ตอนที่ 25 กาฝาก
มองไปรอบๆอีกครั้ง บรรดาซอมบี้และสัตว์ที่ตายแล้วได้รวมตัวกันรอบๆที่นี่แล้ว หลี่ต้ากระทืบเท้าของเขาและวิ่งอย่างรวดเร็วไปที่ลานจอดรถข้างถนน
เขาเจอกุญแจรถ SUV ที่ตกอยู่ใกล้ๆและโยนศพที่อยู่ตรงที่นั่งคนขับทิ้ง หลังจากนั้นก็ขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว
“ เอี๊ยดดดดดดดด.... ”
รถดริฟท์อย่างสวยงาม ขวางเป็นแนวนอนอยู่กลางถนน
“ ลุงหวัง ！ขึ้นรถ ”
สายตาของหวังหยวนอู่เป็นประกาย เส้นเลือดที่ขาทั้งสองข้างสั่นสะท้าน เขาพุ่งตัวไปยังตำแหน่งที่รถขับมา
ตามมาด้วยเสียงคำรามของเครื่องยนต์รถและทั้งสองก็จากไป
“ โฮกกกกกก ”
ซอมบี้กลายพันธุ์ระดับ 2 ตัวนั้นส่งเสียงด้วยความโกรธ มันวิ่งไล่ตามไปไกลราว 10 กว่าเมตร พลางมองตามเสียงรถที่ค่อยๆไกลออกไป
“ ชายหน้าใหญ่ที่มีรอยแผลนั้นถูกซอมบี้ขวางเอาไว้ รอบๆตัวตอนนี้ก็มีแต่อันตราย ถึงแม้เขาจะไม่ตาย มันก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไล่ตามเราทัน ”
ขณะที่ขับผ่านมาแล้วสองซอย พวกเขายังได้ยินเสียงคำรามที่น่าตกใจ ดังตามมาจากทางที่พวกเขามา หลี่ต้าถอนหายใจยาว
“ หลี่ต้า พลังของมนุษย์คนนั้น คนที่นายกลืนกินไป ทางที่ดีที่สุดไม่ต้องเอามาใช้บ่อยๆนะ ” ใบหน้าของหวังหยวนอู่ดูไม่ดีเอามากๆ เขาไอหลายครั้งอย่างรุนแรง “ ไม่อย่างนั้น อาจจะสร้างความตื่นตระหนกให้กับ ผู้ที่ยังมีชีวิตรอด พวกเขาเป็นมนุษย์ทั่วๆไป คงที่ไม่สามารถรับได้ แค่กแค่ก.... ”
หวังหยวนอู่ไอไปพลาง ใบหน้าเปลี่ยนไปซีดเผือดอย่างผิดปกติขึ้นมาทันที
“ ลุงหวัง ！ลุงเป็นอะไร ！”
สีหน้าหลี่ต้าตกใจ บนผิวหนังของหวังหยวนอู่ ปรากฏตุ่มสีเขียวขึ้นมาทีละตุ่มอย่างผิดปกติ ลักษณะของตุ่มที่ขึ้นนั้น เหมือนกับก้อนสปอร์บนตัวของซอมบี้เสี่ยนเปา
หลี่ต้ารีบใช้ประโยชน์ของคุณสมบัติกับหวังหยวนอู่
[ คู่มือ ]
ชื่อ : มนุษย์
สถานะ ： วิวัฒนาการ กาฝาก
ระดับ ：1
“ แย่แล้ว ！”
ใบหน้าของหลี่ต้าแทบจะกระแทกพวงมาลัย “ ฉันน่าคิดออกเร็วกว่านี้ ”
จริงสิ เสี่ยนเปา ชื่อสองพยางค์นี้ อธิบายพลังของซอมบี้ตัวนี้ได้อย่างชัดเจน
โดนก้อนกาฝากเข้าแล้ว สุดท้ายทำให้ฝ่ายตรงข้ามติดเชื้อเหมือนกัน นี่ก็เป็นคุณสมบัติอีกอย่างที่ไม่แสดงพลังของซอมบี้
“ ลุงหวัง ！ลุงรู้สึกเป็นยังไง ！”
หลี่ต้ามองตุ่มสีเขียวที่ผิดปกติแต่ละตุ่มนั้นบนตัวของหวังหยวนอู่ ในใจเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“ ฉันไม่เป็นไร ”
หวังหยวนอู่ส่ายหัวอย่างอ่อนแรง “ อีกแค่อึดใจเดียว ยังตายไม่ได้ พวกเรารีบกลับไปเถอะ สถานการณ์ทางซินเหยาตอนนี้อันตรายมาก ”
หลี่ต้าพยักหน้า พลางหมุนพวงมาลัยไปทางโรงแรม
ที่ประตูม้วนด้านหน้าของโรงแรมถูกปล่อยลง เลือดข้นๆ ก็ไหลทะลักออกมา มีซอมบี้ฝูงหนึ่งกำลังแทะเล็มศพอยู่ด้านหน้าประตูนั่น
“ ประตูม้วนถูกปล่อยลง เห็นได้ชัดว่าข้างในมีคนอยู่”
หวังหยวนอู่ถอนหายใจยาว
“ ลุงอย่างเพิ่งขยับก่อน ฉันจะลงไปรับพวกเขาออกมา ”
หลี่ต้าปิดประตูรถสนิทและเดินไปทางประตูโรงแรม
สำหรับซอมบี้ด้านข้าง เขาไม่สนใจ ไม่สนใจสักนิดเลย สำหรับเขาในตอนนี้ นี่เป็นซอมบี้ไก่อ่อนที่สุดระดับ 0 นั้นคุกคามเขาไม่ได้เลยสักนิด หากพลังเต็มเปี่ยมก็เหมือนกับแค่ถุงเลือดตัวละถุงเท่านั้น
ซอมบี้หลายตัวดมกลิ่นอย่างไม่ลืมหูลืมตาของรสชาติมนุษย์ที่มีชีวิต ทิ้งโครงกระดูกด้านหน้า แย่งกันพุ่งมาทางหลี่ต้า แต่ถูกหลี่ต้าหักกระดูกอย่างง่ายดาย
“ โครม ！”
เขาพังประตูม้วนและเดินตรงเข้าไป
“ ฟู่ว ！”
ข้างๆหูได้ยินเสียงไม้พุ่งมาในอากาศ หลี่ต้ายื่นมือไปจับไว้ แล้วหันไปมองก็คือหวังซินเหยานั่นเอง
“ ฮื้อ！”
เสียงฮื้อของหวังซินเหยาร้องไห้ออกมา เธอขว้างกระบองในมือทิ้งทันทีแล้วพุ่งเข้าไปกอดหลี่ต้า
“ พวกนายไปไหนมา ！ฉันกลัวเหลือเกิน ที่นี่มีแต่คนตายแล้วก็ซอมบี้เต็มไปหมด ”
เขามองเด็กสาวที่อยู่ในอ้อมกอด หลี่ต้าถอนหายใจ ： “ ไม่เป็นไรนะมันผ่านไปแล้ว อาการของพ่อเธอไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พวกเราไปเถอะ ”
เขามองเจ้าซินยวี่และหลี่เหมิงที่ยืนตัวสั่นงันงก ： “ ทำไมมีแค่พวกเธอสองคน เฉียนต้าฟู่และเสี่ยวโจวล่ะ ? ”
“ เขา ? ”
ใบหน้าของเจ้าซินยวี่ปรากฏความโศกเศร้าและไม่พอใจ ： “ พี่ต้า ฉันเคยบอกแล้วว่าเด็กคนนี้เป็นคนเห็นแก่ตัว ใช่สถานการณแบบนี้เพื่อเอาตัวรอด เขาเห็นพี่ต้าและลุงหวังออกไปแล้ว เลยไปล่อซอมบี้ที่เดินบนถนนบริเวณนี้เข้ามา แล้วตัวเองก็ขับรถหนีออกไป ！”
หลี่ต้าพยักหน้า ： “ นั้นไม่ต้องสนใจเขา เราจะใช้ประโยชน์จากลู่ป้าและซอมบี้ระดับสูงที่กำลังคลั่ง พวกเรารีบไปเถอะ ”
เขาจำต้องยอมรับ ไม่ว่าจะเป็นลู่ป้าหรือซอมบี้ระดับ 2 เขาก็ต้านทานไม่ไหว
ได้ยินว่าพ่อได้รับบาดเจ็บ สีหน้าของหวังซินเหยาปรากฏความตื่นกลัวขึ้นมา เธอวิ่งโซซัดโซเซไปมา แม้ว่าร่างกายกำลังจะกลายเป็นอาหารของซอมบี้ก็ไม่ได้สนใจ
“ ออกไป ！”
มีซอมบี้หลายตัวอยากจะพุ่งมาทางหวังซินเหยา ถูกหลี่ต้าถีบอย่างแรงกระเด็นไปข้างๆ เจ้าซินยวี่และหลี่เหมิงวิ่งตามหลี่ต้ามาใกล้ๆด้านหลัง เผชิญหน้ากับซอมบี้แต่ละตัวที่โซกไปด้วยเลือด ใบหน้าก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว
“ พ่อ ！”
หวังซินเหยาตะโกนร้องไห้พุ่งไปทางหวังหยวนอู่ แต่ถูกหลี่ต้าขวางเอาไว้
“ เขาเป็นเหมือนกาฝากของซอมบี้กลายพันธุ์ เธอสัมผัสทางร่างกายไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเธอก็อาจจะติดเชื้อได้ หลี่ต้านำผ้าปูที่นอนออกมาจากห้องโดยสารของรถขนเงิน ห่อตัวหวังหยวนอู่ขึ้นมา ”
“ อะไร ！”
เมื่อมองเห็นร่างกายของหวังหยวนอู่มีตุ่มที่สีเขียวที่ผิดปกติขึ้นนั้น เจ้าซินยวี่ก็เหงื่อออกไปทั้งตัว เขารีบถอยหลังอย่างเร็ว ห่างจากหวังหยวนอู่ราว 10 กว่าเมตรถึงหยุดลง
“ หืม ? ”
มองด้านหน้าของเจ้าซินยวี่ หลี่ต้าขมวดคิ้ว ： “ ทำไมนายยังไม่ขึ้นรถ ? ”
“ เอ่อ นั่น ””
ใบหน้าของเจ้าซินยวี่แสดงสีหน้าอึดอัด ： “ รถของฉันโดนนักเลงพวกนั้นขับหนีไปแล้ว ”
“ ฉันเคยบอกแล้วว่ากุญแจให้เก็บไว้ให้ดี ”
หลี่ต้าเอามือกุมขมับ ถอนหายใจยาว เจ้าหนุ่มนี่เก็บไว้ก็ไม่ได้เรื่อง แล้วรถก็โดนคนอื่นขับไปแล้ว
“ งั้นนายขับรถคันนี้ละกัน ”
หลี่ต้าชี้ไปที่รถ SUV คันนั้นและ ยื่นกุญแจไปให้เจ้าซินยวี่
“ ฉัน.....เอ่อ..... ขาของฉันไม่มีแรง ขับไม่ไหวแล้ว ”
เจ้าซินยวี่ยิ้มอย่างอึดอัด แสดงท่าทาง เพื่อให้แฟนสาวข้างๆรับกุญแจมา “ เสี่ยวเหมิง เธอมาขับละกัน ”
หลี่เหมิงก็มีสีหน้าไม่เต็มใจ ตุ่มสีเขียวบนตัวหวังหยวนอู่นั้นแปลกประหลาดเกินไปจริงๆ แต่พอมองสายตาเยือกเย็นของเจ้าซินยวี่นั้น เธอก็รีบเดินขึ้นไปแล้วรับกุญแจรถมา
เจ้าซินยวี่ใส่เสื้อผ้ายับเยิน ดวงตากลมๆสองดวงนั้น ก้าวเท้าเดินอย่างเลื่อนลอย พอมองไปด้านข้างเสื้อผ้าของหลี่เหมิงก็ยับเยินเหมือนกัน หลี่ต้าส่ายหัวอย่างเหนื่อยหน่าย ไม่ได้สนใจพวกเขาสักเท่าไหร่ แบกหวังหยวนอู่ที่อยู่ในอาการโคม่าขึ้นรถขนเงินไป
ระหว่างทางที่รถคันนั้นขับผ่าน มันกำลังอยู่ในช่วงเวลากลางคืน พวกเขาไม่กล้าเปิดไฟรถ กลัวว่าจะกระตุ้นความสนใจของซอมบี้ แม้แต่หลี่ต้าที่ขับรถอย่างรวดเร็ว มาโดยตลอด ก็จำต้องขับไปข้างหน้าอย่างช้าๆ แม้ว่าหลังจากวิวัฒนาการสายตาก็พัฒนาขึ้นมาก แต่ความสามารถของสายตาในเวลากลางคืน กลับไม่เพิ่มตาม
“ พ่อ ！พ่อ ！”
มือของหวังซินเหยาใส่ถุงมือ ร้องไห้ไปพลางเช็ดเหงื่อบนหน้าผากให้หวังหยวนอู่ไปพลางๆ
“ พ่อไม่เป็นไร ”
หวังหยวนอู่ยิ้มอย่างอ่อนแรง เขาอยากจะลูบหัวของลูกสาว แต่เมื่อมองที่ตุ่มสีเขียวบนมือนั้น จำต้องเอามือลง
“ ไม่ต้องห่วง ” หลี่ต้ามองหวังซินเหยาเจ็บปวดใจขนาดนี้ อดไม่ได้ที่เปิดปาก “ ความต้านทานการติดเชื้อของพ่อเธอสูง ต้องไม่เป็นไรแน่นอน ”
“ แต่ ความรู้สึกในตาของนาย นายดูกังวล ไม่ใช่เหรอ ? ”
ใบหน้าของหวังซินเหยาชุ่มไปด้วยน้ำตา เธอมองตุ่มสีเขียวบนตัวที่ค่อยๆขยาย ตัวเธอก็สั่นไม่หยุด
“ เมื่อเจอปัญหาเข้าแล้ว ฉันก็ไม่สามารถนั่งรอดูความตายเฉยๆได้ ”
หลี่ต้าค่อยๆพูด “ ฉันรู้ว่าในโรงพยาบาลกลางมียาพิเศษที่ต้านทานการติดเชื้อนี้ได้ แม้ว่าจะไม่มั่นใจนัก แต่ก็ต้องลองดู เธอคิดว่าไงล่ะ ”
รับรู้ได้ถึงสายตาของหลี่ต้า อธิบายถึงความอบอุ่นชื้นหัวใจของหวังซินเหยา เธอพยักหน้ารับอย่างหนักแน่นแล้วพูดว่า “ ขอร้องหล่ะ ！”
หลี่ต้าเปลี่ยนทิศทาง ออกจากเส้นทางเดิม และขับไปทางโรงพยาบาลประจำเมือง
เขารู้ได้ยังไงว่าโรงพยาบาลไปทางไหน นั้นเป็นเพราะอาคารสูงตระหง่านของโรงพยาบาลเป็นสัญลักษณ์ที่มองเห็นง่ายที่สุด
เห็นรถของหลี่ต้าเปลี่ยนทิศทางกะทันหัน เจ้าซินยวี่สบถ ： “ เห้ย ！เข้าซอยไปอีกเหรอ นี่มันทางไปโรงพยาบาลประจำเมืองนิ ”
“ วิ่งวุ่นไปทั้งวันทั้งเหนื่อยทั้งหมดแรง แถมยังไม่ได้รับความเป็นธรรม ฉันมัน
ลูกหลานของคนใหญ่คนโตนะโว้ย ไอ้หลี่ต้ายังคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกรึไง ！”
เจ้าซินยวี่ด่าไปพลาง กลับมองไปยังถนนอีกทาง ในใจของเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจ มีที่เรื่องไหนที่จะจำข้อดีของหลี่ต้า แต่ถ้าไม่ใช่หลี่ต้าพาเขามาด้วย ตอนนี้เขายังคงงุ่นง่านอยู่ที่ปั๊มน้ำมันเพื่อรอความตาย
“ อย่างนั้นพวกเราจะต้องทิ้งพวกเขาไปเหรอ ”
เจ้าซินยวี่ด่ากลับว่า “ เจ้าอ้วนเฉียนก็ไปแล้ว พวกเราแค่.... ”
“ เสี่ยวเหมิง เธอนี่เป็นคนยังไง ！” เจ้าซินยวี่สบถคำด่าอย่างไม่สนผิดชอบชั่วดี “ ถ้าฉันตามไอ่อ้วนไร้สมองอย่างนั้นไป แล้วตอนนี้เธอได้อยู่กับซอมบี้หล่ะ จะเอาไง ”
ที่นี่ห่างจากโรงพยาบาลประจำเมือง แต่มันยังมีทางอีกเส้นหนึ่ง หลี่ต้ามุ่งไปที่ถนนในตอนกลางคืน ด้านหลังเป็นหวังหยวนอู่ที่หายใจหอบไม่หยุดและหวังซินเหยาที่ร้องไห้
ช่วงเวลาหนึ่งในรถเข้าสู่ความเงียบอย่างผิดปกติ
หลี่ต้ายังคิดอยู่ตลอด ความหมายของการมีชีวิตอยู่คืออะไร ?
เครื่องจักรสังหารที่เขาในชาติก่อนที่ใช้ในการฝึกฝน ต่อสู้กับผู้ค้ายาและทหารตลอดทั้งปี ไม่รู้เลยว่าความรู้สึกมันเป็นยังไง ในโลกของเขา มีแค่การสังหารและถูกสังหาร
แต่หลังจากทะลุมิติมาในโลกนี่ เขารู้สึกว่าความรู้สึกมันไม่เหมือนกัน
พี่น้องถังหยงข่ายที่ห่วงที่สุด ก็มีหวังหยวนอู่ที่ใจดีกับเขา ยังมีหวังซินเหยาที่เหมือนเป็นน้องสาวแท้ๆ ก็ล้วนแต่ให้ความอบอุ่นกับเขาบนโลกนี่
แต่คนทรยศอย่างหลิวเสี่ยวเสี่ยว รอยยิ้มเยาะของหลิวเทียนห้าว ยิ่งทำให้เขาได้สัมผัสกับความรักและความเกลียดชัง พวกนี้ล้วนเป็นสิ่งที่เมื่อก่อนเขาคิดไม่ถึงเลย ไม่ได้สนใจเลย แต่ตอนนี้ เขากลับเข้าใจในคำว่าโชคชะตา มากขึ้น
เขาก็มีการคิดถึงเรื่องในชีวิตก่อนของเขาทำไมถึงโดนเพื่อนร่วมรบฆ่าตาย ตอนนี้มาคิดๆแล้ว ปัญหาบางทีอาจจะอยู่ที่ตัวเขาเอง
เขาเป็นผู้ชนะ ไม่สนใจทีมที่ร่วมสู้มาด้วยกันเลยสักนิด มักจะพุ่งเข้ารังโจรคนเดียว ส่วนเพื่อนร่วมทีมที่เป็นนักรบพิเศษเหมือนกันนั้น ทำได้แค่คอยป้องกันอยู่ด้านหลังเท่านั้น ทุกครั้งก็ไม่เคยประสบความสำเร็จเลย ละมักจะได้รับการลงโทษจากเบื้องบน
ไม่สนใจเพื่อนร่วมทีม ไม่ยอมรับรู้ความรู้สึกของพวกเขาเลยสักนิด แน่นอนว่าอย่างไรก็ตามเรื่องนี้กลายเป็นที่ถูกพูดถึง ดังนั้นเขาจึงโดนเพื่อนร่วมทีมซุ่มโจมตี
แต่ที่โลกนี้ ทำไมเขาถึงไม่เป็นแบบนี้
ครั้งแรกสุดที่พาหวังหยวนอู่ออกจากโรงเรียน เขาเห็นสถานะวิวัฒนาการของหวังหยวนอู่ รู้สึกว่าฝ่ายตรงข้ามมีค่าพอที่จะได้รับความช่วยเหลือ
ไม่อย่างนั้นจะมีคนมากมายที่ทำดีกับเขา ทำไมเขาไม่พาคนที่เป็นปกติ อย่างอาจารย์ใหญ่ ทำไมเขาไม่พาคนอื่นๆมาแทน
อย่างไรก็ตาม อาจจะเป็นจิตใต้สำนึกของเขาเอง