ตอนที่ 28 โรงพยาบาล
หลี่ต้าส่ายหัวและกลับไปขึ้นรถ
คุณสมบัติของเขาตอนนี้ :
[ ตัวละคร ] : หลี่ต้า
[ สถานะ ] : วิวัฒนาการ
[ ระดับ ] : ระดับ 1
[ ระดับวิวัฒนาการ ] : 42%
ชีวิต : 20
พลังงาน : 4.5
การป้องกัน : 3
พละกำลัง : 6.2
ความเร็ว : 6
ความต้านทานไวรัส : ∞
[ รูปแบบการต่อสู้ ] : รูปแบบกรงเล็บแหลมคม ( ระดับวิวัฒนาการ : 47% )
[ ความสามารถ ] :
1. การกลืนกิน ระดับ 2 ：1 ) อำพราง ระดับ 1
[ ทักษะ ] :
1. ร่างเกราะ ระดับ 1
[ ระดับทักษะ ] : 2
และไม่เหมือนกับบนกระดานคู่มือ ความสามารถพิเศษที่หลี่ต้าสูบมานั้นจริงๆแล้วระดับยังแตกต่างกันอยู่
อย่างลู่ป้าและแมววิวัฒนาการ ทั้งสองมีความสามารถในเรื่อง “ ความรวดเร็ว ” แต่ความเร็วของแมววิวัฒนาการยังสูงกว่าลู่ป้ามากนัก หลี่ต้าคาดเดาความสามารถของร่างชีวิตอื่นๆก็มีระดับต่างกันออกไป เพียงแต่ในคู่มือไม่ปรากฏระดับเท่านั้น
“ หลี่ต้า แมวตัวนั้น น่ากลัวมากจริงๆ ”
ทุกครั้งที่หวังซินเหยา คิดภาพแมววิวัฒนาการกินสมองจากร่างศพพวกนั้นขึ้นมาก็อดไม่ได้ที่จะขยะแขยงชวนอ้วก
“ แต่ครั้งนี้ต้องขอบคุณเจ้าแมวนั้นมากๆ ไม่อย่างนั้นพวกเราคงต้องตกอยู่ในอันตราย ”
หลี่ต้าส่ายหัว เขาไม่รู้สึกอะไรกับมื้ออาหารชั้นเลิศของแมววิวัฒนาการนั้น เป็นเพราะว่ามันจัดการร่างศพทั้งสองเรียบร้อยไปเลย ในใจเขาก็โล่งอกโล่งใจไปมากเลยทีเดียว
“ ถนนเส้นนั้นไม่สามารถไปได้แล้ว พวกเราต้องอ้อมไปแล้ว จากตึกสถานีโทรทัศน์อ้อมไปถนนเส้นนั้น ”
หลี่ต้าพูดจบก็เหยียบคันเร่งและรถขนเงินก็หายเข้าไปในกลีบเมฆ
“ ทำไมต้องอ้อมด้วยล่ะ !”
หวังซินเหยาพูดอย่างตื่นเต้น “ อาการป่วยของพ่อฉันหนักขนาดนี้ รอช้าไม่ได้แล้ว ”
“ ฉันรู้ ”
หลี่ต้ามองหวังหยวนอู่ที่พิงอยู่ในห้องโดยสารของตัวรถขนเงิน ในตอนนั้นเองตุ่มสีเขียวบนตัวของหวังหยวนอู่ก็กลายเป็นถุงเนื้องอกพองออกมา หลังจากได้รับแรงกดก็แตกตัวออกเป็นหนองสีเขียวไหลเยิ้มออกมา
ทั่วทั้งห้องโดยสารของรถคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเหม็นตลบอบอวล แค่จะเผชิญหน้ายังทนกลิ่นไม่ไหว แม้แต่หลี่ต้าที่เคยมีสีหน้านิ่งเรียบเฉยก็ยังขมวดคิ้ว
ส่วนหวังหยวนอู่ เขานอนเอนลงไปบนพื้นอย่างสงบแล้วก็หมดสติไป ถ้าไม่ใช่จังหวะหายใจอันริบหรี่ที่ยังคงขึ้นๆลงๆอยู่นั้น คนอื่นอาจจะคิดว่าเขาตายแล้ว
“ แต่ว่าฉันขอโทษจริงๆ ” หลี่ต้าถอนหายใจ “ รังแม่ที่ติดเชื้อแห่งนั้นฉันไม่สามารถต่อสู้ได้จริงๆ ฉันคิดว่า ในเมืองแห่งนี้ ไม่มีสิ่งใดที่จะสามารถคุกคามหรือโจมตีมันได้เลย ”
ความสามารถพิเศษของรังแม่ติดเชื้อปรากฏข้อมูลเป็นไม่ทราบหลายข้อแต่หลี่ต้าน่าจะคาดเดาได้ว่าไม่มีอะไรไปมากกว่าการระเบิด
รังแม่ที่ติดเชื้อหรือที่เรียกว่าเครื่องสร้างซอมบี้กลายพันธุ์ในเกมส์นั้นก็ยังคงทำให้ผู้คนปวดหัวมานักต่อนักแล้ว
การทำลายล้างรังแม่ที่ติดเชื้อแต่ละแห่งนั้น มนุษย์ก็ต้องลงทุนถึง 10 เท่า ดังนั้นมูลค่าอาจจะถึง 100 เท่า รถถัง หรือเฮลิคอปเตอร์ที่ใช้ในการต่อสู้นั้นไม่สามารถจ่ายด้วยราคาที่ถูกได้
ร่างวิวัฒนาการที่แข็งแรงในเมืองมากมายแต่กลับไม่มีแม้แต่สักตัวที่จะกล้าไปท้าทายรังแม่ที่อหังการแบบนั้น
“ ลุงหวังเป็นเหมือนเพื่อนของฉัน ฉันจะช่วยชีวิตเขาอย่างสุดความสามารถเท่าที่ฉันมี ”
หลี่ต้าเพิ่มความเร็วเท่าที่จะทำได้ เขาพูดต่อ “ แต่ ถ้าเขาทนมากกว่านี้ไม่ไหว ฉันก็จะไม่สามารถช่วยได้ ”
ในสายตาของหลี่ต้าเปล่งประกายแวววาว แสงประกายดุเดือดที่ปรากฏนั้น เผยให้เห็นถึงอารมณ์ที่มีความมุ่งมั่นของเขา ทำให้หวังซินเหยาอดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเงอะงะไปทั้งตัว
สภาพถนนเศรษฐกิจนี้ค่อนข้างแย่ จะเห็นรถที่ใช้การไม่ได้เต็มไปทุกหนทุกแห่งเป็นกองพะเนินอยู่บนท้องถนน บางทีอาจจะเป็นสาเหตุที่รังแม่ที่ติดเชื้อมีจำนวนซอมบี้มากกว่าที่อื่นเป็นพิเศษ ซอมบี้กลายพันธุ์ก็พบเห็นได้บ่อยๆที่นี่
เปรียบเทียบจำนวนของผู้รอดชีวิตใกล้บ้านหลี่ต้านั้น ที่นี่สามารถอธิบายได้ว่ายังคงเป็นอันตรายอยู่อาจถึงตายได้ บ่อยครั้งก็มีซอมบี้ระดับสูงมาทำลายกระจก พุ่งเข้าไปในห้อง หลังจากนั้นด้านในก็มีเสียงกรีดร้องที่น่าขนลุกออกมา
แม้ว่าจะเป็นร่างวิวัฒนาการที่แข็งแกร่งในลักษณะเดียวกันก็ยังต้องหนีไปไกลจากที่นี่ เพราะพวกมันรู้ดีว่า ใครเป็นผู้ครอบครองเมืองแห่งนี้
ดังนั้นการจราจรที่ติดหนักอยู่แบบนี้และซอมบี้ระดับสูงที่ผ่านถนนไปมาบ่อยๆ ทำให้หลี่ต้าและพวกเขาเดินทางไปได้ไม่เร็วนักจนกระทั่งตอนกลางวันถึงจะสามารถเดินมาถึงโรงพยาบาลได้
โรงพยาบาลพลเมืองใกล้กับใจกลางเมือง ที่นี่ก็เป็นเขตเมืองที่มีไวรัสแพร่กระจายอยู่เป็นจุดที่เยอะที่สุด
ตอนช่วงบ่ายที่ฝนเม็ดเขียวตกลงมาจากฟ้า ผู้คนที่การต้านทานไวรัสต่ำที่โดนฝนก็ล้มลงท่ามกลางสายฝน มีผู้คนนับไม่ถ้วนที่โดนฝน บ้างก็ถูกนำส่งไปโรงพยาบาล บ้างก็ไม่มีใครพาไปส่งโรงพยาบาล หลังจากนั้นผู้คนก็กลายเป็นซอมบี้ ไวรัสได้แพร่กระจายไป ระหว่างนั้นเองเมืองนี้ก็กลายเป็นนรกบนโลกดีๆ นี่เอง
ซอมบี้แออัดกันในที่แห่งนี้และห่างไกลออกไปหลี่ต้าก็มองเห็นฝูงชนหัวดำวุ่นวายกันไปหมด ในห้องโถงที่เป็นโรงพยาบาล ด้านนอกห้องตรวจ ที่ทางเดินด้านหน้าประตู ทุกหนแห่งเต็มไปด้วยซอมบี้เร่ร่อน
ในฝูงซอมบี้เหล่านี้ส่วนมากเป็นคนแก่และเด็ก อีกส่วนหนึ่งเป็นผู้ป่วยที่สวมชุดคนไข้ คนกลุ่มนี้ภูมิคุ้มกันอ่อนแอ การต้านทานไวรัสก็ต่ำกว่าระดับค่าเฉลี่ยมาตรฐาน กลายเป็นระยะเริ่มต้นที่จะเปลี่ยนผู้คนให้เป็นจุดกำเนิดของการติดเชื้อ
หนึ่งในนี้ ก็มีแม้แต่ตำรวจติดอาวุธและที่สวมเครื่องแบบลายพราง
รถป้องกันการระเบิดของตำรวจหลายคันจอดอยู่ด้านหน้าประตูโรงพยาบาล กระสอบทรายจำนวนหนึ่งที่กั้นเป็นกำแพงขึ้นมานั้น ดูก็รู้เลยว่าตอนที่ไวรัสแพร่กระจายโรงพยาบาลกลายเป็นพื้นที่ที่เกิดวิกฤตขั้นรุนแรง จนได้รับการป้องกันของกองกำลังตำรวจ แต่กลับไม่มีผลอะไรเลย กระสอบทรายที่ล้มระเนระนาดลงฝั่งหนึ่งและแนวกั้นถนนที่ถล่มลงเต็มไปด้วยคราบเลือดหมักหมมแห้งติดอยู่
ตำรวจชุดลายพรางคนหนึ่งโดนซอมบี้กัดจนไม่เหลือสภาพความเป็นคนล้มลงข้างแนวกั้นถนน บนคอของเขามีปืนไรเฟิลสีดำเงาแขวนคออยู่กระบอกหนึ่ง
บ้าเอ้ย !
ปืนกระบอกนี้เป็นปืนที่ใช้งานของกองทัพสหพันธรัฐ ก็ถูกกองกำลังตำรวจนำไปใช้ประโยชน์เช่นกัน
ยังมีอาวุธบางส่วนหล่นกระจัดกระจายอยู่บนพื้นแต่ไม่ใครกล้าเก็บขึ้นมา ฝูงซอมบี้เหล่านั้นป้วนเปี้ยนอยู่ที่ด้านข้างประตูหลัก ฝูงของมันมีมากพอที่จะฉีกเนื้อของทุกคนที่กล้าเสี่ยงเข้ามาต่อกรกับพวกมัน
หลี่ต้าที่จอดรถอยู่ข้างถนนด้านนอกราว 500 เมตร ขมวดคิ้วเป็นปมแน่น
“ จำนวนของซอมบี้ที่นี่เยอะเกินไป ลำพังถ้าใช้รถขนเงินคนนี้ขับฝ่าไปไม่ได้อย่างแน่นอน ”
“ ถ้างั้นจะทำยังไงดี !” หวังซินเหยาตื่นตระหนก เธอพูดอ้อนวอนกับหลี่ต้า “ ฉันขอร้องเถอะนะนาย ช่วยคิดหาทางออกให้ได้ทีเถอะ ”
“ ฉันรู้แล้วหน่า ”
หลี่ต้าพยักหน้า : “ เธอรออยู่ในรถดูแลพ่อเธอดีๆแล้วกัน ฉันจะไปเปิดทางพวกมันเอง ”
“ อย่างนั้นนายจะไม่อันตรายเหรอ !”
หวังซินเหยากัดริมฝีปากแน่น ท่าทางอย่างนั้นทำให้คนสงสารและทำให้คนปวดใจอย่างบอกไม่ถูก : “ เธออย่าตื่นเต้นไปมากกว่านี้เลย มันต้องมีวิธีแก้ปัญหาที่ดีแน่นอน ”
“ ไม่ทันแล้ว ”
หลี่ต้าส่ายหัว เขามองหวังหยวนอู่ที่เต็มไปด้วยถุงก้อนเนื้อสีเขียวไปทั้งตัวนั้น
“ หลี่ต้า ฉัน….ฉันต้องตอบแทนนายแน่นอน ”
หวังซินเหยาเหมือนว่าจะตัดสินใจทำอะไรสักอย่างที่สำคัญพลางมองไปทางสายตาของหลี่ต้าและแสดงออกมาว่าเธออาย
หลี่ต้าไม่ได้สนใจอาการของหวังซินเหยาที่แสดงออกมา ในตอนนั้นเองสายตาของเขาก็จดจ่ออยู่กับปืนเหล่านั้นที่ตกอยู่บนพื้น
ถ้าฉันมีปืนละก็ พลังการต่อสู้ของฉันสูงขึ้นอีกเท่าหนึ่ง !
ในใจของหลี่ต้าเปลี่ยนไปคึกคะนอง มันน่าตกใจเมื่อเทียบกับปืนที่มีวัตถุประสงค์ป้องกันการระเบิด แต่นี่เป็นอาวุธสังหารขนาดใหญ่ที่แท้จริง ปืนไรเฟิลอัตโนมัติเป็นอาวุธที่ดีเยี่ยมอย่างไร้ที่ติ !
หลี่ต้าลงรถและเดินไปข้างถนนอย่างระมัดระวัง
ข้างถนนเป็นร้านค้า มีร้านสะดวกซื้อ ร้านอาหารฟาสต์ฟู้ด ห้องซาวน่า....ร้านค้าเหล่านี้ล้วนเป็นร้านค้าในเครือของโรงพยาบาลที่อยู่ติดด้านข้างของโรงพยาบาล ยอดขายของร้านรวงเหล่านี้ก็นับว่าไม่เลวเลย
เห็นหลี่ต้าลงจากรถไปมือเปล่า แม้จะรู้ว่าเขาเก่งแต่หวังซินเหยา ยังอดไม่ได้ที่จะเป็นกังวล
สายตาของหลี่ต้ากวาดมองไปรอบๆ ท้ายที่สุดสายตาของเขาก็ไปหยุดอยู่ที่ด้านข้างของร้านเครื่องดนตรีร้านหนึ่ง
เขาเดินตรงไปยังร้านเครื่องดนตรี
ร้านเครื่องดนตรี ? เขาไปที่นั่นทำไมกัน ?
ในหัวของหวังซินเหยาในตอนนั้นสับสนไปหมด เขาไม่ใช่จะไปเปิดทางซอมบี้พวกนั้นหรอกเหรอ ? ทำไมถึงไปหากีต้าร์ล่ะ หลังจากนั้นจะไปจัดการซอมบี้เหรอ ?
หวังซินเหยาจำได้ว่าเคยเห็นในการ์ตูนมีคนประเภทแบบนี้ที่เบื่อจนต้องหาอะไรทำคั่นเวลา
หลี่ต้าแน่นอนว่าไม่ได้ไปหากีต้าร์ ที่เขาต้องการจะหาคือเครื่องดนตรีที่มีพลังระเบิดแรงยิ่งกว่ากีต้าร์อีก
ในร้านเครื่องดนตรีมีซอมบี้ป้วนเปี้ยนอยู่หลายตัว มองเสื้อผ้าแล้วก็เป็นพนักงานในร้าน พวกเขาถูกซอมบี้ติดเชื้อเข้าไปโจมตีในร้านเลยกลายเป็นเหยื่อกลุ่มแรกของวันสิ้นโลกนี่
พอเปิดประตูเข้าไปหลี่ต้าไม่ปกปิดตัวตนของเขาสัดนิด
พอเห็นเป็นมนุษย์เข้ามา ซอมบี้พวกนี้ที่เดิมทีแววตาไม่แสดงแสงสีแดงเลือดออกมาเลย ในตอนนี้พวกมันกวัดแกว่งแขนไปมาและกรีดร้องตะโกนพุ่งตรงมาทางหลี่ต้า
หลี่ต้าไม่ได้มีเวลาจะมาต่อสู้กับเจ้าถุงเพิ่มเลือดเหล่านี้ เขาเอาแขนมาขวางทางด้านหน้าซอมบี้ตัวหนึ่งและผลักมันกระแทกไปที่ในชั้นวางกระจกและยื่นมือรับแตรชิ้นหนึ่งที่หล่นลงมาจากบนกำแพง
จากที่หลี่ต้าเปิดเข้าประตูไปและหยิบแตรออกมา เรื่องราวทั้งหมดนี้ใช้เวลาไม่ถึง 5 วินาทีด้วยซ้ำ
ซอมบี้ 2-3 ตัวที่อยู่ถัดไปจากชั้นวางของชั้นนั้นยังไม่ทันพุ่งเข้ามาหลี่ต้าก็เดินออกมาถึงบนถนนแล้ว
หวังซินเหยาที่อยู่ในรถตกใจตะลึงจนตาค้าง แตร ? หลี่ต้าจิตป่วยหรือไง ?
หลี่ต้าไม่เพียงแค่ป่วย อีกทั้งป่วยแบบอาการหนักแล้วแน่ๆ
ท่าทางของเขาเรียกได้ว่าวิปริตไปแล้ว
หลี่ต้าวิ่งเหยาะๆมาถึงด้านหน้าประตูหลักของโรงพยาบาล สูดหายใจลึก
“ หวืด.....หวืด..... ”
หลี่ต้าก็เป็นร่างวิวัฒนาการคนหนึ่ง ความสามารถที่สำคัญของเขาเรียกได้ว่าน่ากลัวทีเดียว ตอนนี้ก็เป่าแตรขึ้นมาจนเสียงดังเป็นวงกว้างออกไป
เดิมทีซอมบี้ที่เดินป้วนเปี้ยนอย่างเหม่อลอยหยุดชะงักลงทันที แต่ละตัวเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาทั้งคู่ที่มีสีแดงเลือดนั้นกวาดมองไปที่ทิศทางที่แตรส่งเสียงมาอย่างตื่นตระหนก
“ โฮ่ว !”
ซอมบี้ฝูงใหญ่จากข้างถนน ในแปลงดอกไม้ ในโรงพยาบาลวิ่งออกมาต่างก็พากันวิ่งกรูออกมา แขนที่กวัดแกว่งอยู่ชุ่มไปด้วยเลือดสดพลางร้องตะโกนพุ่งตรงไปทางหลี่ต้าที่ยืนถือแตรอยู่
กลิ่นเหม็นอบอวลของร่างศพกระตุ้นความรู้สึกของหลี่ต้า เขายืนอยู่กับที่ไม่กระดุกกระดิกและเป่าแตรต่อด้วยตัวเอง ซอมบี้ที่อยู่ด้านหน้าสุดแทบจะชนกับมุมเสื้อของเขาแล้วหลี่ต้าถึงได้ขยับร่างกาย
“ หวึ่งงง !”
ความเร็วของหลี่ต้าแตะถึงระดับ 6 แล้ว ไม่รู้เลยว่าเร็วกว่าซอมบี้เหล่านี้กี่เท่า เขาอยู่ท่ามกลางฝูงซอมบี้มุ่งหน้าไปยังทางโรงพยาบาล
“ โฮ่ววว !”
หมากลายพันธุ์ตัวหนึ่งหอนออกมาอย่างดังและพุ่งโจมตีเข้ามาหาหลี่ต้า เหมือนกับว่ามันใช้ความสามารถพิเศษ ความเร็วเกือบจะเท่ากับนักสู้ระดับ 2 กรงเล็บที่โหดเหี้ยมของมันนั้นโชกไปด้วยเลือด สาดกระเด็นไปเลอะที่หลังของหลี่ต้า
หลี่ต้าย่ำอยู่กับที่ เท้าขวาเหยียบไปบนกำแพง ใช้แรงอย่างดุเดือด ตีลังกากลับหลังอย่างสวยงามครั้งหนึ่ง หลบหมาซอมบี้ที่พุ่งโจมตีมาและยังคงเป่าแตรต่อไป หลังจากเคลื่อนไหวรอบตึกผู้ป่วยนอกไปสองรอบก็พาซอมบี้ฝูงใหญ่วิ่งกรูออกไปบนถนน
นี่เทียบไม่ได้กับตอนที่เรียนมัธยมปลายเลย โรงพยาบาลประจำเมืองอยู่ในทำเลทองของเมืองรอบๆโรงพยาบาลก็มีบ้านของชาวบ้านที่เลี้ยงสัตว์รายล้อมหลังจากติดเชื้อพวกมันก็กลายเป็นซอมบี้ที่น่ากลัว
ซอมบี้สัตว์พวกนี้ ความเร็วยังห่างไกลจากซอมบี้มนุษย์มากนัก
หลี่ต้าฝ่าฝูงซอมบี้ออกมา ชีวิตของเขาลดลงไปเกือบครึ่งหนึ่ง ทั้งตัวเต็มไปด้วยบาดแผลน้อยใหญ่มากมายจนเขาเกือบจะกลายเป็นมนุษย์เลือดไปแล้ว
“ ปัง !”
หลี่ต้าถีบเท้าข้างหนึ่งออกไปอย่างรุนแรง เตะแมวซอมบี้ที่เร็วมากๆตัวหนึ่งตายคาที่บนกำแพง เขาหันหัวกลับไปมองก็เห็นซอมบี้ฝูงใหญ่ตามมาแต่ความเร็วของพวกมันตามเขามาไม่ทัน เขาเลยหยุดรอสักครู่หนึ่ง แล้วเป่าแตรต่อไปอย่างอย่างต่อเนื่องเพื่อรอซอมบี้นับร้อยนับพันตัวเลี้ยวกลับมาที่มุมถนนนี้