px

เรื่อง : จิ้งจอกน้อยจอมซ่าส์กับหม่ามี้หมอเทวดาพลิกสวรรค์
บทที่ 31 : เผชิญหน้ากันอีกครั้ง...ก็ยังไม่ดีนัก (3)


แววตาของตี้คังเต็มไปด้วยเพลิงแห่งความโกรธแค้น เขาวางมือของตนแนบกับต้นไม้ที่อยู่ด้านหลังไป๋หยาน พร้อมกับบังคับนางให้จนมุมอยู่กับต้นไม้ต้นนั้น

 

"เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือไม่ ?"

 

เขากัดฟันเอ่ยถาม พยายามควบคุมอารมณ์อย่างถึงที่สุด

 

สัมผัสรับรู้ด้านกลิ่นของสุนัขจิ้งจอกนั้นไวมาก เช่นนั้นเขาจึงสามารถบอกได้ว่ากลิ่นของสตรีผู้นี้มีความคล้ายคลึงกับนางแพศยาที่ข่มขืนเขาเป็นอย่างมาก

 

ไป๋หยานกระพริบตาอย่างสับสน "ข้ามิใช่คนขี้หลงขี้ลืม หากข้าเคยพบเห็นท่านมาก่อน คงเป็นไปไม่ได้ที่ข้าจะลืมท่าน เช่นนั้นข้าว่าข้าคงไม่รู้จักท่านหรอก ... "

 

"กระนั้นรึ... ?" ตี้คังเม้มปากจนเป็นเส้นตรง ก่อนจะลดเสียงลงจนเป็นกระซิบ "ต้องให้ข้าเตือนเจ้าเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อหกปีก่อนบนถนนสายเก่านั่นหรือไม่ ?"

 

หกปีก่อน... ถนนสายเก่ารึ ?

 

ไป๋หยานนึ่งอึ้ง หากเป็นเรื่องเมื่อหกปีก่อน นางถูกไป๋รั่วใช้อุบายวางยาปลุกกำหนัด ทว่านางก็พยายามหนี กระทั่งพบกับชายผู้หนึ่งบริเวณชายป่าถนนสายเก่า

 

ครั้นหวนนึกถึงเรื่องนี้หัวใจของนางพลันเต้นระรัว ไป๋หยานเงยหน้าขึ้นแล้วก็พบกับแววตากระหายเลือดซึ่งคล้ายคลึงกับแววตาคู่นั้น แววตาที่ติดค้างอยู่ในความทรงจำของนางตลอดมา

 

"นี่ ... " ไป๋หยานใจสั่น ทว่าภายนอกนางกลับแลดูนิ่งสงบเฉกเช่นเดิม "ท่านคงจะจำคนผิดแล้ว หกปีก่อน ข้าไม่เคยเฉียดเข้าใกล้ถนนสายเก่านั่นเลย"

 

ชายหนุ่มยื่นมือใหญ่ของเขาออกมาบีบคางของไป๋หยานแน่น มืออันทรงพลังของเขาบังคับให้นางต้องเผชิญหน้ากับเขา "เจ้าจะใช่นางหรือไม่ ? แล้วเราจะได้รู้กันภายหลังเจ้าขึ้นเตียงกับข้า เพราะข้าจำนางแพศยาคนนั้นได้ดี !

 

จะได้รู้หลังจาก...ขึ้นเตียงกับ... ?

 

ขึ้นเตียงกับ... ? ! !

 

สามคำสุดท้ายนี้ ทำให้โลหิตในกายของไป๋หยานพลุ่งพล่าน ความโกรธพุ่งจี๊ดขึ้นไปที่ศีรษะ นางสูญเสียท่าทีสงบเยือกเย็นอย่างสิ้นเชิง นางกระทืบลงบนเท้าของชายหนุ่มอย่างแรง พร้อมกับตะโกนออกมาด้วยความโกรธ “ไอ้คนลามก”

 

ชายหนุ่มร้องโอดครวญ มือที่กักร่างไป๋หยานไว้พลันคลายออก ไป๋หยานอาศัยโอกาสนี้มุดรอดวงแขนของชายหนุ่ม เผ่นหนีจากไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่แม้จะหันหลังกลับไปมอง

 

“ท่านอ๋อง”

 

ช่วงเวลานั้นเอง ทหารองครักษ์ผู้หนึ่งก็เพิ่งเหินลงมาจากฟ้า ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ ในใจของเขารู้สึกชื่นชมไป๋หยานเป็นอย่างมาก เขาไม่คิดว่าจะมีผู้ใดในโลกนี้ที่กล้าทำร้ายท่านอ๋องของเขาได้ ทว่านางกลับกล้า !

 

“ท่านอ๋อง จะให้ข้าไปนำตัวสตรีผู้นั้นกลับมาหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ ?” เขารีบเช็ดเหงื่อเย็น ๆ บนหน้าผาก พร้อมกับเอ่ยถามอย่างอ่อนล้า

 

"ไม่ต้อง" ตี้คังกล่าวเสียงต่ำ ๆ ขณะเดียวกันสายตาของเขาก็ยังคงจับจ้องทางทิศที่ไป๋หยานหนีจากไป "ไปสืบภูมิหลังของนางแล้วรีบกลับมารายงานข้า โดยเฉพาะอย่างยิ่งข้าอยากรู้ว่าเมื่อหกปีที่แล้ว นางเคยพักอาศัยแถวถนนสายเก่านั่นหรือไม่?"

 

"พ่ะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง"

 

ทหารองครักษ์โค้งตัวลงน้อมรับคำสั่ง จากนั้นก็สวดภาวนาให้ไป๋หยานอยู่ในใจ หากสตรีผู้นั้นเป็นผู้ที่ท่านอ๋องตามหาอยู่จริง ๆ นางจะต้องพบเจอสิ่งใดบ้างจากบุรุษที่มีนิสัยโหดร้ายเยี่ยงท่านอ๋องผู้นี้ ?

 

"เอ่อ เรียนท่านอ๋อง..." ทหารองครักษ์ก้มหัวลงด้วยความหวาดกลัว"องค์หญิงไม่ยอมออกจากตำหนักของท่าน ทั้งยังคงรออยู่ที่นั่น เพื่อที่จะพบท่านให้ได้"

 

ตี้คังขมวดคิ้ว กล่าวเสียงเยียบเย็นว่า "ข้าไม่ได้บอกให้เจ้าโยนนางออกไปหรอกหรือ ?"

 

"แต่ว่า ..."

 

อย่างไรเสียนางก็เป็นถึงองค์หญิงแห่งอาณาจักรนี้ ผู้ใดจะกล้าโยนนางออกไปเล่า !

 

ตี้คังกวาดสายตาที่เย็นชาของเขาไปยังทหารองครักษ์ผู้ซึ่งกำลังคุกเข่า “ไปที่ห้องลงทัณฑ์ รับโทษของเจ้าซะ !”

 

น้ำเสียงของอ๋องคังช่างโหดเหี้ยม ทหารองครักษ์ขาสั่นด้วยความหวาดผวา กระทั่งเกือบทรุดลงกับพื้น สีหน้าของทหารองครักษ์ซีดเผือดเต็มไปด้วยความตื่นตระหนก

 

โดยปกติแล้วห้องลงทัณฑ์หมายถึงสถานที่สำหรับใช้ลงโทษทางวินัยเล็ก ๆ น้อย

 

ทว่ามิใช่สำหรับตำหนักอ๋องคัง เพราะผู้ใดก็ตามที่เข้าไปในห้องลงทัณฑ์ของตำหนักนี้ ก็อย่าได้หวังว่าจะมีชีวิตรอดกลับออกมา !

 

“พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยยินดีรับโทษ !” ทหารองครักษ์กล่าวตอบทั้งที่ปากยังสั่น ๆ

 

ต่อหน้าท่านอ๋อง ไร้ประโยชน์ที่จะอ้อนวอนใด ๆ เพราะแทนที่จะได้รับความเมตตากลับจะถูกลงทัณฑ์หนักยิ่งขึ้น

 

***จบบท เผชิญหน้ากันอีกครั้ง...ก็ยังไม่ดีนัก (3)***

รีวิวผู้อ่าน

908996new
1314 วันที่แล้ว

ชอบวิธีพิสูจน์ของท่านอ๋องมากกกกกก


  แสดงความคิดเห็น