ตอนที่ 8 เฉินฉู่
หลังจากดูดกลืนซอมบี้พนักงานขายเสร็จ หลี่ต้าจึงตรงไปที่ซอมบี้สาว และเริ่มกลืนกินเช่นเดียวกัน
การเพิ่มขึ้นของระดับวิวัฒนาการครั้งนี้คือ8% ซึ่งหลี่ต้าสามารถสรุปได้คร่าวๆ
หลี่ต้าขมวดคิ้วและเดินผ่านศพที่ถูกกัดจนซากหนอนชอนไชไปทั่วใบหน้าและสมอง เขาหันไปทางบันไดแล้วมุ่งหน้าไปยังชั้นห้า
ประตูทางด้านตะวันออกของชั้นห้าเปิดอ้าอยู่ ห้องนี้มีครอบครัวอยู่ด้วยกัน3คน คู่สามีภรรยาวัยหนุ่มสาวกับลูกน้อยที่เพิ่ง1ขวบ ทั้งคู่เป็นคนใจดีมากและมักจะเข้ากันได้ดีกับหลี่ต้า ไม่กี่วันที่ผ่านมาหลี่ต้ายังเจอผู้หญิงคนนี้ เธอกำลังตั้งท้องและนี่เป็นลูกคนที่สองของพวกเขา
พอหลี่ต้ามาถึงหน้าประตู ก็ได้กลิ่นฉุนของคาวเลือดมาเตะจมูก
สภาพในห้องสามารถพูดได้ว่าโหดร้ายมากจนไม่นึกว่าจะเกิดขึ้นในโลกนี้ โซฟาในห้องรับแขกมีผู้หญิงที่นอนพิงตายมาเป็นระยะเวลานาน ดวงตาเบิกโพลง ลูกตาดำหย่อนยาน จ้องมองเพดานที่ไม่มีพระเจ้า ใบหน้านั้นแสดงสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ เธอดูเหมือนไม่เชื่อ ไม่เชื่อว่าทำไมสามีที่เธอรักถึงฆ่าเธอได้ลง
ช่องท้องของเธอว่างเปล่า เลือดจำนวนมากชุ่มเต็มโซฟา ไม้กระดานกลายเป็นสีเลือด ด้านข้างของเธอมีผู้ชายร่างใหญ่คุกเข่าอยู่ใกล้ๆ คอของชายคนนี้มีรอยกัด เขาสวมชุดทำงาน หมวกกันน็อกก็ยังใส่อยู่บนหัว เหมือนเพิ่งกลับจากเลิกงาน
หลี่ต้าพอเดาสถานการณ์ตรงหน้าของเขาได้ว่า ผู้ชายคงจะเพิ่งเลิกงานและถูกซอมบี้กัดระหว่างทาง เขาพยายามดิ้นรนหนีสุดชีวิตกลับมาที่บ้าน แต่การต้านทานไวรัสของเขามันไม่เพียงพอที่จะต้านทานเชื้อ สุดท้ายเขาเลยกลายเป็นซอมบี้และฆ่าภรรยาของเขาเอง
ในใจของหลี่ต้ารู้สึกหนักอึ้ง ชายหนุ่มอุ้มทารกและกัดเหมือนกับข้าวโพด นั่นคือลูกของเขา ในเวลานี้เขาเอาชีวิตน้อยๆที่เพิ่งเกิดมาเป็นอาหารแสนอร่อย ทำให้จิตใจของหลี่ต้าเศร้าสลด
โฮกก!
เขาสัมผัสได้ถึงลมหายใจของเนื้อและเลือดสดๆ ชายหนุ่มซอมบี้คำรามด้วยความตื่นเต้น ตะเกียดตะกายเดินเซขึ้นมาจากพื้น แขนที่ชุ่มเลือดแกว่งมาทางหลี่ต้า
แสงจันทร์สาดส่อง ขวานตัดไม้ผ่าไปที่หมวกกันน็อกบนหัวของซอมบี้แตกกระจาย ใบมีดขวานถูกฝังลึกลงไปในหัวกะโหลกของซอมบี้ทำให้มันหมดโอกาสที่จะมีชีวิตรอด
หลี่ต้าส่ายหัว คุณธรรม จริยธรรมล้วนหมดสิ้นไปในจุดจบของโลกที่กำลังกินคนนี้
หลี่ต้าค่อยๆปิดตาของหญิงสาวบนโซฟา แล้วมองไปที่ทารกข้างหลังเธออีกครั้ง แม้แต่ตอนตายเธอก็ปกป้องลูกไว้
เด็กน้อยหมดลมไปนานแล้ว แต่ก็ไม่ได้ถูกกัดและจากไปอย่างสงบ
พอกลืนกินศพของชายหนุ่มซอมบี้ ระดับวิวัฒนาการของหลี่ต้าก็เพิ่มสูงถึง89%
“มากสุดก็อีกแค่สองตัว ฉันก็สามารถวิวัฒนาการได้แล้ว!”
หลี่ต้ากำหมัดอย่างตื่นเต้น วิวัฒนาการ คำคำนี้ในประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติช่างน่าชวนคนให้หลงใหล
ในการดำรงอยู่ของมนุษย์นับล้านปีในประวัติศาสตร์ จำนวนการวิวัฒนาการมีอยู่เล็กน้อย จากมนุษย์ลิงวิวัฒนาการไปสู่มนุษย์ถ้ำ มนุษย์ถ้ำรู้จักการใช้ไฟ ;จากมนุษย์ถ้ำวิวัฒนาการไปสู่มนุษย์ที่ฉลาด มนุษย์ได้วิวัฒนาการสู่สังคม ทุกการวิวัฒนาการได้ถูกสะสมมานานนับแสนปี ไวรัสแสงสีดำได้ลดความเร็วของการวิวัฒนาการของมนุษย์ลงอย่างมากและทำให้มนุษย์วิวัฒนาการไปในทิศทางที่ไม่คุ้นเคย
มนุษย์หลังจากวิวัฒนาการ ในแง่ความหมายมันไม่ได้เป็นมนุษย์อีกต่อไป แต่มันคือร่างชีวิตใหม่
แต่หลี่ต้า กับขอบเขตของการวิวัฒนาการเช่นนี้จะไม่ให้เขาตื่นเต้นได้อย่างไร
หลังจากจัดการซอมบี้ของชั้นห้าเสร็จ หลี่ตั๋วก็ตัดสินใจจะไปจัดการพวกซอมบี้ชั้นสาม จุดประสงค์ของการทำความสะอาดซอมบี้ชั้นห้าก่อนเพื่อป้องกันไม่ให้ซอมบี้จากชั้นห้ามาโจมตีตอนเขาจัดการกับซอมบี้ที่ชั้นสาม
หลี่ต้าลุกขึ้นยืนและเช็ดเลือดที่ขวานบนโซฟา แต่ทันใดนั้น บันไดสั่นสะเทือนและมีเสียงฝีเท้าวุ่นวายดังมาจากชั้นล่าง ตามมาด้วยเสียงคำรามอย่างบ้าคลั่ง หลี่ต้าหลับตาลงและพิจารณาเสียงที่ได้ยิน ซอมบี้กลุ่มนี้ประมาณยี่สิบกว่าตัว
“ทำไมมันเยอะขนาดนี้ล่ะ!”
หลี่ต้ารู้สึกตะลึงเล็กน้อย จากข้อมูลของทั้งสามห้องในชั้นแรกบวกกับชั้นสามรวมกันก็สิบกว่าคน ถึงแม้ว่าเสียงต่อสู้จะดังเกินไป แต่ก็ไม่น่าทะลุผ่านพื้นหลายชั้นจนทำให้พวกซอมบี้ชั้นล่างขึ้นมา?
หลี่ต้ารีบวิ่งออกจากห้องนี้ และจับราวบันไดมองดู
เขาเห็นแค่ซอมบี้สิบเจ็ดสิบแปดตัวคำรามและพยายามไต่ขึ้นบันไดอย่างสุดชีวิต บันไดที่สูงชันไม่สามารถจำกัดความเร็วของพวกมันได้ ถึงแม้ว่าจะสะดุดบันไดตลอดเวลาแต่พวกมันก็ยังปีนป่ายด้วยมือและเท้า ทางด้านหน้าที่ห่างจากพวกมันสี่หรือห้าเมตร มีเงาของร่างอวบและร่างผอมกำลังวิ่งหนีอย่างสุดชีวิต
เด็กสองคนอายุระหว่างสิบเจ็ดถึงสิบแปดปี ในมือถือไม้ถูพื้นครึ่งท่อน ยังคงสวมชุดนักเรียน สีหน้าเต็มไปด้วยความตื่นตะหนก พวกเขาไต่บันไดขึ้นมาอย่างสุดชีวิต โยนสิ่งของมากมายใส่พวกซอมบี้ที่ตามมาด้านหลังไม่หยุด เหมือนว่าต้องการกำจัดการไล่ตามของซอมบี้ด้วยวิธีนี้
“เวรล่ะ!”
หลี่ต้าแอบด่าเบาๆ ความเร็วของเด็กสองคนนี้ไม่ได้ช้าเลย อย่างน้อยดีกว่าเด็กจบใหม่อย่างเขาที่วันๆเอาแต่กินไม่ทำอะไร แต่ถึงแม้ว่าความเร็วของพวกเขาจะเร็วกว่าซอมบี้เล็กน้อย แต่ความต่างของพละกำลังมันมากเกินไป คิดจะอาศัยการวิ่งหนีซอมบี้ มันเท่ากับคนปัญญาอ่อนที่เพ้อฝันไร้สาระ
พวกเขาสองคนวิ่งจากชั้นแรกมาจนถึงชั้นสาม แม้แต่ซอมบี้ที่อยู่นอกตึกก็ไล่ตามพวกเขามา พวกเขายังคงวิ่งอย่างสุดชีวิต ในพริบตาก็มาถึงที่ชั้นสี่
“ตรงนี้ๆ!”
หลี่ต้าโบกมือไปมา เด็กนักเรียนมัธยมสองคนที่เดิมทีหมดหวังแล้วตาเป็นประกายขึ้นมา วิ่งสุดแรงรีบไปที่ชั้นห้า
หลังจากวิ่งมาเป็นเวลานาน พละกำลังของเด็กมัธยมสองคนก็เริ่มเหนื่อยล้าจนอ่อนแรง แม้ว่าพวกเขาจะมีความปรารถนาที่จะอยู่รอด แต่เท้าของพวกเขาก็ชะลอตัวลงโดยไม่เต็มใจ ซอมบี้ที่วิ่งอยู่หน้าสุดเกือบจะสัมผัสชายเสื้อของพวกเขา
หลี่ต้ายืนที่ด้านบนสุดของบันได ตะแคงตัวไปและเอาขวานฟันไปที่ซอมบี้ตัวแรก
พลังของหลี่ต้าเป็นสองเท่าของคนธรรมดา ขวานตัดไม้ที่แหลมคมเกือบจะเปิดหัวของซอมบี้ครึ่งหนึ่ง สมองและเลือดจำนวนมากสาดกระเด็นเต็มตัวหลี่ต้า
กลิ่นเหม็นแพร่กระจายไปทั่ว แต่หลี่ต้าไม่มีเวลาที่จะคลื่นไส้ เขาดึงขวานฝังอยู่ในหัวกะโหลกของซอมบี้ออกอย่างใจเย็น ยกมันขึ้นมาและฟันเข้าไปอย่างแรงอีกครั้ง
หลี่ต้ายกขาและทิ้งซากศพของซอมบี้สองตัวไว้ที่บันได ซอมบี้ที่ข้างหลังพวกมันยังไม่รู้ว่าความน่ากลัวมันเป็นยังไง ยังคงวิ่งขึ้นไปชั้นบน
หลี่ต้าเพิ่งจะเหวี่ยงซอมบี้ทางด้านซ้ายทุ่มไปที่พื้น ซอมบี้ด้านขวาก็กระโดดพรวดเข้ามา มันกระโดดสูงมากกว่าหนึ่งเมตร ข้ามบันไดห้าขั้นและพุ่งเข้าหาหลี่ต้า
หลี่ต้าร้องเฮ้ยออกมา ถลกกางเกงขี้นและหยิบมีดสั้นที่แหลมคมแทงทะลุคางของซอมบี้จนเกือบถึงสมอง
หลี่ต้าไม่ได้มีความคิดที่จะสู้กับซอมบี้สิบกว่าตัว เมื่อเห็นซอมบี้ตัวอื่นปีนขึ้นมาผ่านทางของพวกศพของซอมบี้ เขาก็รีบหมุนตัวและวิ่งเข้าไปในห้อง เขาจับที่ด้ามจับของประตูรักษาความปลอดภัยแล้วปิดประตูอย่างแน่นหนา
ปัง! ปัง! ปัง!
เพียงแค่สามวินาที ประตูรักษาความปลอดภัยถูกซอมบี้ทุบจนเกิดเสียงอยู่ข้างนอก หลี่ต้าใช้แรงที่มีเอาตู้เย็นด้านข้างมากั้นไว้ด้านหลังประตูรักษาความปลอดภัย
เด็กนักเรียนมัธยมสองคนช่วยกันย้ายเฟอร์นิเจอร์หนักๆมาปิดกั้นที่ประตู สีหน้าของพวกเขายังคงตื่นตะลึง หอบอ้าปากกว้างอยู่บนพื้น
“ขอบคุณมากครับ!”
เด็กนักเรียนมัธยมสองคนพูดขอบคุณไม่หยุด มองไปที่ดวงตาของหลี่ต้าเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง
หลี่ต้าพยักหน้า พอใจกับการกระทำของเด็กนักเรียนสองคนนี้ เด็กสองคนนี้ยังไม่ได้เข้าสู่สังคมเลยยังดูไร้เดียงสา ถ้าหากว่าเป็นคนอื่น อาจจะล็อคประตูทันทีและทิ้งให้หลี่ต้าอยู่ข้างนอก
มองไปที่นักเรียนมัธยมที่กำลังอ้าปากเหนื่อยหอบ สายตาของหลี่ต้าก็เหลือบไปเห็นข้อมือของเด็กร่างอวบมีรอยกัดเลือดออกอยู่ เลือดสดหยดติ๊งๆจนแขนเสื้อด้านข้างกลายเป็นสีแดง แผลถูกแทรกซึมด้วยเลือดสีดำเส้นสีดำม่วงกระจายไปทั่วแขน เขาอ้าปากกว้างด้วยความเหนื่อยหอบ หน้าผากเปียกโชกไปด้วยเหงื่อราวกับว่าทนความเจ็บปวดได้
“เฉิงเฟิง! แกเป็นอะไร?”
เด็กชายร่างผอมสูงตื่นตระหนก เมื่อเห็นท่าท่างของเพื่อนรักที่ผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด เขาก็รีบถาม
“เขาติดเชื้อแล้ว”
หลี่ต้าขมวดคิ้วแน่น หยิบขวานในมือขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
[คู่มือ]
ชื่อ: มนุษย์
สถานะ: ติดเชื้อ
ระดับ: 0
ชีวิต: 8
พลัง: 2
การป้องกัน: 1
พละกำลัง: 3
ความเร็ว: 0.8
การต้านทานไวรัส: 0.9
ความสามารถพิเศษ: ไม่มี
การประเมินประสิทธิภาพการต่อสู้: 0 ดาว
เฉิงเฟิงเด็กนักเรียนมัธยมคนนี้ถูกซอมบี้กัด ไม่เพียงแต่คำในการติดเชื้อจะปรากฏในแถบคุณสมบัติเท่านั้น พละกำลังยังเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วและคุณสมบัตินี้ไม่แตกต่างจากซอมบี้
อีกทั้งการต้านทานไวรัสของเขานั้นก็ไม่น้อย จนถึงวันนี้ หลี่ต้าเคยเห็นแค่ของลุงหวังที่สูงกว่าเขา พวกอันธพาลร่างกำยำพวกนั้นก็ไม่เกิน0.5 เมื่อเห็นการต้านทานไวรัส 0.9ของเฉิงเฟิงก็มีแนวโน้มที่จะกลายเป็นซอมบี้ หลี่ต้าจึงมีข้อสรุปคร่าวๆ
แถบการต้านทานไวรัสนั้นหมายถึงความต้านทานของร่างกายมนุษย์ต่อไวรัสแสงสีดำ คนที่มีความต้านทานต่ำเมื่อโดนกับฝนกรดไม่นานก็จะกลายเป็นซอมบี้ บนถนนเมื่อบ่ายวานนี้มีคนจำนวนมากที่อยู่ท่ามกลางสายฝนกรด แต่ไม่ติดเชื้อ การต้านทานไวรัสของคนพวกนี้คงจะค่อนข้างสูงพอตัว ตามการสรุปคุณสมบัติโดยรอบของคนธรรรมดาหนึ่งคนโดยเฉลี่ย ประมาณ1 แต่เมื่อถูกซอมบี้กัด ก็ยังคงหนีไม่พ้นการติดเชื้อ
ทันใดนั้น ท่าทางของเด็กร่างอวบเริ่มไม่สู้ดี การแสดงออกทางสีหน้าของเขาบิดเบี้ยว จับหน้าอกอย่างเจ็ดปวด และไอไม่หยุด ทุกครั้งที่ไอจะมีเลือดสีแดงและดำออกมาตลอด
สายตาของเขาเริ่มพร่ามัว เลือดกระจายไปถึงรูม่านตา เล็บเติบโตอย่างรวดเร็วโดยสามารถมองเห็นด้วยตาเปล่า แม้แต่หู จมูกและดวงตาล้วนมีเลือดดำแดงไหลออกมา
เด็กหนุ่มร่างผอมด้านข้างเมื่อเห็นรูปร่างของเฉิงเฟิงก็ตกตะลึง เขานั่งคุกเข่าอยู่ข้างเฉิงเฟิงวุ่นวายสับสนจนทำอะไรไม่ถูก ทั้งใช้ชุดนักเรียนของเขาเพื่อช่วยเขาเช็ดเลือดบนใบหน้าของเพื่อน ทั้งร้องไห้อย่างหมดหนทาง
“เฉิงเฟิง เป็นเพราะฉันไม่ดีเอง! เป็นเพราะฉันที่ไปหาเรื่องใส่ตัว ไปผิดใจกับไอ้บ้านั่น ทำให้แกต้องตามฉันออกมาหาของด้วย! ฉันมันเลว! ฉันสมควรตาย! ฮืออ.....”
เด็กหนุ่มร่างผอมตบหน้าตัวเองและร้องไห้จนจมูกแดง เฉิงเฟิงเด็กอวบข้างๆ ถึงแม้ว่าเขาจะเจ็บปวดทรมานมาก แต่ก็ยังยื่นมือซ้ายสั่นๆที่มีเล็บอันแหลมคมมา
“เพื่อนรัก ฉันไม่เคยคิดโทษแกเลย” เด็กชายร่างอวบไออย่างรุนแรงและกระอักเลือดดำแดงออกมา ใบหน้าของเขาขาวซีด แต่ก็ยังคงฝืนยิ้มออกมา “ทั้งชีวิตของฉันไม่ได้มีเพื่อนมากมาย ไปไหนก็โดนแต่คนด่าว่าอ้วน สิ่งเดียวที่ฉันภูมิใจมาตลอดก็คือ การได้มีแกเป็นเพื่อน”
“ฉันไม่ไหวแล้ว” เด็กร่างอวบผ่อนลมหายใจอย่างรุนแรง พยายามทำให้ตัวเองมีสติ “ฉันเกลียดตัวเอง! เกลียดตัวเองที่ดูแลผู้หญิงของฉันไม่ได้ เกลียดที่ปกป้องเพื่อนรักของฉันไม่ได้ เฉินฉู่ แกต้องอยู่ต่อไปเพื่อล้างแค้นแทนฉัน หนีไปให้ไกล ยิ่งไกลแค่ไหนยิ่งดี......”
เขาพูดยังไม่ทันจบ ร่างของเขาก็สั่นอย่างแรงไปทั้งตัวและล้มนอนแน่นิ่งไปกับพื้น
“เฉิงเฟิง! เฉิงเฟิง! แกฟื้นสิ! แกลืมที่พูดแล้วเหรอว่าเราจะเรียนจบไปด้วยกัน ทำงานด้วยกัน แต่งงานพร้อมกันไง! แกฟื้นขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ!”
เด็กชายร่างผอมหมอบร้องไห้อย่างเจ็บปวดอยู่ข้างเด็กชายร่างอวบ เสียงร้องไห้ของเขา เสียงคำรามของซอมบี้ เสียงพังประตูอย่างรุนแรง ทำให้จิตใจของหลี่ต้าหลุดลอยไป