามารถทำอะไรก็ได้แม้แต่บำเรอกาม คนธรรมดา ๆ สามัญไม่อาจเลี้ยงดูพวกมนุษย์อสูรนี้ได้แน่ แต่ขอทานน้อยคนนี้กลับมีสาวใช้เป็นมนุษย์อสูรได้
"ฮึ่ม เผ่าพันธุ์ต่ำต้อยสกปรก.."
โฮวชิงเย้ยหยันด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะเตะสาวน้อยออกไป
"ไอ้ลูกหมา เจ้ากล้าทำร้ายเสี่ยวหมั่นของข้าได้อย่างไร ? นายน้อยคนนี้จะฆ่าเจ้า"
เด็กชายตัวน้อยเริ่มกัด และข่วนอย่างดุร้าย
สาวใช้ตัวน้อยถูกโฮวชิงเตะกระเด็นไปไกลถึง 10 จ้าง (1 จ้างประมาณ 2 เมตร) ก่อนที่หัวของนางจะชนเข้ากับต้นไม้ ถึงแม้ว่าชายหนุ่มคนนั้นจะไม่ทำให้นางถึงตาย แต่นางก็ได้รับบาดเจ็บ และมีเลือดไหล นางนอนสลบนิ่งไม่ไหวติงอยู่บนพื้นดิน ทุกคนต่างมองดูด้วยความรู้สึกสยดสยอง แต่ไม่มีใครพูดอะไร อย่างไรเสียชีวิตมนุษย์อสูรก็ไม่มีค่าอะไร
"ขอโทษจริง ๆ น้องชายคนนี้เกลียดพวกมนุษย์อสูรอย่างมาก”
แม้โฮวชิงจะรู้สึกผิดอยู่บ้างที่ทำรุนแรงเกินไป แต่เขาก็ทำลงไปแล้ว จึงได้แต่ยิ้มเก้อ ๆ
"ไม่เป็นไร..ไม่เป็นไร"
นักพรตอ้วนกล่าว แต่ลึกลงไปในใจ เขารู้สึกว่าโฮวชิงผู้นี้โหดเหี้ยมไม่เบา
ในขณะนี้เด็กชายตัวน้อยในกำมือของโฮวชิงก็ทั้งร้องทั้งเตะไม่หยุด แต่ก็ไม่มีใครสนใจเขา ผู้คนต่างมุ่งความสนใจไปที่เด็กสาวมนุษย์อสูรนั่น
"เด็กมนุษย์อสูรคนนั้นเลือดออก..มันเป็นไปได้อย่างไร ? "
ทันใดนั้น ก็มีคนร้องตะโกนออกมา ฝูงชนต่างก็มองอย่างสนใจ พวกเขาพบว่าเลือดของเด็กสาวมนุษย์อสูรตัวน้อยไหลลงสู่พื้นหญ้า จากนั้นต้นหญ้าที่ตายแล้วก็กลับเริ่มฟื้นตัว
"โลหิตลมปราณไพร...เด็กหญิงผู้นี้มีร่างกายที่หายากนางมีโลหิตลมปราณไพร..."
เมื่อมีคนตะโกนออกมา ทุกคนต่างก็มาจากตระกูลมั่งคั่ง และได้รับการศึกษามาเป็นอย่างดีพวกเขาย่อมรู้จักปรากฏการณ์นี้
ฝูงชนเริ่มที่จะพูดคุยกันด้วยความอิจฉา บางคนถึงกับช็อก หากแต่บางคนก็แสดงความรังเกียจ
โลหิตลมปราณไพรเป็นกลุ่มเลือดที่หายาก และส่งผลมหัศจรรย์ต่อพืชพรรณ มีพลังในด้านการดูแลให้ความอุดมสมบูรณ์แก่พืชพรรณเป็นที่ต้องการของทุกสำนัก
เมื่อสายเลือดของเสี่ยวหมั่นถูกเปิดเผย การปฏิบัติต่อเด็กชายกับเด็กสาวมนุษย์อสูรก็ต่างกันโดยสิ้นเชิง
เมื่อมองย้อนกลับไปยังคำพูดของนักพรตอ้วนที่ได้กล่าวไว้ ในการคัดเลือกคนเข้าสู่สำนัก..ว่า
***จบตอน เข้าสำนักชิงหยุน (2)***