GED : 28 ตายซะ
เฟิงหวูถามอย่างสงสัย "สะกดรอยตาม? ใครกันที่กล้าสะกดรอยตามองค์รัชทายาทในอาณาจักรจิ่งหวู่? พวกเขาอยากตายรึไง?"
พวกเขาลืมไปแล้วเหรอว่าชุนหลิงเหยียเป็นใคร? องค์รัชทายาทของอาณาจักร เขาเป็นคนที่มีพลังแข็งแกร่งมากคนหนึ่งในดินแดนแห่งนี้ ความโกรธแค้นของเขาสามารถให้ทั่วทั้งเวหาลุกเป็นไฟ แล้วใครกล้าปองร้ายเขากัน?
"เจ้าเคยได้ยินชื่อศาลทมิฬไหม?”เฟิงซุ่นถาม
"ข้ารู้จักชื่อนั้น " เฟิงหวูพยักหน้า " พวกเขาเป็นข้ารับใช้ของราชวงศ์รัชสมัยก่อน"
“ใช่แล้ว” รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าของเฟิงซุ่น ดวงตาที่เคยสดใสของเขาดูเศร้าสร้อยไปในทันที "พวกศาลทมิฬปฏิญาณตนว่าจะโค่นอาณาจักรจิ่งหวู่และขัดขวางงานพวกเราทุกครั้งที่พวกมันโอกาส อย่างไรก็ตามพวกเขารู้เรื่องของพวกเราและสะกดรอยตามพวกเรามาอย่างลับ ๆ แถมพวกนั้นยังรวบรวมคนเก่ง ๆ ไว้ในกลุ่มด้วย "
ดวงตาของเฟิงหวูเป็นประกายท่ามกลางความมืด "พวกเขาเก่งกว่าพวกเราเหรอ?"
เฟิงซุ่นตอบ "สายสืบของเราบอกว่าพวกเขาเดินทางไปพร้อมกับผู้อาวุโสที่เก่งกาจหลายคน รวมถึงอวี๋ หมิงเหยี่ยลูกชายคนสำคัญของศาลทมิฬมีชื่อเสียงพอ ๆ กับท่านชุน พวกหมาป่าพวกนั้นก็ถูกสร้างจากคนพวกนี้!"
หมาป่าหินทมิฬบุกเข้ามาทันทีที่เฟิงซุ่นพูดจบ !
รอยยิ้มหายไปจากใบหน้าของเฟิงซุ่นและกลายเป็นใบหน้าที่จริงจังและดูน่ากลัว
เขากระโดดขึ้นไปกลางอากาศและตวัดดาบขึ้นไปบนท้องฟ้า จนหมาป่าห้าตัวจะกระเด็นออกไปแล้วกลิ้งลงบนพื้น ก่อนร่างของหมาป่าตัวหนึ่งจะกระแทกเข้ากับหัวของ นางฟ้ามู๋เหยียวอย่างจัง
"โอ้ย!"นางฟ้ามู๋เหยียวตื่นและเด้งตัวลุกขึ้นมานั่ง
นางเช็ดใบหน้าและพบว่ามือของนางเต็มไปด้วยเลย นางจึงตระโกนด้วยความตกใจ "กรี้ดด!!!”
เสียงกรี้ดนั้นล่อความสนใจของพวกหมาป่าไปทั้งหมด
ดังนั้นฝูงหมาป่าทั้งฝูงก็เบนความสนใจและพุ่งไปที่นางฟ้ามู๋เหยียวอย่างเกรี้ยวกราด!
ในตอนนั้นเฟิงซุ่นและซุ้น อี้เองก็รับมือกับหมาป่าหินทมิฬและไม่สามารถสนใจหญิงสาวทั้งสองได้
เฟิงซุ่นมองซุ้น อี้ด้วยสายตาแปลก ๆ เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องแสบแก้วหูของมู๋เหยียว
"เซี่ยวอู๋ ไม่มีเสียงร้องออกมาสักแอะ แล้วทำไมผู้เชี่ยวชาญพลังวิญญาณขั้นที่ 5 ถึงร้องออกมาเช่นนั้นเล่า? นางหาทางหนีด้วยตัวเองไม่ได้รึไง?" เฟิงซุ่นหยอกล้อ
ใบหน้าของซุ้น อี้ยังคงเย็นชา เขาได้แต่นิ่งเงียบ..
“แล้วเจ้าก็เอาแต่เรียก เซี่ยวอู๋ ว่าภาระ..ถ้าถามข้าละก็ ข้าคิดว่าลูกพี่ลูกน้องของเจ้าต่างหากที่เป็นภาระใหญ่หลวง ยิ่งกว่าอะไรทั้งสิ" เฟิงซุ่นพูดพลางไล่ฟันหมาป่าหินทมิฬเขายังคงยอกย้อนซุ้นอี้ไม่ยอมหยุด
ซุ้นอี้ไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ ถึงแม้เขาจะอยากทำมากเพียงใดก็ตาม..เพราะสิ่งที่เฟิงซุ่นพูดออกมานั้นเป็นความจริงทั้งหมด ในตอนนั้นฝูงหมาป่าก็กำลังจะเข้าถึงตัวมู๋เหยียวแล้ว!
นางกำลังหวาดกลัวมากทีเดียว!
โดยนางสามารถจัดการหมาป่าหนึ่งหรือสองตัวได้สบาย แต่พวกมันมารวมตัวกันเป็นฝูงเกือบยี่สิบกว่าตัว..แล้วพวกมันสองตัวกำลังจะกระโจนเข้ามาทำร้ายนาง..แล้วนางจะทำอย่างไรดี..นางยังไม่อยากตายที่นี้!
เมื่อมองไปรอบ ๆ นางสังเกตเห็นเฟิงหวู..
ดวงตาสังหารปรากฏขึ้นในดวงตาของนาง..
ในเมื่อนางยังไม่อยากตายตอนนี้..คงจะดีกว่าถ้าหญิงสาวหน้าเกลียดคนนั้นก็ควรจะตายแทนนางเสีย เพื่อเป็นเกียรติที่ได้ตายเพื่อหญิงงามเช่นนาง..
เมื่อคิดเช่นนั้นนางฟ้ามู๋เหยียวเปลี่ยนทิศทางและตรงไปยังเฟิงหวู
นางตะโกนร้องเสียงดังระหว่างวิ่งไปหาเฟิงหวู "ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!"
เฟิงหวูเห็นดวงตามู๋เหยียวที่ปิดเพราะความหวาดกลัว!
ให้ตายสิ!
เฟิงหวูพยายามใช้พลังระบำหงส์เพลิงเพื่อคว้าตัวนางฟ้ามู๋เหยียว แล้วเบี่ยงให้นางหลบออกไปเมื่อนางเข้ามาถึงตัว
ทว่านางฟ้ามู๋เหยียวไม่คว้ามือของเฟิงหวู!
นางหลบมือของเฟิงมือและผลักเฟิงหวูไปยังฝูงหมาป่าในตอนที่ร่างทั้งสองสวนกัน "ตายซะ!"
จบตอน