GED : 33 หมาป่าหินทมิฬ
หมาป่าหินทมิฬที่ดุร้ายปรากฏตัวมากขึ้นเรื่อย ๆ ท่ามกลางความมืด ดวงตาสีมรกตของพวกมันชวนให้ทุกคนรู้สึกไม่ค่อยดีนัก
"ทำไมพวกมันมีมากมายขนาดนี้ล่ะ?" แม้แต่เฟิงซุ่นก็ยังรู้สึกหวั่น ๆ
เขาสามารถจัดการกับหมาป่าร้อยตัวได้อย่างไม่มีปัญหา แต่ถ้าจำนวนพันตัวเช่นนี้..ต่อจากนี้คงเป็นการต่อสู้ที่แสนดุเดือดแน่ ๆ
“เจ้า..” เฟิงซุ่นหันไปมองเฟิงหวู ท่าทางของเขาดูเป็นกังวลมาก "ครั้งนี้อันตรายกว่าครั้งก่อนมาก เพราะงั้นอย่าเคลื่อนไหวตามใจชอบ อยู่ข้างหลังข้าเอาไว้ เข้าใจไหม?"
เฟิงหวูไม่เคยเห็นใบหน้าเฟิงซุ่นที่จริงจังเท่านี้มาก่อน
หมาป่าหินทมิฬจำนวนนับพันตัว...เฟิงหวูยิ้มแห้ง หญ้าเจ็ดหยาดน้ำค้างของนางคงไร้ประโยชน์ในคราวนี้ ครั้งนี้คือการต่อสู้ที่แท้จริง
ซุ้นอี้ขมวดคิ้ว "พวกมันมารวมตัวกันมากมายขนาดนี้ได้ยังไง? ถ้าดูจากท่าทางของพวกมันตอนนี้..พวกมันกำลังคุ้มคลั่งเลยนี่?"
ชุนหลิงเหยียหรี่ตามองและกระพริบตาเล็กน้อย เขารับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง "หืม.."
ทุกสายตาหันไปจับจ้องชุนหลิงเหยีย
เฟิงซุ่นถามออกโดยไม่ตั้งใจ "อย่างบอกนะว่า..พวกหมาป่าหินทมิฬถูกศาลทมิฬควบคุมอยู่? ฝีมือของ อวี๋ หมิงเหยี่ยงั้นเหรอ?”
ดวงตาของชุนหลิงเหยียดุดันไร้ซึ่งความปราณี เขาจ้องมองภาพตรงหน้าอย่างเฉยชา ก่อนจะส่งเสียงตอบ "อืม.."
"หมิงเหยี่ยจริง ๆ ด้วย ข่าวลือที่ว่าเขาควบคุมพวกสัตว์ร้ายได้เป็นเรื่องจริงเหรอเนี้ย -ข้าคิดว่าเป็นแค่ข่าวลือเสียอีก! เขาควบคุมหมาป่าจำนวนมากได้งั้นเหรอเนี้ย น่าตกใจจริงๆ!"เฟิงซุ่นพูดด้วยน้ำเสียงประหลาดใจ
อย่างไรก็ตามเฟิงหวูสังเกตเห็นสายตาชุนหลิงเหยียที่ก้มมองเฟิงซุ่นเหมือนกำลังเวทนาเขา
"งั้นข่าวลือที่ว่าเขาควบคุมราชันย์ของหมาป่าหินทมิฬก็คือความจริงสินะ..เพราะงั้นเขาจึงสั่งหมาป่าหินทมิฬทั้งฝูงได้?" เฟิงหวูร้องถาม
ชุนหลิงเหยียเหลือบมองเฟิงหวู..
เฟิงซุ่นถูมืออย่างตื่นเต้น "ใช่! ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ ๆ เจ้าพูดถูกแล้ว!"
“ไปกันเถอะ”ชุนหลิงเหยียพูดด้วยน้ำเสียงสุขุมและแน่วแน่
ไป?
ไปไหน? หมาป่าหินทมิฬจำนวนมากมายขนาดนี้ ..เฟิงหวูงุงงง
“ป็อก —”
เฟิงซุ่นดีดนิ้วบนหน้าผากเนียบของเฟิงหวู นางมองเฟิงซุ่นอย่างสงสัย
เฟิงซุ่นตอบ "ไม่ต้องห่วง ข้ารู้จักเขามานานหลายปี ข้ารู้ดีว่าถึงแม้คำพูดท่านชุนจะฟังดูน่าเหลือเชื่อ แต่สิ่งที่เขาพูดไว้มักเป็นไปตามนั้นเสมอ...ไปกันเถอะ"
เฟิงหวูไปพร้อมกับเฟิงซุ่น ก่อนนางจะได้เห็นบางอย่างที่น่าเหลือเชื่อ
ชุนหลิงเหยียก้าวออกไปข้างหน้าราวกับว่าไม่มีหมาป่าหินทมิฬอยู่ที่นั่นแม้แต่ตัวเดียว
ราชันย์หมาป่าซึ่งอยู่ตรงหน้าหมาป่าทั้งปวงจ้องมองชุนหลิงเหยียด้วยสายตาสีแดงสดที่ดูดุร้าย มันพร้อมที่จะขย้ำคอเขาทุกเมื่อ!
หมาป่าตัวอื่น ๆ พากันเห่าหอนทว่ากลิ่นอายพลังที่เปล่งออกมาจากตัวของชุนหลิงเหยียทำให้พวกมันปิดปากเสียสนิท
เมื่อพวกมันมองเขา ท่าทีของเหล่าหมาป่าก็ดูเหมือนกำลังเกรงกลัวและเชื่อฟังชุนหลิงเหยีย
พวกหมาป่าเองไม่รู้เลยว่าทำไมราชันย์ของพวกมันจึงต้องสั่งให้จัดการบุรุษหนุ่มตรงหน้านี้..รอบตัวบุรุษหนุ่มมีบรรยากาศที่น่ากลัว.. พวกมันยังไม่อยากตายตอนนี้..
ทว่า..ทันใดเองดวงตาที่เคยดุร้ายของราชันย์หมาป่าหินทมิฬกลับกายเป็นดวงตาใสซื่อ..
"วู๊ว..........."
จบตอน