GED : 34 ศัตรูร้ายกาจ
ราชันย์ของหมาป่าหินทมิฬเห่าหอนท่ามกลางคืนที่เงียบงัน
เมื่อได้ยินเสียงนั้น ฝูงหมาป่าก็ตื่นตัวและในเวลาต่อมาพวกมันก็แยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง
เฟิงซุ่นที่กำลังรอคอยการต่อสู้ที่แสนดุเดือด..เมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาจึงพูดอะไรไม่ออก
ในเวลาเดียวกัน อวี๋ หมิงเหยียที่อยู่ด้านหลังของหุบเขาน้ำแข็งทมิฬรู้สึกเหมือนกำลังมีอะไรมุ่งหน้ามาทางเขา ก่อนเลือดจะไหลออกมาจากมุมปากของเขา
" หึ..ชุนหลิงเหยีย เจ้ารู้วิธีทำลายการควบคุมสัตว์อสูรของข้างั้นเหรอ แล้วก็ยังทำให้พลังย้อนกลับมาทำร้ายข้าอีก..องค์รัชทายาทช่างน่ากลัวสมคำร่ำลือ!"
อวี๋ หมิงเหยี่ยยิ้มอย่างภาคภูมิใจในขณะที่คาบกิ่งไม้เล็ก ๆ ไว้ในปาก ใบหน้าอิ่มเอมของเขามองไปที่แสงที่ประกายออกมาจากหน้าผาซึ่งอยู่ตรงหน้าเขา.. " แต่น่าเสียดายที่เจ้ามาช้าไป เพราะผลจิตวิญญาณอมตะจะต้องเป็นของข้า!”
เมื่อพูดจบอวี๋ หมิงเหยี่ยก็คว้าหินก้อนถัดไป เขาไต่หน้าผาขึ้นไปเรื่อย ๆ ด้วยสองมือของเขาก่อนร่างของเขาจะหายไปท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดมิด
ชณะนั้นกลุ่มของชุนหลิงเหยียรีบเร่งฝีเท้าออกเดินทางท่ามกลางความมืด
ยิ่งเฟิงซุ่นคิด เขาก็ยิ่งกังวลและเข้าไปอยู่ข้างกายชุนหลิงเหยีย "ท่านชุน ท่านกำลังมองหาอะไร ? อย่าบอกนะว่า..อวี๋ หมิงเหยี่ยไปถึงหุบเขาน้ำแข็งทมิฬเรียบร้อยแล้ว?"
ชุนหลิงเหยียตอบด้วยน้ำเสียงนิ่ง ๆ "ใช่"
“ท่านล้อข้าเล่นเหรอ?!”เฟิงซุ่นตกใจจนแทบร่วงลงกลางอากาศ "เขาอยู่ที่นั่นแล้วเหรอ? ท่านชุนผลจิตวิญญาณอมตะอยู่ที่หุบเขาน้ำแข็งทมิฬนี่..ท่านไม่กังวลว่าเขาจะเอามันไปได้ก่อนหรอกหรือ ทำไมจิตใจของท่านถึงสงบได้ขนาดนี้กัน?!”
"เขาจะไม่ได้มันไป" ชุนหลิงเหยียตอบสั้น ด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
"แล้วท่านมั่นใจได้ยังไง?"เชิงซุ่นรู้สึก ๆ ขุ่นข้องใจอยู่เล็กน้อย “ อวี๋ หมิงเหยี่ยที่พวกเรากำลังพูดถึง คือคนที่มีชื่อเสียงพอ ๆ กับท่าน แถมยังชอบเข้ามาขัดขวางท่านอีก เขาเป็นลูกชายของศาลทมิฬเชียวนะ..ให้ตายสิ เขาไม่ใช่คนธรรมดาที่ท่านจะจัดการได้ง่าย ๆ หรอกนะ!"
ชุนหลิงเหยียขมวดคิ้วและมองเฟิงซุ่นด้วยสายตาดุดัน
เฟิงซุ่นตบหน้าผากตนเบา ๆ "ก็ได้..อวี๋ หมิงเหยี่ยไม่ใช่คนที่คู่ควรกับท่าน ท่านเหนือกว่าเขาแต่เขาก็ยังเป็นศัตรูที่จัดการได้ยากอยู่นะ!"
เฟิงหวูถามอย่างสงสัย “อวี๋ หมิงเหยี่ยน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”
เฟิงซุ่นหันมามองและตอบอย่างโมโห “อวี๋ หมิงเหยี่ยได้รับการสนับสนุนจากผู้อาวุโสมากมายที่ภักดีต่อเขา ยิ่งกว่านั้นเขายังมีความสามารถและเก่งกาจไม่เป็นรองใครยกเว้นท่านชุน นอกจากนั้นเขายังเป็นคนที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ เป็นคนที่คาดเดาไม่ได้! เขาทั้งโอหังและเจ้ากี้เจ้าการในบางครั้ง ทำตัวทีเล่นทีจริง เจ้าไม่มีทางรู้ความคิดของเขา แล้วที่แย่ากว่านั้น..อวี๋ หมิงเหยี่ยชอบเข้ามาขัดขวางเวลาท่านชุนต้องทำงานสำคัญบางอย่าง ครั้งนี้ก็เช่นกัน..ถึงแม้ผลจิตวิญญาณอมตะจะไร้ประโยชน์กับเขา แต่เขาก็จะมาแย่งมันไปเพราะท่านชุนต้องการมัน...เจ้านั่นเป็นคนน่ารังเกียจ”
เฟิงหวูใช้มือลูบคาง "ทำไมฟังเหมือนองค์รัชทายาทกำลังถูกอวี๋ หมิงเหยี่ยสะกดรอยตามเลยล่ะ ?"
"เจ้าไม่ต้องบอกก็รู้.." เฟิงซุ่นพูดอย่างไม่พอใจ "เจ้านั่นโผล่ไปทุก ๆ ที่ที่ชุนหลิงเหยียไป ช่างน่ารำคาญนัก!"
เฟิงหวูลูบคางอีกครั้ง " แล้วทำไม..ข้าถึงรู้สึกว่าเขาน่ารักอย่างบอกไม่ถูกล่ะ..?"
“ไม่ ไม่เลยสักนิด!”เฟิงซุ่นเขกหัวเฟิงหวูด้วยนิ้วของเขา " ไม่ว่ายังไงก็ตาม ถ้าพวกเราเผชิญหน้ากับอวี๋ หมิงเหยี่ย เจ้าจงหนีไปให้ไกลที่สุด"
"ทำไมล่ะ?"เฟิงหวูถามอย่างไม่เข้าใจ
“ดวงตาของเขาเป็นที่รู้จักกันดีว่าจะทำให้ผู้ที่พบเห็นต้องลุ่มหลงและหลงใหล หากข้าบอกว่าไม่มีหญิงนางใดต้านทานพลังนั้นได้..ข้าหมายถึงอย่างนั้นจริงๆ เจ้าคิดว่าเขาจะมีชื่อเสียงเช่นเดียวกับท่านชุนได้อย่าง? นั่นก็เพราะความสามารถในการเกี้ยวหญิงสาวยังไงละ โชคดีที่เจ้ายังอยู่รอดปลอดภัยจนถึงตอนนี้ ดังนั้นจงหนีไปให้ไกลจากเขา เข้าใจไหม?" เฟิงซุ่นกำชับ
“แน่นอน” เฟิงหวูตอบโดยที่นางไม่ได้คิดอย่างที่พูดเลยสักนิด
ต่อมาไม่นาน พวกเขาก็มาถึงหุบเขาน้ำแข็งทมิฬ
จบตอน