ROSE : 5 คาดหวัง
เย่ฉวินกำหมัดแน่นขณะมองยาเม็ดฮุยหยางถูกส่งไปให้เย่หลิงอย่างไรก็ตามเมื่อนึกถึงสิ่งที่ต้วนเถียนเหรากล่าว ความวิตกกังวลทั้งหมดของนางก็จางหายไป นางค่อยๆเผยรอยยิ้มออกมา
“ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาถางถางเป็นอย่างไรบ้าง?” แววตาของต้วนเถียนเหรา เปล่งประกาย ดูเหมือนว่าเขากำลังรอโอกาสเหมาะสมที่จะได้เปิดเผยเรื่องนี้
เย่หลิงไม่รู้สึกเอะใจแม้แต่น้อย เขาถอนหายใจและกล่าวว่า “หลังจากสูญเสีย รากเหง้าวิญญาณ นางจะรู้สึกอย่างไรได้เล่า? แต่นางกลับไม่เคยแสดงท่าทางเจ็บปวดใดๆต่อหน้าข้า ช่างน่าเศร้าใจเหลือเกินที่ข้าต้องทนเห็นนางอยู่ในสภาพเช่นนี้”
เย่หลิงเงยหน้าขึ้นกล่าวกับต้วนเถียนเหรา “เถียนเหรา เจ้าเป็นคู่หมั้นของถางถาง อีกทั้งพวกเจ้าทั้งสองยังเติบโตมาด้วยกัน ข้าคิดว่าคงจะดีมากหากเจ้าใช้เวลากับนางให้มากยิ่งขึ้น ข้ามั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่าต้องรู้สึกผ่อนคลายขึ้นเป็นแน่”
ต้วนเถียนเหรายิ้มรับโดยไม่ได้กล่าวสิ่งใด
เย่ฉวินซึ่งยืนอยู่ด้านหลังค่อยๆก้มศีรษะลงเล็กน้อย นางออกแรงดึงแขนเสื้อของต้วนเถียนเหราและปฏิกิริยาที่นางได้รับจากเขาก็คือเขาเอื้อมมือมาปลอบนางเบาๆ
ในขณะเดียวกันสตรีรูปร่างผอมบางพลันเดินเข้ามาภายในห้องโถง นางกล่าวทักทายเย่หลิง
“ท่านพ่อ”
เมื่อเห็นเย่ชิงถางแววตาของเย่หลิงพลันเต็มไปด้วยความห่วงใยและความรัก
“ถางถาง เจ้ายังไม่หายดี นั่งลงก่อนเถิด”
เย่ชิงถางผู้ซึ่งสวมผ้าคลุมปิดบังใบหน้าค่อยๆนั่งลงข้างๆเย่หลิงอย่างไรก็ตาม สายตาของนางไม่ได้มองไปยังต้วนเถียนเหรา ผู้ซึ่งนั่งอยู่เบื้องล่างแม้แต่น้อย
เย่หลิงไม่ได้สังเกตเห็นท่าทางอันเฉยเมยของเย่ชิงถางที่มีต่อต้วนเถียนเหรา เขายิ้มและชี้ไปยังสิ่งของที่วางอยู่บนโต๊ะขณะกล่าวว่า
“ถางถาง เถียนเหรานำสิ่งของเหล่านี้มาเยี่ยมเยียนเจ้าอีกทั้งเขายังหายาเม็ดฮุยหยางมาให้เจ้าด้วยเห็นหรือไม่ว่าเขาใส่ใจเจ้ามากเพียงใด”
เย่ชิงถางเหลือบมองกองยาบำรุงต่างๆที่ถูกวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ จากนั้นจึงหันไปมองต้วนเถียนเหราแววตาของนางเย็นชาไร้ซึ่งความหลงใหลใดๆ
“ขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของท่านมาก คุณชายต้วน” เย่ชิงถางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
คุณชายต้วนงั้นหรือ?
บุคคลทั้งสามภายในห้องพลันตัวแข็งทื่อในอดีตเมื่อครั้งที่เย่ชิงถางได้พบกับต้วนเถียนเหรา นางมักจะเรียกเขาว่าท่านพี่ต้วนแล้วเหตุใดวันนี้นางจึงทำตัวห่างเหิน?
ต้วนเถียนเหราขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างไรก็ตามเมื่อนึกถึงจุดประสงค์ที่เขามาเยือนในวันนี้ เขาก็ไม่รู้สึกเป็นกังวลอีกต่อไป
ส่วนเย่หลิงนั้นคิดว่า เย่ชิงถางคงอารมณ์ไม่ดีเนื่องจากนางสูญเสียรากเหง้าวิญญาณไปดังนั้นเขาจึงไม่สนใจหาเหตุผลอื่นใดอีก
“อีกครึ่งปีเจ้าก็จะอายุครบ 16 แล้ว ข้าคิดว่าพวกเราควรรีบดำเนินการจัดงานแต่งของเจ้ากับเถียนเหราเสียที เมื่อเจ้าดีขึ้นแล้ว ข้าจะไปพูดคุยกับผู้นำแห่งตระกูลต้วน เจ้าคิดว่าเป็นการดีหรือไม่?”
เดิมทีเย่หลิงไม่ได้ต้องการให้เย่ชิงถางแต่งงานรวดเร็วถึงเพียงนี้แต่ในยามนี้นางสูญเสียรากเหง้าวิญญาณไปดังนั้นนางจึงไม่อาจพัฒนา Wushu ได้อีกต่อไปตระกูลเย่ เองก็ถูกกุมอำนาจไว้โดย Great Elder แม้ว่าเขาจะเป็นผู้นำตระกูล แต่เขาก็ไม่มีอำนาจอยู่ในมืออีกต่อไป
ดังนั้นการให้เย่ชิงถางแต่งงานกับต้วนเถียนเหราเร็วขึ้นจึงเป็นเรื่องสมควร เขารู้สึกโล่งใจมากเมื่อรู้ว่าต้วนเถียนเหราสามารถดูแลนางได้เป็นอย่างดี
สีหน้าของคนทั้งสามเปลี่ยนไปในทันทีหลังจากได้ยินสิ่งที่เย่หลิงกล่าว
โดยเฉพาะเย่ฉวินที่ในยามนี้ร่างกายแข็งทื่อและใบหน้าของต้วนเถียนเหราเองก็เปลี่ยนเป็นมืดครึ้ม
มีเพียงเย่ชิงถางเท่านั้นที่ยังนั่งนิ่งอยู่บนเก้าอี้ แววตาของนางเย็นชาและเรียบเฉย แต่ก็ยังสามารถสังเกตท่าทางที่เปลี่ยนไปของเย่ฉวินและต้วนเถียนเหราได้
“ท่านลุงเย่” ต้วนเถียนเหราก้าวขึ้นมาด้านหน้าและกล่าวอย่างเร่งรีบ
“วันนี้ข้ามาที่นี่เพื่อบอกกล่าวบางสิ่งกับท่าน…..”
ติดตามตอนต่อไป..........