“น้องเว่ย แท่งเหล็กที่เจ้าอยากได้ เท่านี้เพียงพอไหม ?”
“พอแล้ว !” ที่สุดก็ได้แท่งเหล็กมาแล้วเว่ยชีชีสุขใจยิ่งนัก ชีชีไม่แน่ใจนักว่าแท่งเหล็กเหล่านี้จะสามารถทำให้เกิดสายฟ้าได้หรือไม่ เพียงในหนังที่เคยดูมา หลาย ๆ เรื่อง จะเดินทางข้ามมิติทั้งทีมันก็ต้องอาศัยพลังงานจำนวนมหาศาลกันเสียหน่อย ดังเช่นพลังงานจากสายฟ้า ซึ่งหากมันไม่ผ่าเธอตายคาที่ก็คงจะดียิ่งนัก
“ของสิ่งนี้จะช่วยให้ข้าไม่ต้องทนลำบากอยู่ที่นี่อีกต่อไป ทั้งจะได้ไปจากพวกท่านเสียที !” กล่าวจบ ชีชีก็หมุนกายวิ่งพรวดพราดจากไป รองผู้บัญชาการหลิวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะไล่ติดตามเธอไป เจ้าอัปลักษณ์ผู้นี้จะเอาแท่งเหล็กไปทำสิ่งใดกัน ?
หญิงสาวกำแท่งเหล็กออกมานอกกระโจมใหญ่ หลังสอดส่ายสายตาไปทั่วทิศจึงพบต้นไม้ใหญ่บนลานหญ้ากว้างนอกค่ายทหาร ได้การล่ะ ! ชีชีกำแท่งเหล็กปีนขึ้นต้นไม้จากนั้นจึงมัดแท่งเหล็กไว้กับลำต้นไม้นั้น
“เจ้าทำอันใดกัน ?” ท่านรองหลิวเงยหน้าจ้องตามเธอ
“ล่อสายฟ้า !” ชีชีเอนกายลงบนต้นไม้ ปากเอ่ยอธิบายอีกฝ่ายด้วยความตื่นเต้น
“เพียงเท่านี้เจ้าก็ล่อสายฟ้าได้แล้วเช่นนั้นรึ ? จะล่อสายฟ้าไปเพื่อการใด ?”
“ท่านไม่เข้าใจหรอก ข้าอยากกลับบ้าน !” เมื่อชีชีผูกแท่งเหล็กส่วนที่เหลือเสร็จสิ้นจึงกระโดดลงจากต้นไม้ ยกมือขึ้นปัดเสื้อผ้า จัดเส้นผมที่ยุ่งเหยิงให้เข้าที่ ก่อนจะหันกลับมามองต้นไม้ต้นนั้นด้วยแววตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง
“ขอสวรรค์โปรดประทานพรให้ข้าทีเถิด ข้ามาจากที่ใดก็ขอให้ข้าได้กลับไปที่นั่นด้วยเถิด !”
รองผู้บัญชาการหลิวจ้องชีชีจากหัวจรดเท้า รูปร่างลักษณะของเจ้าหนุ่มอัปลักษณ์นี่ก็แปลกจริง ยิ่งโดยเฉพาะเจ้ารองเท้าคู่นั้นมันดูดีเยี่ยมอย่างมากจริง ๆ “รองเท้าเจ้าดูไม่เลวเลยนี่ !”
“แน่นอน นี่ของติดแบรนด์เชียวนา” ชีชียืดอกขึ้นด้วยความภูมิใจ “รอให้สายฟ้าฟาดลงมาเสียก่อนทุกอย่างก็จะ OK”*
*ต้นฉบับจีนใช้ทับศัพท์ภาษาอังกฤษว่า ok
“OK ?” ยิ่งฟังท่านรองหลิวก็ยิ่งสับสน
“ถึงตอนนั้น ท่านก็จะรู้เอง ข้าต้องไปก่อนล่ะ ประเดี๋ยวท่านอ๋องเรียกหาไม่พบตัวจะหัวเสียขึ้นมาอีก !” ว่าแล้วชีชีก็รีบวิ่งกลับเข้ากระโจมหลังใหญ่
หลิวจ่งเทียนเพิ่งกลับจากการออกสำรวจทางด้านนอก เพราะเขาอดนอนมาทั้งคืนจึงรู้สึกเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้า ท่านอ๋องหนุ่มถอดเสื้อคลุมตัวนอกออก เอนหลังลงกับเตียง “ชีชี มานวดขาให้เปิ่นหวางที !”
“นวดขา ?” ใบหน้าชีชียุ่งย่น นี่คิดจะใช้เธอต่างสาวใช้เลยกระนั้นรึ ? หญิงสาวเดินอิด ๆ ออด ๆ มานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ข้างเตียงก่อนจะค่อย ๆ ยกกำปั้นน้อย ๆ กดนวดลงไป
“มือนิ่มจริง หากมิรู้ ข้าคงปฏิบัติกับเจ้าเยี่ยงสตรีไปแล้ว…” หลิวจ่งเทียนกำลังเคลิ้มไปกับการนวดเฟ้นจากอีกฝ่าย เขาพลิกตัวกลับมา
ชีชีไม่กล้าหยุดมือ ฝ่ามือนิ่มยังคงนวดเฟ้นอย่างเบามือ กระทั่งเสียงกรนเบา ๆ ของหลิวจ่งเทียนดังขึ้นคล้ายเริ่มหลับใหลเธอจึงรีบขยับตัวเขย่งเท้าแอบย่องออกไปเงียบ ๆ ทว่ากลับถูกอีกฝ่ายรั้งข้อมือไว้ “นวดต่อสิ !”
***จบตอน มือเจ้านิ่มจริง***