ตอนที่ 29 อาหารกลางวัน
ซ่งลุ่ยลุกขึ้นยืนและรินน้ำหนึ่งแก้วให้ตัวเองแล้วกลับไปนั่งที่เก้าอี้ เขาเริ่มคิดอย่างละเอียดเกี่ยวกับปัญหานี้ ไม่มีอะไรสำคัญสำหรับเขาในเวลานี้ อย่างไรก็ตามระบบมองทะลุนี้คือความสามารถที่แท้จริงของเขา! ในการจัดการรับมือเรื่องของจางชูหยา เขาต้องคิดอย่างรอบคอบ คิดอย่างดีและต้องเป็นกลยุทธ์ที่เขาแน่ใจ!
จางชูหยากับตัวเขาไม่เคยคลุกคลีด้วยกันเลย ไม่ต้องพูดถึงการหลอกลวงใดๆภายใต้ใบหน้าที่มีประสบการณ์ของเธอ วิธีไหนก็ดูเป็นวิธีที่ไม่ดีหมดเลย! ประกอบกัยเธอที่ดูเย็นชาหยิ่งยโสที่ทำให้คนอื่นเย็นยะเยือกไปตามๆกัน แบบนี้เขาจะทำอย่างไรหละ? ต้องใช้เวลา!ท ต้องใช้เวลามากๆเลย! ใช่แล้ว เมื่อคิดถึงเรื่องเวลา ภารกิจนี้มีเวลาให้เขาเท่าไหร่?
เมื่อคิดถึงตรงนี้ซ่งลุ่ยก็รีบเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว เขาเปิดแถบภารกิจที่เพิ่งจะปรากฏในสายตาของเขาและมองเข้าไปใกล้ ๆและอ่านอย่างละเอียด เขาถอนหายใจออกมาและพบว่ามันไม่ได้บอกเอาไว้ว่าภารกิจนี้มีเวลาเท่าไหร่ ซ่งลุ่ยค่อยโล่งใจหน่อย เพราะว่าแผนการที่จะใช้กับจางชูหยาต้องใช้เวลา ต้องใช้เวลาเยอะมากๆ เกือบจะเทียบเท่ากับการเริ่มต้นจากศูนย์เลยก็ว่าได้ ไม่สิ ทุกอย่างเลยต้องเริ่มต้นจากพื้นฐานก่อนซึ่งมันเพิ่มความยากลำบากให้กับเขามากยิ่งขึ้นไปอีก!
แต่ว่า อย่างไรก็ตามสิ่งนี้ก็กระตุ้นความปรารถนาของซ่งลุ่ย ความปรารถนาที่อยากจะเอาชนะ! ในเวลานี้ซ่งลุ่ยไม่รู้สึกว่าเป็นงานที่ยุ่งยากเลยแม้แต่น้อย แต่กลับรู้สึกว่ามันน่าสนใจมาก! ช่างน่าตื่นเต้นเหลือเกินที่จะเอาชนะจางชูหยาที่มีอำนาจมาก! เมื่อเขาคิดไปถึงความร่ำรวยของประธานจาง ในเวลานั้นซ่งลุ่ยก็รู้สึกเต็มไปด้วยความโลภ รู้สึกว่าจะลงมือทำเรื่องอะไรก็ไม่ต้องพูดอะไรมากเลย!
ซ่งลุ่ยซึ่งกำลังคิดไปถึงอนาคตก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงร้องจากท้องของเขา เขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าและดูเวลา คิดไม่ถึงว่าแค่เดินหมุนไปหมุนมาก็ใกล้จะพักเที่ยงแล้ว เวลาช่วงเช้านี่เดินเร็วจริงๆ แต่ว่าเมื่อคิดไปถึงตอนที่ตนเองเอาชนะจางชูหยาได้ ไฟภายในใจก็ลุกโชนขึ้นมา แต่ถึงอย่างไรเขาก็ส่ายหัวไปมาเพราะเรื่องที่เร่งด่วนที่สุดในตอนนี้คือการหาของกินลงท้องแล้วค่อยพูดถึงเรื่องอื่น
ในเวลานี้ซ่งลุ่ยอดคิดไม่ได้ว่าจะทางออกเรื่องอาหารเที่ยงของเขาอย่างไรดี? ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น! หลินหลิน ไม่ใช่หลินหลินให้เขาไปกินข้าวเที่ยงหรอกเหรอ! เวลาในตอนนี้ก็เป็นเวลากินข้าวพอดี ไม่ช้าไม่เร็ว กำลังดี เมื่อคิดถึงหลินหลินในใจของซ่งลุ่ยก็อบอุ่นขึ้นมา เขาจึงเดินไปในทางที่หลินหลินอยู่อย่างรวดเร็ว!
ซ่งลุ่ยคิดไปคิดมา ผ่านไปได้ไม่นานเขาก็เดินถึงหน้าประตูหอพักของหลินหลิน ก่อนอื่นเขามองไปที่ในห้องนอนก็ไม่มีใคร หลังจากนั้นเขาก็มองไปที่ห้องรับแขกก็ยังคงไม่มีใคร แต่ทว่าในตอนนั้นเองซ่งลุ่ยที่อยู่ด้านนอกของประตูได้กลิ่นหอมของอาหารที่รสชาติต้องดีแน่ๆ! ทันใดนั้นซ่งลุ่ยก็มองไปทางห้องครัว คนที่กำลังยืนยุ่งๆอยู่ในครัวก็คือหลินหลินนั่นเอง!
หลินหลินที่กำลังยุ่งอยู่ในครัวได้ยินเสียงจากข้างนอก เธอก็เช็ดมือของเธอและอยากจะออกไปดูว่าเป็นใคร แต่จากนั้นเธอก็คิดอีกครั้งว่าประตูห้องของเธอล็อคเอาไว้อยู่ และมีแค่เพียงซ่งลุ่ยเท่านั้นที่มีกุญแจ เมื่อคิดถึงตรงนี้หลินหลินก็พยักหน้าเบาๆ และไม่พูดอะไรอีก เธอจึงกลับไปที่เดิมและทำอาหารต่อ ในเวลาเดียวกันเธอก็ส่งเสียงตอบกลับซ่งลุ่ย
“นายเลิกงานแล้ว! ฉันต้องให้นายรอสักครู่นะ นายนั่งรอและดื่มน้ำก่อนแปปหนึ่ง อาหารใกล้จะทำเสร็จแล้ว!” พูดจบเธอก็รีบเร่งขยับมือของเธอ ความเร็วก็ค่อยๆเพิ่มมากขึ้น เวลาผ่านไปสักพัก แต่ว่าหลินหลินไม่ได้ยินเสียงของซ่งลุ่ยตอบกลับมา ในใจก็เกิดความสงสัยและอยากจะออกไปดูสักหน่อย กำลังเตรียมที่จะออกไปดู ก็พบว่ามีคนกอดเธอจากด้านหลังอย่างกะทันหัน ทันใดนั้นร่างก่ายก็แข็งทื่อไปทั้งตัว เธอเตรียมพร้อมที่จะร้องตะโกนออกมา แต่แล้วหลินหลินก็ได้น้ำเสียงที่คุ้นเคยจากหูของเธอและเธอก็รู้สึกโล่งใจและร่างกายที่แข็งทื่อของเธอก็อ่อนลง
ในเวลาเดียวกันซ่งลุ่ยก็รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงบนร่างกายของหลินหลิน ตอนแรกที่ตัวเธอแข็งทื่อ มือของเธอพยายามแกะและดิ้นรนออกจากเขา แต่เมื่อเขาได้ยินเสียงของเขา เธอก็หยุดการเคลื่อนไหวของเธอและร่างกายของเธอก็อ่อนนิ่มลงและพิงมาที่ร่างกายของเขาเอง ในใจของซุ่งลุ่ยคิดว่ารู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้สามารถป้องกันตัวเองได้แล้วใช่ไหม?
หลินหลินได้ยินสิ่งที่ซ่งลุ่ยพูดกับเธอ เธอก็รู้สึกดีใจและมีรอยยิ้มแต้มอยู่บนใบหน้าของเธอ ในเวลาเดียวกันเธอก็พูดกับซ่งลุ่ยอย่างเบาๆว่า
"ฉันจะทำยังไงดีให้นายหายเหนื่อยจากงาน นายทำงานเหนื่อยมาทุกๆวันเลย” หลังจากพูดจบเธอก็ไม่ได้รอให้ซ่งลุ่ยตอบกลับ จากนั้นก็พูดต่อ
"นายรีบออกไปข้างนอกเถอะ ในนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเองเถอะ พวกเราสองคนอยู่ที่นี่แล้วดูขวางมือขวางเท้าแปลกๆ”
พูดจบเธอก็หันไปและเตรียมพร้อมที่จะผลักซ่งลุ่ยให้เดินออกไป แต่ซ่งลุ่ยจับมือและโอบกอดหลินหลินไว้ ในขณะเดียวกันเขาก็ยืนหน้าผากของเขาไปแตะที่หน้าผากของหลินหลิน ดวงตาคู่นั้นของซ่งลุ่ยมองดูหลินหลินด้วยความรักและพูดกับหลินหลิน
“ถ้าฉันไม่อยากออกไปข้างนอกหล่ะ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ฉันหิวแล้ว ฉันอยากจะกินคุณ!
พูดจบก็มีรอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏบนใบหน้าของซ่งลุ่ย หลินหลินที่ได้ยินก็หน้าแดงไปด้วยความเขินอาย เธอรีบดึงมือของเธอออกจากมือของซ่งลุ่ยทันที เธอกำมือทั้งสองข้างและชกไปที่หน้าอกของซ่งลุ่ยเบาๆ และพูดกับซ่งลุ่ยด้วยใบหน้าที่เขินอาย
"นายมันน่าเกลียด รีบออกไปให้ไวเลย อย่าลีลา อาหารใกล้จะเสร็จแล้ว!”
ซ่งลุ่ยปรับท่านั่งของเขา เขานั่งตัวตรงบนโซฟา ในใจเรียกหาหน้าต่างของระบบให้ปรากฏออกมาอย่างเงียบๆ แต่ก็ไม่มีร่องรอยที่หน้าต่างของระบบปรากฏออกมา ทันใดนั้นมันก็ปรากฏออกมาอย่างไม่คาดคิดจนทำให้เขาตกใจ!
ซ่งลุ่ยดูที่หน้าต่างของระบบนี้อย่างละเอียด
หน้าต่างนี้สั้นกระชับไม่เยิ่นเย้อ มองดูครั้งเดียวก็เข้าใจ ข้างบนมีสามรายการหลัก ทักษะ สิ่งของและอื่นๆ คอลัมน์ทักษะนี้ตัวเขารู้ดี ภายในประกอบด้วยทักษะจำเป็นที่หลากหลาย สิ่งของคือที่ตัวเขาเลือกพื้นที่ของตนเอง เพียงแค่กำลังจะเปิดคอลัมน์อื่นๆหน้านั้นก็กลายเป็นสีเทา!
ในเวลานี้ซ่งลุ่ยรู้สึกงงงวยมาก คอลัมน์อื่น ๆ นี้หมายความว่าอย่างไร ไม่มีความหมายหรือคำแนะนำอะไรเลย ยิ่งไปกว่านั้นคอลัมน์อื่นๆ นี้ยังคงเป็นสีเทาและเขายังไม่ได้เปิด หรือว่าอาจเป็นเรื่องบังเอิญที่สามารถเปิดได้ ไม่ว่าจะเป็นอะไร เมื่อถึงเวลาที่จะเปิดมันก็จะเปิดเองตามธรรมชาติ!
เมื่อซ่งลุ่ยคิดถึงตรงนี้ เขาก็ไม่ได้ใส่ใจมันและมองไปทางคอลัมน์ทักษะ พอเขาเปิดต้นไม้ทักษะขนาดมหึมาก็ปรากฏออกมา นี่เป็นต้นไม้ขนาดใหญ่มหึมาจริงๆ! เขาทอดสายตามองออกไป อย่างน้อยต้องมีทักษะหลายร้อย แต่ว่าตัวเขามีเพียงแค่ทักษะพื้นฐานแค่สองอย่างเท่านั้น อันแรกคือทักษะการมองทะลุขั้นพื้นฐาน และยังมีสายตาพันลี้ สองทักษะนี้อยู่ในอันดับต่ำที่สุดในคอลัมน์ทักษะเลย ถ้าหากซ่งลุ่ยมองอย่างไม่สังเกตก็แทบจะมองไม่เห็นมัน
ซ่งลุ่ยรู้สึกตื่นเต้นจนควบคุมไว้ไม่อยู่ถึงความปรารถนาที่จะได้มา ความปรารถนาในการครอบครองนี้ฝังลึกลงไปในจิตใจเขา เขาคิดถึงถึงความปรารถนาที่จะครอบครองทักษะในอนาคตนี่ทั้งหมด ช่างเป็นฉากที่สวยหรูงดงามมาก เมื่อคิดถึงตรงนี้ ในใจของซ่งลุ่ยก็อดไม่ได้ที่จะเกิดความอยากจะลองทำดูสักตั้ง แต่ตราบใดที่สามารถรวบรวมทักษะเหล่านี้ ได้โลกอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา! ฮ่าฮ่า! ซ่งลุ่ยห้ามที่จะเพ้อฝันไปถึงอนาคตที่เขาไปใช้ทักษะเหล่านี้ไม่ได้ ถ้าหากเขารวมรวมทักษะเหล่านี้ได้ เขาจะสามารถทำในสิ่งที่เขาต้องการและทำในสิ่งที่เขารักได้! เขาอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงหัวเราะเบาๆออกมา