ตอนที่ 12 หนุ่มหล่อผู้ดุดัน
"นี่……"
ฉินห้าวตงพูดจบ ปราณเย็นก่อตัวขึ้นจากก้นบึ้งของหัวใจชายชรา ขณะเดียวกันเขาเองเริ่มเกิดความสงสัยจึงเอ่ยถาม "น้องชาย ยกโทษให้คนแก่เถอะ เธอรู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร?"
ที่ฉินห้าวตงพูดมาแต่ละประโยคเป็นเรื่องจริงทั้งหมด พูดได้ตรงประเด็นมาก ทำให้ในใจของเขาเชื่อไป 70-80% แล้ว เพียงแต่ว่าเขารู้สึกประหลาดใจมาก เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ได้จับชีพจรของเขาเลยแม้แต่น้อยและไม่เคยทำการตรวจรักษาเขามาก่อน แต่ทำไมถึงได้บอกอาการภายในร่างกายของเขาได้ชัดเจนถึงเพียงนี้?
"ผมคือแพทย์แผนจีน แพทย์แผนจีนตรวจโรคโดยใช้สี่วิธีคือ การดู การดมหรือฟัง การถามอาการและการจับชีพจร ที่ผมพึ่งจะใช้ไปคือการดูลักษณะโดยรวมของคนไข้”
หญิงสาวผมหางม้าพูดขึ้น "คุณปู่คะ อย่าไปฟังเขาพูดไร้สาระเลยค่ะ มีแพทย์แผนจีนที่วัยรุ่นขนาดนี้ที่ไหนกัน ต่อให้เป็นแพทย์แผนจีนก็ยังไม่สามารถไปถึงระดับที่ดูอาการโดยรวมของคนไข้แล้ววินิจฉัยโรคได้ ขนาดจางเทียนเหอผู้เป็นปรมาจารย์ด้านการแพทย์ เวลารักษาให้คุณปู่ยังต้องจับชีพจรเลยค่ะ นับประสาอะไรกับหมอเล็กๆ คนนี้คนเดียว"
"หมอเล็กงั้นหรอ? เธอดูสิตรงไหนของฉันที่มันเล็กน่ะ?" ฉินห้าวตงพูดแหย่หญิงสาว "ถ้าฉันจะบอกเธอว่า จางเทียนเหออยากนับถือฉันในฐานะอาจารย์ ฉันยังไม่สนใจเขาเลย เธอจะเชื่อไหมล่ะ?"
"พูดโกหกได้เต็มปาก อาจารย์หมอจางจะไปอยากนับถือนายเป็นอาจารย์ทำไม? นายนับถือเขาเป็นอาจารย์สิถึงจะว่าไปอย่าง" หลังจากที่หญิงสาวผมหางม้าพูดจบ จึงหันไปพูดกับคุณปู่ของเธอ "คุณปู่คะ หนูว่าผู้ชายคนนี้มีจุดประสงค์แอบแฝง เขาต้องแอบสอบถามอาการป่วยของคุณปู่มาล่วงหน้า แล้วมาหลอกลวงพวกเราที่นี่ ไม่อย่างนั้นพอพวกเราซื้อโสมรากนี้แล้ว เขาจะปรากฏตัวได้ยังไงคะ มันจะบังเอิญอะไรขนาดนั้น"
"เธอจะบอกว่าฉันคือนักต้มตุ๋นงั้นเหรอ?" ฉินห้าวตงถาม
"นี่ยังต้องถามอีกเหรอ? นายก็แค่นักต้มตุ๋นคนหนึ่ง! แถมยังเป็นนักต้มตุ๋นที่ไม่มีสมองอีก! นายนึกว่าสอบถามอาการป่วยของคุณปู่ฉันมาจากช่องทางอื่นแล้วจะมาหลอกพวกเราได้งั้นเหรอ? อย่าฝันไปหน่อยเลย!"
หญิงสาวพูดขึ้นอย่างมั่นใจ
"ในเมื่อเธอบอกว่าฉันไปถามอาการป่วยของปู่เธอมา งั้นฉันจะพูดสิ่งที่ไม่สามารถสอบถามได้แล้วกัน" ขณะที่ฉินห้าวตงพูด สายตาพลันมองไปที่เรือนร่างของหญิงสาว
"นะ......นายจะทำอะไร?"
หญิงสาวผมหางม้าเริ่มเกิดความประหม่าโดยไม่รู้ตัว เดิมทีเธอเป็นคนไม่กลัวอะไรมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ชายหนุ่มตรงหน้าเธอนี้กลับให้ความรู้สึกกดดันที่เธอไม่เคยมีมาก่อน
"ตอนที่เธออายุสิบสาม ประจำเดือนของเธอมาเป็นครั้งแรก แต่เป็นเพราะวรยุทธ์ตระกูลของพวกเธออยู่ในธาตุเย็น ทำให้มีเลือดออกไม่มาก"
"ตั้งแต่ปีที่แล้วเป็นต้นมา ตอนที่เธอเป็นประจำเดือนมักจะมีอาการปวดท้อง และมักจะมีลิ่มเลือดปนออกมาด้วย วันนี้ประจำเดือนมาเป็นวันที่สามของเดือนพอดี เธอพึ่งจะปวดท้องไปอย่างแน่นอน แถมยังเคยดื่มน้ำของน้ำตาลอ้อยขับความเย็นอีกใช่ไหม?"
"นะ......นาย......นาย"
หญิงสาวผมหางม้ามองไปยังฉินห้าวตงด้วยความกลัว เรื่องพวกนี้เธอไม่เคยบอกใครแม้กระทั่งพ่อแม่ของเธอเอง แต่ชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้กลับพูดมันออกมาได้อย่างชัดเจน เขาเป็นปีศาจหรือไงกัน?
"ทำไม?" หรือว่าฉันพูดไม่ถูก หรือเธอจะยังคิดว่าฉันไปถามเรื่องพวกนี้มาจากคนอื่นอีก?" ฉินห้าวตงพูดด้วยรอยยิ้มอันชั่วร้าย
"ไอ้บ้า!"
หลังจากที่หญิงสาวตกใจ แก้มของเธอเริ่มแดง เรื่องแบบนี้จะไปถามคนอื่นได้ยังไง เธอทั้งอับอายทั้งโมโห แล้วก็ไม่รู้จะตอบโต้อย่างไร จึงทำได้แค่ถอยออกไปด้วยความโกรธและไม่พูดอะไรอีกเลย
ในเวลานี้ชายชราเห็นแล้วว่าฉินห้าวตงไม่ใช่คนธรรมดา เขามีความสามารถทางการแพทย์ที่น่าทึ่งจริง เขาเป็นคนที่ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดในยามวิกฤต ดังนั้นจึงรีบตัดสินใจทันที
"น้องชาย เมื่อกี้คนแก่มีตาหามีแววไม่ เลยล่วงเกินพ่อหนุ่มไป!"
ขณะที่เขาพูด เขาเอากล่องสีแดงใบใหญ่ส่งให้ฉินห้าวตง "ขอบคุณที่หมอเทวดาช่วยชีวิตฉันไว้ โสมรากนี้อาจจะดูน้อยไป โปรดอย่าถือสาเลย!"
ฉินห้าวตงรับกล่องมาโดยไม่เกรงใจ วันนี้ชายชราคนนี้ถือว่าโชคดีที่ได้พบกับตัวเขาเอง ไม่อย่างนั้นเขาคงต้องเสียชีวิตเข้าจริงๆ ตัวเขาเองรับเอาโสมของเขามาย่อมเป็นไปตามเหตุผลที่ควรเป็น
พนักงานบริการที่ยืนอยู่ด้านข้างมองด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย ชายหนุ่มคนนี้คือใครกันแน่? แค่พูดมาไม่กี่ประโยค ไม่ถึงสามนาทีก็ได้โสมมูลค่าห้าล้านหยวนไปครอบครอง แถมยังได้รับความเคารพอีก
ชายชราพูดพร้อมรอยยิ้ม "ฉันชื่อน่าหลันเจี๋ย นี่คือหลานสาวของฉัน ชื่อว่าน่าหลันอู๋ชวง ไม่ทราบว่าหมอเทวดามีชื่อว่าอะไร?"
"ฉินห้าวตง!"
น่าหลันเจี๋ยพูดขึ้น "หมอเทวดา ยังต้องขอรบกวนเธอดูอาการของฉันหน่อยว่าตอนนี้เป็นอย่างไรแล้ว?"
ฉินห้าวตงจึงพูดขึ้น "ความอ่อนล้าของชีพจรช่วงปอดของคุณมาถึงระดับที่รุนแรงแล้ว ตอนนี้เกิดอาการไอเป็นเลือด ถ้าหากไม่ได้รับการรักษาที่มีประสิทธิภาพจะใช้ชีวิตอยู่ได้ไม่เกินสามเดือน"
"สามเดือนเหรอ?" ถึงแม้ว่าน่าหลันเจี๋ยจะมองข้ามความเป็นความตายได้ แต่พอได้ยินว่าตัวเขาเองมีชีวิตอยู่ได้แค่สามเดือนนั้น จึงอดที่จะหดหู่ไม่ได้
ในเวลานี้น่าหลันอู๋ชวงไม่มีข้อสงสัยเหมือนแต่แรกแล้ว เธอรีบเดินเข้าไปพูดอย่างร้อนรนว่า "คุณหมอฉิน ขอร้องล่ะ ช่วยคุณปู่ของฉันด้วย ขอแค่สามารถรักษาอาการป่วยของคุณปู่ให้หายได้ ไม่ว่าจะขออะไรฉันจะให้ทั้งหมดเลย!"
ฉินห้าวตงเหลียวมองไปที่เธออย่างมีความหมายลึกซึ้ง น่าหลันอู๋ชวงอดที่จะแก้มแดงไม่ได้ เธอพึ่งจะตระหนักได้ว่าเธอพูดผิดไปแล้ว มันง่ายที่จะทำให้คนอื่นมโนออกไปไกล ดังนั้นเธอจึงรีบพูดเสริมขึ้นว่า "ความหมายของฉันก็คือ ไม่ว่านายต้องการเงินมากเท่าไร ตระกูลน่าหลันของเรายินดีจะทำให้นายพอใจ"
ถึงแม้ว่าน่าหลันอู๋ชวงจะพูดแก้คำพูดของเธอแล้ว แต่ฉินห้าวตงก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองเธออยู่หลายรอบ หญิงสาวคนนี้ถึงแม้ว่าจะดูอารมณ์ร้ายปากจัดไปนิด แต่จะไม่พูดก็ไม่ได้ว่าเธอมีรูปร่างที่งดงามมาก
น่าหลันอู๋ชวงกลับไม่ได้แคร์อะไรมากมาย เธอมองฉินห้าวตงและรอคอยคำตอบของเขาอย่างร้อนรน
"ในเมื่อได้พบกันแล้วถือว่ามีวาสนาต่อกัน ผมจะรักษาให้แล้วกันครับ!" ฉินห้าวตงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
"หมอเทวดา ความหมายของเธอคือเธอสามารถรักษาโรคของฉันได้เหรอ?" น่าหลันเจี่ยถามด้วยความตื่นเต้น
ฉินห้าวตงพูดด้วยรอยยิ้ม "ก็คุณเรียกผมว่าหมอเทวดาแล้ว ถ้ารักษาโรคไม่หายก็คงเป็นการทำลายชื่อเสียงของผมแล้วล่ะ"
"ดีเหลือเกิน หมอเทวดาจะทำการรักษาอาการป่วยของฉันเมื่อไร?"
น่าหลันเจี๋ยถามด้วยความรีบร้อน
"ตอนนี้ปราณเย็นในร่างกายของคุณมีมากเกินไป ทำการรักษาในตอนนี้ได้ผลที่ไม่ดีสักเท่าไร เอาแบบนี้แล้วกัน ผมจะเขียนใบสั่งยาให้คุณ คุณซื้อยาสมุนไพรกลับไปต้มอาบ 12 ชั่วโมง ชะล้างปราณเย็นในร่างกาย พรุ่งนี้เช้าผมจะไปชะล้างเส้นชีพจรให้คุณอีกครั้ง"
ฉินห้าวตงพูดจบจึงเขียนใบสั่งยาส่งให้น่าหลันเจี๋ย ขณะเดียวกันก็อธิบายให้เขาฟังถึงข้อควรระวังในการต้มน้ำสมุนไพรอาบ
"เรื่องสมุนไพรจัดการได้ง่ายมาก ที่เรือนเฉินหนงน่าจะหาซื้อได้หมด" ขณะที่น่าหลันเจี๋ยพูด เขาก็ยื่นใบสั่งยาในมือให้กับชายที่ยืนอยู่ด้านข้างให้เขาไปจัดหายาตามนี้ จากนั้นหันไปพูดกับฉินห้าวตงว่า "หมอเทวดา ฉันเห็นว่าเธอมาซื้อยาสมุนไพรนี่นา ถ้าหากอยากได้อะไรก็เลือกดูจากที่นี่ได้เลย เดี๋ยวฉันจะให้ชวงชวงเอาไปจ่ายเงินพร้อมกัน"
ฉินห้าวตงคิดในใจ ชายชราคนนี้ได้เรื่องจริงๆ ตัวเขาเองกำลังอยากจะซื้อยาสมุนไพรไปหลอมโอสถชำระไขกระดูกและโอสถบำรุงปราณอยู่พอดี แถมยังซื้อได้เสร็จสรรพที่เรือนเฉินหนงที่เดียวเลยด้วย
หลังจากที่ซื้อยาสมุนไพรแล้ว น่าหลันเจี๋ยนำบอดี้การ์ดสองคนรีบกลับไปต้มน้ำสมุนไพรอาบ ให้น่าหลันอู๋ชวงไปส่งฉินห้าวตงกลับบ้าน
เขาเดินตามน่าหลันอู๋ชวงมายังรถฮัมเมอร์สีแดงคันหนึ่ง ฉินห้าวตงแอบพูดในใจ “แม่สาวน้อยคนนี้ช่างดูร้อนแรงเสียจริง ผู้หญิงคนอื่นเขาขับรถสปอร์ตสวยหรูกัน แต่เธอกลับขับรถฮัมเมอร์ที่ดูดุดันเช่นนี้”
"จะไปที่ไหน?" หลังจากขึ้นรถแล้ว น่าหลันอู๋ชวงถามขึ้น
"ไปหาโรงแรมดีๆ สักที่แล้วเปิดห้อง"
น่าหลันอู๋ชวงพึ่งจะสตาร์ทรถ หลังจากได้ยินคำพูดของฉินห้าวตง มือของเธอเริ่มสั่นเทา จนเกือบจะขับรถชนรั้วที่อยู่ด้านข้าง
"นายพูดอะไร? ใครจะไปอยากเปิดห้องกับนายกัน?" น่าหลันอู๋ชวงตะโกนขึ้นด้วยความโกรธ
ฉินห้าวตงหัวเราะพลางพูดขึ้นว่า "เมื่อกี้เธอไม่ได้เป็นคนพูดเองเหรอว่าขอแค่ฉันสามารถรักษาอาการป่วยของปู่เธอได้ ฉันอยากได้อะไรเธอจะให้ทั้งหมดไม่ใช่เหรอ?"
"ถ้านายรักษาปู่ฉันไม่หาย ฉันจะฆ่านาย"
รอบนี้มาถึงตาของฉินห้าวตงต้องเหวอบ้างแล้ว ตัวเขาเองก็แค่พูดล้อเล่น หรือว่าแม่สาวน้อยคนนี้คิดจะไปเปิดห้องกับเขาจริงๆ?
ในไม่ช้า รถฮัมเมอร์ขับมาจอดหน้าโรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง ทั้งสองคนเดินมาที่เคาท์เตอร์ของพนักงานต้อนรับ
ฉินห้าวตงมองไปยังน่าหลันอู๋ชวงที่ทำท่ากระฟัดกระเฟียด จึงพูดขึ้น "ยังจะยืนบื้ออะไรอยู่อีก? ทำไมไม่รีบเปิดห้องล่ะ!"
"เปิดเองไม่ได้หรือไง?" น่าหลันอู๋ชวงพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์
"ฉันไม่มีเงินไม่ใช่เหรอ!" ฉินห้าวตงพูดเหตุผลของตัวเอง
"นายนี่มัน......"
น่าหลันอู๋ชวงหมดหนทาง เธอยังมีความหวังว่าชายหนุ่มคนนี้จะช่วยรักษาคุณปู่ของเธอได้ จึงทำได้เพียงหยิบบัตรขึ้นมารูดชำระเงินที่แผนกต้อนรับ
พนักงานต้อนรับใช้สายตาแปลกๆ มองไปยังฉินห้าวตง พลางพูดในใจว่าความดุดันของหนุ่มหล่อคนนี้ไม่มีใครเทียบได้แล้ว!
ไม่นานห้องก็เปิดเสร็จเรียบร้อย น่าหลันอู๋ชวงเดินตามฉินห้าวตงเข้าไปในห้อง หลังจากที่ปิดประตูแล้ว ใจของเธอเริ่มเกิดอาการประหม่า
‘เด็กหนุ่มคนนี้คงไม่ต้องการทำเรื่องอย่างว่ากับเราจริงๆ ใช่ไหม? ถ้าหากเขาใช้อาการเจ็บป่วยของคุณปู่มาอ้างขอทำสิ่งนั้นขึ้นมา จะยินยอมหรือไม่ยินยอมดีนะ? ถ้าหากไม่ยอม เขาจะรักษาให้คุณปู่ไหม?’
ในขณะที่เธอกำลังต่อสู้กับความคิดของตัวเองอย่างดุเดือดนั้น ฉินห้าวตงหันกลับมาพูดกับเธอว่า "ยังจะยืนบื้ออยู่ที่นี่ทำไม? นี่คือห้องที่ฉันเปิด เธอจะยืนอยู่นี่ไม่ไปไหนใช่ไหม?"
"มะ......หมายความว่ายังไง?"
น่าหลันอู๋ชวงยังไม่ตอบสนองในทันที
"พี่สาว ฉันบอกว่าฉันอยากจะเปิดห้อง ไม่ใช่บอกว่าพวกเราจะเปิดห้องกัน ฉันไม่มีเงินเลยให้เธอตามมาด้วย ตอนนี้เปิดห้องเสร็จแล้ว ฉันยังมีเรื่องที่ต้องทำ เธอกลับไปก่อนเถอะ"
มองไปยังน่าหลันอู๋ชวงที่ทำหน้าเหวอ ในแววตาของฉินห้าวตงเผยความพอใจออกมา แต่สีหน้ากลับพูดขึ้นอย่างหวาดกลัว "เธอคงไม่คิดลามกกับรูปโฉมอันหล่อเหลาของฉันใช่ไหม ฉันจะบอกเธอไว้ก่อนนะ ฉันไม่ใช่ผู้ชายง่ายๆ นะ"
"นาย......ไอ้คนเลว......"
น่าหลันอู๋ชวงแก้มแดง เธอกระทืบเท้าอย่างแรงพลางหันกลับวิ่งออกไปนอกประตู!
ยังไม่ทันที่เธอจะออกนอกประตู ฉินห้าวตงก็ตะโกนเรียก "รอก่อน!"
น่าหลันอู๋ชวงเกิดอาการประหม่าอีกครั้ง พลางหันกลับมาพูด "นายบอกให้ฉันไปเอง กลับคำไม่ได้แล้วนะ!"
"ไม่ได้บอกว่าจะกลับคำซะหน่อย จะบอกว่าฉันยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลย ทิ้งเงินไว้ให้ฉันหน่อยสิ!"
ฉินห้าวตงในเวลานี้เมื่อเทียบกับคนที่ไม่มีอะไรเลย ในกระเป๋าของเขามีแค่หนึ่งหยวนเท่านั้น
น่าหลันอู๋ชวงหยบธนบัตรออกมาจากกระเป๋าวางลงไปบนโต๊ะที่อยู่ด้านข้าง แล้ววิ่งออกจากห้องไป
ฉินห้าวตงมองตามหลังของเธอพลางหัวเราะเบาๆ จากนั้นหยิบสมุนไพรที่ซื้อมาออกมาจากในกระเป๋า เริ่มทำการหลอมยา
หลังจากที่น่าหลันอู๋ชวงวิ่งออกมาจากในห้องแล้ว เธอยืนหอบหายใจอยู่ตรงมุมที่ซ่อนอยู่
"ไอ้คนเลว! กล้ามาล้อเล่นกับฉันเหรอ!"
เธอกร่นด่าในใจ ในอดีตเธอเคยแต่รังแกผู้ชาย ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่เธอต้องมาอับอายเช่นนี้
ฉินตงห้าวไม่ได้ยื่นข้อเสนออะไรที่เกินเลยต่อเธอ ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจ แต่หลังจากนั้นเธอก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอสวยขนาดนี้ ทำไมเด็กหนุ่มนั่นกลับไม่คิดอะไรกับเธอ ทำไมไม่ขออะไรที่เกินเลย หรือว่าเธอคนนี้ไม่มีความน่าดึงดูดใจ?
ปกติในแต่ละวันจะมีผู้ชายเข้ามาล้อมรอบเธอนับไม่ถ้วน เชิดชูบูชาเธอราวกับบรพพบุรุษ แต่วันนี้กลับถูกฉินห้าวตงรีบไล่ออกจากห้อง ทำให้น่าหลันอู๋ชวงผู้ที่เย่อหยิ่งมาโดยตลอดเริ่มเกิดความไม่พอใจ
หลังจากเกิดความขุ่นเคืองมากมาย เธอจึงออกจากโรงแรมไป ส่วนภายในห้องพัก ฉินห้าวตงกำลังยุ่งอยู่กับการหลอมยา
จบตอน