ไป๋จื่อเบิกตากว้าง นางจ้องมองตี้คังอย่างไม่อยากจะเชื่อ
อ๋องคังชอบสตรีไม่บริสุทธิ์เยี่ยงไป๋หยานกระนั้นหรือ ? เช่นนี้หากข้าปรารถนาให้อ๋องคังมองข้าบ้าง ข้ามิต้องมีสัมพันธ์สวาทกับชายสักคนก่อนกระนั้นรึ ?
"หยานเอ๋อ" ท่านผู้เฒ่าเจ้าบ้านเป็นคนแรกที่กลับมารู้สึกตัว หลังจากที่ตกใจอย่างรุนแรง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย "ความสัมพันธ์ของเจ้ากับท่านอ๋องคือ ... "
ใคร ๆ ต่างก็กล่าวขานกันว่าตี้คังผู้นี้ไม่เคยดีกับสตรีใด ทั้งยังโหดร้าย และกระหายเลือด หากหลานสาวของเขาต้องเกี่ยวข้องกับบุรุษเช่นนี้ เขาก็ไม่แน่ใจว่าจะเป็นเรื่องดีหรือร้ายกันแน่
ตี้คังก้มมองหญิงสาวที่เขากำลังกอดแน่น รอยยิ้มของเขาแลดูคลุมเครือ "ความสัมพันธ์ของเราก็อย่างที่ท่านเห็น"
ชายชรารู้สึกว่าหัวใจของตนแทบหยุดเต้น เขาแทบจะสิ้นสติ เพราะความตกใจอย่างรุนแรง
ความสัมพันธ์ของเราก็อย่างที่ท่านเห็น ?
หรือเป็นได้ว่าอ๋องคังคือผู้ที่ทำลายความบริสุทธิ์ของไป๋หยาน ?
ไม่ ดูจากสีหน้าท่าทางของทั้งคู่แล้ว ไม่น่าจะเป็นเช่นนั้นเลย !
"ไป๋หยาน มานี่ !” ไป๋เฉิงเซียงเริ่มรู้สึกตัว เขาตะคอกออกมา
ไป๋หยานเลิกคิ้ว นางกล่าวพร้อมรอยยิ้ม "ท่านมีคุณสมบัติใดมาสั่งข้า ?"
"เจ้า ... " ไป๋เฉิงเซียงชี้หน้าไป๋หยานพลางกล่าวว่า "เจ้าคือบุตรสาวข้า !"
ครั้นได้ยินเช่นนั้น ไป๋หยานก็หัวเราะ เสียงหัวเราะของนางฟังดูประชดประชันอย่างที่สุดเท่าที่นางจะทำได้ “บุตรสาวกระนั้นหรือ ? ยามนี้ ท่านยอมรับว่าข้าเป็นบุตรสาวของท่านแล้วกระนั้นหรือ ? เช่นนั้นหลายปีที่ผ่านมาเล่า ?”
นางปัดมือของตี้คังออก ก่อนจะค่อย ๆ ย่างก้าวทีละก้าว อย่างมั่นคงไปทางไป๋เฉิงเซียง
ตี้คังขมวดคิ้ว พร้อมกับย่นหน้าผากเล็กน้อย ทว่าเขาก็ไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความภาคภูมิใจของเขาเชิดขึ้นเล็กน้อย นัยน์ตายาวรีของเขาส่องประกายชวนขนลุก
“ไป๋เฉิงเซียง ท่านกล่าวว่าข้าเป็นคนเนรคุณ ก็แล้วท่านล่ะ ท่านเองก็เป็นคนไร้หัวใจมิใช่รึ ?” ไป๋หยานหยุดก้าว นัยน์ตาของนางฉายแววเย็นเยือก “เมื่อหลายปีก่อน หากมิใช่เป็นเพราะยาเม็ดจิตวิญญาณจากบ้านสกุลหลานเหล่านั้น ผนวกกับความโง่เขลาของท่านแม่แล้ว ท่านจะประสบความสำเร็จเช่นทุกวันนี้ได้อย่างไร ?"
"นางเด็กเนรคุณ ไร้มารยาท !" ไป๋เฉิงเซียงเงื้อมมือขึ้นหมายตบหน้าหญิงสาว
ไป๋หยานมองด้วยสายตาเย็นชา อีกทั้งเฉยเมย ทันทีที่มือของไป๋เฉิงเซียงเข้ามาใกล้ นางก็ยื่นมือออกไปคว้าจับข้อมือของไป๋เฉิงเซียงแน่น
"ท่านคิดจะตบข้ากระนั้นรึ ?" นางเชิดหน้าพลางถามเยาะ "นั่นก็ขึ้นกับว่าท่านมีความสามารถพอรึไม่ ?"
แล้ว ...
ไป๋หยานก็ยกเท้าของนางขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกันนั้นก็ถีบไปที่หน้าอกของไป๋เฉิงเซียงส่งชายผู้นั้นลอยละลิ่วไปบนอากาศด้วยลูกถีบเพียงครั้งของนาง
ทั่วทั้งห้องโถงเงียบกริบ
ดูจากการที่ไป๋หยานตอบโต้บิดาของนาง ผู้ใดว่านางเป็นเพียงขยะเปียกไร้ค่า ก็แล้วเหตุใดนางจึงสามารถทำร้ายไป๋เฉิงเซียงได้ถึงเพียงนั้น ?
นี่...ไร้เหตุผลเกินไปแล้ว !
ท่านผู้เฒ่าเจ้าบ้าน และคนอื่น ๆ ในตระกูลหลาน ต่างก็โมโหที่ไป๋เฉิงเซียงจะตบไป๋หยาน ทว่าก่อนที่พวกเขาจะลงมือ พวกเขาก็ต้องตกตะลึงกับการตอบโต้ของไป๋หยานเสียแล้ว
นาง ... นางมีพลังถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน ?
"สมน้ำหน้าแล้ว ไป๋เฉิงเซียง !" หลานฮูหยินผู้เฒ่าเป็นคนแรกที่ร้องตะโกนออกมา นางชี้นิ้วเหี่ยว ๆ ของนางไปทางไป๋เฉิงเซียงอย่างโกรธเกรี้ยวพร้อมกับกล่าวว่า "เจ้ากล้าดีอย่างไรถึงจะตบตีหยานเอ๋อในบ้านสกุลหลานของข้า ! ตาเฒ่า มัวทำอะไรอยู่ ? ฆ่าเจ้าเดรัจฉานคนนี้ให้ข้าทีซิ ! "
ครั้งนี้หลานฮูหยินผู้เฒ่าโกรธจริง ๆ หากไป๋เฉิงเซียงไม่กล้าทำร้ายไป๋หยานต่อหน้าพวกนาง นางคงจินตนาการไม่ออกว่า เขารังแกหลานสาวหลานชายของนางเช่นไร ?
หากมิใช่เป็นเพราะหลานเฉาหยันคอยพยุงนางอยู่ข้างหลังตลอดเวลา ในตอนนี้ฮูหยินผู้เฒ่าก็คงยืนไม่อยู่แล้ว
"ท่านตา ท่านยาย ขอข้าพูดให้จบก่อน" ไป๋หยานยิ้ม นางยกมือขึ้นห้ามทุกคน "ทุกท่านลองมองย้อนกลับไปเถิด ข้าไม่อยากชี้ชัดว่าสิ่งใดถูกสิ่งใดผิด ตลอดเวลาที่ผ่านมาข้าก็ไม่เคยพูดอะไรแม้แต่คำเดียว พวกท่านลองตรองดูเถอะว่า หากหยูหรงปฏิบัติกับข้าเฉกเช่นเดียวกับบุตรสาวทั้งสองของนางจริง มีผู้ใดบ้างที่เคยเห็นข้าสวมใส่เครื่องประดับแม้สักชิ้น ? "
ทุกคนในที่นั้นต่างหันมองหน้ากัน ในความทรงจำของพวกเขา เด็กสาวผู้นี้มักไม่เคยประทินโฉม และเป็นความจริงที่ว่าพวกเขาไม่เคยเห็นไป๋หยานสวมใส่เครื่องประดับแม้สักชิ้นเดียว
***จบบท ทำตัวดี ๆ อย่าขยับ (1)***