GED : 26 งดงาม
"เพราะนางงดงาม" เฟิงซุ่นตอบ
"แต่นางเป็นไร้ประโยชน์"
"นางงดงาม"
"แต่นาง..."
"นางงดงาม" เฟิงซุ่นพยักหน้าให้นางฟ้ามู๋เหยียวด้วยใบหน้าจริงจัง
มู๋เหยียวไม่เคยรู้สึกพ่ายแพ้เช่นวันนี้มาก่อน
กลับกัน..เฟิงหวูโมโหก่อนจะประท้วง นางรีบจะส่ายมือปฏิเสธ " ไม่มีทาง เขาไม่มีทางหลงรัก.." ในตอนนั้นนางตั้งใจจะเถียงกลับแต่ประโยคสุดท้ายที่ว่า "เขาไม่มีทางหลงรักข้า" อาจจะทำให้ความลับเรื่องตัวตนของนางถูกเปิดเผย เฟิ่งหวูจึงรีบปิดปากเงียบ
นางตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ
วู้วววว-
สายตาทุกคนจับจ้องไปที่ชุนหลิงเหยียก่อนจะสลับไปมองเฟิงหวู
เฟิงซุ่นเองก็พูดอะไรไม่ออกเช่นกัน
ส่วนนางฟ้ามู๋เหยียวก็นิ่งเงียบ.
“เฟิง เซี่ยวอู๋! เจ้าพูดมาสิ..ว่าเจ้าไม่ได้ชอบท่านชุน พูดออกมาสิ?!" เฟิงซุ่นแสดงท่าทีตกใจ
เฟิงหวูรู้สึกสิ้นหวังก่อนจะใช้หัวเขกโต๊ะแล้วส่ายหน้าปฏิเสธ "ข้าไม่ได้อยู่ที่นี้ พวกท่านคุยเรื่องที่ค้างไว้ต่อเถอะ"
คำอธิบายของนางนั้นคงไม่เป็นผล นางจึงยอมจำนนและล้มเลิกความพยายามที่จะแก้ตัว
นางฟ้ามู๋เหยียวจ้องเฟิงหวูและก่นด่าในใจ "ฝันไปเถอะ! เชอะ!"
อย่างไรก็ตามเฟิงซุ่นก็ไม่สนใจเรื่องของเฟิงหวูอีกต่อไป เขารีบเข้าไปข้าง ๆ ชุนหลิงเหยียและถามอย่างกวนประสาท "ท่านชุน ท่านยังไม่ได้ตอบคำถามข้าเลย! ท่านปฏิเสธไม่ยอมยกเลิกการหมั้นเพราะท่านชอบเฟิงหวูใช่ไหมล่ะ? ใช่ไหม? ใช่ไหม? ใช่ไหม? อ๊าก!!"
ชุนหลิงเหยียสะบัดตัวเฟิงซุ่นออกไปด้วยท่าทีไม่ชอบใจและขมวดคิ้ว “เพราะเหตุผลอื่นต่างหาก"
เหตุผลอื่น? เฟิงซุ่นกอดอกด้วยท่าทางครุ่นคิด เขาประสานนิ้วแล้วพูดอย่างมั่นใจ "ข้ารู้แล้ว! ท่านชุนหมายความว่าตอนที่ท่านเห็นเฟิงหวูแสดงท่าทีหมกหมุ่นที่มีต่อท่าน ท่านเลยไม่อยากทำร้ายจิตใจนางเพราะอย่างนั้นท่านจึงไม่ยกเลิกการหมั้นใช่ไหม?"
ใครกันที่จะหมกหมุ่นเรื่องของชุนหลิงเหยีย? เฟิงหวูแทบจะหงายหลังตกเก้าอี้
ทว่าคำตอบที่ได้กลับทำให้เฟิงหวูแทบไม่เชื่อหู คนเจ้าระเบียบและโอหงแบบองค์รัชทายาทกลับตอบคำถามด้วยคำตอบแสนคลุมเคลือ "ฮืม.."
เขาส่งเสียง "ฮืม"!
ช่างกล้าดียังไง?
เฟิงหวูเบิกตากว้าง จนลูกกะตาแทบจะทะลักออกมา
คำตอบเช่นนั้นหมายความว่ายังไงกัน? นอกจากเฟิงหวู นางฟ้ามู๋เหยียวเองก็ทนไม่ไหวเช่นกัน นางเม้มปากแล้วถามชุนหลิงเหยีย "ทำไมตอนนี้ท่านไม่ยกเลิกงานหมั้นล่ะ? ในเมื่อตอนนี้นางก็กลายเป็นคนไร้ประโยชน์ไปแล้ว นางฝึกฝนวิชาต่อไม่ได้และกลายเป็นคนธรรมดา ๆ นางจะแก่เหมือนผู้หญิงทั่วไป ๆ ในอีกไม่กี่สิบปีข้างหน้า นางจะมีแต่ผมหงอกและรอยเหี่ยวย่น องค์ชาย..นางไม่คู่ควรกับคนที่สมบูรณ์แบบอย่างท่านอีกต่อไปแล้ว "
คำพูดเหล่านั้นทำให้ความเงียบปกคลุมไปทั้งโต๊ะ
เฟิงซุ่นพูดด้วยน้ำเสียงสิ้นหวัง "เฟิงหวูกลายเป็นเฟิงหวูที่ไร้ความสามารถตอนนางอายุเพียงแปดปีใช่ไหม? ช่างน่าสงสาร"
เฟิงหวูมองเฟิงซุ่น เฟิงหวูที่ไร้ความสามารถ? ไร้ความสามารถ? นั่นช่างเป็นชื่อเรียกที่ไม่ดีเอาเสียเลย
เฟิงซุ่นไม่รู้ตัวเลยว่าผู้หญิงที่เขาพูดถึงกำลังนั่งอยู่ตรงหน้าตนและนางกำลังเก็บกดความโกรธเคืองของนางไว้ในใจ เขาชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาแค้นเคืองที่เฟิงหวูมองเขา
ในขณะนั้นนางฟ้ามู๋เหยียวยิ้มเยาะและพูดต่อ "ตระกูลเฟิงพยายามผลักดันลูกสาวของตระกูล ทว่านางกลับไม่สามารถฝึกฝนต่อไปได้อีก โลหิตวิหคเพลิงของนางหายไปจนหมดและนางกลายเป็นหญิงสาวไร้ประโยชน์เพราะนางไม่สามารถฝึกฝนต่อไปได้อีก แล้วนางจะโทษใครได้นอกจากตัวเองล่ะ? นางโลภมากเอง"
เฟิงหวูกำหมัดแน่นและหัวเราะในใจ
งั้นเหรอ?..นั่นคือข่าวลือที่ตระกูลจัวแพร่ออกมาสินะ? ตระกูลผลักดันข้าเกินจำเป็นงั้นเหรอ ? พลังของข้าหายไปงั้นเหรอ ? เพราะความโลภของข้าทำให้โลหิตวิหคเพลิงหายไปงั้นเหรอ? หึ!
จบตอน