เพียงได้ยินหยาดเหงื่อของท่านหมอก็พรั่งพรู เขาทรุดร่างลงคุกเข่าร้องขอความเมตตา “โธ่ ท่านอู๋ ได้โปรดอย่าบีบคั้นข้าเลย ข้าพูดมิได้จริง ๆ ท่านอ๋องสามเห็นจะได้สังหารข้าเป็นแน่”
“พูดออกมาเดี๋ยวนี้ หาไม่แล้ว ข้าจะลากตัวเจ้ากลับเมืองหลวงไปพร้อมกัน เพราะหากเจ้าสามารถนำเรื่องสำคัญไปกราบทูล เจ้าก็อาจได้ความดีความชอบเช่นกัน ต่อไปเจ้าก็ไม่จำเป็นต้องวิ่งวุ่นอยู่ในกองทัพเช่นนี้ อาจได้เลื่อนขั้นเป็นหมอหลวงประจำราชสำนักก็เป็นได้ !” อู๋จงอวี้ทั้งข่มขู่ ทั้งเอารางวัลเข้าหลอกล่อ และด้วยกลวิธีนี้ก็ดูจะได้ผลอย่างดีเยี่ยม
เมื่อท่านหมอทหารเริ่มมีใจเอนเอง เขาหรือจะคิดหาญต่อกรกับฝ่าบาท ย่อมไม่มีทาง เช่นนั้น ท่านหมอจึงกระซิบบอกอู๋จงอวี้ “ชีเจียงจวินเป็นอิสตรี”
“ไอหย่า !” ผู้รับฟังเปล่งเสียงอุทานด้วยความประหลาดใจ สตรี ? สตรีอัปลักษณ์ผู้หนึ่งกลับได้รับการเลื่อนขั้นมอบตำแหน่งให้เป็นถึงโย่วเจียงจวินกระนั้นหรือ ?
ท่านอ๋องสามทรงฟั่นเฟือนไปแล้วหรือไร ? หากความลับนี้รั่วไหลไปถึงพระเนตรพระกรรณของฝ่าบาท จะวุ่นวายปั่นป่วนสักเพียงไร เรื่องในครานี้ฝ่าบาทจะต้องไม่ทรงนิ่งเฉยอย่างแน่แท้ !
อู๋จงอวี้สามารถคาดการณ์ได้ทันทีว่า องค์ฮ่องเต้จะต้องมีรับสั่งประหารชีวิตชีเจียงจวินอย่างแน่นอน ทั้งท่านอ๋องสามยังจะพลอยติดร่างแหในฐานะปิดบังเบื้องสูงฝ่าฝืนกฎทัพ ฮ่าฮ่าฮ่า โอกาสงามเยี่ยงนี้มีหรือฝ่าบาทจะทรงปล่อยให้หลุดลอยไปได้ ?
ครานี้เขามิได้มาเสียเที่ยวโดยแท้ ที่สุดก็สามารถจับจุดอ่อนของท่านอ๋องสามได้แล้ว ความผิดฐานซุกซ่อนสตรี ทั้งยังเป็นสตรีผู้อัปลักษณ์อย่างน่าสยองอีกด้วย
ได้หลับสนิทมาตลอดกระทั่งล่วงเข้าบ่ายของวันที่สอง ชีชีจึงรู้สึกตัวตื่น หญิงสาวพยายามฝืนเผยอเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้น จึงพบหลิวจ่งเทียนผู้ส่งสายตามองมาด้วยความห่วงใย เธอฝืนยิ้มส่งให้
“ระเบิดเหินฟ้าของข้าเยี่ยมไปเลยใช่หรือไม่ ?”
“เยี่ยม…” เขากุมมือเธอ ผู้ใดจะกล้ากล่าวว่าไม่ยอดเยี่ยมกันเล่า ต้องเรียกว่าสมบูรณ์แบบเสียด้วยซ้ำ
ชีชียกแขนขึ้นทว่ากลับรู้สึกเจ็บแปลบ ครั้นก้มลงมองหน้าอกจึงพบว่าร่างกายท่อนบนของตนแทบอยุู่ในสภาพเปลือยเปล่า ชีชีใบหน้าแดงก่ำ เธอพยายามซุกตัวเข้าไปในผ้าห่ม หากแต่เมื่อฝืนขยับแขนกลับต้องสะดุ้งสุดตัวด้วยความเจ็บปวดจากพิษบาดแผล
“ชีชี !” หลิวจ่งเทียนรีบเข้ามารวบร่างกอดเธอไว้ “เปิ่นหวางรู้แล้วว่าเจ้าคืออิสตรี…”
“ท่านอ๋อง…” แม้เธอจะตื่นผวา ทว่ากลับไม่เหลือเรี่ยวแรงจะขยับกาย
“อย่าเพิ่งเคลื่อนไหว แผลจะอักเสบได้”
“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แล้ว…ท่านอ๋อง !” แต่แล้วกลับรู้สึกหน้ามืดที่สุดจึงหมดแรงกระทั่งทรุดลงไปหาอ้อมอกของหลิวจ่งเทียน สายตาที่จ้องมองอีกฝ่ายราวกับความรู้สึกของเธอยังไม่เต็มตื่น นี่เขาคิดจะบั่นหัวเธอจริง ๆ ใช่ไหม ?
“อย่าเพิ่งพูดอันใด หากเรื่องนี้เล็ดรอดออกไป ชีวิตเจ้าจะหาไม่ !”
หลิวจ่งเทียนช่วยปลอบใจ ทั้งยังช่วยพานางกลับไปนอนที่เตียง และช่วยห่มผ้าเพิ่มความอบอุ่น
ช่วงนั้นเอง ทหารผู้หนึ่งเข้ามารายงานอยู่นอกฉากกั้น “รายงานท่านอ๋อง อู๋เจียนจวินมีเรื่องด่วนจำต้องกลับเมืองหลวง จึงให้กระหม่อมเข้ามารายงานพ่ะย่ะค่ะ”
“รู้แล้ว !” หลิวจ่งเทียนสวมใส่อาภรณ์ของตน ผู้ใดสนใจว่าอู๋จงอวี้ผู้นั้นจะอยู่หรือไม่เล่า มีคนเยี่ยงนั้นรั้งอยู่ในทัพก็เป็นได้เพียงตัวประจบสอพลอที่คอยเกะกะขวางหูขวางตาเสียเปล่า ๆ
*****
โอรสสวรรค์แห่งอาณาจักรฮั่นอันเกรียงไกรยืนสง่าอยู่เหนือบัลลังก์มังกร สายตาของเขาทอดมองไปยังทิศตะวันตกเฉียงใต้ของผืนแผ่นดิน อ๋องสามผู้หล่อเหลาสง่างามเหนือผู้ใด เจ้าช่างกระทำได้ทุกสิ่ง กระทั่งซุกซ่อนอิสตรีไว้ในกองทัพ ทั้งยังส่งเสริมนางขึ้นสู่ตำแหน่งฟูกัวโย่วเจียงจวิน นี่มิเท่ากับขุดหลุมเตรียมฝังตนกระนั้นหรือ ?
โอรสสวรรค์ยกยิ้มอ่อนบางก่อนจะหันกลับมาหาอู๋จงอวี้
“สตรีผู้นั้นอัปลักษณ์เกินกว่าจะจินตนาการได้เชียวหรือ ?”
“ทูลฝ่าบาท นางคือสตรีผู้น่าสยดสยองที่สุดในใต้หล้าเลยทีเดียวพ่ะย่ะค่ะ !” อีกฝ่ายรายงานด้วยความนอบน้อม
“ฮ่าฮ่าฮ่า…” เสียงผู้ทรงอำนาจหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
“ฝ่าบาท เราควรสังหารนางหรือจะ…”
“ไม่ต้อง !” โอรสสวรรค์แห่งฮั่นอาณาจักรอันเกรียงไกรตอบกลับเต็มเสียง
“เจิ้น* จะให้หลิวจ่งเทียนอภิเษกสมรสกับนาง ให้เขาได้สมรสกับสตรีผู้อัปลักษณ์เป็นหนึ่งในใต้หล้า ! ออกราชโองการ ! โอรสสวรรค์แห่งอาณาจักรฮั่นอันยิ่งใหญ่จะเป็นผู้พระราชทานสมรสให้แก่ท่านอ๋องสาม”
*เจิ้น คำเรียกแทนตนเองของฮ่องเต้
“ฝ่าบาท ความหมายของพระองค์คือ…”
“หลิวจ่งเทียนเย่อหยิ่งจองหองถือตนว่าเก่งกล้าสามารถ ไม่หวั่นเกรงการศึก อาจหาญเชี่ยวชาญการสงคราม ทั้งยังเฉลียวฉลาดปราดเปรื่องเป็นบุรุษผู้หล่อเหลาเหนือผู้ใด กระทั่งเสด็จพ่อสิ้นพระชนม์ไปแล้ว เจ้าพวกขุนนางที่ยังคงกระด้างกระเดื่องพวกนั้นก็ยังคงให้การสนับสนุนมัน มันถือตนว่าเป็นผู้ถือเบี้ยเหนือผู้อื่น ทว่าครานี้ เจิ้นจะให้มันอภิเษกสมรสกับสตรีผู้ได้ชื่อว่าอัปลักษณ์ที่สุดในใต้หล้า ให้มันกลายเป็นที่เย้ยหยันของคนทั่วหล้า”
“ฝ่าบาททรงพระปรีชายิ่งแล้ว !”
***จบตอน อ๋องสามผู้หล่อเหลากับสตรีผู้อัปลักษณ์เป็นหนึ่งในใต้หล้า***