ROSE : 7 มั่นใจ
“ท่านลุง ท่านเองก็เป็นผู้นำตระกูลสิ่งที่ข้ากล่าวออกไปมีสิ่งใดผิดงั้นหรือ?”
ในที่สุดต้วนเถียนเหราก็เลิกแสแสร้ง เขารู้จากเย่ฉวินมานานแล้วว่าในขณะนี้ อาสุโสหนึ่งเป็นผู้กุมอำนาจที่แท้จริง เย่หลิงเป็นแค่ผู้นำตระกูลเพียงในนามเท่านั้น
“เจ้า…” เย่หลิงตัวสั่นเทิ้มด้วยความโกรธจัด
เย่ฉวินซึ่งยืนอยู่ข้างๆเขาค่อยๆก้าวออกมาด้านหน้า รอยยิ้มเล็กๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง แต่นางรีบปกปิดมันไว้อย่างรวดเร็ว
“ท่านพ่อ ได้โปรดอย่าโกรธเคืองไปเลย”
“ไม่ให้ข้าโมโหงั้นหรือ? ข้าจะไม่โกรธได้อย่างไร?” เย่หลิงตั้งคำถาม
เย่ฉวินหันไปมองร่างสูงสง่าของต้วนเถียนเหราและกล่าวว่า “คุณชายต้วน ย่อมมีเหตุผลของเขาในฐานะผู้สืบทอดตระกูล เขาย่อมต้องรักษาเกียรติของตระกูลเอาไว้ ท่านพ่อ ข้าหวังว่าท่านจะเข้าใจ ถางถางก็ยังเด็กนักแน่นอนว่านางอาจได้พบกับสามีที่ดีในภายภาคหน้า”
“เจ้าพูดอันใดออกมา?” เย่หลิงมองบุตรสาวบุญธรรมด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เขาไม่เชื่อว่านางจะกล่าวปกป้องต้วนเถียนเหราเช่นนี้
เย่ฉวินมองเย่หลิงที่กำลังโกรธจัดและหันไปมองเย่ชิงถางซึ่งยังคงนั่งเงียบโดยไม่กล่าวสิ่งใดนางหยิบยาเม็ดฮุยหยางที่ต้วนเถียนเหรานำมามอบให้ขึ้นมาถือไว้และส่งให้เย่ชิงถาง
“ถางถาง คุณชายต้วนห่วงใยเจ้ามาก เขานำยาเม็ดฮุยหยางมาให้เจ้ากินเพื่อฟื้นฟูกำลัง” เย่ฉวินกล่าวด้วยแววตาเย็นชา
นางมั่นใจว่าเย่ชิงถางหลงรักต้วนเถียนเหราและแน่นอนว่านางย่อมไม่เห็นด้วยกับการยกเลิกการหมั้นหมายครั้งนี้ เย่ชิงถางไม่มีทางรับยาเม็ดฮุยหยางนี้ไว้นางอาจวิงวอนขอให้การหมั้นหมายนี้ดำเนินต่อไป
ในที่สุดยาเม็ดฮุยหยางก็จะถูกส่งกลับไปในมือของเย่ฉวิน
แม้ว่าเย่ฉวินจะเชื่อมั่นเช่นนั้น แต่นางก็ยังแสร้งทำเป็นกล่าววาจาอ่อนหวานกับเย่ชิงถาง
เย่ชิงถางจ้องท่าทางแสแสร้งของเย่ฉวินด้วยแววตาเย็นชาก่อนรอยยิ้มเย้ยหยันจะค่อยๆปรากฏขึ้นในใจของนาง
เย่ชิงถางเห็นเรื่องราวทั้งหมดผ่านการกระทำของเย่ฉวิน เย่ชิงถางคนก่อนนั้นเป็นบุคคลประเภทที่เย่ฉวินคิดว่านางเคยเป็น เมื่อนางรู้ว่าต้วนเถียนเหราต้องการยกเลิกการหมั้นหมาย นางไม่เพียงแต่ปฏิเสธยาเม็ดฮุยหยางที่ต้วนเถียนเหรานำมามอบให้เท่านั้น แต่นางกลับยอมทิ้งศักดิ์ศรีเพื่ออ้อนวอนขอร้องให้เขาไม่ทิ้งนางไปอีกด้วย
นางไม่คิดสนใจศักดิ์ศรีของตระกูลเย่และเย่หลิง นางประพฤติตนราวกับคนชั้นต่ำ จนทำให้เย่หลิงโกรธจนแทบกระอักเลือดออกมา
อย่างไรก็ตาม ในยามนี้…
ทันใดนั้นรอยยิ้มพลันปรากฏขึ้นบนริมฝีปากของเย่ชิงถางขณะที่เย่ฉวินนั้นรู้สึกมั่นใจกับการวิเคราะห์ของตนเองเป็นอย่างมาก ......จากนั้นไม่นานเย่ชิงถางก็ยื่นมือออกมารับยาเม็ดฮุยหยาง
“เช่นนั้นข้าคงต้องขอขอบคุณในความมีน้ำใจของคุณชายต้วน” นางเก็บยาเม็ดฮุยหยางไว้ในแหวนพิทักษ์ซึ่งเป็นที่เก็บของชนิดหนึ่ง
คำพูดและท่าทางทั้งหมดล้วนเกิดขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ
ขณะที่เย่หลิงยังคงโกรธจัด เย่ชิงถางก็เอ่ยคำพูดออกมาเป็นครั้งแรก
“ท่านพ่อ ข้าคิดว่าคุณชายต้วนพูดได้ตรงประเด็นแล้ว”
บุคคลทั้งสามภายในห้องโถงต่างตกตะลึงกับคำพูดของเย่ชิงถาง
ต้วนเถียนเหรามองเย่ชิงถางด้วยความประหลาดใจ เขาคิดว่าช่วงเวลาที่เขาขอยกเลิกการหมั้นหมายเย่ชิงถางต้องร้องไห้และอ้อนวอนเขาอย่างแน่นอน เขาคิดไม่ถึงว่านางจะกล่าวถ้อยคำเช่นนี้ออกมา
เย่หลิงเองก็ตกตะลึง เขามองบุตรสาวด้วยความกังวลเป็นอย่างมาก
“ถางถาง เจ้า…เจ้าว่าอย่างไรนะ?”
เย่ชิงถางจ้องมองท่าทางประหลาดใจของบุคคลทั้งสาม
นางค่อยๆกล่าวว่า “ในฐานสตรีแน่นอนว่าข้าย่อมเข้าใจดีว่าการถูกยกเลิกการหมั้นหมายนั้นน่าอับอายเพียงใด อย่างไรก็ตามในเมื่อท่านชายต้วนต้องเป็นผู้สืบทอดตระกูล ข้าย่อมเข้าใจดีว่าเขาต้องให้ความสำคัญกับเกียรติของตระกูล ข้าไม่เหมาะที่จะเป็นนายหญิงแห่งตระกูลต้วนหรอก !”
ติดตามตอนต่อไป.............