ROSE : 4 ยาเม็ดล้ำค่า
เย่ชิงถางลืมตาขึ้นช้าๆ นางสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นและห่วงใยจากสายตาของเย่หลิง
ใช่แล้ว ความคิดของนางนั้นถูกต้อง
เหตุใดนางต้องไปสนใจเจ้าพวกสารเลวเหล่านั้น? นางควรปกป้องเพียงคนที่ใส่ใจดูแลนางเท่านั้น
“ท่านพ่อ ข้าจะรีบแต่งตัวเชิญท่านออกไปก่อนเถิด” เย่ชิงถางกล่าวด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย
…
ร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลานั่งอยู่บนเก้าอี้ภายในห้องโถงใหญ่ ตระกูลเย่ ข้างๆเขาคือสตรีรูปร่างหน้าตางดงาม
“ต้วนหลาง เกี่ยวกับเรื่องที่เราจะพูดคุยกันในวันนี้…” สตรีนางนั้นกล่าวขณะขมวดคิ้วน้อยๆ นางเม้มริมฝีปากแน่นอย่างเป็นกังวล
หลังจากได้เห็นท่าทางอันน่ารักของนางต้วนเถียนเหราผู้ซึ่งนั่งอยู่ด้านข้างก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือมาสัมผัสมือของนาง
“ฉวินเอ๋อ เจ้าอย่าได้เป็นกังวลไป ข้าอยู่ตรงนี้” น้ำเสียงอันอ่อนโยนของต้วนเถียนเหราดังขึ้นเพื่อปลอบโยนหญิงสาว
เย่ฉวินเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกเย่หลิงเก็บมาชุบเลี้ยง นางได้รับการเลี้ยงดูจากตระกูลเย่มาตั้งแต่เด็กตลอด 16 ปีที่ผ่านมา แม้ว่านางจะเป็นบุตรบุญธรรมแต่นางกลับได้รับการศึกษาที่ดีเช่นเดียวกับบุตรสาวคนอื่นๆแห่งตระกูลเย่อีกทั้งรูปร่างหน้าตาของนางก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าบุตรสาวคนอื่นๆเช่นกัน
ความงามของเย่ฉวินเป็นสาเหตุที่ทำให้นางสามารถดึงดูดใจของต้วนเถียนเหรา ได้
เย่ฉวินหลุบตาลงต่ำเล็กน้อย ท่าทางของนางเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความวิตกกังวล
“ข้าติดหนี้ ตระกูลเย่มากมายนัก พวกเขาเลี้ยงดูข้ามาอย่างดี ข้าเกรงว่าเรื่องนี้จะ…”
ต้วนเถียนเหราปวดใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อได้เห็นท่าทางเป็นกังวลของนาง
เขาจับมือนางแน่นและกล่าวว่า “ฉวินเอ๋อ เจ้าเป็นบุตรสาวบุญธรรมของตระกูลเย่ และเป็นความจริงที่เจ้าต้องแสดงความกตัญญูต่อพวกเขา อย่างไรก็ตามเรื่องของเราไม่เกี่ยวกับความกตัญญูแม้แต่น้อย จงวางใจเถิด ไม่ว่าจะเกิดสิ่งใดขึ้น ข้าจะอยู่ตรงนี้กับเจ้าเสมอ”
เย่ฉวินพยักหน้าเบาๆ รอยยิ้มจางๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของนาง หลังจากได้เห็นว่าต้วนเถียนเหรา ห่วงใยนางมากเพียงใด
ทันใดนั้นเย่หลิงก็เดินเข้ามาในห้องโถง เย่ฉวินและต้วนเถียนเหรารีบปล่อยมือออกจากกันในทันที ต้วนเถียนเหรารีบลุกขึ้นยืนเพื่อกล่าวทักทายเย่หลิง
“ท่านลุง”
“ท่านพ่อ” เย่ฉวินก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน
เย่หลิงพยักหน้าเล็กน้อยและหันไปมองต้วนเถียนเหรา ผู้ซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขา
เย่ชิงถางเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของเย่หลิง นางร่างกายอ่อนแอมาตั้งแต่เกิด อีกทั้งปานแดงขนาดใหญ่บนใบหน้ายังสร้างความอับอายใหญ่หลวงให้แก่นางดังนั้นเย่หลิงจึงคาดหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะสามารถหาบุรุษที่ดีที่สุดมาดูแลบุตรสาวของเขาได้
เมืองหลิง ประกอบไปด้วยสามตระกูลใหญ่นอกจากตระกูลเย่ ตระกูลต้วน และ ตระกูลฉื่อ เองก็เป็นอีกาสองตระกูลใหญ่การแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรีกับตระกูลต้วน นั้นล้วนขึ้นอยู่กับสถานะทางสังคมของทั้งสองตระกูลและเย่หลิงเองก็เต็มใจที่จะมอบ เย่ชิงถาง ให้ ต้วนเถียนเหราดูแล
“เถียนเหรา ถางถางกำลังแต่งตัวอยู่และนางจะออกมาพบเจ้าในอีกไม่ช้า” เย่หลิง กล่าวด้วยรอยยิ้ม
ร่องรอยแห่งความไม่สบายใจปรากฏขึ้นในแววตาของต้วนเถียนเหราแต่เขาไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆออกมา เขาแอบหันไปส่งสายตาให้กับเย่ฉวิน
“ไม่จำเป็นต้องรีบหรอก” เขากล่าวและเผยรอยยิ้ม
จากนั้นเขาจึงหันไปพยักหน้าให้ข้ารับใช้ด้านข้าง ข้ารับใช้รีบนำกล่องที่ได้รับการตกแต่งเป็นอย่างดีจำนวนสองกล่องมาวางไว้บนโต๊ะข้างๆ เย่หลิง
“ข้าได้ยินมา ถางถางสูญเสียรากเหง้าวิญญาณไปดังนั้นข้าจึงเตรียมยาบำรุงรวมถึง ยาเม็ดฮุยหยางซึ่งจะช่วยให้ ถางถางสามารถฟื้นพลังได้มามอบให้นาง ยาเหล่านี้ล้วนมีประสิทธิภาพเป็นอย่างมากในแง่ของการบำบัดรักษา” ต้วนเถียนเหรากล่าวอย่างอ่อนโยน
“ยาเม็ดฮุยหยาง นับว่าหายากมาก ข้ากำลังคิดว่าจะให้คนออกตามหาอยู่พอดีแต่เจ้ากลับนำมาให้เสียก่อน ข้ารู้สึกโล่งใจยิ่งนักที่ได้เห็นว่าเจ้ารักนางจริงๆ” เย่หลิงพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง
“สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสิ่งที่คู่หมั้นควรทำขอรับ....” ต้วนเถียนเหรากล่าวอย่างถ่อมตน
ติดตามตอนต่อไป.............