GG: บทที่ 11 – ในคืนนั้นคุณก็ไม่ได้ดี
ผู้หญิงข้าใครอย่าแตะ! : บทที่ 11 - ในคืนนั้นคุณก็ไม่ได้ดี
เสี่ยวหวางเปิดหน้าต่างและถามทันทีว่า “ คุณสองคนต้องการให้ผม… รอคุณทั้งสองคนหรือไม่” เสียงของเขาเบาลงเรื่อย ๆ ตอนท้าย ดูเหมือนว่าเขาพูดแบบนี้เพราะแค่แสดงความเคารพต่องานของเขาเท่านั้น เมื่อเห็นพวกเขาเดินห่างออกไป เขาก็เหยียบคันเร่ง ฉันไม่ต้องการจะเจอสองคนนั้นอีกแล้ว พวกเขามันอันตราย
เมื่อสำรวจแผงขายอาหารโดยรอบ ชิงหยาเม้มริมฝีปากของเธอ “ ปกติแล้ว คุณกินอาหารพวกนี้เหรอ”
“ ปกติ ฉันสั่งกลับบ้าน”
“ ไม่ว่ายังไง คุณก็ยังเป็นหัวหน้า ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าคุณยากจน” ชิงหยาต้องการถามคำถามนี้มาระยะหนึ่งแล้ว แต่เธอกลัวที่จะทำร้ายความภูมิใจของเย่ฮัว
เย่ฮัวเดินไปที่ร้านเนื้อไม้เสียบและพูดอย่างสบาย ๆ “ ฉันบริจาคเงินที่ฉันได้รับและส่วนที่เหลือใช้เพื่อจ่ายค่าแรงของคนงาน”
“ คุณรู้วิธีบริจาคเงินจริงหรือ?” ชิงหยาดูเหมือนว่าเธอเพิ่งจะค้นพบแผ่นดินใหม่ ความประทับใจที่ เย่ฮัว มอบให้เธอคือเพลย์บอยสันโดษและเยือกเย็น นี่ไม่ถูกต้อง! ความประทับใจที่เย่ฮัวมอบให้เธอนั้นเป็นเพียงเพลย์บอยที่ประหลาดพิลึก แต่มุมมองของเธอในตอนนี้ เธอรู้สึกว่าอย่างน้อยเขาก็ยังมีหัวใจ
“ ฉันได้ยินมาว่าใคร ๆ ก็เรียนรู้ความเมตตาได้ด้วยการทำสิ่งนี้”
“ คุณขาดความเห็นอกเห็นใจ” ชิงหยาพบช่องโหว่และเยาะเย้ยเย่ฮัวทันที
เสียงฝีเท้าของเย่ฮัวจู่ ๆก็หยุดลง ทำให้ชิงหยาเกิดพอใจอย่างสุดซึ้งที่โจมตีเขาได้
"ถ้า…"
เย่ฮัวยังไม่พูดจบ ชิงหยาก็ตัดบทเขาและพูดว่า “ ถ้าเป็นในอดีตคุณคงฆ่าฉันไปแล้ว ฉันรู้ ๆ แต่คำถามคือตอนนี้คุณกล้าฆ่าฉันไหม? เล็งและแทงไปที่ท้องของฉัน อย่าลืมเล็งให้ถูก!”
เย่ฮัวสูดหายใจเข้าลึก ๆ การอยู่ด้วยกันกับผู้หญิงคนนี้ จะทำให้ฉันกลับไปสู่สภาวะนั้นในไม่ช้าไม่ช้าก็เร็ว อย่างไรก็ตามในฐานะที่เป็นแม่ของเด็ก มันไม่ได้เลวร้ายที่เธอมีความกล้าหาญแบบนี้ เธอมีโอกาสที่จะเป็นมาดามของเจ้าเหนือหัวสูงสุด
เมื่อเห็นว่าเย่ฮัวไม่มีความสุขราวกับว่าเขาเพิ่งกลืนแมลงวันเข้าไป ชิงหยารู้สึกมีความสุขจริง ๆ เพียงแต่เธอเก็บความสุขนั้นไว้ในใจและการแสดงออกของเธอก็ยังเย็นชาเหมือนปกติ เหมือนว่าทุกคนรอบตัวเธอเป็นหนี้เงินหรือ บางสิ่งบางอย่าง
ทั้งสองบังเอิญพบโต๊ะว่างจึงนั่งลงไป พนักงานเสิร์ฟหยิบเมนูและวิ่งเข้าไปที่โต๊ะ พนักงานเสิร์ฟเป็นหญิงสาวที่น่ารักเธอไม่กล้ามองคนสองคนและก้มหัวลง
เย่ฮัวหยิบเมนูและโยนมันไปที่ ชิงหยาดูเหมือนเขาขี้เกียจที่จะสั่งอาหาร
“ ตัวขี้เกียจ” ชิงหยาพูดพึมพำ ตอนนี้เธอรู้สึกหิวจริง ๆ หลังจากเธอยังไม่ได้กินอาหารเช้า เมื่อเธอตื่นนอนตอนเช้า
เย่ฮัวจะไม่ยุ่งกับเธอถ้าไม่ใช่เพื่อลูก ฉันจะไม่แม้แต่จะนั่งกับเธอและกินข้าวด้วยกัน ฉันต้องการใช้เวทย์มนตร์บนปากของเธอและประทับตรามันจริง ๆ
ชิงหยาไม่ได้ใช้ความคิดในการหาเรื่องมาคุยอีกต่อไป พวกเขาทั้งสองรออย่างเงียบ ๆ เพื่อรอให้จานอาหารมาเสิร์ฟ หลังจากอาหารมาเสิร์ฟทุกจานแล้ว เย่ฮัวก็พูดอย่างใจเย็น “เตรียมให้ฉัน”
“ เตรียมอะไรเหรอ” ชิงหยาเกิดอาการงุนงง
เย่ฮัวชี้ให้เห็น โดยการมองที่ตะเกียบไม้เหล่านั้นจากนั้นก็มองดูชามของเขาเอง
ชิงหยาโกรธมากจนถึงจุดที่เธอหัวเราะ คุณคิดว่าคุณเป็นพี่ใหญ่? หากต้องการให้ฉันช่วยคุณเตรียม คุณต้องการให้ฉันป้อนเข้าไปในปากของคุณด้วยไหม!
“ ทำเอาเอง” ชิงหยาพูดอย่างเย็นชา
“ ตอนนี้คุณเป็นภรรยาของฉันแล้ว คุณมีสิทธิที่จะรับใช้ฉัน” เย่ฮัวพูดด้วยเสียงต่ำและดูเหมือนจะเริ่มอารมณ์ไม่ดีแล้ว
ชิงหยาเกือบจะพ่นเต้าหู้ที่อยู่ในปากของเธอออกมา “ ฉันมีสิทธิที่จะรับใช้คุณ! ขออภัยฉันสละสิทธิอำนาจประเภทนี้”
หากเป็นช่วงเวลาปกติ เย่ฮัวจะยังคงทำด้วยตัวเอง ยังไงเขาก็ตัวคนเดียว แต่ตอนนี้ผู้หญิงคนนี้ถือว่าเป็นภรรยาของเขาแล้ว ถ้าเขายังจะต้องทำด้วยตัวเองอีก ถ้าคำพูดนั้นแพร่ออกไปเขาคงจะเสียหน้า
เมื่อเห็นว่าเย่ฮัวยังคงนั่งและไม่กินอะไรชิงหยาก็ส่งเสียงดังเอ่ยปากและพูดว่า “ อารมณ์ของคุณเป็นใหญ่เสมอเลยเหรอ”
เย่ฮัวไม่ได้สนใจเธอ ในอนาคตฉันไม่ควรออกไปเพื่อทานอาหารกับเธออีกแล้ว
หลังจากผ่านไป 10 นาทีแล้วชิงหยารู้สึกประหลาดใจกับเย่ฮัว ในที่สุดเธอก็ยื่นมือของเธอหยิบตะเกียบไม้เสียบอาหารให้เย่ฮัว และวางไว้ในชามของเขา “ กินซะ”
“ ดูเหมือนว่าคุณได้ตระหนักถึงความผิดพลาดของตัวเองแล้ว” เย่ฮัวกล่าวอย่างเย็นชา จากนั้นหยิบตะเกียบของเขาและหยิบลูกชิ้นขึ้นมา
ชิงหยารู้สึกว่าปอดของเธอกำลังจะระเบิดแล้ว ทำไมเพื่อนคนนี้ถึงน่ารำคาญหนัก ฉันเตรียมให้คุณหลังจากเห็นว่าคุณน่าสงสารมาก
“เสียบอีกอันให้ฉัน”
“ มือของคุณหักหรือเปล่า?” ชิงหยาจะไม่สงสารเย่ฮัวอีกต่อไปและน้ำเสียงของเธอก็เย็นชากว่าเดิม
“ เตรียมไม้ให้ฉันอีก ฉันจะไม่พูดซ้ำอีกเป็นครั้งที่สอง!” เย่ฮัวรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้จำเป็นต้องได้รับการสอน
ชิงหยาตะโกนอย่างเย็นชา “ คุณพูดมันเป็นครั้งที่สองแล้ว”
“เพียะ” เย่ฮัวทุบตะเกียบลงบนโต๊ะอย่างหนัก ลูกค้าที่อยู่โดยรอบต่างตกใจกับสิ่งนั้นและสงสัยในสิ่งที่ผู้ชายและผู้หญิงหน้าตาดีสุดคนนี้กำลังทำอยู่
ชิงหยาก็ตกใจเช่นกันและเธอก็รู้สึกเสียใจในใจของเธอ เธอไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้เธอพูดว่า “ มา ตีฉันสิ!”
เมื่อมองไปที่ดวงตาที่ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง ความโกรธของเย่ฮัวก็สงบลงเล็กน้อย เขาเอนกายบนเก้าอี้อีกครั้งและไม่ได้พูดอะไรเลย
อย่างไรก็ตามลูกค้าโดยรอบทุกคนกำลังพูดคุยกันอย่างกล้าหาญ
“ ตายแล้ว! คนหล่อคนนั้นจะตีผู้หญิงสวยคนนั้น”
“ ชิ, ชิ, ชิ, ถึงกับสามารถทนที่จะวางมือของเขากับผู้หญิงเช่นนี้ ผู้ชายหล่อนี้เป็นคนจริง…”
“ ชายรูปงามหล่อมาก!”
“ป่วน!”
บรรยากาศระหว่างคนทั้งสองก็สงบลงในทันทีจนกระทั่งโทรศัพท์ของชิงหยาดังขึ้น มองไปที่ชื่อผู้โทรเข้า ชิงหยาย่นคิ้วของเธอ แต่เธอยังคงรับโทรศัพท์
“ ชิงหยา ผมได้ยินมาว่าคุณไปที่เมืองหลงอัน ทำไมคุณไม่บอกผมล่ะ ผมจะได้ไปที่เมืองหลงอันกับคุณ”
ชิงหยาพูดอย่างเฉยเมย “ ฉันมากับสามี ฉันจะวางสายแล้ว”
“ ชิงหยา คุณช่วยโตและเลิกเล่นแบบนี้สักทีได้รึเปล่า? ผมเข้าใจว่าคุณไม่ได้รู้สึกดีกับผม แต่ความรู้สึกนั้นเปลี่ยนแปลงได้” ชายที่อยู่ในโทรศัพท์ดูเหมือนจะยืนกรานมากและในเวลาเดียวกันก็มีความมั่นใจในตัวเองจนตาบอด
“ ฉันมากับสามีฉันจะไม่พูดประโยคนี้ซ้ำอีกเป็นครั้งที่สอง!”
เย่ฮัวพูดอย่างเฉยเมย “นี่เป็นครั้งที่สองแล้ว”
ชิงหยาจ้องอย่างดุร้ายไปที่เย่ฮัว คุณอยู่ข้างใครกันแน่!
“ เอาล่ะ ๆ ตกลง คุณอยู่กับสามีของคุณ คุณปู่ต้องการให้เรากลับไปทานอาหาร พอดีที่คุณอยู่ที่เมืองหลงอันตอนนี้ ฉันจะไปที่เมืองหลงอันบ่ายวันนี้ แล้วคืนนี้เราจะทานข้าวเย็นด้วยกันไหม”
“ ฉันไม่ว่าง! ฉันมากับสามีของฉัน!”
เย่ฮัวกล่าวอย่างไม่แยแส “ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้ว”
ชิงหยาไม่สามารถทนได้อีกต่อไปแล้วตะโกนว่า “ คุณจะตายไหมถ้าคุณไม่พูด!”
“ คุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไรเหรอชิงหยา?” คนในสายรู้สึกสับสนเขารู้สึกว่าวันนี้ความโกรธของชิงหยารุนแรงมาก
“ ฉันอยากให้คุณตาย!” หลังจากพูดจบ ชิงหยาวางโทรศัพท์แล้วเริ่มทานอาหารอย่างเกี้ยวกราด
ลูกค้าทั้งหมดที่อยู่ในปัจจุบันต้องตกใจ
ผู้หญิงคนนี้ช่างยากที่จะกำราบ เธอมีกลิ่นอายที่รุนแรง ยิ่งไปกว่านั้นเธอกำลังอยากให้ใครบางคนตาย...
เย่ฮัวหยิบบุหรี่ออกมาและสูบมันอย่างเงียบ ๆ
“ ฉันอิ่มแล้ว” ชิงหยาตบท้องแบนของเธอเบาๆและรู้สึกว่าเธอกินความเศร้าโศกทั้งหมดของเธอเข้าไปในท้องของเธอ แล้วหลังจากนั้นไม่นานมันก็จะถูกย่อยทั้งหมด
เย่ฮัวไม่ได้พูดอะไรและลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากร้าน
“ เฮ้ คุณจะไม่กินจริงเหรอ? ฉันกำลังถามคำถามคุณนะ!” เมื่อเห็นว่าเย่ฮัวเดินออกจากร้านจริง ๆชิงหยาก็จ่ายบิลและรีบตามเขาไป เพื่อนคนนี้ช่างดื้อรั้นเสียจริง
หลังจากตามทันเย่ฮัวชิงยาก็อ้าปากค้างเล็กน้อยเพื่อหายใจ “ คุณช่วยเดินช้าลงหน่อยได้ไหม!”
เย่ฮัวหันหัวของเขาแล้วมองที่ชิงหยา “ร่างกายของคุณไม่ดี ในคืนนั้นคุณเกือบหมดสติหลังจากผ่านไปแค่ครึ่งชั่วโมงเท่านั้น”
"ฉัน……"
คำพูดของเย่ฮัวทำให้ ชิงหยารำลึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้นทันที
“ คุณมันเป็นไอ้สารเลว!” ชิงหยาตะโกนอย่างเกรี้ยวกราดและเดินไปทางอื่นในขณะที่หอบด้วยความโกรธ
เย่หัวไม่ต้องการไล่ตามเธอ แต่หลังจากคิดว่าลูกของเขายังอยู่ในท้องของเธอ เขาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องไล่ตามเธอ ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้หญิงที่ทำให้รู้สึกเดือดดาลจริง ๆ!